‘Veel succes met Oekraïne’, zo reageerde een Palestijnse diplomaat bij de VN sarcastisch, toen de zoveelste resolutie waarin het buitensporige Israëlische geweld in Gaza werd veroordeeld, door een Amerikaans veto werd getroffen.

Daarmee sloeg hij de spijker op de kop. Aan de Palestijnen kunnen we, als volgend slachtoffer van Netanyahu’s bloeddorst, intussen ook de Libanezen toevoegen. Ook hen wacht nu het Stenen Tijdperk.

Volkskrant-columniste Asha ten Broeke vroeg zich 27 september terecht af: stel dat het allemaal omgekeerd zou zijn geweest? Dat in 1948 niet de Palestijnse, maar de Joodse inwoners van het ‘Heilige Land’ massaal van hun geboortegrond naar de Gazastrook waren verdreven en een Palestijnse apartheidsstaat was gesticht? Dat Israëlische milities vanuit Gaza op 7 oktober twaalfhonderd Palestijnen hadden vermoord? Dat daarop de Palestijnse regering met ongekend heftige bombardementen veertigduizend Israeli’s had gedood? Zouden we dat laatste dan ook ‘zelfverdediging’ hebben genoemd?

Ik zwijg dan nog van de pieper-aanslag in Libanon.

Door het stelselmatige westerse wegkijken en goedpraten van wat we in alle andere gevallen – met Teheran, Beijing of Moskou als actor – gewoon als terreurdaden zouden betitelen, is het Westen in de ogen van de rest van de wereld moreel volstrekt ongeloofwaardig geworden.

‘Veel succes met Oekraïne’ – hoezo zou de rest van de wereld Rusland voor een agressieoorlog en een tienjarige illegale bezetting van de Krim moeten veroordelen, als het Westen nu al meer dan een halve eeuw tolereert dat Israël de westelijke Jordaanoever niet alleen illegaal bezet, maar zelfs met eigen onderdanen koloniseert en de Palestijnen gaandeweg verdrijft? Als het Westen dit, bij al het obligate gepruttel, door voortgezette wapenleveranties faciliteert en de facto legitimeert?

‘Het Westen is in de ogen van de rest van de wereld moreel volstrekt ongeloofwaardig geworden’

Het obligate gepruttel: Netanyahu weet dat hij ongestraft zijn gang kan gaan, omdat Washington nooit tot enige sanctie zal overgaan. Israël, zo concludeert de rest van de wereld, staat kennelijk boven elke internationale wet. En die rest van de wereld wordt steeds belangrijker, het gewicht van het Westen neemt af – en alleen al ons eigenbelang vergt dat het Westen daarop meer anticipeert.

‘Veel succes met Oekraïne’ – waar Israël steeds alle wapens krijgt die het wil, en aan het gebruik daarvan geen enkele beperking wordt opgelegd, moet Zelensky voor de verdediging van zijn land tegen een eenduidige agressor om elke raket bedelen, en worden hem wèl steeds beperkingen opgelegd. Het Westen laat zich hier steeds door dreigementen van het Kremlin overbluffen – en Poetin weet daardoor dat ook hij ongestraft zijn gang kan gaan.

Oekraïne is gedwongen met één hand op de rug te vechten, en voert, tegenover de brute bombardementsterreur van Moskou, in de strijd om zijn voortbestaan, verbazingwekkend netjes oorlog. Het aantal Russische burgerslachtoffers is minimaal. Vergelijk dat met Netanyahu: meer slachtoffers in één jaar tijd dan Poetin in bijna drie jaar heeft gemaakt.

‘Veel succes met Oekraïne’: in niet-westerse ogen is het Westen hypocriet. Zeker: Israël opereert vandaag niet als enige als een schurkenstaat. Het punt is dat het Westen dat in andere gevallen scherp bekritiseert, en hier tolereert. Het punt is dat het Westen nog steeds meegaat in de Israëlische pretentie ‘de beschaving’ tegen ‘de barbarij’ te verdedigen. Om de Vietnamezen van het communisme te redden, zo heette dat een halve eeuw terug, moeten we helaas Vietnam vernietigen.

Het punt is dat ook ik weliswaar van mening ben dat ‘westerse waarden’ in veel opzichten te prefereren vallen boven niet-westerse, maar dat wij ons er zelf te vaak niet aan houden zodra dat even niet van pas komt, zodra het met onze materiële belangen strijdt.

Dan worden alle mooie woorden over democratie en mensenrechten vergeten. Dan klinkt de Verlichtingsleuze van de Franse Revolutie – vrijheid, gelijkheid en broederschap – bijzonder hol. Dat kleurt de kijk van de rest van de wereld op het Westen – veel succes met Oekraïne.

En dat raakt uiteindelijk ook de VN, waarvan de samenstelling van de Veiligheidsraad allang niet meer representatief is voor de werkelijke mondiale verhoudingen. De VN was in hoge mate een westers project en moest na 1945 helpen de internationale rechtsorde te garanderen. Te lang is die voor westerse belangen misbruikt. Mede daardoor trekken ook Rusland en China zich weinig meer van die rechtsorde aan. Daardoor is de VN nu mede door eigen westers toedoen moreel failliet.