Komende zondag 21 december loopt Ahmed Abdillahi zijn laatste marathon tegen armoede van dit jaar. Het is zijn 25e. Op de Coolsingel in Rotterdam sluit hij daarmee een uitzonderlijk jaar af, waarin hij zichzelf tot het uiterste heeft gedreven – fysiek, mentaal en maatschappelijk.

‘Eerlijk gezegd had ik het onderschat’, vertelt Ahmed. ‘De vermoeidheid was enorm. Continu was ik moe. Maar mijn drive om het af te maken was groter dan de verleiding om op te geven.’ Het voelde alsof er een zwaard van Damocles boven zijn hoofd hing, maar dan een zelfgekozen zwaard. Media en mensen om hem heen herinnerden hem voortdurend aan de opdracht die hij zichzelf had gesteld. ‘Hoeveel marathons moet je nog?’, vroegen ze hem. De media deden dat ook. Het hele jaar stond Ahmed onder hoogspanning.

Vaak kwam ik geradbraakt thuis van mijn werk en moest ik tóch nog een trainingsrondje doen

Blessures bleven hem gelukkig bespaard, maar blaren, rugpijn en de dagelijkse vermoeidheid waren er wel. ‘Ik bezorgde daarnaast gewoon post. Vaak kwam ik geradbraakt thuis van mijn werk en moest ik tóch nog een trainingsrondje doen. Je kunt niet twee weken niets doen, anders haal je het niet.’

Armoede op de agenda

Het doel van zijn uitdaging was niet om geld in te zamelen, maar om aandacht te vragen voor armoede. ‘Mensen in mijn omgeving zeiden: begin geen fonds, dat heb je bij eerdere acties ook niet gedaan. En dat klopte.’ Toch kreeg hij meer bereik dan hij had durven dromen: interviews op radio en tv, artikelen in NRC, de Volkskrant en Runner’s World. ‘Ik ben een beetje een bekende Rotterdammer geworden. Maar dat was niet het doel.’

Ahmed wilde vooral het gesprek over armoede aanjagen. ‘De kosten van levensonderhoud in Nederland zijn gestegen door corona en de oorlog in Oekraïne. De bestaansonzekerheid is groter geworden. Veel mensen vallen tussen wal en schip door het ingewikkelde toeslagenstelsel en versnipperd beleid. Dat moet beter. Veel mensen durven nu geen toeslagen te ontvangen, omdat ze bang zijn te veel te krijgen en dat wat ze te veel krijgen straks niet meer kunnen terugbetalen.’

Mensen herkennen me nu op straat

Een toevallige ontmoeting met minister-president Dick Schoof bij de Erasmusbrug had een kans kunnen zijn om dit onderwerp te bespreken, maar Ahmed durfde hem niet aan te spreken. ‘Ik had misschien kunnen zeggen: loop een stukje met mij mee. Maar ik deed het niet. Aan de andere kant, de premier had het ook druk die dag en ik wilde mijzelf niet opdringen aan hem.’

De hardloopcommunity speelde een belangrijke rol. Veel mensen liepen stukjes met Ahmed mee, al bleven bekende Nederlanders weg. Collega’s en ex-collega’s steunden Ahmed ook, en zelfs onbekenden doneerden kleine bedragen om hem te helpen. ‘Daar ben ik dankbaar voor. Mensen herkennen me nu op straat.’

Toekomst

Na 25 marathons in één jaar is het tijd voor rust. ‘Volgend jaar neem ik een jaartje pauze. Maar ik wil wel weer meedoen aan de Rotterdam Marathon, want ze willen met mij samenwerken om jongeren met een migratieachtergrond warm te maken voor hardlopen.’

Ahmed is inmiddels 45 jaar. ‘Toen ik begon had ik geen grijs haar. Nu zie ik de eerste grijze haartjes, door de stress, haha.’ Toch smaakt de publiciteit naar meer. ‘Het was meer succes dan ik had gehoopt. En er is nog veel onzekerheid op het gebied van inkomen. Daar moeten we aandacht voor blijven vragen.’