Voor het examengala van onze school, een soort symbolische afsluiting van het jaar, hadden we een gelegenheid in Amsterdam-Oost afgehuurd, een centrum voor ‘cultuur en maatschappelijke betrokkenheid’ waar normaal gesproken gezonde buurtmoeders samenkomen en dat verder is gespecialiseerd in evolution dance en ekofood. Zo las ik in de folder. Geen idee wat dat precies is, maar het leek me een perfecte plek voor ons examengala, al zag ons programma er wel wat anders uit.

Angele uit mijn mentorklas zou het deejayen voor haar rekening nemen. Angele werkt al regelmatig als dj in clubs in Amsterdam en omstreken. Daarnaast hadden we nog twee optredens geregeld. Het eerste optreden werd verzorgd door twee leerlingen uit klas E42. Twee Surinaamse jongens, nonchalant rappend in de microfoon, waarbij er af en toe iets misging in de coördinatie. En dan was er nog een hoofdact: Soeraya. Op jonge leeftijd ontdekt in de Voice Kids.

Vorig jaar zat ze nog bij ons op school en bij mij in de klas voor Nederlands. Ze wilde een muziekopleiding doen, maar om daarop te komen moet je minstens kaderniveau vmbo hebben, anders mag je niet beginnen. Dat was nog wel even een probleem, want ze was meer niet dan wel op school. Om over de examens nog maar te zwijgen. Soeraya is een draak, maar ik was erg dol op haar. Voor een aardig woord deed ze alles. Natuurlijk, ik stond volledig in mijn recht om dingen van haar te eisen, om te zeggen ‘als jij je huiswerk niet doet, mag je geen examen doen’. Maar het punt is, dat werkte dus niet bij haar. ‘Douw dat examen maar in je reet’, zei ze tegen een collega. Maar als ik zei ‘ach, Soeraya, wanneer ga je dat inleveren? Ik weet dat je het kan, je moet het alleen even doen’. Dan was het een ander verhaal.

Toen ik een keer uitgenodigd was voor een radioprogramma, vroeg ik of ze meeging. Dat wilde ze wel. Met nog drie andere leerlingen hadden we bij mij thuis afgesproken. We moesten in Hilversum zijn en ik had niet verwacht dat ze zou komen, maar ze kwam wel. Het was een programma van Tijs van den Brink en het ging over een rapport dat net verschenen was, waarin stond dat kinderen van nu totaal geen discipline hebben. Dus Tijs vroeg haar ‘in het rapport staat dat jullie geen discipline hebben, wat vind je daarvan?’ Nou, daar had Soeraya wel een mening over. ‘Sorry hoor’, zei ze. ‘Maar dat rapport, daar klopt echt níéts van. Als er íémand gemotiveerd is om het diploma te halen, dan ben ik het wel.’ Als je haar hoorde praten dacht je echt: wat een topleerling is dit! En dat zei Tijs na afloop ook tegen mij. ‘Nou, als dit staat voor het vmbo, dan ben ik zeer hoopvol gestemd’, zei Tijs. ‘Dat mag ook best’, zei ik.

Uiteindelijk heeft Soeraya haar diploma niet gehaald. Te veel verzuim, examens niet afgerond, dan lukt het niet. Maar met haar carrière in de muziek gaat het prima, ondertussen staat ze onder contract bij een platenlabel.

Om halfelf was het dan zover. Vijf minuten voor het optreden kwam ze aan. Achter in de auto, een aankomst als een echte diva, met chauffeur en al, goed gemake-upt, optreedkleding aan, hippe trainingsbroek, glimmend bomberjasje en een Louis Vuitton-tasje dat waarschijnlijk vele malen duurder was dan wat erin zat. Geen steek veranderd. ‘Juffie!’ Of ik haar tasje tijdens het optreden wilde bewaken, want zo’n tasje geef je niet af bij wat voor garderobe dan ook.

Vier nummers ging ze doen, met een eigen dj. ‘Dit nummer staat op mijn nieuwe cd, die komt 27 april uit’. Het leek het publiek maar matig te interesseren, maar dat deerde Soeraya niet. En toen was het al tijd voor het laatste nummer. ‘27 april komt dus de cd uit, he!’ Voor haar diploma was ze gezakt, maar over andere dingen hoeven we Soeraya niks te leren. ‘Dank u juffie.’ Ze pakte haar tasje aan en weg was ze. Angele boog zich weer over haar draaitafel en het feest ging door alsof er niets gebeurd was. En als Soeraya eenmaal beroemd is, zullen we allemaal tegen elkaar zeggen ‘weet je nog wel, die avond, dat ze optrad op dat feestje van het MCO, ik was erbij!’

De namen in deze column zijn gefingeerd.