Kinderen met een migratieachtergrond krijgen niet een lager, maar juist een hoger schooladvies, concludeerden onderzoekers een jaar geleden. Onderwijscorrespondent Johannes Visser van De Correspondent onderzocht deze opvallende conclusie om die beter te begrijpen.
Zijn onderzoek leidde tot een uitgebreid artikel, waarin hij tegenstrijdige bevindingen uit eerdere studies bespreekt. Jarenlang werd gesteld dat deze leerlingen een lager schooladvies kregen, maar uit nieuw onderzoek blijkt juist het tegenovergestelde.
Wanneer rekening wordt gehouden met gelijke testresultaten en sociaaleconomische achtergrond, krijgen kinderen met een migratieachtergrond zelfs iets hogere adviezen, stelt onderzoeker Thomas van Huizen.
Het vinden van een verklaring blijft echter lastig. Het artikel legt de nadruk op onderzoeksmethoden en mogelijke systeemfouten. Daarom is het belangrijk niet meteen te spreken van discriminatie als een kind met een migratieachtergrond een lager advies krijgt.
‘Mensen geloven vaak de eenvoudigste verklaringen en negeren complexere oorzaken. Kansenongelijkheid in het onderwijs is een groot probleem, maar om het op te lossen, moeten we het eerst goed begrijpen’, zegt Van Huizen in het artikel.
Arabische leiders overwegen een eigen plan voor de ontwikkeling van Gaza, met als belangrijkste uitgangspunt dat de Palestijnse bevolking niet wordt verdreven. Dit staat in contrast met het plan van Trump, dat Gaza wil omvormen tot een ‘Riviera van het Midden-Oosten’, maar dan zonder Palestijnen.
De Egyptische president Abdel Fattah al-Sisi presenteerde het plan woensdag tijdens een ontmoeting met zijn Spaanse ambtgenoot in Madrid. Andere Arabische leiders bespreken de mogelijkheden deze week in Riyad. De hoop is gevestigd op rijke Arabische landen die de wederopbouw financieel kunnen ondersteunen, aldus NRC.
Al-Sisi stelde voor om eerst tijdelijke veilige gebieden te creëren waar Palestijnen terechtkunnen terwijl de door oorlog verwoeste gebieden worden herbouwd. De wederopbouw zou in drie fasen verlopen en ongeveer vijf jaar duren.
Opvallend is dat ook de rol van Hamas ter discussie staat. De groepering zou niet langer de macht in Gaza behouden. Hamas liet via een woordvoerder weten hiermee in te stemmen en zelfs vrede te hebben met een regering van Palestijnse technocraten. De Palestijnse Autoriteit, die de Westelijke Jordaanoever bestuurt, speelt in deze regering geen rol.
De Amerikaanse president Trump stelde begin februari voor om Gaza over te nemen en het gebied te veranderen in een toeristische trekpleister. Dit zou echter betekenen dat alle Palestijnen het gebied moeten verlaten en worden opgenomen door omringende landen. Arabische leiders, evenals Frankrijk en Duitsland, hebben fel gereageerd op dit voorstel.
In alle scenario’s is ontwikkeling alleen mogelijk als het staakt-het-vuren standhoudt. Dit is echter allesbehalve zeker. De tweede fase van het staakt-het-vuren gaat op 1 maart in, maar de onderhandelingen hierover zijn nog niet gestart.
Voormalig Kamerlid Fonda Sahla (D66) gaat maandelijks een column schrijven voor de Kanttekening. De geboren Hagenees zet zich al lange tijd in voor zorgverbetering, kinderopvang en kansengelijkheid.
Sahla begon haar politieke carrière in 2018 als gemeenteraadslid voor D66 in Den Haag. In 2021 maakte ze de overstap naar de landelijke politiek, waar ze ruim twee jaar Kamerlid was voor D66.
Haar belangrijkste wapenfeit als Kamerlid was een initiatiefnota voor ‘inclusieve zorg’.
‘Ik heb weleens uitdagend gezegd dat de huidige zorg vooral is ingericht op de middelbare witte man. Bij hen ligt de aandacht. Over de witte man gaat het in de opleidingen, in de studieboeken. Maar iedereen heeft toch recht op goede zorg? Man, vrouw, lhbti, mensen met een migratieachtergrond’, schreef ze destijds.
Ook zet Sahla zich in voor gelijke kansen voor moslima’s bij de politie. Zo deelde ze enkele jaren geleden een foto vanuit een politieauto. ‘Om de politie van iedereen en voor iedereen te realiseren, moeten wij religieuze uitingen toestaan in het politie-uniform. Dit draagt direct bij aan de diversiteit en inclusie binnen de politieorganisatie’, aldus Sahla.
In haar columns zal ze dieper ingaan op diversiteit en inclusiviteit op de werkvloer en hoe er ‘echt’ ruimte moet worden gemaakt.
Als je opkomt voor inclusiviteit in Nederland, kun je de klok erop gelijkzetten: de ‘ja, maar’-brigade staat al klaar.
Op 23 augustus 2023 sprak ik in een interview met Trouw over de hardnekkige ongelijkheid in onze samenleving, specifiek over de kansen die kinderen krijgen op basis van de wijk waarin ze opgroeien. Wetenschappelijk onderzoek toont glashelder aan dat je postcode je levensverwachting en toekomstperspectief bepaalt. Maar natuurlijk wisten de heren in blauwe pakken mij te vertellen dat er ‘ook sociale woningbouw’ in de rijkere wijken is – alsof dat de systematische ongelijkheid plotseling oplost.
Toen ik in de media durfde te benoemen dat de gezondheidszorg nog altijd primair is ingericht op de witte man, ontplofte X bijna. Interessant genoeg kwam de felste kritiek niet van medische professionals die dagelijks met deze realiteit werken, maar van zelfbenoemde experts die nog nooit een wetenschappelijk artikel over genderverschillen in de zorg hebben gelezen. De harde cijfers liegen niet: van medicijnonderzoek tot diagnoseprotocollen – het mannelijk perspectief domineert nog altijd.
En dan de discussie over Iran. Toen ik opmerkte dat we de strijd voor vrouwenrechten daar niet moeten laten leiden tot een toename van islamofobie hier, stormden de ‘ja maar’-roepers direct naar voren. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om moslimhaat ‘erbij te slepen’? De realiteit is dat moslima’s met een hoofddoek in Nederland dagelijks te maken hebben met uitsluiting en discriminatie. Dat is geen mening, maar een wetenschappelijk gedocumenteerd feit.
En dan mijn eigen partij, waarover journalist Chris Aalberts onlangs fijntjes opmerkte dat ‘democratie en ervaring worden ingeleverd ten faveure van diversiteit’. Natuurlijk sprong ik direct overeind bij het lezen van die woorden. Zodra er gepleit wordt voor meer diversiteit in álle lagen, ontstaat er een fascinerend schouwspel van politieke acrobatiek.
‘Juf, je kunt dus ook Kamerlid worden met een hoofddoek?’
Plotseling kunnen voornamelijk blonde vrouwen in topposities wonderbaarlijk goed jongleren met argumenten. ‘Het gaat niet alleen om huidskleur!’ roepen ze. En ja, natuurlijk gaat het ook om opleidingsniveau en mensen met een beperking. Maar waarom horen we die argumenten vooral wanneer het over etnische diversiteit gaat?
Nu zoekt de partij weer een voorzitter diversiteit. Een cruciale functie, want ondanks alle goede bedoelingen, ingewikkelde reglementswijzigingen en eindeloze debatten over stemverhoudingen blijft échte diversiteit een uitdaging. Representatie is geen vinkje op een checklist. Het is niet iets wat je krijgt met alleen maar nieuwe regels of stemverhoudingen. Het gaat om het creëren van een omgeving waar talent kan floreren, ongeacht achtergrond. Dat heb ik mogen ervaren in mijn periode als volksvertegenwoordiger, en die ervaring draag ik nog elke dag met me mee.
De waarheid is simpel: inclusiviteit is niet enkel een kwestie van goede bedoelingen. Het is een kwestie van daadwerkelijk ruimte maken voor anderen, voor nieuwe stemmen en nieuwe perspectieven. Het vergt voortdurende inzet om mensen van verschillende achtergronden – of het nu gaat om huidskleur, gender, beperking of opleidingsniveau – een kans te geven om te excelleren. Want pas als we samen de verantwoordelijkheid voor onze democratie dragen, kunnen we spreken van een werkelijk inclusieve samenleving.
We praten al minimaal dertig jaar over een inclusieve samenleving. Discussie, kennis en wetenschap zijn er, maar wat blijft, is de structurele ongelijkheid. Het is daarom tijd om niet alleen verandering te bepleiten, maar om die ook af te dwingen: fundamentele gerechtigheid en gelijkwaardigheid voor iedereen. Er moeten beleidsmaatregelen komen die inclusief zijn, die gelijkheid daadwerkelijk ondersteunen en die bovenal doen wat ze beloven. Daarom wens ik iedereen een bootcamp van Zoë Papaikonomou toe. Haar werk over inclusie, diversiteit en de mechanismen van uitsluiting zou verplichte kost moeten zijn. Vooral voor de ‘ja, maar’-roepers die denken dat ze het allemaal al begrijpen. Misschien helpt het om een keer écht te luisteren in plaats van direct in de verdediging te schieten.
Verandering begint bij het benoemen van ongemakkelijke waarheden, ook als dat betekent dat je inbox volloopt met zeer bezorgde toetsenbordexperts die je komen uitleggen waarom het allemaal wel meevalt.
Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die zich aangesproken voelen – en terecht. Ik strijd tegen onrecht door mijn stem en pen te gebruiken en te benoemen wat velen met mij eens zijn, maar niet hardop zeggen. Want wie weet, misschien sluit je hierdoor een deur voor jezelf.
In september 2022 zat ik op Prinsjesdag in de Ridderzaal, pal achter prinses Amalia. Een paar dagen later vertelde een juf me dat haar leerling mij had gezien op het Jeugdjournaal. Met twinkelende ogen had ze gevraagd: ‘Juf, je kunt dus ook Kamerlid worden met een hoofddoek?’ Dát is waarom representatie ertoe doet. Dát is waarom we deze strijd moeten blijven voeren. Elk meisje, elk kind verdient het om te weten: ja, jij kunt dit ook. Je kunt Kamerlid worden, dokter, journalist of plaatsnemen in een boardroom.
Alleen zo maken we van Nederland een land van kansen voor iedereen, ongeacht je achtergrond, gender of postcode.
Uit een peiling van onderzoeksbureau Ipsos I&O komt de PVV met 34 zetels opnieuw als grootste partij uit de bus. Toch is er een dalende trend zichtbaar, zowel voor de partij zelf als voor immigratie – het kernpunt van de PVV – als belangrijk thema onder kiezers.
Een jaar geleden stond de PVV in de peilingen nog op 49 zetels, maar dat niveau is al een tijdje uit zicht. Volgens de onderzoekers komt dit door ontevredenheid over het kabinet en de afname van immigratie en asiel als belangrijk electoraal thema.
Toch steekt de PVV nog met kop en schouders uit boven haar dichtstbijzijnde achtervolgers. Dat zijn GroenLinks-PvdA met 24 zetels (25 nu) en de VVD met 20 zetels (24 nu). De BBB wordt bijna gehalveerd en zakt van 7 zetels in november 2023 naar slechts 4 nu. Toch is dat niets vergeleken met de bijna volledige decimering van NSC; die partij daalt van 20 naar slechts 3 zetels.
Als er nu verkiezingen zouden zijn, zouden de coalitiepartijen blijven steken op 61 zetels (88 nu) in de Kamer, vijftien te weinig voor een meerderheid.
De weggelopen kiezers gaan onder andere naar oppositiepartijen zoals het CDA (nu 5 zetels), de PvdD (3) en Volt (2). Zij staan in de plus met respectievelijk 16, 8 en 5 zetels in de peilingen.
Als het aan minister Faber ligt, worden de mogelijkheden voor vluchtelingen om zich te verenigen met hun familie drastisch ingeperkt. Gezinshereniging moet geloven aan het ‘strengste asielbeleid’ ooit. In hoeverre schuurt dit met fundamentele rechten van de mens?
Gezinshereniging beperken is een van de speerpunten van het asielbeleid van het huidige kabinet. Onder het tweestatusstelsel, dat minister Faber voorstaat, zullen er weer twee categorieën vluchtelingen zijn; mensen die in eigen land niet veilig zijn om wie ze zijn en mensen die vluchten omdat de situatie in hun land niet veilig is.
Voor deze laatste groep wil de minister gezinshereniging een stuk strenger maken. Er moet een wachtperiode komen van twee jaar, voordat een aanvraag kan worden gedaan. Gezinshereniging moet zich beperken tot het kerngezin, meerderjarige kinderen vallen buiten de boot. Bovendien moet de aanvrager beschikken over een eigen woning en voldoende inkomen in Nederland. Deze veranderingen zouden niet alleen van toepassing worden op nieuwe, maar ook lopende aanvragen.
Het stel woont in bij een Nederlands gezin in Den Haag
De Raad van State adviseerde vorige week om de wetten in deze vorm niet bij de Tweede Kamer in te dienen. Dit is ook het advies van de Adviesraad Migratie, een onafhankelijk adviescollege dat het kabinet en parlement adviseert over migratierecht en beleid. Hoewel niet duidelijk is of de minister deze adviezen ter harte neemt, is er al weer een ander voorstel gedaan dat de hereniging van familieleden nog verder kan dwarsbomen. Gemeenten mogen niet langer voorrang geven aan asielzoekers bij het toewijzen van sociale huurwoningen. Hierdoor zullen statushouders nog langer doorbrengen in asielzoekerscentra en nog langer moeten wachten voordat ze in aanmerking komen voor gezinshereniging. Volgens critici wordt het dan ook praktisch onmogelijk voor sommige vluchtelingen om hun familie naar Nederland te halen als deze plannen doorgang vinden.
Extra schrijnend
De aankondiging van plannen als deze zorgt voor veel onrust bij vluchtelingen in Nederland. Onder hen zijn Abdurrahman en zijn vrouw Öznur. In augustus 2022 vertrokken ze uit hun geboorteland Turkije, waar ze als leden van de Gülen-beweging niet veilig waren. Ze lieten hun drie kinderen achter bij de ouders van Öznur. Zo konden zij hun leven voortzetten, totdat hun ouders in Nederland gesetteld waren. Zes maanden, maximaal een jaar hadden ze in gedachten.
Alles liep anders. Het duurde twee jaar voordat ze een verblijfsvergunning kregen. Een eigen woning hebben ze nog niet, het stel woont in bij een Nederlands gezin in Den Haag terwijl ze op de wachtlijst staan voor een woning in Lansingerland. Maar ze staan op de wachtlijst als gezin van twee. Vorig jaar juni dienden ze een aanvraag in voor gezinshereniging, maar er zit geen schot in de zaak. De maximale beslistermijn van zes maanden is reeds verstreken, maar het kan nog maanden duren voordat ze aan de beurt komen, vanwege de lange wachttijden van de Immigratie en Naturalisatiedienst (IND) op dit moment.
‘We hebben onze kinderen nu al tweeënhalf jaar niet gezien. Dat is heel zwaar, ze worden volwassen zonder ons’, vertelt Abdurrahman. Hij is voor zijn taalles naar Rotterdam gekomen en wil graag vertellen wat het met hem doet, vooral nu de regels nog strenger lijken te worden en deze ook lopende zaken zouden kunnen treffen. ‘De lange wachttijden en het gebrek aan duidelijkheid over de verwerking van aanvragen maken de moeilijke omstandigheden waarin vluchtelingengezinnen verkeren alleen maar erger.’
Öznurin en Abdurrahman poseren op een brug in de Amsterdamse binnenstad
Zijn kinderen zijn 14, 17 en 21. Zijn schoonouders zijn in de zeventig en kunnen de zorg eigenlijk nauwelijks dragen. ‘De oudste twee kinderen studeren aan de universiteit, maar ze hebben een gebrek aan motivatie voor het leven door de onzekerheid over de toekomst. Ze vragen ons steeds of ze hun opleiding af zullen maken in Turkije of binnenkort moeten vertrekken en daar heb ik geen antwoord op.
‘Ze ervaren de puberteit in afwezigheid van hun ouders en hebben allerlei psychologische problemen die we niet precies kennen’, vertelt hij verder. ‘Laatst hoorde ik mijn dochter aan de telefoon met haar moeder huilen. Ze voelde zich eenzaam. Vanaf hier kunnen we haar niet troosten. Dat is echt pijnlijk.’
‘Bij gezinshereniging kun je een beetje aan de knoppen draaien en daarom blijven politici dit doen’
Abdurrahman heeft weinig vertrouwen in de procedure en dat is niet voor niets. Zijn eigen aanvraag liet 21 maanden op zich wachten, waarbij de regels steeds weer veranderden. ‘Dan hadden we eindelijk een interview met de IND en werd deze op het laatste moment afgezegd, omdat het opeens mondeling moest. Hierdoor liepen we een jaar vertraging op.’
Ook toen hij en zijn vrouw eindelijk een verblijfsvergunning kregen, ging het niet als gepland. Deze zomer veranderden de voorwaarden voor meerderjarige kinderen, en dus voor hun 21-jarige dochter. Hierdoor liep de procedure weer vertraging op. Toen de beslistermijn van zes maanden voor de hereniging van zijn gezin vorige maand verstreek, besloten hij en zijn advocaat dan ook naar de rechter te gaan. Maar of dit zin heeft is nog maar de vraag. De wachttijden zijn momenteel vele maanden langer dan de wettelijke beslistermijn. Als de aanvraag is ingediend in juni 2024 begint de IND pas in september 2026 met de behandeling van de aanvraag, zo blijkt uit de website van de IND.
Sleutelen
De lange wachttijd is geen uitzondering, stelt Mark Klaassen. ‘De wachttijd voor de behandeling van nareisaanvragen is inmiddels opgelopen tot meer dan twee jaar. Dat is meer dan 800 procent van de toegestane behandelduur’, schrijft hij in een post op LinkedIn, waarin hij kritiek heeft op deze gang van zaken.
Mark Klaassen
Klaassen is universitair docent aan de Universiteit Leiden en is een expert op het gebied van gezinshereniging. Het strenger maken van de voorwaarden ziet hij als een trend, die steeds weer komt kijken wanneer politici een streng asielbeleid willen voeren. Want gezinshereniging is een van de migratievormen waar je een beetje aan kunt sleutelen, legt hij uit.
‘Migratieregelgeving is voor het grootste gedeelte geregeld door de EU en daar kun je heel weinig aan veranderen als lidstaat. Bij gezinshereniging kun je een beetje aan de knoppen draaien en daarom blijven politici dit doen, om maar uit te stralen en streng asielbeleid te hebben. Toch zit de rechter hier vaak bovenop en is een tik op de vingers vaak het gevolg. De rechterlijke macht laat regelmatig zijn tanden zien waar het gaat om het recht op gezinsleven. Dit hebben we in Nederland al vaker gezien’, zegt hij.
Bij voorstellen om gezinshereniging te beperken lopen politici al snel aan tegen Europese regelgeving. Gezinshereniging is geregeld in de EU-Gezinsherenigingsrichtlijn, maar er wordt ook regelmatig verwezen naar het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) en het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind (IVRK). Zo is Nederland al meerdere malen gecorrigeerd door het Europese Hof van Justitie, vertelt Klaassen.
‘Een lidstaat mag niet eisen dat een vluchteling geschikte huisvesting heeft’
‘In de afgelopen 25 jaar zijn er veel voorstellen gedaan die later moesten worden herzien’, legt hij uit. ‘Denk bijvoorbeeld aan oud-minister Rita Verdonk, die het inkomensvereiste strenger wilde maken. Het Europese Hof van Justitie vond dit te streng. Het huisvestingsvereiste is twee jaar geleden ook al eens geopperd. Toen bleek dat de EU-Gezinsherenigingsrichtlijn dit niet toeliet: een lidstaat mag niet eisen dat een vluchteling geschikte huisvesting heeft als voorwaarde voor gezinshereniging. Nu ligt dit voorstel weer op tafel, maar dan alleen voor statushouders met subsidiaire bescherming (de categorie vluchteling waar de veranderingen voor gelden, red.), waar er wel een huisvestingsvereiste mag worden gesteld.’
Er is wel ruimte om strenger te zijn op gezinshereniging, meent Klaassen. ‘Maar als je daarbij doorschiet zal de minister aanlopen tegen de grenzen van het recht. De huidige voorstellen zijn zo streng dat het op verschillende punten de rechterlijke toetsing niet zal doorstaan. Wat dat betreft is het beter en realistischer om iets minder streng te zijn als je iets wilt veranderen.’ Klaassen denkt dat politici dit soort maatregelen dan ook vooral opwerpen om het asielbeleid streng te laten lijken, in de hoop dat het afschrikkend werkt.
Vooral kinderen ervaren de traumatische gevolgen van het langdurig gescheiden zijn van hun ouders
‘Maar de keuze om te migreren is meestal niet gebaseerd op beleid, eerder op de situatie in het land van herkomst. Als iemand besluit om te migreren naar Europa, dan zal het niet zo veel uitmaken of dit naar Nederland is of naar Duitsland. Omdat migratiewetgeving vooral verankerd is in EU-wetgeving, kunnen landen niet zoveel van elkaar verschillen in strengheid. Mensen kiezen vooral voor een land vanwege een netwerk dat ze hebben om hier te komen.’
Het gaat om mensen
Gezien de recente adviezen is nu maar weinig duidelijk wat er gaat gebeuren. Het is eerder voorgekomen dat de minister zwicht voor de kritiek en de plannen aanpast. Desalniettemin heeft het gesteggel over de voorwaarden voor gezinshereniging wel degelijk impact op de mensen die met deze regels te maken krijgen, benadrukt Klaassen. ‘Het gaat hier om mensen en vaak om kinderen. De impact van een scheiding binnen een gezin en onduidelijkheid over het weerzien is enorm. Je kunt niet over gezinshereniging praten zonder het over dit menselijke aspect te hebben.’
Dit kan Abdurrahman beamen. Hij is dan ook een petitie gestart om aandacht te vragen voor de gevolgen van dit soort beleidswijzigingen voor vluchtelingen. ‘Lange verwerkingstijden voor aanvragen voor gezinshereniging veroorzaken onnodig leed bij vluchtelingengezinnen die toch al kwetsbaar zijn en steun nodig hebben. Deze vertragingen verhogen niet alleen de mentale en emotionele stress die individuen ervaren die wachten op hereniging met hun geliefden, maar ze belemmeren ook het proces van hun integratie en vestiging in Nederland. Vooral kinderen ervaren de traumatische gevolgen van het langdurig gescheiden zijn van hun ouders’, staat in de tekst.
‘Gezinshereniging is een hoeksteen van de internationale mensenrechtenwetgeving en de bescherming van vluchtelingen, zoals erkend in verschillende internationale instrumenten, waaronder de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, het Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten en het Verdrag inzake de Rechten van het Kind. Elke regeling of beslissing die gezinshereniging onnodig vertraagt of belemmert, schendt deze fundamentele rechten en principes’, luidt de conclusie.
‘Ik geef niet om Palestina’, zegt de Amerikaanse comedian Jerry Seinfeld nadat hij dacht te hebben geposeerd voor een selfie met een fan. Die uitspraak leidt tot een verhit debat op sociale media, meldt nieuwssite Middle East Eye.
Seinfeld reageerde op de ‘fan’, die ‘vrij Palestina’ riep tijdens het opnemen van een filmpje. Seinfeld zei daarna dat hij niet om Palestina geeft. ‘Dat is triest’, aldus de pro-Palestijnse activist die de video toch heeft gedeeld.
Seinfeld heeft een sterke band met Israël en zegt dat hij sinds zijn zestiende, toen hij op een kibboets werkte, van het ‘Joodse thuisland’ houdt. Na de aanvallen van Hamas op 7 oktober 2023 ontmoette hij familieleden van gijzelaars.
Op sociale media is de controverse groot. Zo laaien oude discussies op over een vakantie naar een ‘militair fantasiekamp’ in Israël. Daar zou hij met zijn familie hebben geposeerd met machinegeweren en meegedaan aan schietsimulaties met Palestijnen als doelwit, meldt Middle East Eye.
Een bijeenkomst met Francesca Albanese, de speciaal rapporteur van de VN voor de bezette Palestijnse gebieden, vond in Berlijn onder hoogspanning plaats. ‘Ik zal dit nooit vergeten en hoop dat het niet erger wordt’, zegt Albanese, terwijl de Duitse politie toekijkt.
Het evenement, dat eigenlijk aan de Vrije Universiteit van Berlijn had moeten plaatsvinden maar onder politieke druk werd geannuleerd, omdat Albanese ‘antisemitisch’ zou zijn, moest uitwijken naar de redactie van de krant Junge Welt.
De Griekse oud-minister van Financiën Yanis Varoufakis protesteerde fel tegen de ontstane situatie. ‘De politie laat geen kans onbenut om te bewijzen dat het totalitarisme terug is in Duitsland, zelfs voordat de AfD in de regering zit’, schreef hij op X, vergezeld van een foto van de Duitse politie die het gebouw binnendringt.
Voordat Albanese acte de présence geeft op het evenement met de titel Het discours herwinnen: Palestina, gerechtigheid en waarheid, spreekt ze nog kort met het mediakanaal van de organisatie Junge Welt.
‘Hoewel ik behoorlijk geschokt ben door de controverse die dit evenement heeft opgeroepen – een controverse die absoluut nergens op slaat – moet ik ook zeggen dat ik echt bang ben voor Duitsland. Ik heb hier veel vrienden wonen die bescherming nodig hebben en niet verder onderdrukt mogen worden’, zegt ze in het bijzijn van de Duitse politie. ‘Ik hoop echt dat de discussie vreedzaam zal verlopen.’
Albanese zegt dat ze nog nooit eerder op een plek is geweest met zoveel bedreigingen en politie-intimidatie. De politie zou zelfs hebben gecontroleerd of ze gearresteerd kon worden. ‘Dit is echt verschrikkelijk, en als Europeaan zal ik dit nooit vergeten.’
Tijdens het evenement, dat ondanks alles doorgang vond, haalt Albanese opnieuw uit naar Duitsland. ‘Waar was Duitsland toen Palestijnen werden geterroriseerd? En Duitsland wéét dat dit gebeurt. Ze zijn immers diplomatiek aanwezig in de bezette Palestijnse gebieden.’
Volgens Albanese is het algemeen bekend dat Israël daar al decennialang straffeloos misdaden pleegt. ‘Palestijnen worden vervolgd, misbruikt, onderdrukt, gedood en vernederd. En terwijl dit allemaal gebeurt, mogen we het hier niet eens bespreken?’ zegt ze verontwaardigd. Daarna richt ze zich tot de Duitsers in de zaal. ‘Eerlijk gezegd is dit niet mijn probleem. Dit probleem is van Duitsland, van jullie. Bijzonder ernstig’, aldus de VN-rapporteur.
Rebellen uit Soedan hebben meer dan 200 burgers gedood. De door het leger gesteunde Soedanese regering spreekt zelfs van 433 doden, onder wie veel kinderen.
De aanval vond plaats in dorpen aan de Witte Nijl, zo’n 100 kilometer ten zuiden van de Soedanese hoofdstad Khartoem. Vluchtende burgers werden onder vuur genomen terwijl ze probeerden de rivier over te steken, meldt nieuwsdienst AFP. Volgens de Verenigde Naties zijn tientallen vrouwen verkracht en zijn honderden families op de vlucht geslagen.
Het conflict tussen het leger en de Rapid Support Forces (RSF) begon in april 2023 en heeft al tienduizenden levens geëist. De Verenigde Staten beschuldigen de rebellenbeweging RSF van genocide in de regio Darfur. Beide strijdende partijen worden beschuldigd van oorlogsmisdaden, waaronder standrechtelijke executies en seksueel geweld.
Volgens ooggetuigen liggen nog altijd lichamen op straat en in huizen, waar niemand bij kan. De VN waarschuwen dat acht miljoen Soedanezen op de rand van hongersnood verkeren. Bijna de helft van de bevolking lijdt aan ernstige voedseltekorten.
De VN roepen op tot uitbreiding van het wapenembargo en wil dat het Internationaal Strafhof de situatie onderzoekt. De situatie in Soedan blijft uiterst zorgwekkend, met steeds gewelddadigere aanvallen en een groeiende humanitaire crisis.
Gymnasia in Nederland kampen met dalende leerlingenaantallen door concurrentie van technasia en tweetalige scholen. Als je het gymnasium aantrekkelijk wil houden zou je naast de klassieke talen Latijn en Grieks ook Arabisch en Chinees moeten aanbieden, stelt een briefschrijver in NRC.
In een opiniestuk in de NRC van vandaag stelt Giselinde Kuipers dat Arabisch en Chinees beter aansluiten bij de moderne wereld dan Latijn en Grieks. Volgens haar zijn Arabisch en Chinees niet alleen cultureel en historisch van groot belang, maar bieden ze ook praktische voordelen: ze vergroten de arbeidsmarktkansen van leerlingen en bereiden hen beter voor op een internationaal georiënteerde toekomst. Bovendien kunnen deze talen bijdragen aan een inclusiever onderwijsaanbod, waarin ook leerlingen met een niet-westerse achtergrond zich meer gerepresenteerd voelen.
De discussie over moderne talen op het gymnasium is niet nieuw. In 2022 pleitte filosofe en publiciste Stine Jensen in een NRC-column al voor de toevoeging van Arabisch aan het curriculum van het gymnasium. Zij wees erop dat Arabisch, net als Grieks en Latijn, een rijke literaire en filosofische traditie kent en dat kennis van deze taal bijdraagt aan een beter begrip van de wereldgeschiedenis en hedendaagse geopolitiek.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
