Op Ongehoord Nederland is gisteren opnieuw de extreemrechtse omvolkingstheorie besproken, deze keer door de Vlaamse parlementariër Sam van Rooy.
De omvolkingstheorie is bedacht door de Franse schrijver Renaud Camus, die beweert dat het witte, christelijke Europa wordt vervangen door zwarte en islamitische migranten uit Afrika en het Midden-Oosten. Dit is volgens hem een complot van de linkse elites, die de oorspronkelijke Europese bevolking zouden willen vervangen. De extreemrechtse complottheorie is populair bij PVV en Forum voor Democratie, maar ook bij de Belgische partij Vlaams Belang.
In debat met de islamitische jeugdwerker Chadi Akdah zegt Van Rooy dat de samenleving islamiseert ‘door de massale immigratiestromen, uit met name de islamitische wereld -het Midden-Oosten en Noord-Afrika- en ook door het hogere geboortecijfer bij moslims’. Volgens Van Rooy vinden steeds meer regels, wetten en tradities van de islam ingang in de westerse samenleving en zouden ze deze beginnen te domineren, waardoor de ‘eigen’ cultuur in verdrukking zou komen.
‘Dat is geen goede zaak natuurlijk. Als je de geschiedenis van de islam bekijkt en je ziet de islamitische wereld vandaag, dan zie je dat overal waar de islam domineert er geen gelijkwaardigheid is van man en vrouw, geen vrije meningsuiting, geen democratie…’
Chadi Akdah antwoordt dat de islam voor vrouwenrechten is en dat het de schuld van de westerse samenleving zelf is dat de geboortecijfers zo laag zijn, vanwege het hogere aantal homoseksuele relaties en transpersonen. ‘Het geboortecijfer van moslims is inderdaad hoger, maar is dat dan ons probleem?
Twee jaar geleden was er ophef ontstaan over een uitzending van Ongehoord Nederland met Filip Dewinter, de leider van Vlaams Belang, die ook de omvolkingstheorie besprak. ‘Ons volk wordt vervangen door een ander volk’, zei Dewinter in de uitzending van 10 mei 2022. ‘Met die bevolkingsruil komt ook een beschavingsruil. Onze manier van leven wordt vervangen door die van de immigranten.’
Een Kamermeerderheid van D66, VVD, PvdA, GroenLinks, PvdD, ChristenUnie, Denk, Volt en Lijst Gündogan stelde toen vragen aan aan staatssecretaris van Cultuur en Media Gunay Uslu en minister van Justitie en Veiligheid Dilan Yesilgöz. Ze wezen op het feit dat extreemrechtse terroristen – zoals Anders Breivik en Brenton Tarrant – hun aanslagen rechtvaardigden op basis van de omvolkingstheorie.
Het bezoek van de Amerikaanse generaal Erik Kurilla aan het Koerdische autonome gebied in Noord-Syrië heeft de Koerden niet echt gerustgesteld. Zij vrezen in toenemende mate dat ze last gaan krijgen van het welig tierende anti-Amerikanisme in de regio sinds de Gaza-oorlog. Dit meldt de Arabische nieuwssite Middle East Eye.
Mochten de Amerikanen besluiten hun troepen terug te trekken, dan lopen de Koerden gevaar, is de angst. De Amerikaanse troepen zijn sinds de oorlog in Gaza steeds vaker doelwit van pro-Iraanse milities, die actief zijn in onder andere Syrië. In de VS wordt gespeculeerd over een eventuele terugtrekking uit de regio. De Koerden vrezen een ‘Afganistanachtige terugtrekking’ met alle gevolgen van dien. Naast Iran maakt ook Turkije gebruik van de antiwesterse politieke conjunctuur. De Turken hebben de bombardementen op Koerdische doelwitten opgevoerd en dreigen met meer wapengekletter in de zomer tegen de Koerden in Irak en Syrië. Daarbij wordt volgens Human Rights Watch ook civiele infrastructuur in het Koerdische autonome gebied in Noord-Syrië aangevallen, zoals energiestations, olievelden en medische faciliteiten.
‘De hele regio is bezig met Gaza, niemand staat ons bij, terwijl de Turkse agressie almaar groeit’, zegt Mahmoud Meslat, de voorzitter van de door de Koerden gedomineerde Syrian Democratic Council. Sinds de oorlog tegen ISIS in 2014 zijn er westerse troepen in Syrië, met de Amerikanen als belangrijkste bondgenoot van de Koerden. Turkije is vanaf de Amerikaanse interventie in 2014 tegen de westerse samenwerking met de Koerden in Syrië, die hij als verlengstuk beschouwt van de PKK. Dit is de gewapende Koerdische groep die niet alleen op de terreurlijst van Turkije staat, maar ook op die van de VS en EU.
De gemeente Bakirkoy (district in Istanbul) heeft de oude Vissersmarkt (Balikçilar Çarsisi) omgetoverd tot het Dadyan park, vernoemd naar de beroemde Armeense familie die eeuwenlang veel voor de ontwikkeling van de Ottomaanse industrie en het bankwezen heeft betekend. Zo meldt de Turks-Armeense krant Agos.
Religieuze leiders van de Turks-Armeense gemeenschap in Istanbul waren aanwezig bij de feestelijke opening van het nieuwe park. Samen met burgemeester Bülent Kerimoglu knipten ze het rode lintje door. ‘De Armeense naam voor het park maakt mij trots’, aldus Mari Yanci, de voorzitter van de Armeense kerk in Bakirköy. Leden van de familie Dadyan hebben belangrijke posities in het Ottomaanse bestuur bekleed en waren sterk vertegenwoordigd in vele ambachten en de architectuurgeschiedenis’, vertelt hij. Ook had de Armeense familie in de negentiende eeuw het monopolie in de productie van buskruit voor het Ottomaanse leger. Burgemeester Kerimoglu benadrukte dat met de creatie van het park aan de eisen van de bewoners tegemoet is gekomen. Er waren ook kritische kanttekeningen. De Armeense patriarch Mashalyan wees op de alledaagse vijandigheid tegen de christelijke minderheid. ‘Zelfs in een district als Bakirköy, waar veel Armeniërs wonen, stoort het sommigen dat ze Armeense woorden tegenkomen. We moeten als land hierin stappen maken.’
Vandaag is het Internationale Vrouwendag.Drie biculturele vrouwen vertellen over ambitie, solidariteit en moederschap.
Hajare Ait Ouaba, trainer School of Etiquette
Voor de in Alkmaar geboren en getogen Hajare Ait Ouaba (35) is iedere dag er een om elkaar als vrouwen te steunen. ‘We leven in een tijd waarin vrouwen elkaar niet altijd het daglicht gunnen en ze voornamelijk bezig zijn met elkaars zwaktes te benoemen’, zegt ze. ‘Erg jammer, want als vrouwen horen we elkaar aan te moedigen en elkaars successen te vieren!’ Ait Ouaba werkt als docent op een school in Heemskerk en is liefhebber van spirituele reizen en watersporten: ‘Recentelijk heb ik een reis naar het Noordpoolgebied gemaakt. Voor mij een ware ontdekkingsreis waarin ik ruimte had om na te denken over het leven en over onze omgang met deze planeet.’
Hajare Ait Ouaba
Tijdens haar beginjaren als docente werd Ait Ouaba als biculturele Nederlander steeds vaker geconfronteerd met ongemakkelijke vragen. ‘Of ik een moslima ben. Of ongemakkelijke vragen over ‘dé’ Marokkaanse cultuur, wat dat ook moge zijn. Ik kreeg steeds meer de behoefte om sterker in mijn schoenen te staan en om mijn eigen grenzen te leren bewaken. Toen ik tijdens de lockdown ineens meer tijd had om mij als persoon verder te ontwikkelen ging ik op internet op zoek en kwam ik een pagina tegen over de School of Etiquette. En ik dacht: Oh my God, dit wil ik doen!’
Daarom zette ze meteen de stap om zich aan te melden bij The British school of Etiquette in Londen voor de opleiding tot trainer in de etiquette. ‘Dit is een deftig woord voor prettige en sociale omgangsvormen. Naast de vragen over mijn achtergrond was ik vroeger ook onzeker omdat ik me bewust ben van mijn anders-zijn, als vrouw van kleur. Een oud-collega sprak mij aan en zei: ‘Luister eens, jij bent hier als laatste binnengekomen. Ken je plek. En die is helemaal onderaan.’ Ik moest huilen en ik kreeg echt het gevoel dat ik iets verkeerds had gedaan, namelijk actief deelnemen in het team. Mijn mannelijke collega’s daarentegen steunden mij gelukkig en legden uit dat zij gewoon jaloers op mij was.’
Met haar workshops als etiquettetrainer hoopt Ait Ouaba andere vrouwen te leren om naar hun eigen gevoel te luisteren: ‘Blijf ik mij iets aantrekken van de meningen van anderen? Of kies ik ervoor om mijn eigen journey te volgen, zodat ik trots in de spiegel kan kijken en kan zeggen: girl, you did this’! Dat laatste natuurlijk. Ik doe dingen die ik echt leuk vind en ik trek me dan ook niets aan van scheve gezichten van anderen. En het grappige is, hoe meer je in jezelf vertrouwt en de vrijheid neemt om te doen waar je gelukkig van wordt, des te meer dat gewaardeerd wordt. Ook door personen die in de eerste instantie negatief reageerden of altijd iets van je zullen vinden. Dat zijn vaak de mensen die niet zelf de stap durven zetten om uit hun comfortzone te komen.’
Marukh Ahmad, kalligrafiekunstenares
De Pakistaans-Nederlandse Marukh Ahmad uit Rotterdam is één van de weinige islamitische kalligrafiekunstenaars in Nederland. Onder de naam KiranArt heeft Ahmad muurschilderingen in verschillende moskeeën in Nederland gemaakt. Haar kunstwerken zijn wereldwijd geliefd. Ahmad groeide op in Amsterdam, waar ze op een basisschool met veel aandacht voor kunstzinnige ontwikkeling zat.
‘Tijdens mijn jeugd reisden we met de familie vaak naar Pakistan, waar ik onder de indruk was van de mooie architectuur en moskeeën. Ook mijn nichten inspireerden mij enorm met hun kunst. Ze schilderden mooie oosterse bloemen en planten op glas.’ Al op de basisschool ontdekte Ahmad dat ze goed was in tekenen en had zij een passie voor kalligrafie. Ze ging bij zichzelf te rade waarom de lessen over kunst en cultuur zo eenzijdig waren. ‘We leerden alles over westerse kunstenaars en ik vroeg mij af: waarom zijn we hier in Nederland niet bekend met de prachtige gedichten van Rumi? Of de beeldschone islamitische architectuur zoals de Taj Mahal? Op een gegeven moment ben ik zelf afgereisd naar Turkije, waar ik een cursus Arabische kalligrafie heb gevolgd. Zo heb ik de kunst, waarvan ik de basis van mijn vader had meegekregen, verder ontwikkeld. Terug in Nederland kende ik eigenlijk geen andere kunstenaars die dezelfde passie hadden.’
‘Ik wilde laten zien hoe mooi de islam kan zijn’
Ahmad werkt nu als docente handvaardigheid op verschillende basisscholen. ‘Tijdens de kunstlessen op basisscholen probeer ik kinderen te inspireren om een band te creëren met de islamitische kunst. Net als taal en tradities is dit een verbinding met jouw cultuur. Ik vind het belangrijk dat islamitische kunst blijft bestaan en niet uitsterft. Dit is ook een van mijn missies.’
Marukh Ahmad
Haar islamitische kunstwerken zijn voor Ahmad een uiting van verzet tegen de vooroordelen over islam, waar zij al op jonge leeftijd mee te maken kreeg. ‘Opgroeiend in het post 9/11-tijdperk voelde ik al dat veel mensen negatief dachten over de islam. Zij hadden een heel ander beeld over islam dan ik. Ik vroeg mij af: Hoe kan ik mijn geloof in een positief daglicht zetten? Ik wilde laten zien hoe mooi de islam, rijk aan tradities en culturen, kan zijn. Ik denk dat kunst een universele taal is waarmee verbinding wordt gemaakt.’
Ahmad vindt ook dat er te weinig waardering is voor moederschap. ‘De moeder legt de basis in het gezin. In de westerse cultuur wordt ons al vroeg geleerd dat zowel meisjes als jongens later moeten werken. Hoewel ik zelf werkende ben, wil ik graag aan alle vrouwen meegeven dat het heel sterk is om je als vrouw volledig te storten op de opvoeding van jouw kinderen. Moederschap kent veel uitdagingen en is geen makkelijke baan. In onze maatschappij verwacht men dat je als vrouw alles tegelijk moet kunnen: een succesvolle carrière, de opvoeding van jouw kinderen en het huishouden. Ik vind daarom dat we meer aandacht moeten geven aan mom empowerment. Geluk zit hem niet enkel op economisch vlak, maar ook in het samenzijn met familie en vrienden. We moeten de mooie momenten koesteren en elkaar meer tijd en aandacht geven, zodat we meer naar elkaar toe groeien.’
Zoë Papaikonomou, onderzoeksjournalist en auteur
‘Alles wat vrouwelijk is, wordt in onze samenleving nog altijd minder gewaardeerd. Denk aan beroepen waar veel vrouwen werken of het loonschandaal,’ zegt auteur en onderzoeksjournalist Zoë Papaikanomou (42). Ze schreef meerdere boeken, waaronder ‘Heb je een boze moslim voor mij?’ (2018) en De inclusiemarathon (2021). ‘Het is belangrijk dat we ons als vrouwen gezamenlijk verzetten tegen het patriarchaat door ook de machten die we wél hebben te delen en ruimte te maken voor elkaar. Want ook als vrouwen onderling kunnen we een streepje voor hebben vanwege onze huidskleur, afkomst of onze sociaal-economische positie. Ik vind het belangrijk dat we als feministen leren om de macht die wij hebben te delen met elkaar. Dus kijk niet alleen naar jezelf, maar ook naar de vrouwen om je heen en hoe je jouw ruimte met hen kan delen. Journaliste Clarice Gargard zei het ooit mooi in een interview dat ik met haar had voor Nieuw Wij: ‘We moeten elkaar meenemen als we een plek bemachtigen, niet tegenwerken.’
Zoë Papaikonomou. Foto: Ruin Jun Long
Papaiknomou is half Grieks en half Nederlands en moeder van twee kinderen. Ze geniet ervan om tijd door te brengen met haar gezin. Een rustpunt in deze woelige wereld. Ze groeide op in het Amsterdam-Noord van de jaren tachtig, waar ze aan den lijve ondervond hoe mensen reageerden op verschil in sociale klasse en etnische achtergrond. ‘Wat ik in mijn jeugd meemaakte en om me heen zag gebeuren qua uitsluiting, droeg eraan bij dat ik journalist wilde worden. Deze verhalen zag ik namelijk maar weinig terug in de media. Na mijn studies geschiedenis en Arabisch ging ik als journalist aan de slag en achter de schermen bleken mediaredacties nog veel homogener dan ik had kunnen bevroeden. Ik zag dag in dag uit het resultaat daarvan: beperkte en framende verhalen over heel veel mensen en groepen in onze samenleving. Ik ben me toen steeds meer gaan verdiepen en richten op het gebrek aan diversiteit, inclusie en gelijkwaardigheid op de werkvloer.’
‘Nu geef ik lezingen en workshops bij organisaties door heel het land over het tegengaan van discriminatie en machtsmisbruik. Wat mij opvalt is dat veel mensen die tot de norm behoren niet inzien dat het begrip diversiteit ook over hen gaat. Ze denken in eerste instantie dat als ik een praatje kom houden ze iets te horen zullen krijgen over vrouwen of afkomst. Maar wanneer je jezelf buiten de discussie over diversiteit zet en dus niet naar jezelf in de spiegel kijkt, dan zul je eigenlijk nooit begrijpen hoe je er ook onderdeel van bent en dus ook medeverantwoordelijk.
‘Inmiddels zet ik de uitsluiting en uitdagingen die ik tegenkom om in een kracht om de machtsverschillen in de samenleving aan te pakken. Het delen van je macht, waarbij ik voortborduur op het begrip intersectionaliteit van Kimberlé Crenshaw, is voor mij de kern. Zo bevorderen quota om meer vrouwen in de top te krijgen vooral witte vrouwen. En als er streefcijfers zijn om meer biculturele Nederlanders aan te nemen dan pakt dat meestal vooral gunstig uit voor biculturele mannen. Biculturele vrouwen trekken hierbij – net als bijvoorbeeld vrouwen met een beperking of transvrouwen – aan het kortste eind. Het is belangrijk hier oog voor te hebben om er wat aan te kunnen doen.’
‘Ik vind solidariteit onder vrouwen ongelooflijk belangrijk: we hebben elkaar nodig om de machtsverschillen in de samenleving te doorbreken. En solidariteit houdt ook in dat je het voor elkaar opneemt terwijl je misschien niet dezelfde mening hebt. Dus als je je bijvoorbeeld uitspreekt tegen de verplichte hoofddoek in Iran, spreek je dan ook uit wanneer vrouwen niet mogen dragen wat ze willen, zoals bijvoorbeeld bij het boerkaverbod.’
Op 8 maart 1908 demonstreerden duizenden vrouwen in New York voor een beter loon en betere arbeidsomstandigheden: brood en rozen. Op dezelfde dag, nog geen tien jaar later, staakten Russische vrouwen in Sint-Petersburg om dezelfde redenen hun werk; terugkijkend was het de start van de Russische revolutie.
Van het kiesrecht tot beter loon, van de handelingsonbekwaamheid tot abortus, vrouwen hebben keihard moeten strijden om niet als minderwaardigen door het leven te gaan. Vandaag zullen over de hele wereld vrouwen bij elkaar komen om de strijd te herdenken, om te vieren wat er is bereikt en om aandacht te vragen voor de lange weg die nog gelopen moet worden; de vrouwenmars.
Elke dag lopen vrouwen over de hele wereld kilometers om hun kinderen van voedsel te kunnen voorzien. Net zoals Hagar volgens de Islamitische traditie kilometers liep tussen de heuvels Safa en Marwa op zoek naar water om de dorst van haar zoon Ismaël te lessen. Moeders voeden en investeren in hun kinderen, meer dan vaders, weten we al heel lang. In de jaren twintig van de vorige eeuw sprak de Ghanese wetenschapper James Emman Aggrey de volgende, rake, woorden uit: ‘Als je een man onderwijst, onderwijs je enkel een individu, maar als je een vrouw onderwijst, onderwijs je een hele natie.’
En toch zijn alleenstaande moeders het hardst getroffen door het toeslagenschandaal. Met name zwarte vrouwen met een laag inkomen. Dat blijkt geen toeval te zijn. Alleenstaande moeders waren voor de Belastingdienst bij voorbaat verdacht, al helemaal als ze zwart zijn of een migratieachtergrond hebben. In plaats van arme, alleenstaande moeders van kleur te ondersteunen, met het oog op de kinderen, werd het brood van deze vrouwen afgepakt. En soms daarna ook nog de kinderen.
In meerdere algoritmes die door de overheid gebruikt zijn blijken alleenstaande moeders als indicator voor fraude te zijn ingevoerd. Zoals in de gemeente Rotterdam. Alleenstaande bijstandsmoeders die slecht Nederlands spraken kregen brood van de gemeente, maar ze mochten geen extraatjes, geen rozen, hebben. En daar werd op gecontroleerd. Bleken ze die toch te hebben, dan moesten ze bewijzen dat ze daar recht op hadden. Konden ze dat niet goed genoeg laten zien, dan mocht de gemeente hen fraudeur noemen en alles afpakken.
Had toenmalig minister Aart Jan de Geus van Sociale Zaken, die in 2003 al verklaard had dat de emancipatie van de autochtone vrouw was voltooid, ooit kunnen bedenken dat zijn eigen overheid systemen zou bouwen om vrouwen eruit te pikken en kwetsbaarder te maken? Nog afgezien van het feit dat vrouwen ook in Nederland het vaakst slachtoffer zijn van geweld in eigen huis, vermoed ik dat hij het kruispunt waarop je én vrouw bent én arm, en het stigma erop, niet mee had genomen in zijn enthousiasme. Misschien komt dat omdat relatief gezien de armste vrouwen vaker vrouwen met een migratieachtergrond zijn, en, nou ja, die bedoelde hij niet.
Overheidsgeweld tegen vrouwen kom je niet alleen tegen in algoritmes. Overheidsbeleid heeft voor sommige groepen vrouwen tot gevolg dat ze extra risico lopen op uitbuiting en geweld. Denk aan vrouwen die als huwelijksmigrant naar Nederland komen om een leven op te bouwen met hun partner. De staat heeft hen juridisch afhankelijk gemaakt van hun man, waardoor huwelijksmigranten in een staat van praktische handelingsonbekwaamheid leven die voor de Nederlandse, autochtone vrouw al in de jaren vijftig is afgeschaft. Dat feit is zo genormaliseerd, dat er nauwelijks een haan naar kraait. Het (on)recht geeft de partner –vaak een man- in deze grenzeloze relatie de macht om de kwaliteit en het verloop van de relatie te bepalen. Alleen nadat goed gedocumenteerd geweld heeft plaatsgevonden, is er een juridische uitweg naar zelfstandigheid. Anders dan dat, blijf je als kersverse bruid afhankelijk van de grillen van de man. Komt hij met brood? Krijgt zij rozen?
Woedend was hij. ‘Wat nou weer, Ahmed.’ Alles kan hij verdragen: preventief fouilleren, Dilan Yesilgöz, couscous uit een zakje, maar dit niet.
‘De dadels zijn op!’ Ramadan staat voor de deur, en Ahmed is druk aan het foerageren voor de komende maand zodat hij na zonsondergang niets tekort hoeft te komen, alle lof aan God!
‘Wat bedoel je, niffo, dat er geen dadels zijn. Er zijn dadels. Er zijn overal dadels. Zolang de zon straalt zullen er dadels zijn.’ Ik kan het weten want net als mijn goede vriend bereid ik me terdege voor op de gezegende maand ramadan en dat doe ik door mijn vrouw uitgebreide instructies te geven welke producten ze in huis moet halen om er een waarlijk knalfeest van te maken.
‘Heb je wel uit je bolle ogen gekeken, broeder!’ briest Ahmed. We hebben nu eenmaal een rauwe manier van praten tegen elkaar. Als het al iets betekent dan is het apenliefde. Ik leg uit dat ik geen slagerij of Turkse supermarkt kan binnenlopen of daar liggen de dadels torenhoog opgestapeld. Tunesische, Marokkaanse, Algerijnse, Saoedische en natuurlijk zijn geliefde medjoul-dadel waarvan ik eigenlijk niet zo goed weet waar die vandaan komt. Meestal lees ik Zuid-Afrika.
‘Wacht even’, zegt Ahmed en hij stuurt een foto door. Wat ik zie is de sappige, dikke medjoul-dadel; de Cristiano Ronaldo onder de dadels. Een ware bonbon.
Het is deze dadel die hij nergens meer vindt. ‘Deze dadels waren er altijd. Dit jaar niet meer.’
Wat ik zie is de sappige, dikke medjoul-dadel
‘Kan het zijn dat een insect de dadeloogst heeft verknald?’
‘De oorlog in Gaza.’
‘Wat heeft de oorlog in Gaza ermee te maken, broeder.’
‘Die heeft roet in het eten gegooid.’ Mooie beeldspraak, denk ik.
‘Roet?’ Ahmed schraapt zijn keel. Ik hoor gêne aan de andere kant van de lijn.
‘Kom op, vertel’, zeg ik, ‘op jouw terughoudendheid rust geen zegen.’ Dan komt het hoge woord eruit. ‘Het gerucht ging al langere tijd dat deze dadel van de bezette Westelijke Jordaanoever komt. Door deze dadel in de mond te stoppen steun je indirect de bezetting van Palestina.’ Het gerucht klopt, er is inderdaad een hausse aan medjoul-dadels waarvan de herkomst onduidelijk bleek. Oorspronkelijk komt de medjoul uit Marokko, maar de Israëlische landbouw heeft deze dadel verder ontwikkeld en tot grote hoogte gebracht. Doodzonde dat het op Palestijns land gebeurt. Dat eet toch een stuk minder lekker.
‘Ik zag nochtans die dadels altijd overal liggen.’ Bij mijn volgende boodschappenronde beschouw ik de schappen om te zien hoe het zit met de aanwezigheid van medjoul. Tot mijn verbazing zie ik deze verboden dadel huizenhoog opgestapeld liggen.
Ik bel Ahmed weer op.
‘Je hebt me voor de gek gehouden, als je wilt kan je die dadel gewoon kopen. Er wordt wel opgeroepen tot een boycot maar de effecten laten zich nog niet voelen. Het activisme gaat blijkbaar niet via de maag.’
Ahmed begint te kreunen, ik heb duidelijk iets voor hem verknald.
‘Broeder, waarom ben je zo hard. Ik heb al die tijd gedacht dat die dadel er niet lag. Ik heb er overheen gekeken. Ik heb mijn ogen ervoor gesloten. Ik heb de wereld rechtvaardiger gemaakt dan hij is.’
‘Waarom heb je dat gedaan?’
‘Omdat ik me schaam dat ik verlang naar een dadel waarvan mijn hart zegt dat ik er vanaf moet blijven.’
Een coalitie van Palestijnse Canadezen en mensenrechtenadvocaten spant een rechtszaak aan tegen de Canadese overheid om de militaire export naar Israël te blokkeren. Zo meldt de Canadese nieuwszender CBC.
‘Het is wreed en verwerpelijk dat onze regering de gruweldaden van Israël materieel blijft steunen en tegelijkertijd de humanitaire steun aan de slachtoffers van diezelfde gruweldaden stopzet’, zegt Hammam Farah, lid van de coalitie achter de rechtszaak, in een persverklaring.
De aanklagers willen dat de federale rechtbank de Canadese overheid beveelt om te stoppen met het afgeven van vergunningen voor de export van militair materieel naar Israël.
Israël stond in 2022 in de top 20 van bestemmingen voor de export van Canadese militaire goederen, meldt CBC.
Overigens werd gisteren bekend dat Canada de Palestijnse vluchtelingenorganisatie UNRWA weer gaat ondersteunen, schrijft de Arabische nieuwssite Ahram Online. Veel westerse landen stopten de financiële steun toen Israël de organisatie beschuldigde van betrokkenheid bij de Hamas-aanval op 7 oktober, zonder bewijs te leveren. Ook Nederland stopte de financiële ondersteuning.
Aanhangers van de Amerikaanse presidentskandidaat Donald Trump hebben met AI deepfakes gemaakt van zwarte kiezers. Ze hopen op deze manier stemmen te trekken uit de Afro-Amerikaanse gemeenschap.
De BBC ontdekte tientallen deepfakes waarin zwarte mensen werden afgebeeld als steunpilaren van Trump. De afbeeldingen, waarop te zien is dat zwarte mensen blij zijn met de presidentskandidaat lijken net echt, maar bij nader inzien glanst de huid van de nep-personen onnatuurlijk en hebben ze te weinig vingers – enkele tekenen van door AI gemaakte beelden
Volgens Black Voters Matter, een groep die zwarte mensen aanmoedigt om te stemmen, zei dat de gemanipuleerde beelden een ‘strategisch verhaal’ vertellen, namelijk dat Donald Trump populair zou zijn in de zwarte gemeenschap.
In 2016 werden de Amerikaanse verkiezingen beïnvloed door desinformatie vanuit Rusland. Maar volgens BBC zijn deze AI-afbeeldingen gemaakt en gedeeld door Amerikanen zelf. Er is geen bewijs voor een link met het campagneteam van Trump.
Een van degenen die de nepfoto’s deelde is de conservatieve radiohost Mark Kaye. Aan de BBC vertelt hij dat hij geen fotojournalist is. ‘Ik maak geen foto’s van wat er werkelijk gebeurt. Ik ben een verhalenverteller.’
Voor veel Afro-Amerikanen is Donald Trump een omstreden figuur. In 1989 betaalde hij een peperdure advertentie voor verschillende kranten, waarin hij opriep de doodstraf in te voeren voor verkrachters. Aanleiding was de vaak van een toen 28-jarige vrouw in Central Park, die door vijf zwarte mannen – de Central Park Five – zou zijn verkracht. Hoewel de mannen hoge gevangenisstraffen opgelegd kregen, bleken ze naderhand onschuldig. Trump bood nooit excuses voor zijn advertentie aan.
Uit een nieuw rapport van Human Rights Watch blijkt dat er systematische mensenrechtenschendingen plaatsvinden in het door Turkije gecontroleerde Noord-Syrië.
Pro-Turkse gewapende groepen, bestaande uit Syrische rebellen, opereren onder Turkse vleugels en kunnen er straffeloos hun gang gaan, staat in het rapport. Turkije spreekt juist over veilige gebieden, waar Syrische vluchtelingen die in Turkije woonden weer naar terug kunnen.
Die vluchtelingen komen echter niet allemaal uit Noord-Syrië, waar veel Syrische Koerden wonen. De Turkse minister van Binnenlandse Zaken maakte vorige maand bekend dat er al 625.000 Syrische vluchtelingen zijn teruggestuurd naar de ‘veilige zones’.
Human Rights Watch bestrijdt het idee van veiligheid. ‘Deze gebieden zijn geenszins veilig. Er vinden op dagelijkse basis mensenrechtenschendingen plaats die primair door pro-Turkse Syrische groepen worden gepleegd. Het leven van 1,5 miljoen inwoners wordt gekarakteriseerd door rechteloosheid en onveiligheid’, aldus het rapport.
In die gebieden geldt het recht van de sterkste. Dat blijkt uit de uitkomst van interviews met getuigen van schendingen van mensenrechten, zoals seksueel geweld en martelpraktijken door Syrische gewapende groepen, maar ook door het Turkse leger en Turkse inlichtingendiensten.
Turkije heeft sinds de zomer van 2016 drie grote militaire operaties uitgevoerd tegen voornamelijk de Koerdische YPG in Noord-Syrië, die het als zusterorganisatie van de PKK beschouwt. Die laatste staat op de terreurlijst van Turkije, de VS en EU.
Minister van Justitie en Veiligheid Dilan Yesilgöz-Zegerius wil een landelijk hoofddoekverbod voor boa’s. ‘We komen er op een andere manier niet uit’, zegt ze tegen EenVandaag. Ze gaat daarom een ‘ministerieel besluit’ nemen.
Reden voor haar plannen om de wet te veranderen is het besluit van de gemeenten Utrecht, Arnhem, Tilburg en Amsterdam om religieuze symbolen, zoals de hoofddoek, toe te staan voor boa’s. Voor Yesilgöz is dit in strijd met het idee van neutraliteit.
‘Ik vind dat de politie en boa’s overal neutraliteit moeten uitstralen. Het heet ook niet voor niets een uniform. Daar horen geen religieuze uitingen bij.’
Yesilgöz is het niet eens met critici die zeggen dat zij moslima’s discrimineert. ‘Ik vind het heel erg kwalijk dat dit debat getrokken wordt in discriminatie, uitsluiting of zelfs vrouwonvriendelijkheid.’
Volgens Yesilgöz kunnen vrouwen met een hoofddoek prima bij handhaving of de gemeente werken, ‘alleen dan wel op een andere plek waar ze niet direct de orde op straat handhaven. Het gaat hier om de scheiding tussen kerk en staat, die is broodnodig en allesbehalve ouderwets.’
Ahmed Marcouch, de burgemeester van Arnhem, is het niet eens met het voornemen van Yesilgöz, laat hij EenVandaag weten. ‘Het is zo ontzettend belangrijk dat mensen niet worden uitgesloten. Als de overheid dit niet toestaat, wat zeg je dan tegen al die andere werkgevers? Je geeft hiermee echt het verkeerde voorbeeld.’
Een ruime Kamermeerderheid is het eens met Yesilgöz. Ook VVD, PVV, NSC en BBB zijn voor een hoofddoekverbod bij boa’s.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
