In Nederland houdt een hardnekkige illusie stand: de gedachte dat we er financieel op vooruitgaan, dat ons leven elke dag een stukje welvarender wordt. Politici voeden dit beeld graag met optimistische koopkrachtplaatjes en veelbelovende verhalen over economische groei. Maar de werkelijkheid? Die schuilt in de kleine lettertjes en harde cijfers, verborgen in grafieken die slechts weinigen onder ogen krijgen, denkt Saida Derrazi.

Laten we eerlijk zijn: migratie, Marokkanen, moslims of integratie zijn niet de problemen waar we met z’n allen wakker van moeten liggen. De werkelijkheid is veel fundamenteler. We zijn in dertien jaar tijd qua koopkracht niets vooruit gegaan. Niets! Ondanks de stijgende winsten van bedrijven en de economische groei waar ministers zo trots op zijn, staan wij, de werkenden, met lege handen.

Neem bijvoorbeeld de werkgeversverenigingen VNO en AWVN, die luidkeels beweren dat de lonen te hard stijgen en dat die daarmee de inflatie aanjagen. Het is bijna bewonderenswaardig hoe schaamteloos ze zijn om oorzaak en gevolg om te draaien. Herinner je je nog de prijsstijgingen in 2022, toen speculanten de energiemarkt opjaagden? Of de bedrijven die over de rug van die crisis hun recordwinsten verzilverden? Jij, werkende zag je koopkracht dat jaar met maar liefst 12 procent dalen. En de aandeelhouders? Die lachten zich toen rot.

En toch durven deze clubs nu te roepen dat we onze looneisen moeten matigen. ‘Om de inflatie te temperen’, zeggen ze dan. Maar de echte inflatiedrijvers – de winstmarges en speculatie – laten ze volledig buiten beschouwing. Het is misleidende propaganda, ondersteund door centrale banken die vaker het belang van aandeelhouders lijken te dienen dan dat van jou, als gewone mens.

En dan dat eeuwige geklaag over productiviteit. VNO doet alsof we in Nederland lui zijn geworden, alsof het jouw schuld is dat de productiviteit per werknemer afneemt. Maar laten we helder zijn: die daling is geen gevolg van ons falen, maar van hun keuzes. De maakindustrie, ooit de ruggengraat van onze economie, is bewust verplaatst naar lagelonenlanden. Waarom? Omdat buitenlandse aandeelhouders maximale winsten eisten. Wat overblijft in Nederland zijn sectoren met een veel lagere productiviteit, zoals de horeca en dienstverlening.

Het cynische aan deze situatie? Nu bedrijven minder produceren, wordt er verwacht dat wij dit compenseren door meer uren te werken, met meer mensen, en dat tot op steeds hogere leeftijden. Natuurlijk tegen de laagst mogelijke loonkosten. Want meer productiviteit betekent meer geld om bedrijfs- en overheidsschulden af te lossen. Maar wie profiteert hiervan? Niet de werkenden.

Wie profiteren eigenlijk van deze solidariteit? Niet jij die elke maand je rekeningen amper kan betalen

Onze regering, die steevast verkondigt te werken aan een ‘eerlijke’ samenleving, bewijst keer op keer voor wie ze écht opkomt. Terwijl er wordt gesnoeid in onderwijs, zorg en sociale voorzieningen, ontvangen vermogende particulieren dit jaar 6,4 miljard aan belastingvoordeel. Buitenlandse expats krijgen een riante belastingkorting, terwijl Nederlandse werknemers worstelen om rond te komen.

We worden keer op keer verteld dat we de broekriem moeten aanhalen, dat we solidair moeten zijn en dat de problemen komen door moslims en migratie. Maar wie profiteren eigenlijk van deze solidariteit? Niet jij die elke maand je rekeningen amper kan betalen. Niet de werkenden die de inflatie in hun loonstrookje voelen branden.

Het is tijd dat jij je niet langer laat meeslepen in de mythe dat matiging de oplossing is. Of dat migranten en moslims het probleem zijn. Als we blijven slikken wat werkgevers en hun bondgenoten, bijvoorbeeld de VVD, ons proberen wijs te maken, raken we alleen maar verder achterop. Hoge looneisen zijn geen luxe, maar zijn een noodzaak. Automatische prijscompensatie is een recht, niet een gunst. En een minimumloon van 16 euro per uur zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn in een land dat zichzelf heel graag rijk rekent.

De realiteit is simpel. Als we onze achterstand niet inhalen, als we ons niet uitspreken, dan blijven we verarmen terwijl anderen steeds rijker worden. Migranten, expats, integratie. Het zijn afleidingsmanoeuvres. De echte strijd moet gaan over eerlijk delen. Want een democratie kan alleen echt werken als ze iedereen dient, niet alleen de enkelen aan de top.

Dus laten we stoppen met luisteren naar sprookjes. En beginnen met eisen waar we recht op hebben.

Dit is een ingezonden opinie en geeft niet noodzakelijk het standpunt van de Kanttekening weer.