Wat een krankzinnig voetbalweekend. Oranje is uitgeschakeld en Marokko is, tot bijna ieders verbazing, door naar de halve finale van het WK in Qatar. Verdrietig voor de Hollandse leeuwen, maar o-zo-zoet voor de Leeuwen van de Atlas.

Het scheelde ‘maar’ twee gemiste penalty’s of Nederland zat nu ook in de halve finale. Dan hadden ‘we’ nu dubbele vreugde. Maar ik moet eerlijk zijn. Mijn vreugde voor Marokko is tien keer groter dan mijn verdriet voor Oranje.

Want niet iedereen in Nederland is blij met het succes van Marokko. Vreugde voor Marokko zou een teken zijn van ‘slechte integratie’, ‘multiculturele problemen’ en ‘dubbele loyaliteiten’. Zaken die Nederlanders van kleur wordt verweten door witte Nederlanders, in een mate die bij elke winst van Marokko exponentieel lijkt te stijgen. Een snelle check op de sociale media accounts van racistische figuren als Geert Wilders en Wierd Duk is genoeg.

Dus ja, natuurlijk ben ik meer voor het Marokko van mijn getto-broeders en -zusters dan voor Nederland. Allemaal sociologisch te verklaren vanuit een vicieuze cirkel van discriminatie, polarisatie en segregatie, die hier en daar uitmondt in baldadig kattenkwaad van etters in grote steden.

Spijtig voor Nederland, maar heerlijk voor Marokko: de beste voetballers van Nederland – Sofyan Amrabat en Hakim Ziyech – spelen voor het Marokkaanse team. Daarvoor mogen niet alleen Louis van Gaal en zijn assistent Danny Blind zich achter de oren krabben, maar heel Nederland, dat niet genoeg zijn best heeft gedaan om deze wereldsterren binnenboord te houden. Nederland kan nu niet genieten van een Oranje op volle sterkte en moet genoegen nemen met een incompleet team, zonder de Marokkaanse – en, in minder mate, Turkse – parels uit de getto’s van datzelfde Nederland.

De beste voetballers van Nederland – Amrabat en Ziyech – spelen voor Marokko

Maar goed, genoeg over Oranje. Oranje doet er niet meer toe. We zijn uitgeschakeld door Argentinië, dat zeer irritant gedrag vertoonde – inclusief de bejubelde godheid Messi. Eerlijk gezegd: ik heb die kleine, arrogante rat nooit gemogen. Wat een ongelooflijke malloot zijn hij en de Argentijnse keeper gebleken: geen greintje respect voor de uitgeschakelde tegenstander. Daarom, o ironie, wil ik nu nog veel meer dat Marokko kampioen wordt – het liefst in een finale tegen Argentinië. Want dan kunnen de beste spelers uit Nederland de eer van Nederland nog enigszins redden.

Hakim en Sofyan, ik richt me persoonlijk tot jullie. Marokko schrijft geschiedenis op dit moment. De hele wereld kijkt naar jullie. Als Turks-Nederlandse landgenoot wil ik jullie eraan herinneren dat een halve finale de gekste shit is. Turkije stond in 2002 in de halve finale tegenover Brazilië. We verloren toen jammerlijk met een puntertje van Ronaldo.

Jullie hebben de Portugese Ronaldo al verslagen en nu staan de Fransen op het menu. Ik weet: jullie hebben al zoveel gegeven en spelen met pijn. Maar ik geloof in jullie. Ik geloof in jullie boosheid en jullie tranen. Je speelt niet alleen voor Marokko. Je speelt voor heel Afrika en al je gediscrimineerde broeders in Nederland en Europa. Geef alles wat je hebt én alles wat je niet hebt – respect en gelijkwaardigheid vanuit bevooroordeelde witte journalisten, politici en burgers – in de strijd.

Wees het voorbeeld, ondanks alle onrechtvaardigheid. Maak ons trots als Marokkanen, Turken én Nederlanders. Een halve finale is mooi en ongekend. Maar als je de beker brengt, wordt je echt een levende legende.