Mahmoud Awaz heeft als kok gewerkt in de horeca, maar nu kookt hij twee keer per week voor ouderen. Met zijn rode Tuktuk bezorgt hij het eten aan huis. De Kanttekening liep een dagje met hem mee.
Elke maandag en donderdag kookt de Egyptische Nederlander Mahmoud Awaz (61) uit de Baarsjes in Amsterdam samen met een paar andere vrijwilligers voor vijftien ouderen die nauwelijks naar buiten kunnen of niet meer voor zichzelf kunnen koken. Hij wordt twee keer per week met open armen ontvangen.
Awaz is een professionele kok die 33 jaar in de horeca heeft gewerkt. Hij werd arbeidsongeschikt verklaard, maar fulltime stilzitten is niets voor hem. Bovendien heeft hij altijd vrijwilligerswerk gedaan.
Zijn kookwerkzaamheden vallen uiteen in twee delen, hij kookt in het buurthuis en voor ouderen thuis. In buurthuis De Tagerijn in de Balboastraat zit Eethuys De Ontdekking, op maandag en donderdag wordt er gekookt door Awaz en zijn vrijwilligsters Fayza, Fatima en Habiba. De lunches zien er zeer smakelijk en goed verzorgd uit. Vaste gast Francisca is zeer te spreken over het eten. “Het is hier gezellig en fijn. Allemaal heel hygiënisch. Je kunt ook proeven dat er met verse producten wordt gekookt.”
Na de lunch, nasi met een stukje kip, blijft Francisca nog een tijdje zitten lezen. Eén van de andere gasten is Piedad uit Spanje, ook een tevreden klant.
Maar het belangrijkste blijft toch het koken voor de ouderen. De Eetmobiel bezorgt maaltijden bij ouderen in De Baarsjes en Bos en Lommer. Dit wordt mede mogelijk gemaakt door Gillian Ford, voorzitter van de Stichting GPB (Gemengd Platform Bewoners). Via hen mag Awaz een rode Piaggio Ape, beter bekend als een Tuktuk, gebruiken voor het rondbrengen van de maaltijden.
Terwijl de gasten nog nagenieten van de nasi, zijn Mahmoud en zijn mensen allang bezig met het bereiden van het eten voor de vijftien ouderen die ze op maandag en donderdag een driegangenmaaltijd brengen. Vandaag staat er kippensoep op het menu, gevolgd door chili con carne met gehakt, bonen, paprika, uien en selderij met rijst. “Ik zorg ervoor dat er veel groenten in mijn gerechten zitten. De bijdragen voor de maaltijden zijn afhankelijk van het inkomen van de ouderen. Sommige mensen hoeven niets te betalen. Onze maaltijden zijn vaak het enige behoorlijke avondeten dat ze krijgen. Ik hoor soms dat de ruime porties genoeg kunnen zijn voor twee dagen. We koken van alles, ook Nederlandse kost. Alle mensen bij wie ik bezorg, zijn alleenstaand en meestal kinderloos. Het gaat niet alleen om de maaltijd, maar ook om het praatje dat ik maak bij het bezorgen. Het idee voor De Eetmobiel is niet voor niets ontstaan omdat ik merkte dat er zoveel eenzame ouderen zijn die de deur bijna niet meer uitkomen.”
Een belangrijk ingrediënt in zijn gerechten is volgens Awaz ‘liefde’. Het gezicht van Awaz vertoont een glimlach als dit ter sprake komt.
“Ja, we koken met liefde. Ik ben niet diep gelovig. Toch ben ik er van overtuigd dat als je goede dingen doet je zelf op een dag geholpen wordt als dit nodig is. We hopen dat we meer serieuze vrijwilligers kunnen vinden. Er zijn minstens nog 15 andere ouderen die graag van onze maaltijdservice gebruik willen maken, maar daarvoor komen we nu menskracht tekort. Vrijwilliger zijn geeft een goed gevoel. Ik geef ook nog fietslessen aan vrouwen en ik help twee keer per week met het vervoer van brood en groente naar een voedseluitgiftepunt.”
Het gerecht van vandaag, chili con carne, heeft de reputatie behoorlijk pittig te zijn. Deze variant is aanvaardbaar gekruid. “Te pittig voedsel is niet goed voor oudere mensen. Daarom heb ik het recept aangepast”, legt Awaz uit. “Ik doe een verplichte smaaktest. De mensen die dit bezorgd krijgen, zijn beslist niet slecht af!”
Mevrouw Hekmeijer, bijna 91 jaar, is één van de ouderen die gebruik maken van deze maaltijdservice. “Het geheel heeft iets vrolijks. Ze doen zoveel moeite voor je. Lekkere maaltijden, het wordt voor je op het aanrecht gezet en het wordt gebracht door een aardige enthousiaste man in een leuk, rood autootje. Ik eet er geen twee dagen van. Wat ik over heb, gaat naar de buurman.”
Mevrouw Hekmeijer hoorde over De Eetmobiel via een telefooncirkel waarbij ze is aangesloten. Mevrouw Busch las er over in een lokale krant. “Een hartverwarmend initiatief en lekkere maaltijden. Ik heb voor het eerst van mijn leven paprikasoep gegeten. Verrukkelijk! Er zit ook altijd een salade bij het eten. Het irriteert me dat er zo tegen allochtonen wordt aangeschopt. Allerlei bevolkingsgroepen worden over één kam geschoren omdat een kleine groep zich niet naar behoren gedraagt. Daar doe ik niet aan mee. Mijn overleden man was Indisch, dus ik weet hoe dat voelt.”
Nu u hier toch bent...
Goede journalistiek kost geld. Leden en donaties maken onze gebalanceerde berichtgeving over biculturaliteit, zingeving en vrijheid mogelijk. Steun ons daarom als u ons werk belangrijk vindt.
Vertel mij meer!
