De hysterische hyperbolen waren weer eens niet van de lucht. Van Wilders moesten ze allemaal meteen het land uit – van Wilders moet eigenlijk iederéén meteen het land uit die hem niet zint.
En de andere coalitiepartners wisten niet hoe snel ze onze nationale pyromaan van extra brandhout moesten voorzien. Caroline van der Plas loeide weer eens schaapachtig vanachter haar mestvaalt, en Dilan Yesilgöz ging met haar pathetische ‘in mijn Mokum’ als vanouds in de overdrive, doodsbang anders misschien een slappe indruk te maken.
Er vielen grote woorden in de Kamer over een ‘gezagscrisis’ in Amsterdam, met een persoonlijke aanval op de burgemeester. En ook dat kennen we van eerdere gelegenheden, omdat Wilders als seksistische Nedertrump graag jacht maakt op vrouwelijke politici, zoals Sigrid Kaag kan verhalen.
Er vielen naast grote woorden ook grove woorden in de Kamer, en vermoedelijk ook in het kabinet – voldoende grof in elk geval om NSC-staatssecretaris van Toeslagzaken Achahbar weg te jagen, wier kabinetsdeelname met het oog op haar achtergrond tot nu toe moest bewijzen dat ‘we in deze coalitie echt geen stelletje racisten zijn’.
De echte gezagscrisis is echter in Den Haag, waar op weg naar het illusoire einddoel van vier-jaar-kabinet-Schoof wel om de paar weken een minister of staatssecretaris als prooi van de Wilderswolven voortijdig van de wagen valt, als in het bekende liedje van Drs.P Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg.
Het blijkt namelijk allemaal net iets anders te liggen, dan meteen na afloop van de rellen werd rondgetoeterd en te gemakzuchtig door veel binnenlandse en buitenlandse media voor waar werd aangenomen. Ik heb er speciaal naar gezocht, maar ik heb nergens expliciet gelezen dat Amsterdamse Joden een haar is gekrenkt. De ‘Jodenjacht’ betrof de bezoekende Israëlische supporters, voor een deel bewust provocerende hooligans van een uitgesproken nationalistische voetbalclub.
Het waren niet allemaal onschuldige lammetjes die hier werden afgetuigd
En dat is essentie nummer twee: hoezeer het geweld ook verwerpelijk is, het waren niet allemaal onschuldige lammetjes die hier werden afgetuigd. U heeft inmiddels de beelden kunnen zien, waarmee het vóór die nacht begon: racistisch schorriemorrie dat meende dat ‘mijn Mokum’ van hen was, Palestijnse vlaggen vernielde, willekeurige voorbijgangers molesteerde, en op de roltrappen voor het Centraal Station honend zong dat er in Gaza geen scholen, want geen kinderen meer zijn.
De meesten van deze Maccabi-fans bezitten de dienstplichtige leeftijd, hebben daarom vermoedelijk in Gaza gediend, en er zullen de nodigen onder zijn die in het kader van Netanyahu’s genocidale jacht op Palestijnen ook zélf de nodige oorlogsmisdaden hebben gepleegd.
Dat dan, als je in je eigen stad met deze ongehoorde brutaliteit geconfronteerd wordt, bij sommige Arabische Nederlanders die ginds zelf familieleden of vrienden hebben verloren, de stoppen doorslaan: daar kan ik mij iets bij voorstellen. En dat vervolgens de Nederlandse regering zich uitgerekend door deze Israëlische regering de les laat lezen, en naar Schiphol snelt om de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken als vriend te ontvangen, in plaats van als oorlogsmisdadiger te arresteren: dat dat woedend maakt, snap ik maar al te goed.
Stelt U zich eens voor dat Russische hooligans in de straten van Warschau, een stad waar zich veel Oekraïense vluchtelingen bevinden, ‘Dood aan de Oekraïners’ hadden geroepen, of gezongen ‘In de Donbass zijn geen scholen meer, want geen kinderen meer’. Poetins oorlog heeft in bijna drie jaar 36.000 burgers het leven kost – die van de met ons ‘bevriende’ Netanyahu al in één jaar bijna anderhalf maal zoveel.
Het Nederlandse kabinet, met Wilders’ Schoofhondje voorop, wringt over Gaza hooguit jammerend de handen, maar doet niets. Dat is de echte morele gezagscrisis in dit land. De grote fouten zijn vóór deze relnacht gemaakt: dat Israëlische voetbalclubs nog mee mogen doen, terwijl alle Russische er in 2022 meteen zijn uitgegooid. En dat men vervolgens niet al die beruchte Maccabi-supporters bij voorbaat de toegang heeft ontzegd. In elk ander geval zou dat wèl zijn gebeurd.
En intussen reist ophitser Wilders af naar het kolonistentuig op de Westelijke Jordaanoever, zonder dat één coalitiepartner er iets van zegt.
Die fameuze ijskast: daarvan zijn de zekeringen allang doorgebrand. En vanachter de gesloten deur stijgt een stank van rotting en bederf op, die niet te harden is: het kabinet-Schoof in staat van ontbinding.
