De hologramconcerten van de Arabische icoon Umm Kulthum in Marokko blijken een groot succes. Het derde concert, waarbij de wijlen zangeres op het podium verschijnt door middel van lasertechnologie, raakte binnen een week uitverkocht, ondanks de hoge ticketprijzen.
Dit meldt Yasmina Marokko, een website over Marokko. Umm Kulthum overleed in 1975, maar haar liederen zijn tot op de dag van vandaag erg populair in het Midden-Oosten. Toen in 2019 in Dubai een hologramconcert werd georganiseerd, sloeg dit zo aan dat ook andere landen met het concept aan de slag gingen, zo ook Marokko.
Met hologramtechnologie trad de zangeres al op in Marrakesh en Rabat. Ook deze concerten waren snel uitverkocht. Nu het concert in Casablanca plaatsvindt, waren fans er snel bij om een kaartje te krijgen. ‘De tickets kosten tussen de 500 en 1000 dirham, maar door de enorme vraag zijn ze op de zwarte markt nog duurder geworden,’ schrijft Yasmina Marokko.
Ook in Nederland is er aandacht voor haar muziek. Het Amsterdams Andalusisch Orkest brengt een eerbetoon met een concertserie, waarvan de eerste in oktober dit jaar plaatsvond.
Israël grijpt de val van het Assad-regime aan voor verdere expansie en kolonisatie in de regio, meldt de Arabische nieuwszender Al Jazeera.
De Israëlische regering keurde zondag een plan goed om de bevolking van de geannexeerde Golanhoogte te verdubbelen, slechts enkele dagen nadat haar troepen een door de VN gecontroleerde bufferzone grenzend aan Syrië hadden ingenomen toen rebellen naar Damascus trokken, aldus persbureau AFP.
De Golanhoogte is een bergachtig plateau aan de zuidwestelijke rand van Syrië, waarvan het grootste deel tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967 door Israël werd veroverd en later werd geannexeerd.
Een woordvoerder van de Israëlische regering zegt dat het oorlogskabinet van Netanyahu ‘unaniem’ heeft besloten de Golan te ‘ontwikkelen’, wat zou leiden tot een verdubbeling van het aantal Israëlische kolonisten op bezet Syrisch grondgebied.
‘Het versterken van de Golan is het versterken van de Israëlische staat’, verklaarde de Israelische premier Benjamin Netanyahu. ‘Dat is in dit tijdsgewricht extra van belang. We zullen daaraan vasthouden en zorgen dat de Golan floreert en bemand wordt.’
Ongeveer 31.000 Israëlische kolonisten wonen op de Golanhoogte, samen met de Druzen, een religieuze minderheid in Syrië.
De Turkse journalist Nevsin Mengü is na een reis naar Syrië opgepakt omdat ze de Syrisch-Koerdische leider van de PYD, Salih Muslim, heeft geïnterviewd. Het Turkse OM is een onderzoek naar haar begonnen en heeft een reisverbod opgelegd, meldt nieuwssite Duvar.
Turkije beschouwt de PYD als de Syrische zusterorganisatie van de verboden Koerdische PKK, die sinds de jaren tachtig de wapens heeft opgepakt tegen de Turkse staat en ook op de terreurlijst van de VS en de EU staat.
De PYD is de politieke tak van de Koerdische YPG, een gewapende groep die sinds 2014 samen met het Westen vecht tegen ISIS en nu wordt beschermd door Amerikaanse troepen. De VS en de EU beschouwen de Syrisch-Koerdische organisatie niet als terreurorganisatie, in tegenstelling tot Turkije.
Sinds de val van het Assad-regime staan de Koerden in het noorden van Syrië onder toenemende druk. Turkije beschuldigt de Koerden al jaren van samenwerking met het Assad-regime. Nu Assad weg is, wil Turkije, samen met pro-Turkse rebellen, de autonomie van de Koerden in Noordoost-Syrië beëindigen, die ze sinds het begin van de burgeroorlog hebben verworven.
Ook journalisten zoals Mengü, die met Koerden spreken, lijken hiervan het slachtoffer te worden.
‘Zoals jullie weten ben ik net terug uit Syrië en worden er voorbereidingen getroffen voor een nieuw tijdperk na Assad’, schrijft Mengü op X na haar aanhouding. ‘Nu we dit nieuwe tijdperk ingaan, wilde ik de gedachten van Salih Muslim optekenen, die de buitenlandse pers vertelde dat hij met Turkije wilde praten. Ik werd echter gewaarschuwd door mijn juridische vrienden dat dit interview zou kunnen worden beschouwd als het bejubelen van misdaad en criminelen in overeenstemming met het Turkse Wetboek van Strafrecht. Daarom heb ik het interview in kwestie verwijderd. Ik wil graag misverstanden voorkomen’, aldus Mengü.
Een klein meisje met een bos warrige krullen loopt wezenloos door wat ooit een straat in Gaza moet zijn geweest. Haar haar, grijs van betonstof, vertelt haar geschiedenis. Zij en haar familie moeten slachtoffer zijn van Israëlische bombardementen. Een video van dit meisje circuleerde enkele maanden geleden op het internet.
17.000 Palestijnse kinderen zonder familie zwerven inmiddels door Gaza, op zoek naar voedsel, water en veiligheid. En voor het grotere plaatje: 17.000 is het inwonertal van de gemeente Zandvoort. De apocalyptische toestand in Gaza kon niet nóg erger worden, dacht iedereen. Inmiddels stelt de secretaris-generaal van UNRWA, Philippe Lazzarini, dat er nu sprake is van een ‘post-apocalyptische situatie’. En ja, ik denk ook aan Joodse kinderen die lijden. Zij mogen nooit getallen worden.
De 17.000 kinderen zijn – ook in Nederland – ontdaan van hun menselijkheid en veranderd in een getal. Ze werden speelbal van het lek op het Ministerie van Buitenlandse Zaken en minister Veldkamp die – toen het aantal kinderen naar buiten kwam – aangifte deed vanwege schending van ambtsgeheim.
Aandacht voor deze kinderen veranderde in kritiek op de boodschappers van het kinderleed. Niet op de daders ervan: het Internationaal Strafhof stelde in november dat Israël verregaande obstructie pleegt in de hulpverlening en daarmee bewust misère creëert. Desondanks bouwt de Nederlandse regering de steun aan de UNRWA af.
Net als onze regering verschuilen universiteiten zich achter oneigenlijke argumenten en het cliché van de eeuwigdurende dialoog met Israël en de instituten daar, om zogenaamd neutraal te blijven. En net als de regering concentreerde het debat in de academie zich op de boodschappers en niet op de daders: of sprekers wel of niet toegelaten mogen worden, of iets wel of niet als antisemitisme kan worden bestempeld, of er wel of niet geflyerd mag worden, en of er wel of geen bewaking en camera’s moeten worden ingezet. Stofwolken van woorden om maar niet de status quo die in het voordeel van universiteiten én Israël werkt op te heffen. En om vooral geen beroep te hoeven doen op de medemenselijkheid en verantwoordelijkheid.
Het rapport toont de verwevenheid van de Israëlische wetenschap met defensie en de oorlog in Gaza, en de morele plicht van universiteiten om de banden op te schorten
Maar wie blijft eindeloos thee drinken met een buurman en zijn auto lenen als hij ervan verdacht wordt een seriemoordenaar te zijn, ook al heeft hij een traumatisch verleden? Nee, je stapt naar de politie. Two wrongs don’t make a right.
De ethische adviescommissie van Tilburg University, onder leiding van mensenrechtenexpert Nicola Jägers, had vijf maanden nodig voor een onderzoek naar banden tussen Israëlische en Nederlandse universiteiten. Vijf maanden waarin de feiten over nog meer gedode en ontheemde kinderen bekend werden en genoeg hadden moeten zijn voor een besluit.
Het doorwrochte rapport van de commissie maakt nu echter een einde aan de schijn van academische onpartijdigheid. En ik moet bekennen: het ontroerde me. Eindelijk gerechtigheid. Het toont allereerst de verwevenheid van de Israëlische wetenschap met defensie en de oorlog in Gaza, die de universiteiten ondersteunen. Zij nemen verder geen afstand van mensenrechtenschendingen waarvan Israël wordt beschuldigd, nu ook door Amnesty International. De commissie vindt dat universiteiten bovendien een morele plicht hebben om de banden op te schorten, want anders lopen zij het risico ook medeplichtig te zijn aan oorlogsmisdaden.
Dit wetenschappelijke rapport herinnert iedereen eraan wat het hart van kennis is en wat ons tot mens maakt: dat we het vermogen bezitten boven onszelf uit te stijgen, boven ons eigenbelang. Wij kunnen redeneren, abstraheren voorbij het overlevingsinstinct. Juist daarom zijn we in staat kunst te maken, na te denken, en empathie te hebben met mensen die anders zijn dan wij.
In haar essay Recognizing the Stranger beschrijft de gelauwerde schrijfster Isabella Hammad hoe actievoerders al meer dan een jaar proberen de westerse steun aan Israël in de oorlog te stoppen. En oog te hebben voor de partij waarmee het Westen minder affiniteit heeft – de ander – door het verspreiden van nieuws over oorlogsmisdaden, de vele acties, schrijfsels, kunstuitingen. Door te wijzen op gelijkwaardigheid van mensen, zoals vastligt in het internationaal recht, gebaseerd op wetenschap en rechtvaardigheid. Door te proberen compassie op te roepen. In de hoop dat dit zou leiden tot een moment van inzicht en openbaring, epifani, tot zelfreflectie. Helaas is tot nu toe het westerse partnerschap met de regering van Israël sterker gebleken, het eigenbelang, en de angst om voor antisemiet te worden uitgemaakt.
De universiteiten kunnen niet meer blijven talmen met het besluit om banden op te schorten en het meisje van getal, weer mens mag worden. Zij hebben net als de regering en de burgers de plicht het recht te volgen.
De Zweedse schrijver Sven Lindqvist formuleerde het zo in zijn boek Exterminate the Brutes: ‘Jij weet allang genoeg. En ik ook. Het is niet de kennis die we ontberen. Wat ontbreekt is de moed om te begrijpen wat we weten en om conclusies te trekken.’
In Nederland houdt een hardnekkige illusie stand: de gedachte dat we er financieel op vooruitgaan, dat ons leven elke dag een stukje welvarender wordt. Politici voeden dit beeld graag met optimistische koopkrachtplaatjes en veelbelovende verhalen over economische groei. Maar de werkelijkheid? Die schuilt in de kleine lettertjes en harde cijfers, verborgen in grafieken die slechts weinigen onder ogen krijgen, denkt Saida Derrazi.
Laten we eerlijk zijn: migratie, Marokkanen, moslims of integratie zijn niet de problemen waar we met z’n allen wakker van moeten liggen. De werkelijkheid is veel fundamenteler. We zijn in dertien jaar tijd qua koopkracht niets vooruit gegaan. Niets! Ondanks de stijgende winsten van bedrijven en de economische groei waar ministers zo trots op zijn, staan wij, de werkenden, met lege handen.
Neem bijvoorbeeld de werkgeversverenigingen VNO en AWVN, die luidkeels beweren dat de lonen te hard stijgen en dat die daarmee de inflatie aanjagen. Het is bijna bewonderenswaardig hoe schaamteloos ze zijn om oorzaak en gevolg om te draaien. Herinner je je nog de prijsstijgingen in 2022, toen speculanten de energiemarkt opjaagden? Of de bedrijven die over de rug van die crisis hun recordwinsten verzilverden? Jij, werkende zag je koopkracht dat jaar met maar liefst 12 procent dalen. En de aandeelhouders? Die lachten zich toen rot.
En toch durven deze clubs nu te roepen dat we onze looneisen moeten matigen. ‘Om de inflatie te temperen’, zeggen ze dan. Maar de echte inflatiedrijvers – de winstmarges en speculatie – laten ze volledig buiten beschouwing. Het is misleidende propaganda, ondersteund door centrale banken die vaker het belang van aandeelhouders lijken te dienen dan dat van jou, als gewone mens.
En dan dat eeuwige geklaag over productiviteit. VNO doet alsof we in Nederland lui zijn geworden, alsof het jouw schuld is dat de productiviteit per werknemer afneemt. Maar laten we helder zijn: die daling is geen gevolg van ons falen, maar van hun keuzes. De maakindustrie, ooit de ruggengraat van onze economie, is bewust verplaatst naar lagelonenlanden. Waarom? Omdat buitenlandse aandeelhouders maximale winsten eisten. Wat overblijft in Nederland zijn sectoren met een veel lagere productiviteit, zoals de horeca en dienstverlening.
Het cynische aan deze situatie? Nu bedrijven minder produceren, wordt er verwacht dat wij dit compenseren door meer uren te werken, met meer mensen, en dat tot op steeds hogere leeftijden. Natuurlijk tegen de laagst mogelijke loonkosten. Want meer productiviteit betekent meer geld om bedrijfs- en overheidsschulden af te lossen. Maar wie profiteert hiervan? Niet de werkenden.
Wie profiteren eigenlijk van deze solidariteit? Niet jij die elke maand je rekeningen amper kan betalen
Onze regering, die steevast verkondigt te werken aan een ‘eerlijke’ samenleving, bewijst keer op keer voor wie ze écht opkomt. Terwijl er wordt gesnoeid in onderwijs, zorg en sociale voorzieningen, ontvangen vermogende particulieren dit jaar 6,4 miljard aan belastingvoordeel. Buitenlandse expats krijgen een riante belastingkorting, terwijl Nederlandse werknemers worstelen om rond te komen.
We worden keer op keer verteld dat we de broekriem moeten aanhalen, dat we solidair moeten zijn en dat de problemen komen door moslims en migratie. Maar wie profiteren eigenlijk van deze solidariteit? Niet jij die elke maand je rekeningen amper kan betalen. Niet de werkenden die de inflatie in hun loonstrookje voelen branden.
Het is tijd dat jij je niet langer laat meeslepen in de mythe dat matiging de oplossing is. Of dat migranten en moslims het probleem zijn. Als we blijven slikken wat werkgevers en hun bondgenoten, bijvoorbeeld de VVD, ons proberen wijs te maken, raken we alleen maar verder achterop. Hoge looneisen zijn geen luxe, maar zijn een noodzaak. Automatische prijscompensatie is een recht, niet een gunst. En een minimumloon van 16 euro per uur zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn in een land dat zichzelf heel graag rijk rekent.
De realiteit is simpel. Als we onze achterstand niet inhalen, als we ons niet uitspreken, dan blijven we verarmen terwijl anderen steeds rijker worden. Migranten, expats, integratie. Het zijn afleidingsmanoeuvres. De echte strijd moet gaan over eerlijk delen. Want een democratie kan alleen echt werken als ze iedereen dient, niet alleen de enkelen aan de top.
Dus laten we stoppen met luisteren naar sprookjes. En beginnen met eisen waar we recht op hebben.
Dit is een ingezonden opinie en geeft niet noodzakelijk het standpunt van de Kanttekening weer.
Voor Ruud Lubbers heb ik altijd een zwak gehad. Toen ik naar Nederland kwam in 1979 was het tijdperk van Den Uyl voorbij; in 1982 werd het eerste kabinet-Lubbers gevormd. In 1986 kregen migranten stemrecht, daar was hard voor gevochten door verschillende migrantenorganisaties. Toen de discussie rond integratieproblemen oplaaide, vergat men te vermelden dat het juist de migranten zelf zijn die vanaf het begin streden voor meer integratie en democratische inbedding.
Ik groeide op in Lubbersland. Ruud Lubbers leek op mijn vader door de stoppelbaard, grote wenkbrauwen en die heldere ogen, teken van nieuwsgierigheid en intelligentie. Ik weet niet of het door die gelijkenis kwam dat mijn vader op het CDA van Ruud Lubbers stemde. Misschien herkende hij iets van zichzelf in hem: de selfmade man. Voor Lubbers gold dat in mindere mate dan mijn vader, hij kwam uit een geslacht van industriëlen; vooral zijn vader was zeer succesvol in naoorlogs Nederland met een florerend staalbedrijf. Lubbers moest op jonge leeftijd het bedrijf aanvoeren na de vroege dood van zijn vader.
Ik denk dat mijn vader ook op Lubbers stemde omdat hij een man zag die migranten respecteert
Mijn vader was een hardwerkende slager in Rotterdam; in de discussie rond integratieproblemen is het geen moment gegaan over de Turkse, Surinaamse, Marokkaanse, Perzische en Syrische ondernemers. Mijn vader werkte zestig uur per week, minimaal. Van kennissen die Turkse aannemers over de vloer hebben voor een verbouwing krijg ik te horen hoe hard ze die mensen zien werken. Dat laat maar weer eens zien dat dit kabinet is gebouwd op het drijfzand van gemakzuchtige beeldvorming. Migranten slecht, witte mensen goed. Propaganda met geen ander doel dan de aandacht af te leiden van de structurele problemen waar men maar geen goede oplossing voor weet te bedenken omdat alle energie opgaat aan het achterna rennen van stokebrand Geert Wilders.
Ruud Lubbers was een onnavolgbare prater – zo lees ik in de vuistdikke biografie die over hem geschreven is en die ik mezelf cadeau heb gedaan.
Ook mijn vader kan praten als Brugman, of moet ik zeggen Lubbers. Kan het zijn dat mijn vader door Lubbers is geïnspireerd?
Lezend in de biografie ontdek ik hoe gesegregeerd Nederland altijd is geweest. Ruud Lubbers groeide op in een wereld die door en door katholiek was. Die verzuiling van de jaren vijftig was een verkapt apartheidssysteem – maar dan vrijwillig. Ruud Lubbers kwam van katholieke huize, ging naar de katholieke kerk en een katholieke kostschool, zat bij een katholieke studentenvereniging, publiceerde in katholieke blaadjes, enzovoort. Zijn vrouw was van katholieke huize. Vanuit de cultuur en elite was er totaal geen behoefte om met elkaar te integreren en het was ook geen probleem. Hij vond de liberalen als het ging om hun afkeer van religie wereldvreemd.
Ik denk dat mijn vader ook op Lubbers stemde omdat hij een man zag die migranten respecteert. De biografie bevestigt mijn vermoeden. Al vanaf begin jaren zestig werden gastarbeiders uit Marokko aangeworven om in de staalsmelterijen te werken; deze mannen kregen van Lubbers vrij tijdens de Ramadan, in die hete ovens geen water drinken is onmogelijk. Ruud Lubbers was blij dat hij zijn arbeiders had en begreep hun religieuze principes. De mannen die dat werk overnamen kregen extra betaald; een win-winsituatie.
Jaren geleden alweer trad ik op in de Domkerk in Utrecht, Ruud Lubbers zat op de eerste rij. Na afloop kwam hij na me toe, gaf me een hand en keek me indringend aan. Ondanks de wilde aanplant boven de ogen leek hij me heel scherp te zien. De hand die hij me gaf was voor mij, maar ook voor mijn vader.
Verdachten met een migratieachtergrond krijgen vaker een gevangenisstraf voor een misdrijf dan verdachten zonder migratieachtergrond, meldt onderzoeksgroep Controle Alt Delete.
De onderzoeksgroep die regelmatig onderzoeksresultaten deelt over bewuste of onbewuste discriminatie, publiceert nu inzichten uit een nieuw eigen rapport. Verdachten met een migratieachtergrond krijgen 1,6 keer vaker gevangenisstraf.
Controle Alt Delete baseert zich op een recent onderzoek van Investico en NOS op 3, in samenwerking met De Groene Amsterdammer. Hierin werd aangetoond dat praktisch opgeleide verdachten met een migratieachtergrond drie keer zo vaak een gevangenisstraf krijgen als theoretisch opgeleide verdachten zonder migratieachtergrond.
‘Wij hebben deze data gebruikt om te onderzoeken of er ook verschillen zijn als je alleen naar migratieachtergrond kijkt. We hebben niet meegenomen welke misdrijven hierin gepleegd waren, wat Investico wel deed. We keken alleen naar de uitkomst: het krijgen van een gevangenisstraf. Daarin zie je een verschil voor mensen met een migratieachtergrond, hoewel opleidingsniveau dit verschil wel groter maakt’, legt Jair Schalkwijk, oprichter van Controle Alt Delete, uit.
Het OM besluit steeds vaker om verdachten met een migratieachtergrond voor de rechter te brengen in vergelijking met verdachten zonder migratieachtergrond, concludeert de organisatie. ‘Dit verschil is de afgelopen 20 jaar gestaag toegenomen.’
‘De verschillen kunnen grotendeels worden verklaard door te kijken naar de persoonlijke omstandigheden van de verdachte (woning, werk, sociaal netwerk, wel of geen strafblad) of de omstandigheden waarbinnen een zaak speelt. Maar niet alle verschillen kunnen daarmee worden verklaard. Dit kan een signaal zijn dat onbewuste vooroordelen van invloed kunnen zijn op beslissingen van rechters. Daarmee bestaat er een risico op klassenjustitie’, zegt de Raad voor de Rechtspraak tegen Controle Alt Delete.
Het OM reageerde door te zeggen dat het de ogen niet sluit voor het risico op (onbewuste) vooroordelen in de oordeelsvorming. ‘We kijken mede daarom met belangstelling uit naar de uitkomsten van twee WODC-onderzoeken, naar klassenjustitie in het strafrecht en naar de cumulatieve oververtegenwoordiging van groepen met een migratieachtergrond in de strafrechtsketen. Naar verwachting zullen de resultaten daarvan medio 2025 gereed zijn’, aldus de website van Controle Alt Delete.
Gisteren begon de campagne ‘Niet in mijn naam’ van Oxfam Novib tegen het Nederlandse pro-Israëlbeleid. De hulporganisatie vindt dat de regering Nederlanders medeplichtig maakt aan de oorlogsmisdaden in Palestina.
‘Dit kabinet kijkt weg van de gruwelijkheden in Gaza en weigert de Israëlische regering onder druk te zetten. Wanneer is het genoeg? Het handelen van de Nederlandse regering is niet in mijn naam,’ schrijft Tweede Kamerlid (GroenLinks-PvdA) Esmah Lahlah op X.
Haar fractievoorzitter, Frans Timmermans, doet ook mee. ‘De humanitaire ellende in Gaza is volkomen onverteerbaar. Toch blijft dit kabinet de misdaden van de Israëlische regering steunen. Vandaag laten we massaal weten: dit mag niet in naam van alle Nederlanders gebeuren’, schrijft hij.
Dat levert in ieder geval een boze reactie op van VVD’er Eric van den Burg, die het voor Israël opneemt. ‘Israël moet zich kunnen verdedigen tegen Iran, Hezbollah, Hamas en andere jihadstrijders, en dit alles binnen het oorlogsrecht. Verwijt een ander geen polarisatie als je het met deze tweet ook zelf doet’, merkt hij op.
Bij de talkshow Bar Laat zei Oxfam-directeur Michiel Servaes dat Gaza op dit moment ‘de hel op aarde’ is. Al bijna een jaar nu. De campagne is volgens hem bedoeld om het kabinet duidelijk te maken dat een meerderheid van de Nederlanders dit niet accepteert.
Uit onderzoek van Oxfam Novib blijkt dat een ruime meerderheid van de Nederlanders wil dat de regering actie onderneemt. Zo steunt 71 procent van de bevolking een onmiddellijk en permanent staakt-het-vuren. 73 procent vindt dat gerechtshoven en VN-resoluties moeten worden nageleefd. 64 procent wil dat hulporganisaties als UNRWA blijvend worden ondersteund en 58 procent pleit voor een volledige stop op wapenexport naar Israël.
Volgens Servaes is deze campagne ook bedoeld om de gapende kloof tussen de machthebbers in Den Haag en de Nederlandse bevolking zichtbaar te maken.
VN-chef Antonio Guterres heeft grote zorgen geuit over de recente acties van Israël in Syrië. Deze acties ondermijnen de soevereiniteit en de territoriale integriteit van het land, zegt hij volgens nieuwsdienst Reuters.
Israël voerde daags na de val van het Assad-regime op meerdere plaatsen militaire operaties uit. Sommige van deze operaties waren gericht op de vernietiging van wapens, om ervoor te zorgen dat deze niet in handen konden komen van nieuwe leiders.
Israël nam echter ook grondgebied in op de Golanhoogte, een berggebied waarvan het al twee derde bezette sinds 1967. Het gedeelte dat het nog niet onder controle had, heeft Israël nu eveneens bezet. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu noemt het een bufferzone, die het tenminste deze winter zal behouden.
‘De secretaris-generaal benadrukt de dringende noodzaak om het geweld op alle fronten in het hele land te de-escaleren’, zegt een woordvoerder tegen Middle East Eye. Hij is met name bezorgd over de honderden Israëlische luchtaanvallen op verschillende locaties in Syrië.
Asielzoekers in Stellendam, op het Zuid-Hollandse eiland Goeree-Overflakkee, trekken aan de bel. De Bo Elise, het schip waarin ze worden opgevangen, is vochtig, beschimmeld en ruikt naar het toilet.
Woordvoerder van de ongeveer 130 vluchtelingen op het schip is Mehmet Ates Özer (27), die twee jaar geleden naar Nederland vluchtte. ‘We worden nu vijftien maanden opgevangen in Stellendam. Eerst in een andere boot, maar die ligt nu in het dok voor onderhoud. We zitten zo’n zeven weken op dit schip. Aanvankelijk zei het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) dat we tijdelijk op deze boot zouden verblijven, maar nu zeggen ze dat het permanent is. Ik heb een beetje het idee dat we voor de gek zijn gehouden.’
Geen internet en wasmachine
Er is op de boot geen internet en er is geen wasmachine. Maar vervelender zijn de problemen met vocht, natte lucht en schimmel. ‘De vochtige omstandigheden bemoeilijken onze slaap en verergeren gezondheidsklachten. Schimmel is niet alleen zichtbaar op de muren, maar ook op persoonlijke bezittingen. We hebben geprobeerd om dit zelf schoon te maken, maar door de omvang van het probleem is het niet mogelijk om effectief te reinigen’, schrijven de asielzoekers in hun brandbrief aan het COA die in handen is van de Kanttekening.
Het ergste zijn de ventilatieproblemen en de onaangename geuren. ‘Het ventilatiesysteem aan boord is zeer onvoldoende’, schrijven ze. ‘De kamers krijgen geen frisse lucht en de luchtkwaliteit is bijzonder slecht. Bovendien zijn de ventilatiekanalen in de toiletten direct op onze kamers gericht, wat leidt tot een constante en vervelende geur die de leefomstandigheden aanzienlijk verslechtert. Deze geur is niet alleen ongezond, maar ook in strijd met de hygiënenormen en verlaagt onze levenskwaliteit aanzienlijk. De slechte luchtcirculatie maakt het moeilijk om te ademen en heeft een negatieve invloed op onze gezondheid.’
Mehmet Ates Özer voor de asielboot Bo Elise.
Door de gebrekkige ventilatie en slechte luchtkwaliteit hebben de asielzoekers op het schip zeer beperkte toegang tot frisse lucht. ‘Dit is niet alleen ongemakkelijk, maar heeft ook ernstige gevolgen voor onze gezondheid. De stilstaande lucht veroorzaakt symptomen zoals duizeligheid, ademhalingsmoeilijkheden en een droge keel. Deze omstandigheden verergeren bestaande gezondheidsproblemen en belemmeren ons normale functioneren.’
De asielzoekers verzoeken te worden overgeplaatst naar een nieuw schip, dat wel voldoet aan de minimumeisen voor een gezonde en veilige leefomgeving. ‘Wij geloven dat het huidige schip niet kan worden verbeterd en verzoeken om een andere accommodatie.’
Afdankertje
‘Volgens COA hebben de GGD en mensen van de gemeente dit schip goedgekeurd’, zegt Özer. ‘Maar wij hebben deze mensen nooit gezien hier. We hebben een afdankertje gekregen. Dit schip werd niet geaccepteerd door anderen, daarna is het aan ons asielzoekers toegewezen.’
Özer zegt dat hij dankbaar is dat Nederland hem en andere asielzoekers heeft opgevangen. ‘Maar in deze situatie moet ik toch protesteren. We leven in ongezonde omstandigheden. We hebben recht op een gezonde plek.’ Özer maakt zich zorgen over de politieke wind die er nu in Nederland waait, zo besluit hij. ‘Dit ultrarechtse kabinet voert een beleid dat direct gevolgen heeft voor ons vluchtelingen. Het duurt nu langer voordat onze zaken worden behandeld. Normaal word je zaak binnen vijftien maanden behandeld, maar ik kreeg pas twee weken geleden mijn eerste interview met de Immigratie- en Naturalisatiedienst IND, terwijl ik al twee jaar in Nederland woon. Het is nu moeilijker geworden als asielzoeker om je recht te halen.’
De Kanttekening heeft COA benaderd voor een reactie. Woordvoerder Nathalie Nuiten schrijft ons:
In eerste instantie zou er een tijdelijke vervanging komen van de MS Esmeralda, die voor een reguliere keuring uit de roulatie zou zijn (meestal 4 tot 5 weken). De eigenaren van MS Esmeralda hebben, net voor de tijdelijke scheepswissel een feit werd, aangegeven dat ze niet terug zouden komen in de haven van Stellendam. De Bo Elise was de beste optie vanuit de aanbesteding voor een vervangend schip en in geval van noodopvang zoals op deze locatie, hadden we gezien de tijdsdruk weinig andere keuze.
Die wisseling ging voor iedereen heel erg snel en is lastig te begrijpen, dat kunnen we ons goed voorstellen.
Zoals procedureel bepaald komt de GGD altijd een inspectie van een nieuw schip doen, alsmede IL&T en de Veiligheidsregio Rotterdam Rijnmond (VRR). De door hen aanbevolen checks voor legionella zijn gedaan en de situatie werd goedgekeurd. Het schip is gedateerd, maar beschikt over alle benodigde certificaten.
Luchtbehandeling is o.a. een thema, dit is goed ‘in the picture’ en er vinden de komende tijd hierop aanpassingen/verbeteringen plaats.
Daarnaast ligt er een algeheel verbetertraject, er wordt hard gewerkt om de situatie te verbeteren.
Het ziet er niet naar uit dat er een nieuw schip komt, we zullen het met deze boot moeten doen, ook al is deze minder comfortabel dan de MS Esmeralda. Daarmee omgaan is voor iedereen aan boord moeilijk, zowel voor bewoners als personeel. Het is in dit geval letterlijk roeien met de riemen die we hebben.
Onze collega’s hebben contact met de bewoners en er wordt een bewonersbijeenkomst georganiseerd, om samen de prioriteiten te bepalen van de verbeteringen. Het heeft onze aandacht en we delen de zorgen, weet dat we er alles aan doen om de situatie zo goed mogelijk te krijgen. Locaties als deze tonen weer aan dat COA duurzame vaste locaties nodig heeft, noodopvang voldoet niet aan de manier waarop we mensen op zouden willen vangen.
Germa Laarman, woordvoerder van de gemeente Goeree-Overflakkee, reageert per mail. ‘De gemeente keurt geen schepen’, schrijft ze. ‘Dat gebeurt door de Veiligheidsregio en de GGD, mogelijk zit daar de verwarring bij de geïnterviewde asielzoeker. Wij hebben als gemeente wettelijk een rol in het mogelijk maken van opvanglocaties. We komen als gemeente regelmatig op het opvangschip, maar dan in het kader van ‘omgevingsmanagement’. En we proberen het COA te ondersteunen bij het regelen van praktische zaken. (…) We bespreken uiteraard met het COA ook de zorgen die door de asielzoekers worden geuit. Het schip is inderdaad wat ouder. Maar het COA is verantwoordelijk voor deze opvang. Het is aan het COA om hier, als zij dat nodig vinden, mee aan de slag te gaan.’
De woordvoerder van Vluchtelingenwerk ten slotte zegt niet op deze casus te kunnen reageren.
‘IND zorgt voor aanvragen, COA gaat over de huisvesting’, zegt hij over de telefoon. ‘Vluchtelingenwerk gaat daar niet over.’
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
