Vakantieverhalen zijn altijd leuk om uit te wisselen. Rondom het kampvuur, bij het wederzien van je geliefden of gewoon zomaar. We vroegen onze columnisten en freelancers of ze een stukje vakantie met ons wilden delen: iets van voorgaande jaren of hun plannen voor deze zomer.

Abdelkader Benali – Tanger

Wij strijken al meer dan tien jaar elke zomer neer in Tanger. De stad ligt aan zee, kent een flinke toename aan toerisme maar is gelukkig nog niet overlopen door dagjesmensen. We bezoeken de omliggende stranden, slapen veel uit en ik lees thrillers. Het schrijven stopt niet want het schrijven stopt nooit. Maar het is fijn om een paar weken weg te zijn uit Nederland, waar ik meestentijds achter de afspraken aanren en me soms wat opgejaagd voel. Die druk valt hier van me af en dat zorgt ervoor dat ik met een wat zachter oog naar dingen kijk.

Hoewel het einde van de zomer nog ver weg is, heeft het voor mij altijd een zeker zwaartepunt. Als kind was ik met mijn familie net aangekomen uit Marokko toen in Nederland op televisie te zien was dat Irak Koeweit was binnengevallen, wat weer leidde tot de eerste Golfoorlog. Dat evenement maakte veel indruk op me. Zou er ooit nog een zorgeloze zomer komen?

Tineke Bennema – Zweden en de heg

‘Je moet je heg knippen’, zei mijn Zweedse buurvrouw op een mooie zomerse dag. Ik
had veel meer zin om te zwemmen en dacht op zijn Hollands: ik moet helemaal niks! Maar
diezelfde week had ik al van twee andere mensen uit de buurt gehoord dat mijn heg te hoog was. Mijn buurvrouw legde me uit: de heg mag wettelijk niet hoger zijn dan 90 centimeter want op de hoek is het gevaarlijk, verkeer kan niet zien wat er achter de bocht aankomt.

Meer dan tien jaar geleden had ik een huisje gekocht in Zweden, op zoek naar rust, ruimte en natuur, voor de prijs waarmee je in Nederland een autootje koopt. Ik werd totaal verliefd op het land met zijn zuivere lucht, koele zwemmeertjes, en in de zomer bosbessen, frambozen, kersen en bosaardbeitjes voor het plukken. Waar je elanden, dassen en vossen, ontmoet en een weelde aan wilde bloemenzeeën vindt. Alles wat in ons land is weggepesticeerd.

Ik ga er verschillende keren bij jaar heen, met de trein, in de damescouchette. En hoewel ik voor de natuur kwam, raakte ik ook erg onder de indruk van de Zweden. Altijd beschaafd, bescheiden, hulpvaardig. In de trein is iedereen kalm, in de supermarkt en op straat vallen mensen elkaar niet lastig met geschreeuw, van bijvoorbeeld hun kinderen.
En ze durven elkaar te wijzen op hun burgerplichten. Ieder draagt bij aan het collectief, ook
de passant.

Bij een andere gelegenheid ging ik zwetend achter mijn grasmaaimachine mijn
heel hoge gras te lijf, toen ik plotseling gezoem achter mij hoorde. Mijn bejaarde buurvrouw kwam me met die van haar een handje helpen. Na een half uurtje was het gepiept. Ik wilde haar bedanken, maar ze was al weer op weg naar huis.

Chris Aalberts – Zuid-Frankrijk

De reis gaat dit jaar naar het Franse platteland, nabij Toulouse. Dit is waarschijnlijk een plek waar velen in de zomer naartoe gaan, maar ik ben er nog nooit geweest. Het is er niet alleen mooi, maar er valt ook wat te leren over politiek op de rechterflank. Je kunt er boeken over lezen, maar op de plek zelf kun je het voelen.

Ik was dit jaar in de Algarve en daar struikel je over de posters van Chega, een partij die in Nederland niemand kent, maar die tegenwoordig een Europese partner is van de PVV. Ze winnen verkiezing na verkiezing.

‘Dit is een omgeving waar men vaak Marine le Pen
stemt’

Frankrijk is buiten de grote steden ook heel boeiend. Hier verlangen heel wat mensen terug
naar een Frankrijk dat verleden tijd is. Dit is een omgeving waar men vaak Marine le Pen
stemt, in de hoop dat… ja, waarom eigenlijk? Om oude tijden te laten herleven? Het is hier
dunbevolkt, dus de rechts radicale opmars heeft hier echt niet met migratie te maken, maar met andere dingen. Eerste observatie: voorzieningen. Op onze bestemming kun je maar amper met de trein komen. Die rijdt er nauwelijks.

Thomas von der Dunk – De Alpen

Meerdere keren per jaar verlaat ik Nederland voor vakantie, en dat kan binnenkort ook met 130 km/uur. Gezien het huidige kabinet wil je dat dan inderdaad zo snel mogelijk. Ik blijf dan altijd binnen Europa, maar heb daarbij

Wel probeer ik zowel geschiedenis als architectuur (mijn eigenlijke vakgebied) als natuur aan bod te laten komen. De eerste twee vallen overigens niet strikt te scheiden. Geschiedenis bracht mij begin juni op de motor naar de Noord-Franse slagvelden uit de Eerste Wereldoorlog, waarover ik in een recente column schreef. Net als bij architectuurreizen onderneem ik dat soort trips vrijwel altijd in mijn eentje – een motor is sowieso een uitgesproken individualistisch vervoermiddel – want als verwoed
architectuurfotograaf heb ik tijd nodig, zonder onrustige reisgenoten om mij
heen. Bovendien zie je dan gewoon het meest.

Dat ligt anders bij natuur; sinds mijn kinderjaren ben ik niet alleen een groot liefhebber van oude kerken, maar ook van hoge bergen, die ik zodoende – mits zij geen halsbrekende toeren vergen – graag beklim. Dat brengt mij vrijwel elk jaar naar de Alpen. Sinds 2019 neem ik steevast voor twee weken deel aan een door Duitsers georganiseerd bergwandelkamp voor homomannen in Zwitserland. Deze augustus is dat vlakbij St.Moritz in het Oberengadin.

Ewout Klei – Indonesië

In juli 2023 was ik voor het eerst van mijn leven in Indonesië. In januari dit jaar was ik er weer en in augustus ga ik opnieuw. Mijn bestemmingen deze keer: het drukke Jakarta, waar mijn geliefde woont en werkt; Tabanan op Bali, waar ze haar huis heeft; Surakarta (Solo), waar haar familie van vaderskant vandaan komt; en Yogjakarta, waar ik net als vorig jaar een gastcollege mag geven aan studenten van de Islamitische Universiteit aldaar.

Toeristen zoeken Bali op, of de Borobudur nabij Yogja, de grootste boeddhistische tempel van Indonesië. En Nederlandse toeristen die naar Jakarta gaan zijn ongetwijfeld in het oude historische centrum geweest, waar nog veel gebouwen staan uit de koloniale tijd, toen Jakarta nog Batavia heette. Een van de meest bizarre plekken in Jakarta is Café Batavia, een restaurant in oude koloniale stijl, compleet met de portretten van Nederlandse gouverneur-generaals. Ook de beruchte Jo van Heutz, die met grof geweld Atjeh onderwierp, hangt erbij. In het nabijgelegen Museum Sejarah Jakarta heb je een groot schilderij van Jan Pieterszoon Coen, die verantwoordelijk was voor de genocide op de Banda-eilanden. Er staat gelukkig wel een kritisch bordje bij.

‘Er staat gelukkig wel een kritisch bordje bij’

De mooiste plekken op Bali vind ik de Pura Ulun Danu Bratan, een sprookjesachtige hindoeïstische tempel bij het Bratanmeer, en het Blanco Renaissance Museum in Ubud. De Spaanse schilder Antonio Blanco is een kruising tussen Salvador Dali en Paul Gaugin. Hij werd verliefd op het eiland en vond daar zijn droomvrouw, de Balinese danseres Ni Ronji. Ik heb geen penseel, maar hoop met mijn pen mijn Javaanse prinses Farah Purwaningrum net zo mooi te beschrijven als Blanco zijn muze.

Lody van de Kamp – Groot Brittannië

In dat hele klein dorpje, helemaal in het uiterste westen van Groot Brittannië, een heel klein huisje. In de buurt van Youlstone.
Het hele jaar speelt ons leven zich af in ‘de grote stad’. In die grote mensenwereld waar al het kabaal van binnenland en buitenland elkaar voortdurend proberen te overschreeuwen en in te halen. Maar nu dus even helemaal niets van dat alles, met alleen maar een leeg hoofd en een laptop. Nieuwe hoofdstukken voor mijn boek wachten al maanden op dat moment dat ik in de buurt van Pentol Castle een plekje opzoek.

Uitkijkend over de rivier de Tamar die al kronkelend verdwijnt tussen de heuvels. Zeligje, het knulletje uit de eerste hoofdstukken, zit als het ware naast me op het mos en kijkt me verlangend aan om mij zijn levensverhaal verder te mogen vertellen. Hij praat en ik schrijf. Hier is het stil. In dit dorpje in het graafschap Devon hebben de bel van de tram, het journaal of de onrust vanuit Den Haag het onderspit moeten delven van de zingende lijsters en het gezang van de krekels in het dal. Mijn vakantie is stilte. En het vervolg van het verhaal van Zeligje.