Ramadan is back in town. Er is geen ontkomen meer aan. Miljoenen moslims over de hele wereld gaan er weer aan geloven. Een maand lang, van zonsopgang tot zonsondergang, mogen gelovigen niet eten, drinken, roken of seksuele handelingen verrichten, vanaf het ochtendgloren totdat de zon weer kopje onder gaat.

Oké, de gemiddelde Hollander zou vast nu al zijn afgehaakt met dit te lezen. Maar voor de doorzetter kan ik als vaste ramadangast zeggen dat het even wennen is, de eerste paar dagen. Maar daarna, eerlijk waar, is het zo onderdeel van je routine geworden, dat je nooit meer wil dat het stopt. (Dat laatste is uiteraard niet gemeend, maar eerder bedoeld als oppepper voor de aankomende periode van gezwoeg, gezwijg en zoeken naar zingeving. You can do it, Tayfun!)

Het is wel eens anders geweest. Dat hele gebeuren kon mij gestolen worden met de ramadanpolitie aan je broek, de uitbundige iftars waar je tot kotsens toe ongemakkelijk van werd, naar de moskee voor het gebed, enzovoorts. Tien jaar lang heb ik de ramadan zelfs geboycot, in mijn ‘niet zo religieuze periode’.

Ik vertikte het om me te conformeren aan de hypocrisie, zoals ik dat toen vond en nog steeds vind als ik sommige dreries zie: de rest van het jaar de boel verstieren, en dan tijdens ramadan van zonsopgang tot zonsondergang de heilige moslim spelen. Ga lekker fietsen met je pleuris-ramadan, dacht ik.

Niet dat ik nu een übermoslim ben ofzo, maar ramadan ben ik toch steeds meer gaan waarderen. Het is gewoon een moment van reflectie in het drukke bestaan waar iedereen een mening heeft over ditjes en datjes. Zo moet ik aan het begin van deze glorieuze periode – je weet inmiddels waarom ik deze bijvoegsels gebruik – aan ex-Kamervoorzitter Khadija Arib denken. Hoe zou zij deze ramadan ervaren?

We hebben allemaal haar gepijnigde blik kunnen aanschouwen toen de Kamer haar kandidatuur naast zich neerlegde, waardoor de weg werd geopend voor Vera Bergkamp van D66.

Zou ze ‘tfoe’ hebben gezegd? ‘Zó lang heb ik Martin Bosma van de PVV mee laten rijden naar Amsterdam, en dan krijg je alsnog Hollandse stank voor dank.’ Zou ze dat werkelijk hebben gedacht? Of maak ik mij nu schuldig aan leedvermaak, iets dat je tijdens de ramadan juist moet bezweren?

Nee, hoor. De ramadan is ook een periode waarin we, op z’n Turks, ‘scheef zitten en recht praten’ – of, op z’n Hollands gemixt, ‘scheeftoe’ rechtaan de waarheid vertellen. En daarom moeten we het hebben over de allochtonenpolitiek die in Nederland dominant is.

Arib is daar, samen met de burgemeesters Ahmed Aboutaleb en Ahmed Marcouch, al jaren de grootste vertegenwoordiger van. Het zijn dankbare allochtonen, die duizenden moslims voor bussen gooien en daarna weer overgaan tot de witte orde van de dag.

Arib, Marcouch en Aboutaleb zijn dankbare allochtonen, die duizenden moslims voor bussen gooien en daarna weer overgaan tot de witte orde van de dag

Bij Arib werd dat meerdere malen heel zichtbaar in Kamerdebatten, waar ze bijvoorbeeld Farid Azarkan van Denk onheus behandelde: steeds afkappen, tussenbeide komen, kort houden. Ook Tunahan Kuzu en Selcuk Öztürk viel zo’n allochtone behandeling door een mede-allochtoon ten deel.

In Nederland gaat dat goed, totdat je het in je ‘allochtone hoofd’ haalt om witte Kamerleden van de oude politiek op die manier te behandelen. Dan ben je opeens ‘achterbaks’, ‘koppig’ en te ‘eigengereid’, aldus anonieme bronnen tegen RTL Nieuws.

Hoezeer ik ook kritisch ben op Arib en andere dankbare allochtonen: deze witte terechtwijzingen van andere allochtonen, ook in de media, raken ook mij. En dan voel ik medelijden met mijn vroegere rolmodellen.

Daarom lijkt het mij goed om deze ramadan te gebruiken om voor eens en altijd afscheid te namen van de oude allochtonenpolitiek. Die mag in de prullenbak, net als de oude politiek van Mark Rutte. Ik hoop dat Sigrid Kaag meeleest.

Een fijne ramadan allemaal!