Het is nu precies een jaar dat ik beschik over een eigen sociale huurwoning in Amsterdam. Wat kan ik zeggen? De sociale vernedering als 36-jarige thuiswoner (inmiddels 37) is eindelijk voorbij. Het voelt heerlijk om thuis naakt te kunnen rondlopen, even naar buiten glippen zonder mijn ouders een hele presentatie te geven aan de deur – bij vertrek én terugkomst – en gasten te mogen ontvangen voor een potje FIFA of twee flessen witte wijn.

Eindelijk kan ik een beetje meepraten over die vrijheid van Nederland, waar bijna nooit wordt stilgestaan hoezeer die vrijheid een economische grondslag heeft. Meer dan de westerse toe-eigening van vrijheid in culturele zin (‘onze normen en waarden’, ‘onze manier van leven’), draait vrijheid om de economische mogelijkheden om te gaan, staan, eten en genieten waar je wil.

Als het Westen en witte Nederlanders nou echt moslima’s willen ‘bevrijden’, zorg dan eerst voor gelijkwaardige scholing, werk en huisvesting. Een discussie over ‘hoofddoekdwang’ voer je nou eenmaal comfortabeler met een eigen woning of met een vast contract. Niet in een afhankelijkheidspositie en als slachtoffer van institutionele discriminatie, terwijl Wit Nederland (ex-)moslima’s laat tapdansen voor westerse liefdadigheidsvrijheid. Een positie die overigens al bezet wordt door Lale Gül, Dilan Yesilgöz, Fidan Ekiz en Shirin Musa.

De racistische berekening achter ‘onze vrijheden’: voor de Nederlandse belastingbetaler is het goedkoper om de culturele ‘vrijheid’ van moslims en Nederlanders van kleur te laten monopoliseren door racistische en islamofobe activisten, columnisten en politici, dan om economische vrijheid te bieden voor iedereen.

Het is goedkoper om culturele ‘vrijheid’ te laten monopoliseren door racisten en islamofoben, dan om economische vrijheid te bieden voor iedereen

De VVD is in die zin een antiliberale partij, omdat ze jarenlang heeft bezuinigd op de zorg, sociale huisvesting, nutsbedrijven en educatie. Allemaal vrijheidsbeperkende maatregelen die duizenden Nederlanders klem hebben gezet.

Zoals ik ook zestien jaar vastzat bij mijn ouders. Terwijl de winsten van bedrijven werden opgepot (inmiddels 400 miljard euro), en witte Nederlanders en hun islamofobe vrienden van kleur telkens naar de buitenlander, de moslims en de ‘bevolkingsexplosie in Afrika’ wezen om alle bezuinigingen op de sociale sector goed te praten. En terwijl ik vanuit zolderkamertjes of bij andere mensen thuis gratis stukjes schreef voor de opiniewebsite Frontaal Naakt.

Schrijvers, opiniemakers of docenten van kleur, dat was niet de bedoeling met al die Turken en Marokkanen. Nee, uit de afgewezen sollicitaties voor die posities bleek dat alleen de bloemenveiling, schoonmaak en bouw genoeg werden geacht voor ons. Dat heb ik dan ook gedaan. Totdat ik depressief werd en dat weer uit mijn lijf schreef op Frontaal Naakt.

Voorbeeld uit zo’n stukje: ‘En hoe meer ik luisterde over het neoliberalisme, hoe bozer ik werd. Die boosheid heeft te maken met de haast uitzichtloze situatie waarin veel mensen uit de onderklasse zich bevinden. Werklozen, ‘illegalen’ en verslaafde mensen ondergaan elke dag de vernedering ten gevolge van het neoliberale wanbeleid’, aldus ondergetekende na een bezoek aan het Marxisme Festival in 2013, dus toen de middenklasse er nog niet mee werd geconfronteerd, zoals nu.

Ondanks de economische misère deden zulke stukjes me goed. Voor even dan, omdat ik op deze manier mijn culturele waardigheid en vrijheid kon hooghouden, terwijl de maatschappij mij wilde laten ‘integreren’ vanuit een koloniaal zelfbeeld, waarin Zwarte Piet niet racistisch was en er geen excuses hoefden te worden gemaakt voor Srebrenica, Indonesië en het slavernijverleden.

Geduldig wachtte ik op mijn economische bevrijding, die nog bijna tien jaar op zich liet wachten. Die jaren van economische onvrijheid krijg ik niet meer terug. En ze zijn dan wel voorbij, maar zitten nog wel in mijn systeem. Het is waarschijnlijk de reden waarom ik nu zo zuinig ben, bijna alles op fifty-fifty-basis doe met mijn partner. En waarom ik het vertik om 2,50 euro te betalen voor Kellogs Cornflakes en ga voor het huismerk van 1,25 euro – en sowieso minder ben gaan eten in deze tijden van crisis.

Het is ook de reden waarom ik de jaarlijkse huurverhoging heb geweigerd en ook van plan ben om dat te doen met de energierekening. Begrijp mij niet verkeerd: ik steun de vrijheidsstrijd van Oekraïne tegen de massamoordenaar Poetin, die ook in Syrië heeft huisgehouden. Maar met alle respect: de Nederlander heeft niet voor die oorlog gekozen. Laat het kabinet, dat Oekraïne steunt, en de grootbedrijven maar de verhoogde energierekening betalen uit die opgepotte miljarden, totdat de Poetinistische dreiging is geneutraliseerd.