Misschien is het de leeftijd, maar er zijn steeds vaker momenten waarvan ik wil dat ze voor in de eeuwigheid vastgelegd zijn. ‘Voyeuristische foto’s van het normale leven’ heb ik het mapje in mijn smartphone genoemd. Kiekjes met moederlijk schoon, terwijl ze uit het raam kijkt in de metro en wanneer ze sereen mijn gewassen kleren opvouwt in de woonkamer. Of de moeilijk vooruitkomende oudeheer, terwijl hij de straat oversteekt naar het ziekenhuis of gehurkt op het balkon zit te paffen. Die stuur ik dan op een later moment naar ze terug. We hebben dan even lol in ons saaie bestaan. Daarna gaat het leven weer genadeloos verder met alle pijntjes en rekeningen die betaald moeten worden.

Andere momenten, even puur, schoon of lelijk zoals het leven is, zijn niet zo snel te documenteren. De verschrikte blik van een nieuwe buurvrouw bij het eerste oogcontact. Of tienermeisjes die met dikke rugzakken aan het klieren zijn na school en waar je onvermijdelijk – met lichte jaloezie – bij denkt: ‘Wij waren ook zo, maar zij hebben hun hele toekomst nog voor zich!’ Aan de andere kant kunnen de jaren van giechelende of ronduit gemene pubermeisjes me gestolen worden.

Het zijn flitsen. Vluchtige gedachtes bij het voorbijgaan van het leven. Tijd die je niet meer terugkrijgt. Tijd die kostbaar is. Daarom is het zo belangrijk dat we onze tijd zo goed mogelijk besteden met juist ook veel ruimte voor lol en plezier. Een huis vol met mensen die op heerlijke muziek al dan niet onder invloed staan te swingen. Iedereen is blij. Iedereen is vrolijk. Ik voel me gerechtigd en gezegend om dit af en toe te mogen meemaken.

Maar vergis je niet: het is tegenwoordig ook een privilege om een huisfeestje te kunnen geven. Een eigen huis is namelijk onbetaalbaar geworden. En dan klagen mensen over hangjongeren. Maar waar moeten ze anders chillen?

Mijn solidariteit met de woonbeweging gaat niet alleen maar over wonen. Het gaat over het leven zelf, over vrijheid, eigen keuzes kunnen maken en jezelf kunnen ontplooien. Huisfeestjes of verjaardagsparty’s organiseren: dat zou niet alleen een bezigheid van een enkeling moeten zijn.

Mijn solidariteit met de woonbeweging gaat niet alleen maar over wonen. Het gaat over het leven zelf

Daarom moeten we blijven demonstreren. Zo veel mogelijk opkomen voor betaalbare huisfeestjes voor iedereen! De huidige status quo tikt in het voordeel van de huizenbezitters die door de VVD en co al jaren in de watten zijn gelegd met de hypotheekrenteaftrek en bewust gecreëerde woningschaarste, waardoor de huizenprijzen almaar opgedreven kunnen worden. Het woningleed van de een, is inactieve, misdadige winst voor de ander. En dit is precies de reden waarom ik na Amsterdam ook in Rotterdam meedeed aan de woonopstand.

Het was prachtig om die duizenden mensen te zien, één in hun strijd tegen woonleed. We liepen door de straten van Rotterdam-Zuid naar het centrum toe. Prachtig die sliert – totdat een deel van het protest werd ingeklemd door de politie. Zomaar werd een groep demonstranten geïsoleerd van de rest van het protest, vanwege ‘beledigingen’ en ‘illegaal wapenbezit’, aldus de politie. ‘Het gezag te paard’ werd met veel machtsvertoon op de geïsoleerde groep afgestuurd. Een regelrechte, fysieke aanval op de vrijheid van meningsuiting en het grondwettelijke demonstratierecht.

Dat was al intimiderend genoeg, maar wat er toen gebeurde heb ik nog in geen enkele demonstratie meegemaakt. In plaats van ons te laten verdelen, ging de voorste stoet terug om hun ingeklemde mededemonstranten op te halen. Opgewarmd door leuzen als ‘Hoe laat is het tijd? Solidariteit!’ ‘Samen uit, samen thuis!’, ‘Wij zijn vreedzaam. Wat zijn jullie?’ heeft de aansluiting weer kunnen plaatsvinden, maar wel pas na drie uur excessief politiegeweld, waarbij meerdere gewonden zijn gevallen.

De politie pleegde een totaal onnodige en onwettige inbreuk op het demonstratierecht, waar nog steeds geen consequenties aan zijn verbonden. Niet door de burgemeester, niet door de politiek en ook niet door de politietop. Zo gaan we niet met mensen om die vreedzaam opkomen voor hun woonrechten.

Het is belangrijk dat we bij de volgende demonstraties ook in grote getale aanwezig zijn. Niet alleen voor het wonen, maar ook tegen politiegeweld én dus ook voor meer lol en plezier in het leven. Als jij niet wil dat je net als mij pas op je 36^e  je eigen housewarming kunt geven – als je al geluk hebt -, dan is het belangrijk om bij de volgende demo’s de straten te blijven vullen.