Het lot van twee jonge mediapersoonlijkheden legde de afgelopen maand de spagaat bloot waarin ambitieuze millennials verkeren.

De eerste ster, Thalitha Muusse, stopte vroegtijdig als presentator van Op1, vanwege een verschil van mening met haar werkgever. Na het debat in de Tweede Kamer over de gelekte verkenningsmemo’s en het selectieve geheugenverlies van Mark Rutte besloot Muusse – op persoonlijke titel – een ‘volksberaad’ in Den Haag te organiseren. Daar konden mensen dan met elkaar van gedachten wisselen over de stand van de Nederlandse democratie.

KRO-NCRV, Muusses werkgever, vond dat de presentatrice een dergelijke politieke bijeenkomst niet mocht organiseren. Dit, om de journalistieke distantie te waarborgen. Muusse dacht daar heel anders over. Naast presentatrice is zij immers ook burger, ondernemer en activist. De jonge televisiester besloot vroegtijdig te stoppen met het presenteren van Op1, omdat de door haar werkgever gestelde voorwaarden aan haar optreden met haar ‘persoonlijke en professionele waarden’ botsten.

Ismail Ilgun kan erover mee praten. De jonge YouTuber werd eind vorig jaar door de VPRO gevraagd om een zesdelige webserie over online shaming te maken. Er ontstond echter consternatie toen Ilgun eerder dit jaar op zijn YouTube-kanaal een interview met Youness Ouaali publiceerde. Deze controversiële influencer heeft er zijn werk van gemaakt om zonder toestemming beeldmateriaal van biculturele vrouwen te verzamelen en te verspreiden, omdat ze zich volgens hem onkuis gedragen. Hij maakt zich dus zelf schuldig aan online shaming. Critici vonden het onacceptabel dat Ilgun het gesprek aanging met een van de meest beruchte daders van online shaming, terwijl hij voor de VPRO een webserie zou gaan maken over de slachtoffers van deze praktijk.

In reactie op de commotie verzocht de VPRO Ilgun het interview met Ouaali van zijn kanaal te verwijderen. Hij weigerde resoluut, omdat zijn vrijheid en nieuwsgierigheid hem veel waard zijn. En zo verloor Ilgun zijn webserie voor de VPRO. Hierbij moeten we opmerken dat de YouTuber voor het gewraakte interview meedeelde dat hij niet achter de praktijk van Ouaali staat. Met een paar vragen in het interview liet hij dat ook blijken. Maar het moest mogelijk zijn, stelde Ilgun, om iemand te interviewen met wie je het oneens bent. Met die open houding kom je erachter wat mensen beweegt.

Zowel Muusse als Ilgun hielden voet bij stuk, omdat ze hun principes niet wilden verraden. Dat ze voor gevestigde omroepen werkten was voor hen geen reden om water bij de wijn te doen en een deel van hun identiteit en principes in te leveren, omwille van hun carrière.

Werkgevers kun je net als kleren afwisselen, maar principes draag je jouw hele leven mee

Het is een houding die tekenend is voor andere millennials, een generatie die is opgegroeid in een wereld waarin onzekerheid de enige zekerheid is. Ze groeiden op in een tijd waarin de grote verhalen aan hun aantrekkingskracht verloren, een vaste baan een privilege werd en het vinden van een huis aan een kleine groep werd voorbehouden. In zo’n wereld leerde de millennial dat je niet zomaar jouw identiteit en principes moet opofferen voor een werkgever. Werkgevers kun je net als kleren afwisselen, maar principes draag je jouw hele leven mee.

In mijn vriendenkringen en daarbuiten kom ik allerlei jonge, ambitieuze millennials tegen, die naast het hebben van een goede baan ook hun side hustles hebben. Ze geven yogalessen, schrijven blogs over hun passie, maken podcasts, bouwen een YouTube-carrière op, lanceren hun eigen huidverzorgingsproducten, maken muziek en modereren gesprekken. Kortom: ze bevinden zich in een spagaat tussen zekerheid en vrijheid. Ze weten als geen ander dat een vaste baan status en zekerheid biedt, maar geen voldoening en levensvreugde garandeert.