‘Hoe gaan we de moord op Peter R. de Vries verwerken?’, vraagt RTL-programmadirecteur Peter van der Vorst zich af voor de NOS. ‘We moeten dit met zijn allen verwerken’, zegt hij en ik schiet weer vol.

Het is film nummer zoveel over Peter sinds de moordaanslag. De angst om hem te verliezen liet mij onafgebroken kijken naar zijn mooie, stoere en rechtvaardige optredens. Een diep verlangen naar Peters strenge en beschermende stemverheffingen maakte zich van mij meester. Van die zeldzame momenten op Nederlandse tv, toen hij het principieel voor mij, voor jou en uiteindelijk voor ons allemaal opnam tegenover een Jan Peter Balkenende, een Jeroen Pauw en die verachtelijke Hero Brinkman van de PVV.

Steeds keken mijn ouders met grote ogen mee, luisterend naar de halfslachtige vertalingen uit mijn mond. Tot ik het niet meer volhield, en met betraande ogen naar mijn zolderkamer vertrok.

Hoe gaan we dit verwerken? Goede vraag. En het antwoord is ook juist: ‘Met zijn allen moeten we dit verwerken.’ Maar met alle respect naar Van der Vorst, ‘met zijn allen’ is dus nou net niet wat er gebeurt in Nederlandse media.

Als we de necrologieën en reacties erop naslaan is weinig te merken van de specifieke betekenis van Peter R. de Vries voor biculturele Nederlanders. Hoewel Peter terecht geëerd wordt om zijn vasthoudendheid als ‘journalist’ en ‘crimefighter’, blijft de pijn van minderheden om Peter onbenoemd.

Peter was niet alleen maar die ‘journalist’ of ‘crimefighter’. Hij was ook een antiracist in hart en nieren, in een tijd dat bijna iedereen in de politiek en media xenofober werd

Ik kwam alleen non-descripte en contextloze vermeldingen tegen, zoals deze in Trouw: ‘Door de Lange Leidsedwarsstraat trekt dondermiddag een gestage stroom van mensen om de misdaadverslaggever eer te bewijzen. Alle bevolkingsgroepen laten zich zien. Een vrouw in Surinaamse dracht komt aanlopen met een bos rozen.’

Er is een reden waarom ‘alle bevolkingsgroepen’ zich laten zien. Maar kennelijk moeten we daar naar gissen. Of het wordt gebracht zoals politievakbondsvoorzitter Jan Struijs het misplaatst deed, in een artikel met overigens alleen maar witte mannen:

‘Soms belde hij me op vanuit zijn auto en dan kon hij enorm tekeergaan. Over het gebrek aan diversiteit binnen de politie. Dan vond hij dat we er helemaal niks van bakten. Dan zei hij: ‘Jullie verliezen de aansluiting met de maatschappij, hoe kán dat nou?’ Als hij dan was uitgeraasd, vroeg ik: ‘Ben je klaar?’ Die humor had hij zelf ook. Mede door Peter zijn er zaken veranderd binnen de politie.’

Dit kan Struijs dus zonder blozen zeggen: dat er ‘zaken’ veranderd zouden zijn binnen de politie. Waar Peter hem duidelijk maakte dat de politie de aansluiting met de maatschappij mist, missen Nederlandse media nu ‘onze’ pijn om Peter. Hij was niet alleen maar die ‘journalist’ of ‘crimefighter’. Hij was ook een antiracist in hart en nieren, in een tijd dat bijna iedereen in de politiek en media nog xenofober werd.

Het is typisch dat met name op social media deze kant van Peter op ons beeldscherm verschijnt. Bijvoorbeeld op de Facebook-pagina van de islamitisch geïnspireerde partij Nida. Dat deze antiracistische kant niet de plek krijgt die hij verdient op nationale media, druist in alles tegen de filosofie van Peter én die van zijn kinderen.

In de paginagrote rouwadvertentie delen Royce en Kelly de leefregel mee die hun vader hen heeft meegegeven: ‘Blijf wie je bent, houd als het nodig is je rug recht, kom op voor zwakkeren en minderheden.’

De antiracistische beweging heeft een prachtige bondgenoot verloren, wiens plek nooit meer vervuld gaat worden. De pijn is groot. Onze rouw is diep. En alsof dit nog niet erg genoeg is, zie ik op Facebook sommige moslims respectloos discussiëren of onze gebeden voor Peter nou wel of niet mogen. Want hij was geen moslim.

Je islamitische identiteit op zo’n manier centreren is niet alleen egoïstisch, maar ook on-islamitisch. Peter was een mens. Een held. En als de islam menselijkheid en vrede betekent, wat we zo vaak beweren, dan voer je zo’n discussie niet. Klaar. Laat de nabestaanden en iedereen die van Peter hield in vrede rouwen.