De laatste weken ben ik steeds minder mezelf. Alles gaat traag of niet. De pro-Palestijnse studentenprotesten – waar ik verslag van deed en actief aan heb deelgenomen – hebben er bij mij flink ingehakt. Het onbegrip lijkt alomtegenwoordig. Je wordt meteen tot Jodenhater uitgemaakt. Door mensen die zelf bewust, maar vaak ook onbewust, moslimhaters zijn.

We zijn allemaal tegen antisemitisme in Nederland. Maar moslims mag je kennelijk openlijk haten. Tja. Eenmaal een allochtoon, altijd een allochtoon. Voor mensen die de systemische implicaties van het woord allochtoon nooit hebben ondervonden: eenmaal een tweederangsburger, altijd een tweederangsburger.

Hoewel het ergens ook fijn voelt om aan de kant van de verworpenen der aarde te staan en tegenmacht te organiseren, lagen in de afgelopen weken ook verzuring en vervreemding op de loer. Na het zoveelste verjaagde protest plofte ik op de bank met een leeg gevoel. Malloten die tv’s kapotslaan en de pers bedreigen hielpen uiteraard ook niet.

Wat voor nut heeft het allemaal? Het bloedbad in Gaza gaat ‘gewoon’ door. En dat terwijl het leeuwendeel van de Nederlandse politiek blijft wegkijken en Israël steunt. Ze lijken zelfs ‘vrede’ met de genocide in Gaza te hebben. Uit een kieswijzer van The Rights Forum vorig jaar bleek dat tien van de zeventien partijen geen problemen had met honger als oorlogswapen. Wat kan je nog doen in een land, dat ook nog eens een islamofobe spionchef als premier uit de hoed heeft getoverd? Niks?

En daarom ging ik maar niksen. Series bingewatchen en zuipen met vrienden. Mijn leegte werd met cynisme vervuld toen ik Mad Men keek, over een succesvolle, doch hedonistische zakenman die continu overspel pleegt en zijn familie daarom verliest. Deze Amazon-serie bracht mij echter ook aan het denken over de oermotivatie van de mens. Economische zekerheid bieden aan jezelf en dierbaren. En keihard werken om brood op de plank te brengen. Behalve in Palestina en andere oorlogsgebieden overigens, daar kan je je hele leven keihard werken om uiteindelijk platgebombardeerd te worden.

‘Extreemrechts wil ze weg hebben, ik moet voor hen zorgen’

En zo schommel ik tussen cynisme, depressie, werk en mantelzorg voor disfunctionele familieleden. Mensen die pech hebben gehad in het leven, en al meer dan vijftig jaar in een getto wonen en de taal niet machtig zijn. Extreemrechts wil ze weg hebben, ik moet voor hen zorgen. Extreemrechts ziet hen als een allochtone kostenpost, ik betaal af en toe de boodschappen en neem ze mee uit eten. Extreemrechts haat ons, wij hebben niks anders dan de onvoorwaardelijke liefde voor elkaar.

Voor mijn dierbaren en de volgende generaties moet ik er zijn. Ik moet verschijnen op verjaardagsfeestjes en vier-op-een-rij spelen met allochtone kleuters. De machthebbers in Nederland doen er alles aan om mij en mijn allochtone volk te vervreemden, te vermoeien en te dehumaniseren.  Maar mijn onvoorwaardelijke liefde voor de stiefkinderen van Geert Wilders, die zich superieur waant en ons nooit zal accepteren, noopt mij tot actie.

Ja, ik zal met vallen en opstaan voor hen klaarstaan. Ik zal hen beschermen. Ik zal hen uit boekjes voorlezen, zodat ze de Nederlandse taal ook uit een allochtone stem leren kennen. Ik zal een rolmodel voor hen zijn als activistische, antiracistische burger. Ik zal mijn depressie bedwingen, onderdrukken en uitstellen, zodat zij een ingeburgerde allochtoon van dichtbij kunnen meemaken. Zodat ze zien dat er een Nederland mogelijk is dat voor ons allemaal werkt. En dus niet alleen voor Henk en Ingrid, uit wiens naam het kabinet zo kleinzielig als ze zijn, de sociale woningen die met urgentie behoorden tot de statushouders, heeft afgepakt.