‘Jezus is een moslim’, las ik onlangs op een bord van een groepje straatpredikers in Rotterdam. Mij leek dat historisch een wel heel rekkelijke benadering, maar wie ben ik? Het leidde in elk geval tot een interessante discussie aan onze keukentafel. Dat Jezus van Nazareth een Palestijn was, daarover waren we het eens. Zijn inspirerende leven begon immers op een heldere decembernacht in Bethlehem, wat vandaag de dag op de bezette Westelijke Jordaanoever ligt.
Stel dat zijn ouders niet 2025 jaar geleden maar nu hadden geleefd, en op zoek waren naar een veilig onderkomen om hun baby te verwelkomen op de wereld, ver weg van kolonisten, checkpoints, tanks en muren met prikkeldraad. Youssef en Maryam uit Palestina, met hun kleine baby Isa. Dan was het zeer onwaarschijnlijk dat ze van dit kabinet hadden mogen komen.
Misschien had Youssef de timmerman als hij geluk had nog een piepkleine kans als arbeidsmigrant, de bouw zit immers te springen om vakmensen, maar als vluchteling hadden ze onder Fabers nieuwe asielregime bijzonder weinig kans. En als ze al mochten komen, dan mochten ze vast niet lang blijven.
Want verschil moet er zijn, in het nieuwe ‘tweestatusstelsel’ dat op de laatste vrijdag voor Kerstmis door de voltallige ministerraad werd goedgekeurd. Of het juridisch allemaal mag en kan, dat is een tweede. Maar gepresenteerd werd het, alsof het ‘strengste asielbeleid ooit’ een langverwacht kerstgeschenk was. ‘Dit is wat Nederlanders willen’, aldus een trotse minister Faber.
Soberheid is het nieuwe toverwoord in de strijd tegen de vluchteling
Dat laatste valt overigens nog te bezien. Een meerderheid van de kiezers koos immers niet voor een radicaal-rechtse partij die de grenzen wil sluiten. En dat er, in tegenstelling tot wat dit kabinet tot vervelens toe blijft herhalen, in ons land geen asielcrisis is, maar hoogstens een zelfgecreëerde opvangcrisis, doet er blijkbaar niet meer toe. Als je iets maar vaak genoeg roept, dan wordt het waar. En dus moet die uitgeroepen crisis koste wat kost bestreden worden, ondanks veelvuldige waarschuwingen over rechtmatigheid en uitvoerbaarheid van de nieuwe wetgeving door maatschappelijke organisaties, de Raad van State en de Raad voor de Rechtspraak.
Ik zou Youssef en Maryam een warmer bad gunnen om hun kleine Isa te verwelkomen. Want erg gastvrij is de herberg hier bepaald niet, sinds schaduwpremier Wilders het voor het zeggen kreeg. Niet alleen is het maar zeer de vraag of ze het land überhaupt ingekomen kwamen, ze hadden en passant vast ook de schuld gekregen van de woningcrisis. En van de klimaatcrisis, de stikstofcrisis en God mag weten wat nog meer. Nee, heel fraai is het niet, het bedje waarin het kindeke terecht zou zijn komen als hij niet toen en daar maar hier en nu geboren zou zijn. Geen goud, wierrook en mirre, maar een stapelbed in een overvolle noodopvang.
Stel dat hun asielaanvraag werd afgewezen, en ze desondanks toch zouden blijven, Youssef en Maryam en hun pasgeboren Isa, en niet meewerkten aan hun terugkeer. Simpelweg omdat ze nergens anders heen zouden kunnen. Dan waren ze onder de nieuwe wetgeving zelfs strafbaar. Uitgenodigd worden door een familielid was ook geen optie geweest – nareizigers buiten het kerngezin zijn immers niet langer welkom. Geen bed-bad-broodregeling die ze nog kon opvangen, die waren allemaal al wegbezuinigd. Net als humane opvang trouwens – soberheid is het nieuwe toverwoord in de strijd tegen de vluchteling.
‘Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf’, zo sprak Jezus van Nazareth ruim tweeduizend jaar geleden. Wellicht een mooie kerstgedachte voor de leden van dit kabinet om deze feestdagen eens op te kauwen, tussen kerststol en gourmet.
Ik wens u allen een vredig en liefdevol 2025.
Nu u hier toch bent...
Goede journalistiek kost geld. Leden en donaties maken onze gebalanceerde berichtgeving over biculturaliteit, zingeving en vrijheid mogelijk. Steun ons daarom als u ons werk belangrijk vindt.
Vertel mij meer!