Ze kennen elkaar dankzij de verwoestende aardbeving in Turkije en Syrië van 6 februari. Filiz Ilmaz (35) en Sümeyye Sahin (25) komen nu, bijna zeven maanden later, opnieuw in actie voor het getroffen gebied. Ze fietsen naar Turkije met als doel 250.000 euro op te halen. De Kanttekening volgt hun reis.

De Turkse Tukkers Ilmaz (pedagogisch medewerker in de kinderopvang) en Sahin (coördinator student well-being op de Universiteit van Twente) leerden elkaar kennen bij de inzamelingsacties voor de aardbevingen in Turkije. Met hun ludieke actie – een gewaagde reis van 2500 kilometer – vragen ze weer aandacht voor het getroffen gebied.

Hoe is dit idee ontstaan?

Ilmaz: ‘Nadat de grote acties voorbij waren en de vergetelheid begon toe te slaan, appten we elkaar voortdurend met de vraag wat we als jongere generatie nog meer kunnen doen voor de slachtoffers daar. Vergis je niet, want die hebben nog steeds hulp nodig. We dachten aan benefietconcerten, aan marktjes en nog meer. We wilden groots uitpakken. Op een avond belde ik Sümeyye: hoe zou een fietstocht naar Turkije zijn?’

En Sümeyye was gek genoeg om daar ja op te zeggen? Hoezo fietsen dan?

Sahin: ‘Ja, ik ben altijd al een fietser geweest. Ik heb vroeger aan wielrennen gedaan als hobby. Ik ben sowieso een fanatieke sporter, doe bijvoorbeeld ook aan powerliften. Dus toen Filiz me belde, wist ik meteen: yallah we gaan dit doen!’

En jij Filiz, jij bent net zo’n fietsfanaat?

Ilmaz: ‘Ik houd sowieso van veel wandelen, yoga en pilates. Fietsen is heerlijk. Jaren geleden ben ik ook naar Frankrijk gefietst vanuit Enschede en ik ga ook weleens weekendjes weg op de fiets. Het zit echt in mijn bloed.’

Als echte Nederlanders…

Ilmaz: ‘Ja, het komt ook echt omdat wij vroeger altijd met de fiets naar school moesten. We hadden geen ouders die ons met de auto afzetten, zoals je tegenwoordig vaker ziet. We moesten eigenlijk alles op de fiets doen. School, werk, we bleven maar trappen op die fiets. En dat kon soms echt een hel zijn, een half uur heen, half uur terug.’

‘Waar zat jij op school dan?’ vraagt Sahin aan Ilmaz.

‘In Wooldrik’, antwoordt Ilmaz.

Sahin: ‘Is dat zo ver dan?’

‘Ja’, vindt Ilmaz. ‘Wat had jij dan gedacht, voor een kind met kleine beentjes en wieltjes?’

De twee praten nog even door – over zaken die voor niet-Tukkers lastig te volgen zijn. Totdat de interviewer weer tussenbeide komt.

Dan herneemt Ilmaz zich: ‘De wintertijden waren echt niet leuk. In de regen en sneeuw. Maar we moesten maar gaan met die banaan. Die mentaliteit speelt wel een rol in deze drang om naar Turkije te fietsen.’

Maar een uurtje fietsen is wel wat anders dan dit. Hoe lang denken jullie over de reis te gaan doen?

Ilmaz: ‘We hopen binnen een maand bij Ipsala (de Turks-Griekse grensovergang) aan te komen. We willen op een dag zes a acht uur te fietsen.’

Hoeveel kilometer is dat?

Sahin: ‘Honderd kilometer per dag.’

Maar hoe gaat dat dan, kun je ons meenemen in het plan? 

Ilmaz: ‘Dat is moeilijk te zeggen, omdat we het niet eerder hebben gedaan. Maar zaterdag vertrekken we om negen uur ‘s morgens. We volgen de planning die al is vastgelegd op ons navigatieapparatuur. Onze eerste stop zal Duisburg zijn. Als we de kracht hebben, dan gaan we nog ietsjes door. Maar goed, het zal wel een beladen eerste dag worden, omdat het thuisfront ons eerst nog uitzwaait. Dus het kan zijn dat we de eerste dag low key beginnen.’ Dan kijkt ze naar haar compagnon: ‘Sümeyye schudt al nee met haar hoofd, maar we zien wel.’

Als je aankomt in Duisburg, ga je dan in een tent slapen?

Ilmaz: ‘Nee, we proberen onderweg slaapplekken te regelen bij verenigingen die ons willen steunen, of in ieder geval sympathieke hotels die de actie een warm hart toedragen.’

Sahin: ‘We willen alles sowieso zoveel mogelijk low budget doen. Er zijn stichtingen en verenigingen die ons onderweg gelukkig helpen en hun deuren voor ons openen. Dus we hebben onze route ook op die manier uitgestippeld. We krijgen ook berichten binnen van mensen die ons uitnodigen bij hen langs te komen.’

Tot Turkije is de route dus al geregeld?

Sahin: ‘Nou in ieder geval tot Griekenland. In Italië hebben we tot nu toe nog niet zo veel plekken, maar in Duitsland en Oostenrijk zitten we goed. De uitdaging is dat we in Italië moeten bepalen of we een tent gaan kopen of niet, want het noorden van Griekenland is bergachtig en niet dichtbevolkt. We nemen geen tent van hier mee, omdat we dan te lang extra kilo’s moeten torsen.’

Wat voor fietsen hebben jullie dan? Geen elektrische? 

Sahin: ‘Nee, we hebben van die trekking-fietsen. We dachten eerst wel aan elektrische fietsen, maar dan zit je met software voor als er iets onverhoeds misgaat. En dat is lastig, omdat fietszaken in Europa de speciale software nog lang niet allemaal hebben. Dan ben je een paar dagen kwijt.’

En wat als er een band lek gaat?

Ilmaz: ‘Dan gaan we gewoon plakken he!’

Heb je dat weleens gedaan? Ik liet mijn vader altijd zulke dingen doen.

Ilmaz: ‘Nee hoor, zo behendig zijn we wel in Enschede.’

Sahin: ‘En Hengelo!’

Nu de belangrijkste vraag: jullie doel is 250.000 euro, maar hoeveel hebben jullie tot nu toe opgehaald?

Sahin: ‘We zitten nu op een paar duizend euro.’

En dat moet worden?

Sahin: ‘Als je het mij vraagt halen we een miljoen op. We leggen de lat voor nu op 250.000 euro en als we dat bedrag naderen zetten we hem op 500.000. En daarna op 750.000. Want een miljoen is nu te hoog gegrepen, denk ik. Momenteel staan we ook in contact met business- en Rotary-clubs. We willen kijken wat zij ook voor ons kunnen betekenen. De hoop is dat als de een de portemonnee trekt, anderen zullen volgen.’

Ik hoop dat het sneeuwbaleffect echt op gang komt voor jullie.

Sahin: ‘Ja, ik denk dat dat wel belangrijk is. Want mensen in onze eigen omgeving hebben ons al genoeg geholpen en klaargemaakt voor deze reis. Denk aan alle benodigdheden, zoals twee dure fietsen en tassen. En we kunnen niet telkens in dezelfde vijver blijven vissen. We moeten het project naar een hoger niveau tillen. En dat is wat we willen voor zowel binnen Nederland en Turkije, alsook in de tussenliggende Europese landen die we doorkruisen. Dus daar zijn we wel erg druk mee. Alle hulp en donaties zijn uiteraard welkom’

Heel veel succes. Als jullie in Turkije aangekomen zijn, fietsen jullie dan ook weer terug?

Ilmaz: ‘We zijn milieubewuste mensen, maar na 2500 kilometer fietsen hebben we wel een vliegreis terug verdiend.’

Sahin: ‘Terugfietsen is binnen een maand tijd – zo flexibel zijn we ook weer niet met werk – niet te doen, al ben je nog zo’n fanatieke sporter. Op een gegeven moment zijn je spieren ook gewoon op, ondanks alle creatine, magnesium en proteïne die je dan extra inneemt.’

Snap ik.

Sahin: ‘Trouwens: terug in Nederland hebben we wel een verrassing voor al onze volgers, die we feestelijk bij een event in Enschede willen laten zien. Dus hou ons de komende tijd in de gaten!’

Donaties kunnen via de Instagrampagina’s van Sahin en Ilmaz en via Gofundme verzonden worden. De komende weken zullen we hen blijven volgen en regelmatig berichten over hun belevenissen.