‘Als alle vrouwen die ooit zijn aangerand of op een andere manier seksueel zijn geïntimideerd me too aan hun status toevoegen op social media, wordt de schaal van dit probleem misschien eindelijk duidelijk. #MeToo.’ Al dagen zag ik deze hashtag voorbijkomen op Facebook, Twitter en Instagram. Vaak geplaatst door wildvreemden, soms ook door vriendinnen die ik al een eeuwigheid ken. Uren, dagen, maanden of jarenlang praatte ik met hen over vriendjes, studie, werk, een kinderwens… maar ik kan me niet herinneren dat het onderwerp aanranding op enig moment de revue passeerde.

Iedere keer als een dergelijk bericht langskwam daalde mijn hand af naar de copy–paste-knop op mijn laptop. Toch besloot ik om het niet op mijn eigen tijdlijn te plaatsen. Ik wilde dit niet delen met allemaal vage virtuele kennissen. Laf? Waarschijnlijk. Hielp ik nu mee om het taboe in stand te houden? Misschien.

Op mijn zeventiende ging ik voor het eerst zonder ouders op vakantie, naar Spanje. Samen met een vriendin lagen we dagenlang op het strand en dansten we nachtenlang in de plaatselijke discotheek. Tijdens een ‘schuimparty’ in de beruchte uitgaansstad Lloret de Mar ontmoette ik een knappe jongen. We flirten wat met elkaar, maar hij wilde niet met me zoenen, omdat hij een vriendin had in Nederland. ‘We kunnen wel wat anders doen’, zei hij. Voor ik er erg in had haalde hij zijn geslachtsdeel uit zijn broek en legde mijn hand eromheen. Ik schrok me kapot en rende weg. Uit schaamte vertelde ik niets aan mijn vriendin. Ik had het toch zelf uitgelokt? Dan had ik maar niet met hem moeten flirten. Bovendien, iedereen wist toch dat het in Lloret de Mar om niets anders draaide dan zuipen en seks?

Tien jaar later was het weer raak. Op een feestje kwam ik een kennis tegen, waar ik een paar maanden eerder een korte affaire mee had beleefd. Hij maakte daar een eind aan, want hij zat nog te veel met zijn ex in zijn hoofd. Inmiddels had ik een vriend en moest ik er niet aan denken om met iemand anders te zoenen. Hij had spijt en lalde constant dat hij veel leuker was dan mijn vriend. Ik hield gepaste afstand. Aan het einde van de avond bood hij aan om me naar een taxi te brengen. Ik weigerde beleefd, maar hij drong aan; je moest een vrouw toch niet in haar eentje door het donker later lopen? Dat argument overtuigde me. Er was is de wijde omtrek geen taxi te bekennen en hij stopte me midden op straat. Hij drukte zijn veel sterkere lichaam tegen me aan, kneep in mijn kont en probeerde mijn mond te pakken. Ik worstelde me tevergeefs uit zijn greep, totdat ik geen andere uitweg zag dan zijn gezicht open te krabben. Hij schold me uit voor ‘hoer’, fietste weg en liet me moederziel alleen achter. Opnieuw werd ik boos op mezelf, had ik hem niet misleid door hem mee te laten lopen naar die verdomde taxi?

Het antwoord is: NEE! Ik heb hem nooit toestemming gegeven om aan me te zitten.
Ik vind het schokkend om te zien dat bijna iedere vrouw dit soort dingen meemaakt en nog schokkender om te merken dat we er onderling nauwelijks over praten. Ik wil me niet voordoen als een willoos slachtoffer en ik dank God op mijn blote knieën dat ik nooit ben verkracht, wat me ontelbaar veel malen erger lijkt. Maar toch, als we meer openheid bieden over wat voor soort ongewenst gedrag dan ook, kunnen we eindelijk beginnen te werken aan een écht gelijkwaardige relatie tussen man en vrouw. #MeToo.