Vandaag is het Suikerfeest en er valt wat mij betreft helemaal niks te vieren in Nederland. Ja, ik ga naar de moskee voor het Suikergebed, ik kus de handen van mijn ouders en schoonouders en ik geef mijn neefjes en nichtje wat van mijn zuurverdiende euro’s. Zij blij, maar ik niet.

Ik voel dat ik de afgelopen maanden steeds ongelukkiger ben geworden. ‘Wat heb ik nou te klagen?’, zegt een stemmetje in mijn hoofd. ‘Je hebt een prachtvrouw, werk, gaat af en toe op vakantie, wat wil je nog meer?’

Dat klopt allemaal wel, maar het voelt alsof die zegeningen zich afspelen in de tussenruimtes van ons ‘migrantenbestaan’ in Nederland. In de politiek en media domineert de negativiteit over migranten, ondanks het feit dat ik nooit ben gemigreerd.

Deze gevoelens bestonden al langer, maar werden alleen maar sterker sinds de oorlog in Gaza. ‘Moslimjongeren raken vervreemd’ zei Abdelkader Benali op de radio en dat is exact het gevoel dat Nederland mij in toenemende mate geeft, ondanks de glimlachjes in de trein en op de werkvloer.

Nederland is het land geworden waar één op de vier mensen op de moslimhatende, pro-Israëlische PVV stemt. Het land waar islamofoben klagen over Jodenhaat en moslimhaat onder het tapijt schuiven. Is antisemitisme erger dan islamofobie? Waarom worden Joodse gevoelens voorgetrokken? Wat los je op als je de ene haat vervangt door de andere haat?

Ik maak me ook zorgen over de formatieonderhandelingen, waar toeslagenstrijder Pieter Omtzigt wil meedoen met extreemrechts. Ben je zelf dan niet automatisch ook extreemrechts? Aan de andere kant denk ik, wat is het alternatief? Als er straks verkiezingen zijn, dan zijn de machtsverhoudingen waarschijnlijk nog schrikbarender in het voordeel van de PVV.

De genocide die nu plaatsvindt in Gaza laat zien dat er weinig valt te verwachten van linkse partijen. Wel altijd hengelen naar de allochtone stem, maar niet leveren wanneer het erop aankomt. Over die eigen-volk-eerst stemmende PVV’ers, wier kinderen en zijzelf niet eens de huur meer kunnen betalen, hoeven we het niet eens te hebben. Zij geven automatisch ‘de buitenlander’ de schuld van al hun kwalen in plaats van de kapitalistische VVD, die de sociale sector heeft gedecimeerd. In samenwerking met de PvdA, dat dan weer wel.

Moet ik doorgaan? Nee, het is wel genoeg met mijn ontevredenheid.

De enige momenten van sleetse geluk tijdens de ramadan ervaarde ik tijdens de iftar-avonden met Turkse en Koerdische vrienden. Lekker knus in Geuzenveld, Zaandam of Almere. Uit elkaar gegentrificeerd, maar toch onder mekaar. Momenten waarbij je ongegeneerd jezelf kan zijn, en daarna tot diep in de nacht naar mijn trouwvideo kijken, stukgaan om de Koerden, Armeniërs, Turken en, ja, ook hier en daar een paar ‘etnische Nederlanders’ die woest de halay dansen. Eenheid in verscheidenheid.

Geen somber Suikerfeest.