Twee jaar geleden begon ik bij het Lectoraat Sociale Rechtvaardigheid en Diversiteit in de Kunsten aan een wijdverbreid en vernieuwend onderzoek naar gentrificatie, vaderschap en mannelijkheid. Het onderzoek ging voortvarend uit de startblokken bij mijn eigen Turkse kapperbroeder Dursun in Geuzenveld.

In sommige kringen zou daarom alleen al het onderzoek als ‘subjectief’ worden neergezet, omdat een Turk uit de buurt bij een andere Turk uit de buurt te rade gaat voor kennis over bijvoorbeeld vaderschap en mannelijkheid. Niets is minder waar. De methode die we bij het Lectoraat hebben gebruikt is inherent dekoloniaal, waarbij we van onderop, vanuit institutionele minderheden, kennis vergaren en delen waar niet iedereen toegang toe en recht op heeft.

Met andere woorden: Wil je verhalen uit het getto, dan kan je niet even aanbellen en verwachten dat iemand op commando zijn hele levensverhaal uit de doeken doet. Je hebt geduld nodig om de parels uit de gemeenschap te laten shinen en mensen in hun kracht te zetten. Mensen zijn niet informatie voor oneliners in stukken, maar levende wezens met bibliotheken vol aan kennis, cultuur en geschiedenis. De sleutel voor die kennis is respect.

En dat is nu precies waar onze mainstreammedia niet over lijken te beschikken in ons vluchtige, aardse bestaan. Vaak moet voor een bepaald frame, ik noem maar even ‘mislukte integratie’, heel snel items geproduceerd worden over de waan van de dag. De makkelijkste optie is dan, het zogenoemde laaghangende fruit, terugvallen op je eigen netwerk met stereotype verhalen over achtergestelde groepen.

Iedereen die buiten dat frame valt wordt weggeknipt, waardoor je duizend keer Dilan Yesilgöz op je beeldscherm krijgt, het type allochtoon dat witte stereotypen maar al te graag bevestigt en daarop haar gehele carrière bouwt. Ahmed Aboutaleb en Ahmed Marcouch waren aan het begin van hun politieke loopbaan ook zo. En mede daarom hebben zij het tot burgemeester kunnen schoppen. De Jerry Afriyies van deze wereld is dat niet gegund.

Kom met je superdeluxe e-bike voor een fietstour naar Nieuw-West en koop koffie voor je medemens

In zo’n context is het goed te beschikken over eigen media en sociale media. Maar dat is niet genoeg. Onze nationale media komen voort uit de allesoverheersende segregatie van de maatschappij. De toenemende verwijdering tussen rijk en arm, zwart en wit en alles wat daar tussenin zit. Daarom is het belangrijk om te investeren in lokale initiatieven. Wil je meer begrijpen over de multiculturele samenleving, stop dan met het lezen van de Telegraaf en met kijken naar WNL. Daar verdien je alleen maar racistische bonuspunten mee. Neem een abonnement op de Kanttekening, of ga naar een debatavond bij Pakhuis de Zwijger.

Of kom met je superdeluxe e-bike voor een fietstour naar Nieuw-West en koop koffie voor je medemens. Afgelopen zondag organiseerde ik weer zo’n fietstour, die door sommige van mijn vrienden onterecht als ‘safaritochten’ (aapjes kijken) worden neergezet. We fietsen van Geuzenveld naar Slotervaart. We spraken met de teleurgestelde bewoners van de De Savornin Lohmanstraat. Hun woningen (van corporatie Stadgenoot) worden gesloopt en helaas kunnen zij daarna niet terug. Toch spraken we hen moed in. ‘Houd vol, laat je niet verdelen, samen sta je sterker tegen de corporatie en de gemeente’.

Ook de bewoners van de Knijtijzerblokken op de Jan Evertsenstraat, die al jaren in de schimmel wonen en waar de garages en kelders overlopen van het riool (met bijbehorende stank in de woningen), moeten we eindelijk eens een keer serieus nemen en niet behandelen als wegwerpobject in een gentrificerende buurt. In Het Parool schreven zij, samen met ondergetekende, een brandbrief naar corporatie Rochdale, die verzaakt op te treden als goede verhuurder.

Toegegeven, een goede verhuurder zijn is moeilijker dan een Maserati kopen. En van een corporatie die al meer dan tien jaar niet optreedt tegen schimmel, hoef je weinig te verwachten. Maar waar is de burgemeester van Amsterdam voor deze bewoners? Waar zijn Femke Halsema en de gemeente voor de slachtoffers van het woonbeleid van Amsterdam? Kinderen groeien op in de schimmel en worden hun stad uit gesloopt. Zo ga je niet met mensen om.