De kerstdagen zijn voorbij, om plaats te maken voor wat ik graag het ‘limbo’ noem: de twilight zone tussen het einde van de Tweede Kerstdag en Oud en Nieuw, waar je nog met een kater, een food hangover – of beide – je dagen doorbrengt in blinde onwetendheid over welke dag het nu precies is en wat je in godsnaam met je leven aan moet. Voor velen een herkenbaar verhaal, maar niet voor mij. Want moslims vieren geen kerst. En dat wil ik graag benadrukt hebben.

Zo heb ik er niet altijd over nagedacht. Vorig jaar zat ik op Eerste Kerstdag nog heerlijk bij mijn familie rondom de gourmetplaat om koude halalvleeslappen aan te branden, terwijl Mariah Carey op Spotify ‘All I Want for Christmas’ blèrde. De cadeaus, netjes verpakt in glanzend papier met strikjes erop, stonden te wachten om uitgepakt te worden. Niet onder een kerstboom, want dat ging mijn moslimfamilie dan weer te ver.

‘Maar we vieren geen kerst, we zijn alleen gezellig samen op Kerstdag, omdat we toevallig allemaal vrije dagen hebben’, bedacht ik mij. ‘Het gaat niet om kerstmis, maar om samenzijn en cadeaus.’ De cognitieve dissonantie die ik ervoer bij het vrijwillig bijdragen aan dit schouwspel heb ik lang met deze gedachten weten te onderdrukken, totdat ik niet meer kon.

Zie jij niet-islamitisch Nederland tijdens Eid dan ook de takbeer doen en in alle gezelligheid ‘Allahu’akbar’ roepen?

Heeft het te maken met het feit dat ik een veroordelende betweter ben, die andere moslims graag wil wijzen op hun fouten zodat ik zelf niet geconfronteerd word met mijn eigen fouten? Ding ik naar een hoge functie bij de haram-politie? Ben ik the Grinch who stole Christmas? Ja. Nee. En misschien.

Wat ik wel zeker weet, is dat moslims geen kerst vieren. Omdat dat een heilige feestdag is voor christenen, mensen die de Bijbel lezen, in God geloven, en daar nog weleens belachelijk om worden gemaakt onder het mom van gezonde kritiek. Vervolgens moeten zij aanschouwen hoe hun heilige feestdag voor hun neus wordt weggekaapt door dezelfde mensen die hen belachelijk maken. Ik weet niet of er christenen zijn die het op die manier ervaren, maar ik kan me er best wat bij voorstellen.

Bestaat er iets als religious appropriation – religieuze toe-eigening – en maakt niet-christelijk kerstvierend Nederland zich er schuldig aan? Een vraag die mij geregeld bezighoudt tijdens de Kerstdagen.

Nu kun je als moslim, wanneer je hebt nagedacht over religieuze toe-eigening en concludeert dat daar wel degelijk sprake van is, solidair staan met je mede-geloofsgenoten. Je kunt respect betuigen voor de heilige feestdag van de ander, hen een gelukkig kerstfeest wensen, en op hun uitnodiging ingaan om buiten cola en kerstkransjes weg te werken op anderhalve meter afstand van elkaar.

Maar om dan zelf als moslim je eigen kerstboom op te tuigen in alle gezelligheid en vrolijk met alle kerstliedjes mee te blèren? Zie jij niet-islamitisch Nederland tijdens Eid dan ook de takbeer doen en in alle gezelligheid ‘Allahu’akbar’ roepen? Ik dacht het niet.

Onlangs werd moslimvoetballer Mohammed Salah op social media door moslims weggehoond om het plaatsen van een idyllische foto van hemzelf en zijn gezin, vrolijk onder een Kerstboom in matching kerstpakken cadeaus uitpakkend. Op TikTok verscheen een filmpje van een man die tevergeefs een gesloten deur probeerde te openen: ‘Mohammed Salah voor de poorten van het Paradijs’.

Hoewel ik erom kon lachen, vond ik dit ook wat ver gaan. In plaats van dat ik op de haram-politietoer ga, neem ik mezelf nu voor om mij te verdiepen in waarom kerst een heilige feestdag is voor de christenen. Zodat ik weet wat ik precies bedoel wanneer ik mijn christelijke buren een Kerstmis Mubarak toewens.

En mijn holiday spirit? Die bewaar ik lekker voor de twee heilige islamitische feestdagen: Eid ul Fitr en Eid al Adha. Want moslims kunnen tijdens deze heilige dagen wel wat meer feeststemming gebruiken.