Wat een bizarre en vreemde periode maken we met zijn allen mee. Wij zijn inmiddels een aantal weken verder, maar de situatie zal voorlopig zo blijven. Het coronavirus heeft abrupte gevolgen voor het individu en op de samenleving als geheel. Bijna iedereen moet gedurende deze crisis het leven opnieuw uitvinden.

Ook voor mij is het een zoektocht om een balans in het leven te vinden. En dat gaat niet van een leien dakje. Alles dat vanzelfsprekend was, is nu anders.

Mijns inziens heeft de mensheid dit reflectiemoment nodig om in de goede richting te gaan. De mensheid lijkt haar compassie te hebben verloren. Geweld lijkt geaccepteerd te worden, armoede heerst, discriminatie neemt toe en kansengelijkheid is ons niet onbekend.

Wat kunnen we dan van het coronavirus leren om onze situatie te verbeteren, om de wereld beter en mooier te maken? Bespiegelend daarop denk ik dat corona geen straf van God is, maar slechts een keiharde en dringende les. Een les die we echt nodig hebben om onze verantwoordelijkheid als mensen te nemen. We moeten de menselijkheid weer centraal stellen in plaats van materialisme, individualisme en egoïsme.

Deze pandemie laat ons zien dat wij mensen allemaal hetzelfde zijn. Het coronavirus discrimineert niet, wij wel. Het virus maakt geen onderscheid tussen rijk en arm, hoogopgeleid en laagopgeleid, man en vrouw – dat doen wij.

Het coronavirus discrimineert niet, wij wel

Ook in Nederland moeten we niet wegkijken voor de verborgen problemen in de samenleving, die nu door het coronavirus zichtbaar zijn geworden. Hier moeten bijvoorbeeld de kinderen sinds deze uitbraak vanuit huis de schoollessen volgen. Mijn kinderen ook.

Samen met mijn vrouw staan we elke dag vroeg in de ochtend op om onze kinderen te helpen met hun schoolactiviteiten. Elke dag besef ik dat er veel kinderen zijn die dit niet kunnen. Elke dag als ik de computer voor mijn kinderen aanzet om online lessen te volgen, besef ik dat zij wellicht een uitzondering zijn.

Veel andere kinderen hebben geen laptop of een internetverbinding thuis. En zij kunnen daarom hun ‘schoolwerkjes’ niet maken. Deze kinderen schamen zich hiervoor, waardoor ze dit niet tegen de juf of de meester durven te zeggen. Ik vraag mij elke dag af hoe andere gezinnen het doen, gezinnen die arm zijn of niet voldoende kennis in huis hebben om hun kinderen thuis te ondersteunen. Het is een hardnekkig probleem dat om een goede oplossing vraagt.

Voor dit jaar lijken de Cito-toetsen te zijn afgelast. Ik maak mij hier zorgen over. Wat betekent dat voor de kansengelijkheid in het onderwijs? Wij weten dat kinderen uit laagopgeleide gezinnen twee keer zo vaak te laag worden ingeschat als kinderen met hoogopgeleide ouders. Die laatste groep kinderen krijgt vaker een te hoog advies voor de middelbare school. Het is onze kans om hier iets aan te doen.

Wij moeten het coronavirus bestrijden zodat wij ons kunnen focussen op andere virussen in onze samenleving. De sociale isolatie vraagt om een samenwerking die wij nog niet eerder kenden. Deze pandemie laat ons zien dat we allemaal met elkaar verbonden zijn, of we het nou willen of niet, dat we allemaal mensen zijn van vlees en bloed.

Ik wil afsluiten met een uitspraak van de profeet Mohammed: ‘Jullie zijn allen van Adam en Adam is van aarde.’

Moge Allah ons behoeden tegen al het kwaad en ons van wijsheid voorzien om de wereld beter en mooier te maken.