‘Niet normaal maken wat niet normaal is’. Dat is de alarmerende boodschap van Volkskrant-columniste Sheila Sitalsing in haar dankrede bij de uitreiking van een eredoctoraat van de Universiteit voor Humanistiek in Utrecht op 29 januari, nadien in verkorte versie afgedrukt in De Volkskrant.

Zij doelt daarmee op de snelle normverschuiving in Den Haag, waar de PVV steeds meer als een normale partij wordt beschouwd, en haar wereldbeeld zo wordt genormaliseerd. Ja, er moesten na 22 november natuurlijk even wat oneffenheden worden weggewerkt, waar het Wilders’ jarenlange stelselmatige aanvallen op de grondbeginselen van de rechtsstaat betrof, maar dat was een soort formaliteit.

Wilders was immers bereid al zijn onappetijtelijke waar voor vier jaar in de ijskast te parkeren – zichzelf het recht voorbehoudend om daarna die aanvallen gewoon weer voort te zetten – en dat was voor BBB en VVD voldoende. De rechtstaat: daarmee heeft minister van Justitie en tijdelijk VVD-partijleider Dilan Yesilgöz zelf ook niet echt veel op, gezien haar pogingen van om voortaan buiten de wet om haar eigen asielzoekersbeleid door te drukken, zoals de NRC zaterdag onthulde.

Die huidige VVD-neiging om wet en fatsoen terzijde te schuiven als dat politiek even niet opportuun is, zagen we vorig jaar al bij Henk Kamp. Zijn horkerige contactgestoordheid in de toeslagen- en gasschandalen, waar hij ook genadeloos over de slachtoffers heen walste, werd door zijn eigen partij met een erelidmaatschap beloond.

Alleen Pieter Omtzigt blijkt Wilders’ holle beloftes niet voor zoete koek te slikken

En dezer dagen opnieuw bij de minister van Buitenlandse Handel, Geoffrey van Leeuwen, die zich niet wenst neer te leggen bij de uitspraak van de rechter dat de leverantie van wapenonderdelen aan Israël geen doorgang kan vinden, omdat Nederland daarmee haar eigen wetten overtreedt door zich aan massamoord medeplichtig te maken.

Niet normaal maken wat niet normaal is: alleen Pieter Omtzigt blijkt Wilders’ holle beloftes zich voortaan democratisch te zullen gedragen niet voor zoete koek te slikken. En terecht. Dat schijnt Omtzigt al een maand geleden gedaan te hebben, alleen wilden de anderen dat gewoon niet horen. Inclusief informateur Plasterk, die met alle geweld een ultrarechts kabinet poogt door te drukken.

Niet normaal maken wat niet normaal is: Hanco Jurgens wees de NRC afgelopen zaterdag op de grote discrepantie tussen de gelaten reactie bij ons op de rechts-extremistische PVV en de gealarmeerde reactie in Duitsland op de geestverwante AfD. Zie de massale demonstraties, waaraan ook leidende politici deelnamen.

Wie daarentegen in Nederland vanwege de PVV-zege en de daarna automatisch begonnen onderhandelingen verontrust de straat op gaat, stuit op meewarige reacties – niet in de laatste plaats ook in de pers.

De emotionele rede van Frans Timmermans op de verkiezingsavond en de weerzin tegen de verkiezing van de cryptofascist Martin Bosma tot Kamervoorzitter werden als linksig huilie-huilie geridiculiseerd. De standaard-reactie van het Geen-Stijl-proletendom op alles wat zij als ‘politieke correctheid’ beschouwen heeft inmiddels als de nieuwe vorm van politieke correctheid ook bij mainstream-media ingang gevonden, stuurloos en sinds wijlen Pim Fortuyn bangig om de ‘Stem van Het Volk’ te missen. Demonstreren tegen de verkiezingsuitslag – dat was toch bespottelijk?

Dat hier met Wilders’ normalisering steeds weer nieuwe drempels worden overgeschreden, dat normaal wordt gemaakt waarvan het ooit ondenkbaar was, dat we dat normaal zouden (moeten) gaan vinden: dat wordt, anders dan bij onze oosterburen, niet beseft. Niet door de VVD, niet door een belangrijk deel van de media. Een absurd gevolg bood de tv-verkiezingsavond zelf: de PVV-zege was geen reden om de opzet om te gooien – nee, het vaste standaardwedstrijdje tussen Vlieland en Schiermonnikoog over wie als eerste de uitslag had, ging vóór.

Voormalig NOS-hoofredacteur Hans Laroes heeft inmiddels tegenover Kanttekening-redacteur Tayfun Balcik toegegeven dat niet zozeer Wilders, als wel de media zélf milder geworden zijn. Dat zij dus aan Wilders’ normalisering hebben bijgedragen, door te doen alsof hij een normale democratische partij leidt, in plaats van een interne eenmansdictatuur.

Alsof de rechtstaat-ondermijnende gevolgen van de ideeën van Wilders, diens stelselmatige aanval ook op de journalistiek, die door die normalisering zo indirect gelegitimeerd worden, henzelf niet raken. In Duitsland weet men uit het eigen verleden waartoe het AfD-denken kan leiden. In Nederland is men vooral door zelfgenoegzaamheid blind.