Zondag protesteerden duizenden mensen in het Amsterdamse Westerpark tegen de dichtgeslibde volkshuisvesting én de krankzinnige prijzen die je moet betalen voor beton om in te wonen. De kranten staan er al vol mee, maar laten we de cijfers er nogmaals bij pakken.

De gemiddelde wachttijd voor een sociale huurwoning in Amsterdam: meer dan vijftien jaar. De gemiddelde prijs voor een koopwoning in onze geliefde hoofdstad: ruim een half miljoen euro. Een doos van vijftien vierkante meter wordt als ‘sociale huurwoning’ gerekend, waar je overigens 633 euro (asociaal as hell voor minima!) voor moet neerleggen. En studenten zitten bekneld in beschimmelde kamers van zeven vierkante meter, waar ze ook nog eens 750 euro voor moeten dokken.

Het is te deprimerend voor woorden. Dus natuurlijk was ik er zondag bij. Mensen die me volgen op sociale media weten al langer dat ik me hier schaamteloos druk om maak. Ik zeg schaamteloos, omdat ik allang het ouderlijke huis had moeten uitvliegen naar de woonvrijheid die ik met 36 jaar nog steeds niet heb kunnen genieten. Ik zit al zo lang bij mama en papa op schoot, dat ik moet denken aan de film The Shawshank Redemption. In die film zit een gevangene zó lang vast, dat hij niet meer weet wat te doen wanneer hij vrijkomt – waarna hij zichzelf maar ophangt.

Een langdurig collectief falen, dat met xenofobie en racisme wordt goedgepraat

Ik stuurde, nadat ik weer thuis was, een treurig tweetje uit over mijn gefrustreerde twintiger en dertiger jaren. Dat Rutte, Kaag of wie dan ook die partijbelangen hebben bij deze wooncrisis – hun achterban huurt meestal niet en wordt inactief rijk door de schaarste op de woningmarkt – niet zomaar tot ander beleid gaan komen. Dat we ervoor moeten vechten, blokkeren, kraken en niet alleen in Amsterdam.

Veel likes en retweets. Maar ook hier en daar een reactie van mensen die het probleem neoliberaal individualiseren. Ze vertrouwen het niet. 36 jaar en nog steeds bij je ouders thuis? Dan zal het vast meer zijn dan het woonbeleid van Rutte I, II en III, was de reactie.

Tien of vijftien jaar terug werd ik nog geraakt door zulke opmerkingen die de schuld terug op mijn bordje plaatsen. En het hoefde niet eens een opmerking te zijn. Lichaamstaal is voldoende om mensen in een benarde situatie pijn te doen. Ik ken die ‘Ach, wat sneu’-blikken dondersgoed. Gelijk daarna krijg je hele spreekbeurten van hoe je het wél moet aanpakken.

Nee. De overheid heeft gefaald. Het ministerie van Volkshuisvesting is afgeschaft. De verhuurdersheffing is ingevoerd, waardoor woningcorporaties minder geld te besteden hebben voor woningbouw. De kostendelersnorm creëerde spanningen binnen gezinnen omdat mensen op hun uitkering werden gekort. Hierdoor is het aantal daklozen verdubbeld. Stef ‘failed state’ Blok heeft van Nederland een failed state gemaakt door parasitaire beleggers uit te nodigen sociale huurwoningen op te kopen.

Ik heb niet gefaald. Balkenende heeft gefaald. Rutte heeft gefaald. Asscher heeft gefaald. Het is een langdurig collectief falen, een falen dat jarenlang ook nog eens met xenofobie en racisme wordt gerechtvaardigd door bestuurders zoals Rutte, die ‘Nederland weer wilde teruggeven aan Nederlanders’ in zijn coalitie met het CDA en de PVV.

‘Hoezo racisme nou weer?’, kan je misschien denken. Lees maar verder. De zogenaamde no-go areas van weleer zijn nu enorm in trek bij witte mensen met hogere inkomens. En dus moeten wij nu verkassen vanwege gentrificerend gemeentebeleid. Een beleid dat altijd wordt verkocht als een diversiteitsbevorderende maatregel, maar die voor de huidige bewoners van kleur bijna altijd negatief uitpakt omdat zij niet worden meegenomen in de verandering. De buurtbewoners moeten veranderen, en dus wordt alles duurder gemaakt voor de rijke witte Nederlanders van Rutte. Bij bijvoorbeeld de Rotterdamwet – die trouwens niet alleen in Rotterdam wordt uitgevoerd maar bijvoorbeeld ook in Tilburg, Nijmegen, Dordrecht, Vlaardingen en Zaanstad -, wordt gentrificatie zelfs van bovenaf en actief uitgerold in zogenoemde ‘achterstandswijken’, waar veel mensen met een migratieachtergrond wonen en minima in het algemeen.

Het zijn niet statushouders die de sociale huurwoningen van ons afpakken. Dat heeft de VVD al gedaan.