De waarheid over de verkiezingen is als een ex die je op een onverhoeds moment tegenkomt en dan rechtsomkeert maakt. Een vlucht uit de werkelijkheid waarmee je niet geconfronteerd wíl worden. Een spiegel waar je steeds minder in kijkt vanwege je verouderde porem: dat van een grijze man met donkerbruine ogen. De huidige politiek is, in de ogen van een Turks-islamitische Amsterdammer, de zoveelste teleurstelling sinds de eeuwwisseling. De huidige politiek is de eeuwige ruk naar rechts van witte Nederlanders die genoeg hebben van het ‘allochtone gezeik’ en van diversiteit

De politieke waarheid, vanuit mijn optiek, is als een vader die je alleen spreekt uit plichtsbesef, maar met wie het nooit tot een echt gesprek komt. De politieke waarheid in Nederland is als vaderschap in vervreemdende tijden, wanneer alleen de zoete geur van mijn dochter troost biedt tegen het aanstormende geweld van jonge autochtone politici. Twintigers meestal, die ook meer dan genoeg hebben van het ‘allochtone gezeik’.

De politieke waarheid voor ‘een vreemdeling’ is als het gemis van de onvoorwaardelijke liefde van een moeder. Die waarheid, voor de stiefkinderen van Nederland, is nooit ver weg, in de kroeg en op tv, maar je loopt er toch een blokje voor om of je zapt ze weg. Misschien wreekt die ‘verwaarlozing’ van ‘de ware Nederlander’ zich nu in het stemhokje. De waarheid is geen beschaafd toneelstukje meer, opgevoerd voor de leefbaarheid. De waarheid laat niet lang meer op zich wachten. Angst voor ‘islamisering’, heet het dan, maar het zal witheid zijn die straks op de deur bonkt van ongewenste multiculturele wijken.

De huidige politiek is, in de ogen van een Turks-islamitische Amsterdammer, de zoveelste teleurstelling sinds de eeuwwisseling

Ik weet niet meer wat waarheid is, maar ik zie wel tekenen aan de wand. Vooral voor mijn dochter. Ze houden me wakker in de nacht van de verkiezingsavond, waar compagnons van extreemrechts zich uitleven op de dansvloer. Waar links is verworden tot anachronisme, maar toch altijd wordt afgeschilderd als ‘het grote rode gevaar’ voor Nederland.

De waarheid is dat ik te veel op mijn telefoon zit en te weinig om me heen kijk. Nou ja, kijken doe ik wel, maar alleen kijken, als anonieme vreemdeling die plichtmatig hallo zegt in de lift, is niet meer genoeg. Victorie kraaien voor BIJ1 zonder gemeenschapsgevoel is als een kinderwens zonder gemeenschap. Dat zie ik niet zo 1, 2, 3 gebeuren.

De allochtoon wordt, hoe je het ook wendt of keert, weer langzaam in de koloniale houding gedreven, mocht die daar ooit uit zijn gekropen. Ja, meester Blank. We moeten weer rustig aan doen. De slimme allochtoon, zoals vanouds, is de allochtoon die zijn mond houdt, ja knikt en goed de context blijft registreren.

Lukt het nog wel? Onbevangen naar de mens kijken. Dat is verdomd makkelijker gezegd dan gedaan. Maar we moeten het maar eens proberen.

De waarheid is dat je de geschiedenis niet kunt uitwissen. Het verleden drukt, naarmate je ouder wordt, steeds meer een stempel op het heden en de toekomst. Ik heb in ieder geval, voor de komende honderd jaar inshallah, een onuitwisbare indruk achtergelaten in Nederland. Mijn autochtone dochter, een mix van een allochtone Amsterdammer en een allochtone Hagenees, is geboren op de dag dat het extreemrechtse kabinet viel. Moge zij,  en hopelijk haar vele broeders en zusters, leven in een land waar extreemrechts en haar bondgenoten nooit meer aan de macht komen. D66, kunnen jullie dat even voor ons fixen? Beseffen jullie, met al die vlaggetjes, wel wat voor verantwoordelijkheid jullie nu dragen? Ik vraag het voor een Nederlander.