De discussie over het leveren van troepen voor een internationale vredesmacht in Oekraïne kwam veel te snel, vindt GroenLinks-PvdA-leider Frans Timmermans. Deelname ‘is geen simpel ja of nee, maar iets om te onderzoeken’, zei hij zondag in het praatprogramma Buitenhof.
Vorige week waren politici het oneens over de vraag of Nederland bereid was militairen te leveren aan een internationale vredesmacht in Oekraïne. Zo’n vredesmacht zou een optie zijn om verdere agressie van Rusland in te dammen. Hoewel premier Schoof zijn Europese collega’s toespeelde dat Nederland daartoe bereid was, bleek Geert Wilders een andere mening toegedaan. De PVV-politicus schreef op X dat hij hier tegen was.
‘Het ging veel te snel en vroeg over troepen’, zegt Timmermans nu. Daarmee hebben Nederlandse politici zich laten verleiden om te reageren op de vraag vanuit Amerika of de EU bereid is troepen te sturen, vindt de politicus. ‘Was dat een onredelijke vraag?’ vraagt interviewer Maaike Schoon. ‘Wel, als je die met ja of nee moet beantwoorden’, vindt Timmermans.
Volgens hem ligt het veel genuanceerder. Nederland moet weten op welke voorwaarden militairen die kant op zouden gaan. Hoewel de VS geen boots on the ground zal hebben, is de EU wel degelijk afhankelijk van Amerikaanse inlichtingen en logistieke steun. Bovendien is nog niet duidelijk welke vredesafspraak er komt tussen de VS en Rusland. Zonder antwoorden op dit soort vragen kun je niet zomaar ja of nee zeggen tegen het sturen van troepen, vindt de Groenlinks-PvdA-voorman. ‘Een onverantwoordelijk persoon als Geert Wilders roept dan gelijk nee.’
Extreemrechts narratief
Timmermans haalde in het interview niet alleen uit naar Wilders, maar ook naar partijgenoot Marjolein Faber, die vrijdag zei dat Zelensky een dictator was, waarmee zij het narratief van de Amerikaanse president Trump overnam. Kort erna nam zij haar woorden terug; ze had ‘beter moeten weten’.
Volgens Timmermans ging het hier helemaal niet om een foutje. ‘Dit is wat ze vindt. Het is een narratief van radicaal rechts, dat je ook terug hoort bij partijen als AfD en FPÖ, of bij extreemrechtse leiders als Fico in Slowakije en Orbán in Hongarije’, legt hij uit. Extreemrechtse politici hebben een enorme bewondering voor de autoritaire bestuursstijl. Ze steunen Poetin en papegaaien hem na, dus ook zijn uitleg over Zelensky, zo interpreteert Timmermans de uitspraken.
Israël breidt zijn militaire operatie in de Westelijke Jordaanoever verder uit en zal voorlopig niet vertrekken, zei de Israëlische minister van Defensie, Israël Katz zondag. De aanvallen richten zich vooral op Jenin en omliggende dorpen.
Sinds het begin van het staakt-het-vuren in Gaza is het militaire geweld van Israël verschoven naar de Westelijke Jordaanoever, en dan met name naar Jenin, dat in beginsel een vluchtelingenkamp is maar inmiddels is uitgebreid tot volledige stad. Hier heeft de Palestijnse Autoriteit, de regerende partij in de Westoever, weinig invloed en ligt de steun van de bevolking meer bij verschillende rebellengroepen, waaronder ook Hamas.
Bij de aanvallen van het Israëlische leger vielen al meer dan vijftig doden en is een aanzienlijk deel van de infrastructuur platgelegd. De stad zelf is overgenomen door het Israëlische leger en dat zal het komende jaar zo blijven, zei de minister. Dit betekent dat ruim 40.000 op de vlucht geslagen inwoners niet kunnen terugkeren naar hun stad, zo meldt The Guardian.
Inmiddels heeft het leger ook dorpen rondom de stad Jenin bestormd, zoals al-Yamoun and Burqin, meldt Al Jazeera. Huizen worden hier verwoest en infrastructuur platgelegd.
De rechter die oordeelde dat onvoldoende was gemotiveerd waarom drie islamitische predikers bij de Ramadan Expo in Utrecht een bedreiging van de openbare orde zouden vormen, wordt op social media bedreigd door extreemrechtse fanaten. Critici wijzen naar politici als aanjagers van de hetze.
Critici waarschuwen dat het openbaar maken van rechters de rechtsstaat onder druk zet en roepen de politiek op zich uit te spreken. Maar juist uit die hoek komt de hetze. Geert Wilders deed ongestoord mee aan de aanval:
‘Wereldvreemde rechters zijn hun morele kompas compleet kwijt en laten haatpredikers toch ons land binnen. D66 kan tevreden zijn’, deelde hij vrijdag.
Ook ministers Weel en Faber van het kabinet ondermijnden eerder die week al de rechterlijke beslissing. Openlijk baalden ze van de uitspraak en wilden de predikers alsnog weren.
‘Wat ze doen is onnodig onrust zaaien. Dergelijke censuur past niet in Nederland’, reageerde advocaat Yusuf Ersoy namens de predikers.
Ondernemer Anis Jadib, bekend om zijn kritische filmpjes over het kabinet op LinkedIn, noemt de situatie ongehoord.
‘Rechters zijn er om wetten objectief toe te passen, niet om politieke wensen te vervullen. Dat een rechter die een juridisch onderbouwde beslissing neemt, wordt bedreigd, geïntimideerd en opgejaagd – zelfs zijn partner wordt uitgescholden en zijn adres gedeeld – is onacceptabel. Dit is een ware klopjacht.’
Hij houdt Geert Wilders hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor de bedreigingen en vindt het stilzwijgen van andere politici net zo schadelijk.
‘Mama, is het wel veilig op de middelbare school?’ De vraag van mijn zoon snijdt door mijn ziel. Hij zit nog in groep 7, maar zijn zorgen reiken al ver vooruit. Het nieuws van de laatste tijd heeft hem diep geraakt. Tijdens het journaal hoorde hij over een havo-leerling van het Segbroek College in Den Haag die een vuurwapen liet zien aan een medeleerling. Op school praatten zijn klasgenoten over de aanhouding van twee jongens van 15 en 19 jaar in verband met het wapen dat een rol speelde bij de dood van een 16-jarige leerling van het Haagse Hofstad Lyceum. Het nieuws is overal, en hij vangt alles op.
We zitten samen op de bank als hij zijn angsten met me deelt. Over anderhalf jaar gaat hij zelf naar de middelbare school. Die gedachte, die eerst vooral spannend en leuk was, is nu vermengd met angst. In zijn ogen zie ik een bezorgdheid die geen kind zou moeten voelen. Op het schoolplein gaat het erover, en thuis ziet hij de zorgen op onze gezichten als het journaal weer een incident meldt.
Dit raakt me extra diep omdat ik zelf weet wat schoolgeweld kan aanrichten. In 2004 werd conrector Hans van Wieren vermoord door een leerling tijdens de pauze in een volle kantine op het voormalige Terra College in Den Haag. Ik zat toen zelf in de brugklas. De angst en de zorgen van toen komen weer bovendrijven als ik naar mijn zoon kijk. Twintig jaar later lijkt er weinig veranderd. Dezelfde discussies, beloftes en machteloosheid.
’s Avonds in bed ligt hij soms te woelen. Dan vraagt hij of we een goede school kunnen kiezen, eentje die veiliger is. Maar welke school kan me garanderen dat mijn kind veilig is? Het is een vraag die me als moeder machteloos maakt.
Wat me het meest verontrust, is hoe gemakkelijk jongeren aan wapens kunnen komen
Het probleem zit dieper dan alleen wapens op school. Het gaat over een maatschappij waarin kinderen zich zo onveilig voelen dat ze denken wapens nodig te hebben. Over sociale media die ruzies uit de hand laten lopen. Over bezuinigingen op begeleiding terwijl kinderen juist meer hulp nodig hebben. Over scholen die pas ingrijpen als het te laat is.
Wat me het meest verontrust, is hoe gemakkelijk jongeren aan wapens kunnen komen. Via Snapchat en Telegram worden messen en zelfs vuurwapens openlijk aangeboden. Een mes kopen is voor sommige jongeren net zo gewoon als het bestellen van nieuwe sneakers. Ze dragen ze ‘voor hun eigen veiligheid’, zeggen ze. Of om status te krijgen in hun groep. De verantwoordelijkheid wordt intussen heen en weer geschoven als een hete aardappel – van ouders naar school, van school naar politie, van politie naar gemeente. Maar we zijn allemaal verantwoordelijk voor het creëren van een omgeving waarin kinderen geen wapens denken nodig te hebben.
De recente gebeurtenissen op het Segbroek College en het Hofstad Lyceum zijn geen geïsoleerde incidenten. Ze zijn symptomen van een dieperliggend probleem dat we als samenleving tot nu toe niet hebben kunnen oplossen. Er zijn al talloze onderzoeken gedaan, stapels rapporten geschreven. Maar wat we nodig hebben is concrete actie.
Het begint bij ons als ouders. We moeten het gesprek aangaan met onze kinderen over wapens, over geweld, over het vinden van andere oplossingen voor conflicten. Scholen moeten stoppen met wachten op het volgende incident en nu werk maken van preventief beleid. Dat betekent investeren in mentoren, in training van docenten, in het vroegtijdig signaleren van problemen. De overheid moet meer geld vrijmaken voor jongerenwerk en preventie in plaats van alleen te reageren als het mis gaat.
Mijn zoon wil gewoon veilig naar school kunnen. Hij wil leren, spelen, ontdekken wie hij is. Dat zijn normale wensen voor een kind van tien. Als moeder kan ik niet accepteren dat angst de toekomst van onze kinderen bepaalt. Want elk incident op school is er één te veel, en elk kind dat bang is om naar school te gaan, is er één te veel.
School hoort een plek te zijn waar dromen beginnen, niet waar ze eindigen in angst. Laten we ervoor zorgen dat de volgende generatie niet opgroeit met dezelfde angsten als wij twintig jaar geleden. Het is tijd dat we onze verantwoordelijkheid nemen. Dit voor mijn zoon, en voor alle kinderen die nu met dezelfde zorgen worstelen. Niet morgen, niet na het volgende incident, maar nu!
In Camp Chestnut in de Pocono Mountains zaten we bij Hocaefendi. Ik weet niet meer of het 2008 of 2010 was. Hij stond stil bij het bericht dat de zoon van de commandant van de Nederlandse strijdkrachten als soldaat op missie in Afghanistan was gesneuveld. Hij was zichtbaar ontroerd. Hij vroeg een naaste om een condoleance aan generaal Van Uhm te schrijven.
De eerste ervaring van arme Turken met de buitenwereld is de militaire dienst. Dan komen jonge twintigers veelal voor het eerst op plekken buiten hun geboortestreek. Hocaefendi had ook als gewone soldaat in het Turkse leger gediend. Hij had er veel herinneringen aan. De herinneringen van veel gewone soldaten zijn niet zaligmakend. Ze vertellen over hoe zij zelf of anderen in hun bataljon door officieren werden geslagen. De term mishandeling kende de Turkse Jan Soldaat niet.
Deze soldaten, met als enige noemenswaardige herinnering zinloos geweld tijdens de militaire dienst, bleven wonder boven wonder toch vaderlandslievend.
De eerste ervaring van arme Turken met de buitenwereld is de militaire dienst
Wanneer een Turkse soldaat sneuvelt, wordt het ouderlijk huis met een grote vlag bedekt. Journalisten hebben compilaties gemaakt van foto’s van tientallen ouderlijke huizen. Het zijn meer krotten dan huizen.
Turken die aan de universiteit hebben gestudeerd, doen hun dienst als reserveofficier. Zij zijn ouder, hebben gestudeerd en kunnen beter observeren. Zij kwamen met verhalen terug dat hogere officieren de krijgsmacht veelal voor persoonlijk gewin gebruikten. De diensttijd bestempelden ze als een nutteloze tijdsbesteding.
Zo ziet het Turkse establishment dat ook. Je zult niemand meer uit de gegoede burgerij of politiek tegenkomen die niet aan de dienstplicht is ontkomen. Ze kunnen het nu makkelijk afkopen. Daarvoor ontkwamen ze met valse medische rapporten.
Na decennia van vrede hier klinken nu de tamtams van oorlog. NAVO-baas Rutte doet oproepen tot bewapening. De Nederlandse regering wil het leger opbouwen tot 100.000 soldaten. Laten we hopen dat het bij een Koude Oorlog blijft.
Ontslag omdat iemand zich uitspreekt voor de Palestijnen in Gaza mag niet. Dit blijkt uit het oordeel in de zaak Nouraldin Alsweirki, een Palestijnse softwareontwikkelaar die ontslagen werd bij het Nederlandse bedrijf Speakap vanwege zijn uitlatingen op sociale media.
De rechtbank concludeerde dit al in november vorig jaar, maar het bedrijf mocht nog in hoger beroep gaan. Nu dat niet is gebeurd en de termijn daarvoor is verstreken, is het oordeel definitief, zo meldde mensenrechtenorganisatie Rights Forum gisteren.
Alsweirki plaatste op LinkedIn berichten waarin hij zijn steun uitsprak voor het Palestijnse recht op verzet tegen de Israëlische bezetting, vlak nadat hij familieleden en vrienden verloor in de Gaza-oorlog. De softwareontwikkelaar woonde op dat moment als vluchteling in Turkije, maar zou dankzij zijn baan voor de Nederlandse werkgever naar Nederland verhuizen.
Zijn plannen veranderden drastisch toen Speakap zijn dienstverband beëindigde. Collega’s zouden zich ongemakkelijk voelen bij zijn uitlatingen. Tegelijkertijd verliep zijn verblijfsvergunning in Turkije. Om uit deze impasse te komen, besloot Alsweirki een rechtszaak aan te spannen tegen het bedrijf.
Het College voor de Rechten van de Mens stelde in juni vorig jaar al dat het ontslag niet mocht omdat het discriminatie was op basis van politieke overtuiging. Nu het vonnis definitief is, moet het bedrijf 45 duizend euro schadevergoeding betalen aan Alsweirki voor onrechtmatig ontslag en de emotionele schade die hij hierdoor heeft geleden.
Bas Kok is schrijver van boeken over zijn geboortestad Amsterdam. In 2025 viert Amsterdam haar 750-jarig bestaan. Hoe kijkt hij naar de festiviteiten?
Amsterdam is 750 jaar. Hangt bij jou de vlag uit? Is er reden voor feest?
‘We hebben geen vlaggenstokhouder, dus dat is lastig. Dat Amsterdam een jubileumfeest viert, vind ik fijn. Elke stad kiest zowel zijn gedenkmomenten als feestelijke vieringen. In mijn boek Gogme zet ik wel een vraagteken bij die 750 jaar. De stad is een paar eeuwen ouder, we kunnen beter Amsterdam 950 vieren.’
Amsterdam 950, hoe bedoel je?
‘Daarmee verwijs ik naar de twee eeuwen oudere leeftijd van de eerste Amsterdamse dorpjes. Sloten werd al in 1063 vermeld, terwijl de eerste vermelding van Amsterdam dateert van 1275. Dat was het tolprivilege – een handelsdocument – van graaf Floris de Vijfde, dat we nu vieren. Maar de omliggende dorpjes bestonden al lang daarvoor, en het waren vermoedelijk deze bewoners die in de loop van de twaalfde eeuw naar de gunstig gelegen plek aan het IJ trokken.’
Wat vind je zo fijn aan Amsterdam? Waar heb je een hekel aan?
‘Ik ben in Amsterdam geboren en voel me nergens zo thuis als hier. Wat ik zo leuk vind is dat er op allerlei gebieden zo veel geschiedenis is. Kunst, cultuur, sport, wetenschap. In het buitenland hoef ik nooit uit te leggen waar ik woon, het is wereldberoemd.
‘Minder leuk is dat die beroemdheid in sommige opzichten doorslaat. Vooral in het centrum is massatoerisme hinderlijk.’
Je hebt al meerdere boeken geschreven over onze hoofdstad. Kun je een beschrijving geven van de oer-Amsterdammer, op basis van je eigen onderzoek en ervaring als Amsterdammer?
‘Ik typeer die echte Amsterdammer graag aan de hand van het begrip gogme, een persoonskenmerk dat je net als andere trekken op een groep inwoners, een club mensen of een stad kunt plakken. Een echt Mokums woord uit de categorie ‘mazzel’ en ‘gozer’. Gogme kun je zien als een combinatie van slimheid, durf en het aanvoelen van andere mensen. Mijn idee is dat deze eigenschap Amsterdam zo succesvol heeft gemaakt. Deze stad heeft eigenlijk een erg ongunstige ligging, in een groot moeras onder zeeniveau. Maar dankzij gogme maakten ze van de nood een deugd. De aanwezigheid van veel water werd benut voor een haven met vele waterwegen. Het water werd getemd met dijken en dammen. Overvloedig water werd afgevoerd door middel van een grachtenstelsel dat nu wereldberoemd is.’
Hmm, de strijd tegen water, is dat typisch Amsterdams?
‘Ik zou het bij uitstek Hollands willen noemen, hoewel het natuurlijk ook in andere provincies aan de orde was en is. Amsterdam is de bekendste Hollandse stad die zijn bestaan dankt aan de uitvinding van dijken, dammen, gegraven sloten, sluizen. En weer iets later aan polders en aanplempingen. Tot op de dag is de stad daarmee bezig, kijk maar naar de wijk IJburg.’
‘Het is de zoveelste keer dat we te laat zijn met het uitbreiden van de woningvoorraad’
Is migratie niet iets typisch Amsterdams?
‘Al in de veertiende eeuw kwamen mensen van buiten in grote aantallen de stad in. Op het breukvlak van de zestiende en zeventiende eeuw was de toestroom van immigranten naar Amsterdam dermate groot dat het de stad ging bepalen. In Amsterdam woonden in 1578 30.000 mensen en in 1622 waren het er 105.000. Na de val van Antwerpen in de Tachtigjarige Oorlog stroomden tienduizenden vluchtelingen toe. Behalve uit protestanten uit Vlaanderen vluchtten begin zeventiende eeuw ook grote aantallen Joden naar Amsterdam. Dit waren verschillende groepen. Uit Spanje en Portugal kwamen de sefardische Joden, uit Polen en Duitsland de Hoogduitse asjkenazische Joden.’
Bas Kok
Nederlanders buiten Amsterdam zijn migratie niet echt gewend. Merk jij dat ook?
‘Nou, de grote steden zijn in ons land allemaal behoorlijk multicultureel. Maar de kleine gemeenten zijn qua bevolkingsopbouw nog erg traditioneel, alsof daar het Nederland van de twintigste eeuw gewoon wordt voortgezet. Sommige kleine gemeenten voldoen allerminst aan de eis van minimaal dertig procent sociale huur. En bij toewijzing van die woningen krijgen oorspronkelijke inwoners voorrang. Dat mengt niet zo goed dus.’
Onlangs sprak ik de activist Wouter Stroet die ook in Noord woont, zie jij ook ‘eco-gentrificatie’ in je buurt?
‘Grote delen van Amsterdam kampen met gentrificatie. Maar er zijn ook arme stadsdelen. Daar is naar Nederlandse begrippen veel armoede. In Noord vestigen zich inderdaad ook nieuwe en meer welvarende inwoners, maar dat gebeurt vaak op braakliggende industrieterreinen waar geen oude bewoners verdrongen worden. In Noord is nog altijd meer dan de helft van de woningvoorraad sociale huur, daarom ben ik terughoudend daar de term gentrificatie op te plakken.’
Maar de wachttijd is inmiddels vijftien jaar voor Amsterdammers? Dat ken toch niet?
‘Dat is natuurlijk onbestaanbaar. Maar die wachttijden zijn niet alleen maar het gevolg van gentrification. Sterker nog, in vroeger eeuwen toen er grote armoede was, bestond het ruimtegebrek en woningtekort ook, soms nog nijpender dan nu. Het is de zoveelste keer dat we te laat zijn met het uitbreiden van de woningvoorraad.’
Zijn Noord en Nieuw-West natuurlijke bondgenoten van elkaar, tegen een binnenstad die de regels voor iedereen wil bepalen?
‘Ja, en dan ook Zuidoost in het bondgenootschap. Sinds de afschaffing van de stadsdelen ligt vrijwel alle macht weer bij de Stopera, het stadhuis. De meeste raadsleden en wethouders wonen in de rijke stadsdelen. Die krijgen een voorkeursbehandeling qua bereikbaarheid en culturele waarde. Het nieuwe centrum van Zuid, de Zuidas, krijgt een miljarden verslindend Zuidasdok, terwijl Nieuw-West geen fatsoenlijke metro heeft naar het stadshart in Osdorp. Noord heeft na eeuwen wachten nog steeds niet die eerste fietsbrug over het IJ. Het zijn stiefkindjes die nooit de hoogste prioriteit krijgen.’
‘De kleine gemeenten zijn qua bevolkingsopbouw nog erg traditioneel, alsof daar het Nederland van de twintigste eeuw gewoon wordt voortgezet’
Stel dat jij de burgemeester was voor een jaar, wat zou dan jouw prioriteitenlijstje zijn?
‘De allerhoogste prioriteit hebben die fietsbruggen over het IJ. Dat een stadsdeel met meer dan honderdduizend inwoners nog steeds met ponten naar het centrum moet worden overgezet is negentiende-eeuws. Een tweede prioriteit is het spreiden van de belangrijke instellingen over alle stadsdelen. Er moeten universiteiten komen in Noord en Nieuw-West. Het Stedelijk Museum kan naar Zuidoost of Nieuw-West, en het Van Gogh Museum naar Noord. De segregatie moet worden doorbroken.’
Interessant, hoe kan je de rijkere delen van Amsterdam daarvoor warm maken? Zij lijken nu meer voor zelf-segregatie te kiezen tussen alle cultuur en rijkdom. Maar is er ook voor hen iets te halen door economische herverdeling?
‘De rijken willen doorgaans niet dat hun buurt armer wordt, niet qua inwoners en evenmin qua voorzieningen. Het argument dat ze over de streep zou kunnen trekken is dat spreiding van voorzieningen en het mengen van inwoners hun sociale mobiliteit vergroot. Ze leren de stad beter kennen en hun kinderen leren omgaan met diverse culturen. Dat leren ze anders hooguit op Nyenrode of een peperdure buitenlandse MBA.’
Vorig jaar was een zwaar jaar met demonstraties en rellen op Plein 40-45 vanwege het Israëlisch-Palestijnse conflict. Helaas is deze segregatie en polarisatie ook Amsterdam. Denk je wel eens: ik ga weg van hier, lekker naar Texel ofzo?
‘Ik vind de stad juist interessant waar het schuurt. Natuurlijk wil ik dat er dingen verbeteren, maar een stad is nou eenmaal een snelkookpan waar alles net even wat sneller kookt. Vaak is er ook als eerste de daaruit volgende vernieuwing. In de jaren zestig en zeventig was Amsterdam de flowerpowerstad van de wereld.’
Je hebt de stad meerdere malen zien veranderen. Zo was je er ook bij toen de stad 700 jaar was. Hoe was jouw leefwereld toen?
‘In 1975 was ik een jochie van negen uit Nieuw-West. We woonden vlakbij het Olympisch Stadion waar tijdens de Amsterdam-700 viering ook evenementen waren. Ik meen dat ik bij die gelegenheid een parachutist op de grasmat heb zien landen. Mijn kinderwereld werd bepaald door voetbal en buitenspelen. De straat waar ik destijds woonde bestaat niet meer, die is grotendeels gesloopt ten behoeve van de stedelijke vernieuwing.’
En hoe is het denk je over nog eens vijftig jaar voor je kinderen en kleinkinderen, durf je te dromen?
‘Voor de korte termijn maak ik me een beetje zorgen. Trump is de nachtmerrie die buiten elke angstdroom viel. Voor de lange termijn ga ik uit van een nieuw tijdperk van rationele vrede zoals we die hebben gehad tussen 1945 en 2024. Amsterdam is relatief een jonge stad en heeft een grote toekomst voor zich. De stad gaat – net als in het verleden een paar keer gebeurde – qua inwoners en oppervlakte verdubbelen, denk ik. Richting Purmerend, Almere en Beverwijk. Ik vermoed dat de havenstad over vijftig jaar écht aan zee ligt. Logisch, Tata Steel gaat verdwijnen en waarom zou je de haven zo hinderlijk dichtbij de stad houden?’
Bas Kok, Gogme. Hoe Amsterdam een wereldstad werd, Olivia Media, 206 blz., €20,25
Een nieuwe documentaire over de rijkdom van de familie van de Hongaarse premier Viktor Orbán trekt miljoenen kijkers. The Dynasty laat zien hoe corruptie met overheidsgeld in de jaren negentig hielp bij de opkomst van Orbán, meldt Le Monde.
De documentaire volgt vooral de handel en wandel van István Tiborcz, de schoonzoon van Viktor Orbán. Zijn megabedrijven haalden in de jaren negentig veel overheidscontracten binnen. Orbán zou hierbij nauw betrokken zijn, en ondernemers die meewerkten profiteerden mee.
Door samenwerkingen met de staat ontstond een netwerk rond Orbán dat zichzelf verrijkte, waarbij ze steeds meer profiteerden van de financiën van Hongarije. Politieke tegenstanders werden steeds vaker uitgesloten.
De geschreven pers in Hongarije had dit al uitvoerig gedocumenteerd, maar The Dynasty slaagt erin om een miljoenenpubliek te bereiken.
Dit tot grote ergernis van Orbán. Staatsmedia beschuldigen de documentairemakers van ‘buitenlandse invloeden’. Ze zouden samenwerken met de Oekraïense geheime dienst en filantroop George Soros om Orbán, die Poetin steunt, te ondermijnen.
‘We wisten dat het onderwerp enige interesse zou wekken, maar we hadden zeker geen miljoenen views verwacht’, zegt András Pethő, directeur van het productiebedrijf Direkt36, tegen Le Monde. Volgens Pethő heeft een derde van het land de documentaire al gezien.
PVV-Kamerlid Maikel Boon ziet de 60-jarige migratiegeschiedenis van Marokkaanse en Turkse Nederlanders enkel als een ‘kostenpost’ voor Nederland en plaatst hen buiten de Nederlandse maatschappij. ‘Als je naar netto en bruto kijkt, hebben deze migranten ons geld gekost’, aldus Boon in de Tweede Kamer.
‘In de jaren zestig haalde Nederland massaal laagopgeleide arbeidsmigranten uit Turkije en Marokko’, merkt de 43-jarige PVV’er Boon op. ‘Tot op de dag van vandaag ondervinden we de gevolgen van dit beleid. Onze steden zijn onherkenbaar veranderd, onze veiligheid is afgenomen, woningen zijn voor veel Nederlanders onbereikbaar geworden en de kosten voor sociale voorzieningen rijzen de pan uit.’
Mariëtte Patijn van GroenLinks-PvdA geeft enig tegengas tegen de uitsluitende terminologie. ‘U zet deze mensen weg als mensen die alleen maar gebruik maken van voorzieningen. Kunt u niet eens een bespiegeling geven van wat de bijdrage is geweest voor Nederland en hoe belangrijk ze zijn geweest voor onze samenleving?’
Daar heeft Boon geen boodschap aan. ‘De bijstand bestaat inmiddels voor 56 procent uit niet-westerse migranten en nog eens 9 procent uit westerse migranten. Terwijl niet-westerse allochtonen slechts 15 procent van de Nederlandse bevolking uitmaken. Dus als je gewoon naar netto en bruto kijkt, hebben deze migranten ons geld gekost.’
Het is niet duidelijk waar deze cijfers op zijn gebaseerd en het valt op dat de strikte kosten- en batenanalyse bij de PVV al jaren enkel op ‘allochtonen’ wordt toegepast.
Twee jaar geleden riep Boon op tot ‘verzet’. Een ‘D66-elite’ zou erop uit zijn om Nederlandse boeren te verjagen om de Nederlandse bevolking te vervangen door migranten uit Afrika en islamitische landen, oftewel de zogenoemde omvolkingstheorie, waarin Nederlanders met een migratieachtergrond niet als Nederlanders worden beschouwd.
De uitsluitende opvattingen van Boon staan ook op zijn persoonlijke pagina van de Tweede Kamer: ‘Ik wil dat Nederland weer voor de Nederlanders is, met minder migratie’, aldus Boon.
Op ruim 180 middelbare scholen mogen scholieren niet bidden. Dit blijkt uit de reacties op een oproep van NOS Stories. Bij 60 procent ging het om een openbare school, zo meldde de nieuwszender gisteren.
NOS Stories verspreidde een vragenlijst via Instagram en TikTok met de vraag of het middelbare scholieren op hun school is toegestaan om te bidden. Zo’n 1300 scholieren reageerden op de vraag met hun ervaringen. Lang niet altijd waren deze ervaringen positief. 375 leerlingen zeiden dat bidden bij hen op school niet mag.
Hierbij gaat het niet altijd om regels die zwart op wit staan. Scholieren worden ook persoonlijk aangesproken als ze aan het bidden zijn. Zo vertelde een scholiere uit Delft dat een docent haar tijdens het bidden in de aula had aangesproken met de vraag of ze dat ‘even niet wilde doen’, of ‘ergens anders kon doen’.
In dit geval ging het om een katholieke school. De directeur van de school reageert in het artikel dat het wel is toegestaan, maar er geen speciale ruimte voor wordt aangeboden. In andere gevallen staat een gebedsverbod in de schoolregels, aldus NOS.
Volgens het College voor de Rechten van de Mens hoeft een school niet voor een gebedsruimte te zorgen, maar mag bidden in eigen tijd binnen het schoolgebouw ook niet zomaar verboden worden. Op een openbare school is dit volgens het College in strijd met de wet.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
