Op momenten van grote polarisatie, zoals vorige week, gaat het appverkeer ook bij mij keihard omhoog. Vrienden vertellen me op hoge toon wat er mis is met landelijke media en onze overheid. En kan ik ze ongelijk geven? Bijna het gehele Amsterdamse bestuur en de landelijke media zijn met de Israëlische propaganda meegegaan over een zogenoemde ‘pogrom’ tegen Joden.

Niemand benoemde het terroriseren van de plaatselijke Amsterdamse bevolking door Israëlische voetbalhooligans, dat daaraan voorafging. We zijn heel wantrouwend wanneer moslims worden aangevallen, maar lijken zonder al te veel feitenonderzoek mee te gaan in een glijbaan van leugens, die doelbewust door extremistische leden van dit extreemrechtse kabinet dag in dag uit worden verspreid.

Gelukkig is de burgemeester van Amsterdam daar nu van teruggekomen en heeft ze bij Nieuwsuur gezegd dat ze het niet meer over een pogrom zou hebben. Maar dat een land zo hard kan vallen voor de leugens van buitenlandse mogendheden, maakt me eerlijk gezegd bang.

Ja, ik kan de argwanende lezer al horen denken. Natuurlijk veroordeel ik het gewelddadige antisemitisme dat door mijn eigen Marokkaanse en islamitische Amsterdammers is geuit. Maar – en iedereen die vindt dat er geen ‘maar’ zou mogen zijn na zo’n veroordeling en dus aan één oog blind wenst te zijn voor de context hoeft wat mij betreft niet verder te lezen.

Moet ik blij zijn dat Nora Achahbar eindelijk is opgestapt?

De straat laat niet met zich sollen en neemt wraak wanneer er geen gerechtigheid is. En dat is nou precies waarom ons rechtssysteem ooit is bedacht: om eigenrichting en de wetten van de straat in te dammen, zodat we op een civiele manier met onze geschillen kunnen omgaan.

Er worden al meer dan een jaar dag in, dag uit Palestijnse kinderen gebombardeerd met steun van de Nederlandse staat. Elke dag gaan er moslims dood in een genocidale oorlog die zich steeds meer lijkt uit te breiden in de regio. Natuurlijk doet dat iets met ons, zoals het ook voor Amsterdamse Joden traumatiserend was wat er op 7 oktober gebeurde en sindsdien nog steeds plaatsvindt in die verdoemde regio.

We horen politici constant verwijzen naar 7 oktober, maar niet naar de genocide in Gaza. We horen politici en media constant over Jodenhaat, maar niet over islamofobie en racisme. We horen politiek Den Haag constant hun moslimhaat uitbraken op tv en sociale media, en dan moet ik blij zijn dat Nora Achahbar eindelijk is opgestapt? Nee, ze had daar, zeker als Marokkaan, nooit aan moeten deelnemen. Je hoeft een riool niet in te gaan om te weten dat je kleren vies worden.

Ik heb me nog nooit zo onveilig gevoeld in mijn eigen stad. Een overheid die doelbewust verdeling en haat aanwakkert. Ze kunnen de woningcrisis niet oplossen, maar de boel wel verder verzieken voor ons allemaal. Dat is het enige waar ze goed in zijn, terwijl jij nog twintig jaar kunt wachten op een sociale huurwoning.

Iedereen die mij kent, weet wat voor rustig persoon ik ben. Mijn oudere broer heeft daar een ietwat andere mening over, maar buitenshuis ben ik altijd de beschaafdheid zelve geweest. Maar wat er de afgelopen periode is gebeurd in mijn eigen stad, heeft iets in mij doen knappen. Mijn geloof in de Nederlandse droom hing al aan een zijden draadje, maar nu lijkt de Amsterdamse droom ook kwetsbaar. Er moeten nog heel veel autochtone, witte Nederlanders integreren in onze levens voordat dit ooit goedkomt.

Ja, witte stadsplanners van de gemeente Amsterdam, ik heb het ook over jullie. Je kunt ons niet decennialang in getto’s wegstoppen en daarna klagen dat we niet integreren. Integratie moet van twee kanten komen. Dus meer sociale huurwoningen in Amsterdam-Zuid, Noord en het centrum graag, zodat we het op loopafstand over antisemitisme, islamofobie, gentrificatie én genocide kunnen hebben.