Een nieuw onderzoek toont aan dat moslims ‘onderzoeksmoe’ zijn. Ze geloven niet dat nog een onderzoek echt tot actie tegen islamofobie leidt. Het rapport, vandaag gepubliceerd, is uitgevoerd in opdracht van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en liep van december 2023 tot december 2024.
Moslimdiscriminatie zou zich vaak ‘subtiel’ uiten in persoonlijk contact en is soms moeilijk vast te stellen, zo staat in het rapport ‘Nationaal onderzoek moslimdiscriminatie’ van onderzoeksbureau Regioplan en de Universiteit Utrecht.
In de begeleidende Kamerbrief van staatssecretaris Jurgen Nobel (VVD) wordt moslimdiscriminatie als ‘complex’ beschreven. Nobel werd eerder zelf beschuldigd van moslimhaat na de Maccabi-rellen omdat hij zei dat islamitische jongeren ‘voor een groot deel onze Nederlandse normen en waarden niet onderschrijven’.
Toch bevat het rapport ook schokkende voorbeelden van uitsluiting en discriminerende opmerkingen. Zo worden moslima’s op straat soms letterlijk de hoofddoek afgetrokken. Andere gerapporteerde incidenten zijn opmerkingen zoals: ‘Je kunt geen moslim én een echte Amsterdammer zijn.’ Een andere respondent beschrijft een ervaring in de trein waarbij iemand haar tas niet wilde verplaatsen met de woorden: ‘Ik wil niet naast een Turk zitten.’
Het onderzoek is gebaseerd op een literatuurstudie en 35 zogenoemde ‘life-course interviews’, uitgevoerd in vier focusgroepen, waaraan in totaal 17 mensen deelnamen. In totaal hebben 44 moslims bijgedragen aan het onderzoek. Het aantal moslims in Nederland bedraagt ongeveer 850.000, oftewel 6 procent van de bevolking.
Het langverwachte rapport is opgesteld naar aanleiding van een aangenomen motie van Denk. Het vorige kabinet heeft hiervoor 250.000 euro vrijgemaakt. Volgens ingewijden heeft onderzoeksbureau Regioplan geen bewezen staat van dienst op dit terrein en heeft het nauwelijks gebruikgemaakt van eerdere Nederlandse studies.
Wel worden er ‘verbeterkansen’ benoemd voor de aanpak van moslimdiscriminatie. Dat begint met erkenning, gevolgd door een aanpak van systemische discriminatie. Daarnaast zouden moslims zelf betrokken moeten worden bij de bestrijding van moslimdiscriminatie, en tot slot zijn er meer gerichte interventies nodig.
In Sint-Michielsgestel is gisteren fel geprotesteerd tegen de komst van een azc in Berlicum. Het gemeentehuis werd bekogeld met eieren en vuurwerk terwijl er een raadsvergadering plaatsvond.
Dit meldt Omroep Brabant. Zo’n 300 mensen hadden zich in de avond verzameld voor het gemeentehuis, waar op dat moment een vergadering plaatsvond die geen verband hield met de komst van het azc.
Om 9 uur werd de sfeer grimmiger, volgens de omroep. Toen een man een vuurwerkbom wilde neerleggen voor de ingang, werd hij gearresteerd. Hier reageerden medestanders op, waardoor de arrestatie hardhandig verliep.
De bewoners van het dorp in Noord-Brabant willen dat asielzoekers meer verspreid worden over de hele gemeente Sint-Michielsgestel, omdat ze vrezen dat de leefbaarheid van Berlicum in het geding is door de komst van het azc.
Berlicum is na Sint-Michielsgestel het grootste dorp van de gemeente. Op 1 januari 2023 telde het 10.450 inwoners.
Nu Amerika geen hulp meer biedt aan de bewaking en voorzieningen van IS-kampen in Noordoost-Syrië, zouden voormalig IS-strijders kunnen ontsnappen. De Tweede Kamer maakt zich hier ernstige zorgen over en nam deze week een motie aan om gepaste actie te ondernemen.
Dit meldt RTL Nieuws. Pieter Omtzigt van NSC diende een motie in, waarin hij aandacht vroeg voor mogelijke ontsnappingen, vanuit de gevangenissen en kampen voor vrouwen en kinderen. Volgens de AIVD zijn onder hen naar schatting 25 Nederlanders, die terug zouden kunnen reizen. Hij pleit voor actie op Europees niveau om dit te voorkomen, door hen bijvoorbeeld te berechten.
De IS-gevangenissen en kampen bestaan al zes jaar en worden vaak gerund door de People’s Protection Units (YPG), onderdeel van de Syrische Democratische Strijdkrachten, met steun van de VS. Maar eind januari schortte president Trump buitenlandse hulp op, en dat trof ook de IS-faciliteiten. Dit had als gevolg dat de salarissen van bewakers niet meer betaald werden, zei Charles Lister, directeur van de anti-terreurafdeling van denktank Middle East Institute tegen BNR.
Omroep France 24 bezocht de IS-kampen waaruit bleek dat het ook humanitaire projecten trof, zoals gezondheidsklinieken en voedseltoevoer. De prijzen van voedselwaren zijn sindsdien enorm gestegen en de omstandigheden verslechterd, waardoor gevreesd wordt voor schermutselingen, zo bleek uit de reportage. Bovendien zijn kampmanagers bang dat de ontevreden bewoners een makkelijke prooi zijn voor IS-strijders, die sinds de val van het Assad-regime flink actiever zijn geworden.
Sinds december is het aantal IS-aanvallen in Noordoost-Syrië met 50 procent toegenomen, meldt Skynews. Een team van deze nieuwszender kreeg als een van de weinige media toegang tot een van de gevangenissen, waar de mannelijke IS-strijders vastzitten. De journalisten mochten niets zeggen over de val van het regime, omdat bewakers bang zijn dat dit tot opstand zal leiden. In de indrukwekkende reportage spreekt de journalist met enkele gevangenen over hun sympathie voor IS en hun verlangen terug te keren naar de maatschappij.
Het is niet duidelijk hoe het nu gesteld is met de bewaking van de gevangenissen en kampen. Vanuit de kampen, waar alleen vrouwen en kinderen wonen, is het aantal ontsnappingen toegenomen sinds december, meldt France24. Omtzigt vreest dat het nieuwe regime in Amerika niet veel zal doen om te kampen te behouden en ziet daarom een rol voor Europa.
Volgende week is het alweer Suikerfeest. Ja, ik blijf als koppige Turk Suikerfeest zeggen. Ook omdat ik niet weet wat Eid al-Fitr betekent. Arabisch is niet mijn taal, en waarom zou ik mensen een mooi feest toewensen in een taal die ik niet begrijp?
Dat doe ik overigens wel, hoor. Zo gearabiseerd zijn we inmiddels in Amsterdam — huil ik met de PVV-wolven mee. Maar even serieus, hiermee kom ik gelijk tot de kern van de islamitische praktijk onder Turken, die dagelijks Allah aanprijzen in een taal die ze niet verstaan. Kan dat niet in het Turks of Nederlands, heb ik me altijd afgevraagd?
Zo zong de Turks-alevitische volkszanger Asik Mahsuni Serif: ‘Al die Arabisch lezenden, spreekt Allah geen Turks?’ En de gevangen Koerdische politicus Selahattin Demirtas protesteerde op dezelfde trom tegen Turkse preken in Koerdistan: ‘Spreekt Allah geen Koerdisch of Engels?’
Misschien worden vrome moslims ongemakkelijk van al deze vragen. Maar de maand ramadan, zoals we altijd zeggen, is ook een maand van reflectie. En dan is het wat mij betreft ook belangrijk om islamitische vanzelfsprekendheden die historisch zo zijn gegroeid onder de loep te nemen.
Onlangs was er veel ophef over de nieuwe ramadanserie Mouawiya, de vader van Yazid, die de kleinzoon van de profeet en zijn hele familie heeft afgeslacht in Karbala. In Irak, waar de meerderheid van de bevolking sjiitisch is, werd de serie al na twee afleveringen uit de lucht gehaald. Te veel eer aan een familie die voor zoveel verdeeldheid binnen de islam heeft gezorgd, dachten ze daar.
‘Ik blijf als koppige Turk Suikerfeest zeggen’
De gemiddelde soenniet, de meerderheidsstroming binnen de islam, weet waarschijnlijk niet eens wie Mouawiya is, zoals ik dat tot voor kort ook niet wist. En dat is een vorm van soennitisch privilege, die blind maakt voor gevoeligheden onder islamitische minderheden.
Een lege maag kan werken als gelijkmaker. Laten we het Suikerfeest, of hoe je het ook wil noemen, en de laatste dagen van de ramadan gebruiken voor nog meer reflectie, maar ook voor verzet en antifascisme.
Morgen is het jaarlijkse protest tegen racisme en fascisme in Amsterdam, georganiseerd door het Comité 21 Maart. Sinds 2013, toen ik ook voor kort in het comité zat en dat jaar na een boycot van tien jaar weer mee vastte in de ramadan, probeer ik er elk jaar bij te zijn. Het is de perfecte combinatie ramadan, reflectie, saamhorigheid en verzet. Doe je ook mee?
Meer dan tien jaar geleden waarschuwden we als ‘allochtonen in de kolenmijn’ al voor de haat van de PVV. Nu zitten de onversneden racisten aan de knoppen van het landsbestuur. En dan lees ik in het hoofdredactioneel van Trouw dat ‘we elkaar de ruimte moeten gunnen’ bij het antifacismeprotest. Want daar zou het aan schorten.
‘Bij de met 20.000 deelnemers bezochte Feminist March van 8 maart werd ‘From the river to the sea, Palestine will be free’ gescandeerd, een geluid dat ook klonk bij klimaatprotesten. Sommigen die kwamen voor vrouwenrechten of milieu voelden zich daardoor niet helemaal welkom’, schrijft Trouw.
Dus? Het aantal Palestijnse vrouwen dat met hun kinderen en al door Israël wordt platgebombardeerd loopt op in de duizenden. Als de herinnering daaraan al ongemak oplevert voor feministen, wat heb je dan te zoeken bij een vrouwenmars? Het is even wennen, denk ik, voor mensen die last hebben van demonstratieschaamte.
Zo vond ik het tien jaar geleden als Turk ook moeilijk om bij Koerdische protesten aanwezig te zijn, waar met Koerdische vlaggen bijvoorbeeld ‘Koerdistan zal een graf worden voor fascisme’ werd gescandeerd.
In werkelijkheid is Koerdistan met name een graf geweest voor Armeniërs en Koerden door de eeuwen heen. Dus het Turkse (maar ook het Israëlische of witte) ongemak over slogans is wel echt iets waar je je overheen kunt zetten zaterdag.
Alvast een fijn Suikerfeest, of Eid Mubarak, al duurt dat nog eventjes. Heb je lekker de tijd om uitgebreid te reflecteren op bovenstaande.
Het is vandaag Nowruz, een nationale feestdag van de Oeigoeren. Het feest is het product van culturele ontwikkeling en verrijking door de geschiedenis heen. De inhoud is van generatie op generatie doorgegeven.
‘Nowruz’ betekent oorspronkelijk ‘nieuwe dag’, maar betekent ook ‘lenteregen’ of ‘de eerste dag van de lente’. Deze feestdag wordt gevierd volgens de zonnekalender op de dag waarop de winter eindigt en de lente begint, dus elk jaar op 21 maart, wanneer de dag en de nacht even lang duren. Nowruz dient als nieuwjaarsfeest en neemt een belangrijke plaats in binnen de levensstijl en tradities van de Oeigoeren.
Hoewel er geen betrouwbare historische gegevens zijn over wanneer de Oeigoeren zijn begonnen met Nowruz, wordt op basis van mythen en legenden rond de feestdag aangenomen dat het ontstaan ervan verband houdt met de pre-islamitische periode van de derde tot de achtste eeuw na Christus, waarin de Oeigoeren Tengri, de Hemelgod, aanbaden. Toen de winter ten einde liep en de lente aanbrak, toen de natuur en levende wezens ontwaakten en het veldwerk begon, beschouwden onze voorouders deze periode als de opmaat naar een nieuw leven in het nieuwe jaar. Daarom wordt Nowruz beschouwd als onze nieuwjaarsvakantie.
Viering van Nowruz in Taraz, Kazachstan, 22 maart 2022. Beeld: Abdurehim Gheni
Het Oeigoerse gezegde luidt: ‘Het begin van het werk is vanaf de ochtend en het begin van het jaar is vanaf de lente.’ Daarom eerden koningen, sultans en rijke personen Nowruz in het verleden door gevangenen uit kerkers te bevrijden, boeken van geleerden uit te geven en ze te laten kopiëren en verspreiden en andere positieve daden te verrichten.
In de elfde eeuw voltooide de schrijver Yusuf Khass Hajib zijn monumentale werk Kutadgu Bilig. Hij woonde in Kashgar, de hoofdstad van het Kara-Khanid Khanaat (840-1212), en overhandigde het boek op Nowruz aan de Qarakhanidische heerser Bughra Ali Hasan. Klassieke Oeigoerse geleerden zoals Mahmud al-Kashgari, Yusuf Khass Hajib en Alisher Navoi noemden Nowruz ook specifiek in hun werken, beschreven de feestdag met levendige taal en schreven er talloze gedichten over.
In de loop van duizenden jaren geschiedenis hebben Oeigoeren dus opmerkelijke culturele prestaties geleverd op het gebied van taal en epische verhalen, die de schatkamer van de wereldbeschaving hebben verrijkt. Om dit culturele erfgoed te behouden, verder te ontwikkelen en door te geven aan toekomstige generaties, hebben Oeigoeren Nawruz in verschillende vormen gevierd.
China weet heel goed dat het ons niet kan uitroeien door alleen fysieke vernietiging; het moet eerst onze geest en ziel vernietigen
Sinds 2017 heeft de Chinese regering haar genocide in Oost-Turkestan tot een extreem niveau opgevoerd door alle aspecten van de Oeigoerse cultuur en tradities volledig te verbieden. De Chinese autoriteiten hebben Oeigoeren gedwongen om de Chinese cultuur over te nemen en Chinese feestdagen te vieren, waarbij ze een grootschalige campagne van verchinezing hebben gevoerd. Dit alles in het kader van beleid onder de noemer van ‘Oost-Turkestan voeden met cultuur’ en ‘Chinese identiteit’.
In deze situatie, waarin de Oeigoerse cultuur en tradities in Oost-Turkestan volledig worden onderdrukt, is de verantwoordelijkheid om de Oeigoerse cultuur te beschermen, aan hun kinderen te onderwijzen en van generatie op generatie door te geven, bij de Oeigoeren in de diaspora komen te liggen.
Viering van Nowruz in Chilek, Kazachstan, 22 maart 2022. Beeld: Abdurehim Gheni
Dus, wat is de betekenis van het vieren van Nowruz voor Oeigoeren in de diaspora? Cultuur betekent bestaan. China weet heel goed dat het ons niet kan uitroeien door alleen fysieke vernietiging; het moet eerst onze geest en ziel vernietigen. Daarom hebben ze, naast ons geloof, sinistere plannen bedacht om onze cultuur te vernietigen, met als doel volledige assimilatie. Ze hebben Oeigoeren uitgeroepen tot een ‘cultureel uitgehongerde, holle natie’ en beweren ons te ‘voeden’ met de Chinese cultuur en tradities door Nowruz te vervangen door feestdagen zoals het Chinese nieuwjaar.
Terwijl China onze cultuur probeert uit te roeien, vieren Oeigoeren in de vrije wereld hun traditionele culturele feestdag, Nowruz, om hun erfgoed te behouden en de Oeigoerse geest nieuw leven in te blazen. In de landen waar we wonen, dragen we onze traditionele kleding, komen we samen, praten we bij, genieten we van de Oeigoerse keuken, de muziek van onze muzikanten en de optredens van onze artiesten, en vinden we troost in ons verlangen naar elkaar. We halen herinneringen op aan de Nowruz-feesten in ons thuisland, leren onze kinderen de schoonheid van deze traditionele feestdag en voeden hun ziel met de Oeigoerse cultuur. Door Nowruz te vieren, introduceren we onze glorieuze historische cultuur en tradities aan westerse naties en laten we zien dat Oeigoeren een natie zijn met een sterke culturele basis – niet één die medelijden verdient, maar begrip en respect. Door middel van deze praktische activiteiten bewijzen we dat onze cultuur geen verband houdt met de Chinese cultuur. We leggen uit dat wat in de eenentwintigste eeuw ‘nooit meer’ werd gezegd, zich nu voordoet in ons thuisland, Oost-Turkestan, en dat het herstellen van de onafhankelijkheid van Oost-Turkestan de enige weg is naar het herstel van het bestaan van het Oeigoerse volk, waarbij we onze wil tonen om vrij en onafhankelijk te leven.
Viering van Nowruz in de stad Yarkand, Kazachstan, 22 maart 2022. Beeld: Abdurehim Gheni
Tot slot roep ik alle Oeigoerse organisaties in de diaspora op om de handen ineen te slaan en een Nowruz viering in eenheid en harmonie voor te bereiden, waarbij ik alle Oeigoerse broeders en zusters uitnodig om deel te nemen aan dit evenement.
Moge onze Nowruz feestdag gezegend zijn voor ons allemaal!
De Raad van Kerken stuurde een brandbrief naar de burgemeester, omdat kerken in Amsterdam te weinig waardering krijgen en worstelen met ruimte. Ook moskeeën ervaren vergelijkbare problemen, meldt website Republiek Allochtonië.
Volgens Republiek Allochtonië zou de secularisatie van Amsterdam sinds 2018 gestopt zijn.
‘Het aantal gelovigen in de stad neemt weer gestaag toe. Daarbij gaat het overigens niet om een percentuele toename van het aantal moslims (dat vrij stabiel rond de 13 procent ligt), maar om de groei van het aantal praktiserende christenen, vooral door asiel, gezinshereniging en studie- of arbeidsmigratie uit (sub-Saharaans) Afrika en Oost-Europa’, staat op de multiculturele nieuwssite die vindt dat de bestuurders van Amsterdam daar iets mee moeten doen.
Het gaat met name om een gebrek aan ruimte voor de groeiende religieuze gemeenschappen. Voorgangers van de moslimgemeenschap kunnen zich daarin goed herkennen. ‘Ik woon zelf in Zuidoost’, zegt Sheriel Nabie, voorzitter van moskee Taqwa, tegen Republiek Allochtonië. ‘Ik zie de ontwikkelingen daar. Het is precies zoals door de vertegenwoordiger van de kerkenkoepel wordt beschreven. Garages en andere oude gebouwen worden gesloopt voor projectontwikkelaars en huurcontracten worden stopgezet’.
Ook de voorzitter van de Islamitische Gemeente Milli Görüş Noord-Nederland, Mustafa Hamurcu, bevestigt dat beeld van ruimtegebrek. ‘Ik ben bijna dagelijks bezig met de huisvesting van onze locaties in Amsterdam. Overal is er wel wat. In Zuid was de huur schrikbarend opgelopen en zijn we vertrokken’, aldus Hamurcu.
Wethouder Rutger Groot Wassink heeft in de raad gezegd dat de zoektocht naar ruimte voor religieuze gemeenschappen geen gemeentelijke taak is. Hij beroept zich op de scheiding van kerk en staat.
Dinsdag was een van de dodelijkste dagen in de Gazaanse geschiedenis wat betreft kindersterfte. Op één dag werden 183 kinderen gedood door Israëlische luchtaanvallen.
Dit meldt Middle East Eye in een artikel waarin namen en foto’s van enkele slachtoffers worden gedeeld, samen met een beschrijving van waar zij in hun jonge leven mee bezig waren.
In totaal vielen dinsdag 436 doden in Gaza, wat betekent dat bijna de helft van de slachtoffers kinderen waren. Israël stelt dat de luchtaanvallen gericht waren op Hamas-leden. De bombardementen vonden plaats in de vroege ochtend, vlak voor suhoor, het ontbijt voor zonsopgang, in de veronderstelling dat Hamas-leden daarbij aanwezig zouden zijn, aldus de nieuwssite.
De helft van de bevolking in Gaza bestaat uit kinderen. Bombardementen in dichtbevolkte gebieden schenden internationale mensenrechtenverdragen. Volgens Rachael Cummings van hulporganisatie Save the Children zijn kinderen extra kwetsbaar, omdat ze gevoeliger zijn voor verwondingen.
De nieuwe Denker der Nederlanden is de Belgische schrijver en cultuurhistoricus David Van Reybrouck. We zouden het meer over het klimaat moeten hebben en minder over geopolitiek, vindt hij.
‘Wat in de VS, Rusland en Oekraïne gebeurt, raakt natuurlijk onze veiligheid. Dat vraagt om aandacht, maar niet álle aandacht. En vooral niet al ons geld dat we voor klimaatmaatregelen hadden bestemd. De honderden miljarden voor wapens zijn paniekbudgettering’, zegt de schrijver in een interview met Trouw.
Of de Russen komen, zal nog moeten blijken, maar de klimaatverandering is er al, merkt hij op, verwijzend naar overstromingen en hittegolven die nu al slachtoffers maken. Klimaat is op dit moment geen populair politiek onderwerp, maar volgens hem is het wel een veiligheidsvraagstuk, omdat het de planeet ontwricht.
Hij vindt dat niet alleen politici en diplomaten over dit vraagstuk moeten praten, omdat zij te veel nationaal denken of in termen van machtsblokken. Daarom pleit hij voor meer burgerraden. ‘Vraag wereldbewoners om ideeën voor het grootste probleem van onze generatie: een kermende aarde.’
Van Reybrouck staat bekend om zijn veelzijdige bijdragen aan de literatuur en het maatschappelijk debat. Hij schreef onder andere over het kolonialisme in Congo en Indonesië en over de periode na de apartheid in Zuid-Afrika. Meerdere van zijn werken zijn bekroond.
Samira Dainan is de curator van de reizende tentoonstelling Marokkaan in Mokum, een gedeelde geschiedenis. Terwijl Amsterdam haar 750ste verjaardag viert, brengt zij de verhalen van Marokkaanse Amsterdammers onder de aandacht. Is er reden tot feest?
‘Bijna één op de tien Amsterdammers heeft roots in Marokko. Hun geschiedenis is onlosmakelijk verbonden met die van de stad. Marokkaan in Mokum werpt een licht op thema’s zoals arbeidsmigratie, gezinshereniging, sociale strijd, de rol van migrantenorganisaties en emancipatiebewegingen,’ staat in het programmaboekje van Marokkaan in Mokum.
Dainan heeft het druk deze dagen, nu de tentoonstelling onder andere in de Oranjekerk te zien is. Vandaag is Marokkaan in Mokum ook te bekijken in Pakhuis de Zwijger.
Vorig jaar was het zestig jaar geleden dat de eerste Turkse en Marokkaanse gastarbeiders naar Nederland kwamen. Toen waren er ook veel evenementen, bijvoorbeeld rond het fotoboek van Cigdem Yüksel, Je moest eens weten.
‘We moeten wel blijven vechten voor onze welverdiende plek in deze maatschappij’
Wat is er aan de hand met al deze festiviteiten van de tweede, derde en vierde generaties?
‘Het is simpelweg tijd om al deze verhalen een eervolle plek te geven in de viering van de 750e verjaardag van een stad die van oudsher een migratiestad is geweest. Met Marokkaanse en Turkse migratie zitten we al bij de derde generatie. Dat zijn mensen die hier zijn geboren en wier ouders vaak ook. Toch worden we anno 2025 nog steeds gezien als ‘de ander’.’
Proberen we iets te bewijzen?
‘We hoeven niets te bewijzen, maar we moeten wel blijven vechten voor onze welverdiende plek in deze maatschappij. Deze expositie laat dat zien. Wij hebben een gedeelde geschiedenis met de stad. Al eeuwen zijn er handelsbetrekkingen met de stad. Marokko en Nederland waren elkaars gelijken in diplomatie.’
Dat gaat niet makkelijk, toch?
‘Nee, denk aan de Marokkanen die in de jaren zeventig in hongerstaking gingen in de Mozes en Aäronkerk en de Duif. Ze eisten verblijfsrecht en ook betere leefomstandigheden. Arbeidsmigranten werden heel vaak uitgebuit, ze werkten lange dagen zonder pauze en deden het zwaarste werk. Familie zagen ze alleen in de zomer. Uit de hongerstaking zijn veel veranderingen gekomen voor alle arbeidsmigranten.
Dezelfde mensen staan al jaren vooraan bij de demonstraties van het 21 Maart Comité, dat is opgericht rond de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. Hieraan nemen verschillende vakbonden en maatschappelijke organisaties deel. Dat is ook de kern van deze expositie: Amsterdammers en Marokkaanse Amsterdammers streden zij aan zij voor gelijke rechten.’
Samira Dainan
Komt de boodschap over, denk je?
Ken je geschiedenis om verder te komen, is het motto van onze voorzitter Abdou Menebhi. Dat lijkt me een belangrijke boodschap.’
In 1984 vond de eerste Prinsenhofconferentie plaats naar aanleiding van protesten die volgden op de racistische moord op de vijftienjarige Kerwin Duinmeijer. Deze werd georganiseerd door de gemeente in samenwerking met KMAN (Komitee Marokkaanse Arbeiders Nederland) en de Turkse arbeidersvereniging HTIB. Hieruit kwam een gezamenlijk beleid voort tegen racisme en discriminatie. ‘Ik vind dat mooie voorbeelden om te laten zien dat zowel de Marokkaanse arbeidsmigranten als de gevestigde Marokkaanse Nederlanders geen passieve inwoners waren van het land, maar ook steeds het heft in eigen hand namen.’
‘Amsterdammers en Marokkaanse Amsterdammers streden zij aan zij voor gelijke rechten’
De tijden lijken veranderd.
‘Ja, als ik dan hoor dat veel jongeren van de derde generatie spreken over het land verlaten, begrijp ik dat gezien de geluiden van de extreemrechtse regering, maar met Marokkaan in Mokum laten we zien dat we ons niet laten wegpesten. Nederland was een tolerant land dat mede is opgebouwd door migranten en dat moet uitgedragen worden, ook in de geschiedenisboeken. Niet voor niets staat in artikel 1 van de Nederlandse Grondwet dat allen die zich in Nederland bevinden, in gelijke gevallen gelijk behandeld moeten worden. Discriminatie op basis van godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap of seksuele gerichtheid is niet toegestaan. Misschien hebben de politici een inburgeringscursus nodig.’
Hoe voelt het om anno 2025 een Marokkaan in Mokum te zijn? Vorig jaar was niet bepaald het gelukkigste jaar met de rellen op Plein 40-45.
‘Volgens mij ging er iets groters vooraf aan die rellen. Maandenlange demonstraties in de stad tegen de genocide in Gaza. Uitspraken van het ICC, internationaal recht dat geschonden wordt, ook door Nederland door het blijven sturen van gevechtsvliegtuigen naar Israël. In Amsterdam de vreedzame demonstraties met geweld stoppen en dan wel in dezelfde tijd Israëlische hooligans, die veelal soldaten zijn, zogenaamd onschuldig uitnodigen in de stad voor een dubieuze voetbalstrijd. Dat is vragen om problemen, die zijn er gekomen. En de aandacht wordt verlegd naar een groepje relschoppers op Plein 40/45. Natuurlijk, vernielen en dingen in brand steken is erg, maar waarom heeft niemand het over het niet naleven van internationaal recht door Nederland en de uitspraken? De rechtsstaat wordt aangetast, daar word ik boos van.’
Hoe ontwikkelt Amsterdam zich volgens jou, is het nog wel een leefbare stad?
‘Gezien de recente ontwikkelingen vind ik het niet de goede kant op gaan. Terwijl er zoveel mooie dingen in de stad gebeuren, en er zoveel verschillende goede mensen wonen. Mag de aandacht daarheen, in plaats van naar die grijsgedraaide plaat over moslims en asielzoekers?’
Als je een jaar burgemeester zou zijn, wat zouden jouw prioriteiten zijn?
‘Als je burgemeester wordt van deze stad, kies je voor een stad met ontzettend veel verschillende mensen qua afkomst, geloof, gender, etc. Als je daar de orde wilt bewaren, dan moet je de goede voorwaarden scheppen voor iedereen. Uiteraard zijn er ook commerciële belangen, maar die kun je heel goed overlaten aan de authentiek Amsterdamse ondernemers. Ik zou denk ik net als Job Cohen thee gaan drinken, de boel bij elkaar houden, niet tegen elkaar uitspelen. Ook de creatievelingen hebben veel te zeggen over de inrichting van een stad.’
‘Ik heb geleerd trots te zijn op mijn roots, dat heeft me verder gebracht’
En als Marokkaanse vrouw in Mokum, wat zou je bijvoorbeeld zoekende jongeren willen meegeven?
‘Ik ben de dochter van een Marokkaan en een Nederlands-Indische, geboren en getogen in Amsterdam, dus probeer mij maar in een hokje te duwen. Ik ben onderdeel van de stad, heb er gestudeerd, woon, werk en zing er, mijn dochter is hier geboren. Ik heb geleerd trots te zijn op mijn roots, dat heeft me verder gebracht. Maar ook om te weten wat mijn rechten zijn, dus veel leren en lezen over maatschappelijke onderwerpen. Mijn vader was kunstenaar en leerde me altijd dat alle mensen gelijk zijn, van een vuilnisman tot een burgemeester. Hij was er trots op Amsterdammer te zijn, zonder zijn roots te vergeten, en hij was ook trots op Nederland met zijn vrijheden en gelijke rechten.’
Is het niet tijd voor een Marokkaans museum in Mokum?
‘Ik wens dat we de idealen van mijn vader hierboven in ere kunnen houden. Niet alleen in een museum – het zijn immers ook de idealen van Nederland die daarmee vandaag in ere moeten blijven – maar ook in een nieuwe slogan: Wij zijn Amsterdam.’
De burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, heeft zich solidair verklaard met haar gearresteerde collega in Istanbul, Ekrem Imamoglu. ‘Ik sta met burgemeester Imamoglu voor democratie in Turkije’, schrijft ze op haar Instagrampagina.
Halsema gebruikt de woorden van Imamoglu in haar veroordeling van de arrestatie. ‘Dit is een coup tegen de wil van het volk en de rechtsstaat’, aldus Halsema in een videoboodschap. Ook veroordeelt ze de blokkade van sociale media in Turkije en de arrestaties van journalisten.
‘Ik zal net als hij, en samen met honderden andere burgemeesters, als een leeuw strijden voor democratie in Turkije’, sluit ze de video af.
Imamoglu wordt door de autoriteiten verdacht van een reeks aanklachten, waaronder ‘corruptie’, ‘omkoping’, ‘leiding geven aan een misdaadorganisatie’ en steun verlenen aan de verboden Koerdische PKK. Vooral de laatste beschuldiging is frappant, omdat de autoriteiten zelf vredesbesprekingen hebben geïnitieerd met de PKK.
Ondertussen zijn er gisteren 37 mensen opgepakt omdat ze ‘provocatieve’ berichten hebben gedeeld op sociale media, meldt de Turkse nieuwssite Diken. Ook werd gisteren bekend dat de staat het bouwbedrijf van Imamoglu heeft geconfisqueerd. Veel seculiere Turken maken zich zorgen dat de regering-Erdogan zal overgaan tot onteigening van hun bezittingen, zoals eerder gebeurde bij de vervolging van Gülen-sympatisanten.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
