Met hun adelaarsblik tonen de drones de verwoesting van de Gazastrook alsof die door een atoombom is getroffen. De beelden zijn inmiddels gewoon geworden en misschien stompen we af. Laten we daarom inzoomen, van het puin naar de mens. Dan kun je de Al Jazeera-correspondent zien die voor de camera zijn kogelvrije vest uittrekt en zijn helm afdoet, terwijl hij de namen noemt van de 166 collega’s die door het Israëlische leger zijn gedood.

Dan zie je hoe artsen en verpleegkundigen van het Nasser-ziekenhuis samen met burgers en patiënten buiten het nationale volkslied van Palestina zingen: ‘Mijn Vaderland’. Dan zie je het kleine meisje dat, ondanks het oorlogsgeweld, haar onschuld heeft weten te bewaren: ‘Kijk eens hoe blij de mensen zijn! Hoe heerlijk zal het zijn als we weer in vrede en vrijheid kunnen leven!’ Terwijl ze met stralende ogen in de verte kijkt, alsof ze het al ziet gebeuren.

Dan zie je de verpleegkundigen in het Al Awda-ziekenhuis die breed grijnzend een selfie maken om ‘hun laatste ploegendienst ten tijde van de genocide’ vast te leggen: ‘Wij bleven standvastig tegenover de vernietiging, een symbool van onwrikbaar verzet. Wij blijven hier tot onze laatste ademzucht.’

En dan zie je de jongen Hossam Shabet, die na 470 dagen is teruggekeerd naar wat nu het puin van zijn huis in Beit Hanoun is, en die op Twitter schrijft: ‘Rondom ons zijn de stenen gevallen, maar wij vielen niet.’

De moed zal de Israëli’s wel in de schoenen zijn gezakt bij het zien van deze enorme veerkracht

Nee, ik romantiseer niet. Het verdriet is immens. Het verdriet om alles wat kapot is, om alles wat dierbaar was, zoals de ontvoerde kinderarts en ziekenhuisdirecteur Hosam Abu Safiyeh zei. Hij is door het Israëlische leger naar de beruchte martelgevangenis Sde Teiman overgebracht, en voor zijn leven wordt gevreesd.

Maar de Palestijnen hebben de morele overwinning behaald, en dat vierden ze uitbundig. Zo slagen ze er vaak in om het verlies van hun dierbare en van hun huizen voorlopig weg te stoppen. Mijn vrienden en schoonfamilie laten allemaal weten vooral heel erg trots te zijn: trots op de moed om een wreed en veel machtiger leger te hebben weerstaan. Trots omdat dat machtige leger, dat vele plagen op hen afstuurde, hen niet op de knieën heeft weten te dwingen en een derde Nakba heeft weten teweeg te brengen. Zodra het kon, zijn ze teruggekeerd naar een stoffig maanlandschap, waar geen vogel meer vliegt en geen boom meer groeit, waar de bodem is vergiftigd met bommenresten en boobytraps, en zijn meteen begonnen het ruimen van het puin.

De moed zal de Israëli’s wel in de schoenen zijn gezakt bij het zien van deze enorme veerkracht. Netanyahu’s oorlogsdoelen zijn bovendien stuk voor stuk niet gehaald: het leger heeft slechts een handvol gijzelaars kunnen bevrijden, Hamas is verzwakt maar niet verslagen en het land is onveiliger dan ooit. Het was ironisch dat de Israëli’s die zich overal in het land hadden verzameld om op schermen te kijken hoe de gijzelaars vrijkwamen, live goed bewapende en georganiseerde Hamasstrijders zagen die de drie beschermden. Net zo ironisch als dat de onderhandelaarsploeg van Netanyahu moet onderhandelen met de broer van de vermoorde Hamas leider Yehyia Sinwar, Mohammed.

Israël verloor verder zijn reputatie internationaal vanwege de ongekende agressie. Er is grote binnenlandse verdeeldheid. En de oorlog heeft met 68 miljard dollar defensie-uitgaven een enorm gat in de economie geslagen, wat leidde tot vele failliete bedrijven, inflatie en groeiende armoede. Netanyahu heeft verder zijn aanvullende heersersdromen een voor een moeten opgeven: de Netzarim-grens die Gaza in tweeën zou splijten, de Philadelphi-corridor en zelfs de Rafah-grens.

Ja, ik denk ook aan de ontvoerde gijzelaars, de drie die zijn vrijgelaten en de mogelijk nog zestig anderen, onder wie een baby, die nog in leven zijn, en hun families die in doodsangst verkeren. Ook zij hadden nooit van hun vrijheid beroofd mogen worden. Het Rode Kruis heeft inmiddels gemeld dat de drie vrouwen in goede gezondheid verkeren. Dat kan niet gezegd worden van tienduizenden die in Israëlische gevangenissen zitten en nu worden vrijgelaten.

Het Palestijnse volk is niet naïef. Palestijnen wijzen erop dat nu Israël de oorlog heeft verloren, het land zijn woede over deze vernedering en de annexatiedrift op de Westelijke Jordaanoever zal richten. Het vuren is gestaakt, maar de Palestijnen maken zich op voor de slag om de West Bank.