Spoken word artiest Britney Lindo trad zondag op tijdens de Keti Koti-herdenking in Rotterdam. Ze droeg dit gedicht voor. 

leegte,
dat is wat ik voel
wanneer het verleden
aan mijn kust aanspoelt

ik verdrink in de eindeloze mogelijkheden
die er hadden kunnen zijn
als de witte man niet gretig was
om zijn moraliteit in te wisselen
voor het hebben van de grootste heerschappij

en ik weet het
ik spreek mijzelf tegen
wanneer ik het heb over leegte
en voelen in dezelfde context

nee,
zie het niet als leegte
zoals de absentie van alles
ik word eerder overspoeld door de leegte
zoals een verdoving
die pijn geen ruimte geeft

mijn geschiedenis
alles uitgewist
soms vraag ik me af
of ik nog besta
als mijn verleden nergens te vinden is

maar toch,
wanneer ik in de spiegel kijk
zie ik de tijdlijn
van oneindige levens,
verhalen en inspiratie
in mijn cellen verweven

Ik wil terug naar huis,
maar ik weet niet waar ik heen moet

maar aan de andere kant
zijn mijn dna-sporen verloren
in de eb en vloed van de oceaan van leugens
wat dient als de fundering
van het westerse voorspoed

en hoe erg ik soms claim
te weten waar mijn voorouders
hebben geleefd,
voel ik me soms geframed
in de realisatie
dat ik het nooit zeker zal weten
maar wie houd ik voor de gek?

hoe ik mij geframed voel
in de kaders van mijn uitgewiste verleden
voel ik mij nog gemener
wanneer ik vol enthousiasme spreek
dat mijn voorouders op de Antillen hebben geleefd
en daar vandaan komen

verspreid ik dan niet dezelfde leugens
als het Westen?
dat er alles aan doet
om het duistere verleden te vergeten?

Amerika,
de eilanden,
zijn niet van mij
niet van mijn bloedverwanten
of van mijn voorouders

want hoe men het steeds heeft
over de slavernij
en de bloedige geschiedenis daar omheen
lijkt men te vergeten
dat de inheemse bevolking van Amerika
net zo lelijk
door de hel is gesleept

Amerika is niet van mij

want hoe Amerika van hen is afgepakt
en overmeesterd is met geweld
zijn mijn voorouders afgepakt
van hun eigen land
hun eigen wortels
en zijn zij gestrand
op onbekend land
en moesten zij iets claimen
wat niet van hen was

Afrika was van hen
Afrika was van mij
maar nu zijn er jaren voorbij
en is het bijna oplichterij
om te beamen dat het van mij is

Afrika was van mij
Afrika was van hen
maar nu leven we in een maatschappij
die dit zoveel mogelijk geheim houdt
en Afrika uitkotst
alsof het nooit
het paradijs was voor hun voorspoed

Afrika was van mij
Amerika was van hen
maar nu zijn wij allen vervreemd
van ons thuisland
van onze grond, ons verleden
allen op andere manieren
maar toch met evenveel oneerlijkheid

ik ga dakloos door het leven heen
geboren op het westerse land
dat laat weten dat ik niet bij hen hoor
met ouders die komen van het magische eiland
maar toch zonder kennis
van wat er daarvoor onderdeel
van hun bloed was

ik wil terug naar huis
niet Amerika
het liefst Afrika
maar dat is onmogelijk
door de ruis tussen mijn verleden en heden

ik wil terug naar huis
maar ik weet niet waar ik heen moet
ik wil terug naar huis
maar het enige wat ik heb
is mijn huid en bloed
als sleutel tot de voordeur
die verdwenen is

mijn geschiedenis
uitgewist
maar waar ben ik
als dit land niet van mij is
en mijn thuis van mij vervreemd is?

ik denk dat ik vastzit
ergens verdwaald in mijn dromen
of eerder verslaafd
aan het eindeloos fantaseren
en oneindig hopen
van het hebben van een thuis

dus nu drijf ik aan de oppervlakte
verdrink ik in de leegte
van mijn verdoofde emoties
dromend over thuis
wonend in een land
vol ruis en vreemdelingen