Heftige beelden uit Israël. Rellen in Jeruzalem. Raketten op Tel Aviv. Bommen op Gaza. De moeder van alle conflicten in het Midden-Oosten, het Israëlisch-Palestijnse conflict, leeft weer op. Al decennialang ondervinden mensen de dodelijke en traumatische gevolgen van dit conflict. En er lijkt nooit een einde aan te komen.

Het is om wanhopig van te worden. De vrede lijkt steeds verder weg. En het lot van het Palestijnse volk is een van de meest tragische in de recente wereldgeschiedenis.

De geschiedenis lijkt zich te herhalen. Ik moet weer denken aan mijn studententijd. In zowel de Verenigde Staten als in Londen was ik actief binnen pro-Palestijnse actiegroepen. Tijdens mijn studie Midden-Oostenstudies nam ik regelmatig deel aan demonstraties en voerde ik felle discussies met mijn pro-Israëlische medestudenten. Uiteraard was je in hun ogen een antisemiet wanneer je op kwam voor de rechten van de Palestijnen. Ook in dat opzicht is er helaas geen vooruitgang geboekt.

Op een zeker moment had ik de mogelijkheid om stage te lopen bij een mensenrechtenorganisatie in de Gazastrook. De moord op een Italiaanse activist, kort daarop in Gaza, zorgde er echter voor dat dat deze stage werd geannuleerd. Maar op dat moment had ik niets liever gedaan dan mij daar ter plekke inzetten voor de rechten van de Palestijnen. Het systematische onrecht wat hen is aangedaan en nog steeds wordt aangedaan raakt mij. Tegelijkertijd besef ik dat er geen perspectief is op verbetering van hun situatie.

Nu bekijk ik het conflict meer van een afstandje, niet meer vanuit de emotie. Daardoor ben ik steeds meer gaan beseffen wat ik eerst niet wilde accepteren, namelijk dat dit conflict eigenlijk uitzichtloos is. Bovendien lijkt Israël simpelweg te hebben gewonnen. Zal er ooit recht komen voor de Palestijnen?

Veel activisten in het Westen geloven dat we recht voor de Palestijnen kunnen afdwingen door demonstraties en het boycotten van Israël, iets wat de BDS-beweging nastreeft. Maar de harde realiteit is dat de staat Israël niet verdwijnt, ook al willen linkse demonstranten overal in Europa dat zo graag. En een tweestatenoplossing is een illusie. Israël en Palestina claimen hetzelfde land en dezelfde heilige plaatsen. En er is geen enkel uitzicht op vreedzame co-existentie.

De harde realiteit is dat de staat Israël niet verdwijnt, ook al willen linkse demonstranten overal in Europa dat zo graag

De Palestijnen hebben mijn sympathie. Ze zijn slachtoffer van een ongekend onrecht. Eenieder die zich voor vrede en mensenrechten wereldwijd hard maakt moet zich het lot van de Palestijnen aantrekken. Maar tegenwoordig snap ik de positie van Israël beter. Een land opgebouwd door vluchtelingen uit de hele wereld, een baken van democratie en vrijheid in het Midden-Oosten, met hoogstaande prestaties op onder andere technologisch en medisch gebied en een veilige haven voor Joden wereldwijd. Een dergelijk land heeft in het heden meer dan ooit bestaansrecht en zou daarin nooit bedreigd mogen worden. Het waren juist mijn ervaringen in het actiewereldje die mij dit deden inzien.

Veel pro-Palestijnse activisten zien Israël graag van de kaart verdwijnen. Ze laten zich leiden door blinde Israëlhaat, die radicaal-links of sektarisch-islamitisch geïnspireerd is. De verontwaardiging over wat Israël allemaal doet is selectief. Er worden dubbele standaarden gehanteerd. Over de onderdrukking van de Koerden in Turkije en de Riffijnen in Marokko hoor je pro-Palestijnse activisten zelden of nooit, ook niet over het feit dat Turkije Noord-Cyprus feitelijk heeft bezet en Marokko de Westelijke Sahara heeft geannexeerd. Die dubbele maat heeft ervoor gezorgd dat ik me niet langer in deze kringen thuis voel. Ik demonstreer niet meer. En antisemitische incidenten die plaatsvonden tijdens deze demonstraties bevestigen mij in mijn overtuiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Toch moeten we ons het lot van de Palestijnen aantrekken. Er moet een einde komen aan het onrecht, het geweld, de huisuitzettingen in Jeruzalem, de bommen op Gaza. Het beleg van Gaza. Al sinds de Nakba van 1948 lijdt het Palestijnse volk.

De leiders van zowel Israël als Hamas lijken er baat bij te hebben dat dit schijnbare uitzichtloze conflict uitzichtloos blijft. De gewelddadigheden lijken voor nu – mede dankzij druk van de VS – opgehouden te zijn. Maar dit betekent niet dat de moeder van alle conflicten in het Midden-Oosten is opgelost. Helaas.