‘Waren het buitenlanders?’, vroeg hij met een ernstige blik. ‘Wie, die fascisten? Nee, het waren Hollanders’, reageerde ik.

Het was zaterdag en ik was op familiebezoek in Almere. Dat doe ik dezer dagen met baby en vrouw in de aanslag. Op familiebezoek bij andere uit Amsterdam weggegentrificeerde allochtone gezinnen uit Nieuw-West, omdat Nieuw-West steeds meer wordt bevolkt door kapitaalkrachtige witte gezinnen en expats die wel een huisje in ons stadsdeel hebben kunnen kopen voor minimaal een half miljoen euro tegenwoordig.

‘Oh, gelukkig maar’, zei de heer des huizes opgelucht over die andere witte broeders op het Malieveld. Maar ook met enige twijfel in zijn gezicht. ‘Beter toch, dat het geen buitenlanders zijn?’ Ik haalde mijn schouders op.

Het was een kort politiek moment tussen het gekrijs van de baby’s en kinderen door. Die ernstige, allochtone blik in zijn ogen had ik al lang niet meer waargenomen. Het stoorde me, die angstige vraag: zijn het Marokkanen, Turken, buitenlanders? Maar ergens natuurlijk ook zeer begrijpelijk.

Want wat gebeurde er na de Maccabi-rellen? Toen waren wij, moslims, nog lang niet jarig, en had (extreem)rechts Nederland nog een reden om keihard uit te halen naar het ‘links-liberale multiculturalisme’, zoals Wilders dat deed tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen. En dan zou VVD-Kamerlid Bente Becker wellicht nog een racistische integratiemotie indienen. Dat de aanstichters van het geweld toen Israëlische fascisten waren, daar gaat het, bijna een jaar na dato, nog steeds niet over.

Maar nu waren het dus witte Nederlanders, van het soort dat je gerust de kinderen van Wilders kunt noemen, omdat ze, zoals Arjen Lubach in zijn show ook minutieus heeft aangetoond, op bijna identieke wijze zijn woorden papegaaien. Ook liet Lubach heel goed zien hoe Wilders zijn volk ophitst tegen het gezag, door bijvoorbeeld te roepen dat niet de burgemeester maar zij ‘de baas’ zijn.

Het stoorde me, die angstige vraag: zijn het Marokkanen, Turken, buitenlanders?

Maar wat Lubach en de rest van de media niet deden, is het beestje bij de naam noemen, zoals rechts dat wél doet wanneer ‘buitenlanders’ de daders zijn. Dit was ‘blank’ en wit (kies maar uit) fascistisch geweld, uit ‘puur’ autochtone bodem. Ik adviseerde mijn witte collega’s, die bij toonaangevende landelijke media zoals Nieuwsuur, EenVandaag, NOS, Buitenhof, WNL op Zondag, Pauw & De Wit, enzovoorts werken, de volgende vragen te stellen aan extreemrechtse politici:

• Wat als dit Marokkanen, moslims of Palestina-activisten waren geweest, Dilan Yeşilgöz?
• Moeten we ze nu niet denationaliseren en ‘remigreren’, Geert Wilders, Joost Eerdmans?
• Hoe zijn deze gasten geïntegreerd dan, Jeroen Nobel, Bente Becker?
• Moeten we het extreemrechtse gedachtegoed niet strafbaar stellen, Thierry Baudet, Caroline van der Plas?

Ik heb niet alles bekeken, maar bij geen enkel groot tv-station ging het hierover. Het debat liep al stuk op de vraag of dit nou ‘politiek geweld’ was of niet, hoorde ik de überrechtse Caroline van der Plas haar blanke achterban beschermen. En een Nieuwsuur-journalist had nog het lef om het geweld in de schoenen te schuiven van de fractieleider van D66, Rob Jetten. ‘Of hij de boel niet op scherp had gezet door de PVV als fout en ondemocratisch te bestempelen?’

Godallemachtig, met zulke journalisten, die blind zijn voor hun eigen witheid en dat witte suprematie de primaire oorzaak is voor het blanke geweld van zaterdag 20 september, heeft Wilders de slag om Den Haag al gewonnen.

Alles aan dat extremistische blanke gezelschap was dus politiek. En niet alleen ‘politiek’, maar ook nationalistisch, racistisch en fascistisch. Dat zullen de politieke aanstichters van het geweld, de PVV, FvD en inmiddels ook de BBB en VVD, niet zeggen. Want dan zouden ze komen aan hun eigen verdienmodel (het mobiliseren van blanke frustraties), zodat ze zelf nog jaren in de Kamer kunnen zitten (salarissen innend) zonder echt iets te hoeven oplossen aan blanke woningnood, blanke werkloosheid en blanke armoede.

Ja, kinderen van Wilders (die nu overal AZC’s bestormen), jullie vader heeft jullie niks anders te bieden dan een doodlopende rancuneleer. Hij heeft jullie in een kwart eeuw Kamerlidmaatschap niet weten aan te passen aan de multiculturele samenleving met de bijbehorende multiculturele liefde, waardoor we jullie ook zouden kunnen opnemen in ons bestaan. Dat gaat niet als je jezelf superieur waant.