Het land van mijn ouders, Suriname, maakte tussen 1667 en 1975 onderdeel uit van Nederland. Daarmee hoorde Suriname eerder en langer bij ons land dan bijvoorbeeld de provincie Limburg. Ongeveer vierhonderdduizend Nederlanders van Surinaamse afkomst hebben vrij intensief contact met hun land van herkomst en met de familie, vrienden, maatschappelijke organisaties en bedrijven aldaar. Toch is de aandacht in de Nederlandse media voor Suriname minimaal. En als er aandacht is, is die hoofdzakelijk negatief: corruptie, drugshandel, de strafzaak tegen president Desi Bouterse, de economische crisis in het land en stakende leraren. Dat is vrijwel het enige type berichten dat we te lezen krijgen. Waarom is de aandacht in de Nederlandse media voor deze voormalige kolonie zo beperkt en tegelijk ook zo negatief?

Mijn primaire gedachte was dat het feit dat Suriname nu een onafhankelijke republiek is, bijdraagt aan een grotere afstand tot Nederland en daarmee ook tot de Nederlandse media. Uit het oog, uit het mediahart was mijn stelling. Maar het feit dat er zo weinig over Suriname wordt bericht en dat dit nieuws vrijwel altijd negatief is staat helaas niet op zichzelf. Deze vlieger gaat namelijk ook op voor bijvoorbeeld Curaçao en over andere (ei)landen in het Caribisch gedeelte van ons koninkrijk. Het nieuws gaat over onderwerpen als corruptie in het openbaar bestuur, (drugs)criminaliteit, de dreigende gevolgen voor ons koninkrijk van de malaise in buurland Venezuela en daaraan gekoppeld de angst voor een vluchtelingenstroom richting ons koninkrijk. Maar net als voor Suriname geldt ook voor het Caribische deel van Nederland dat er meer te vertellen is dan dit soort negatief nieuws. ‘Goed nieuws is geen nieuws’, hoor ik wel eens. Het vervelende gevolg is wel dat het algemene beeld van Nederlanders over Suriname en daarmee ook over Surinaamse Nederlanders negatief wordt gekleurd. Berichten over Turkije gaan maar over drie onderwerpen: Erdogan, Erdogan en Erdogan. Media hebben daarmee een belangrijke rol in onze multiculturele samenleving, door de onderlinge beeldvorming te beïnvloeden.

Nederlandse media zijn zich onvoldoende bewust van het feit dat hun selectieve scope van het nieuws de beeldvorming kleurt. Uitzonderingen hierop zijn bijvoorbeeld het programma De Nieuwe Maan van de NTR een krant als De Kanttekening. Deze media hebben er wel bewust voor gekozen om weloverwogen en structureel de Nederlander breed te informeren over multiculturele vraagstukken in Nederland en in landen van herkomst. Andere redacties van kranten, televisie- en radioprogramma’s en online nieuwsplatforms kijken af en toe naar ‘meer diversiteit in hun redactieteam’, maar dat is iets geheel anders dan bewust en strategisch nadenken over de inhoud en pluriformiteit van journalistieke bijdragen.

Bij dezen roep ik de ‘media’ – wie zich ook aangesproken voelt tot deze sector en beroepsgroep – om meer gebalanceerd te berichten over landen van herkomst van vele bi-culturele Nederlanders. Dat is niet alleen van belang voor deze groep bi-culturele Nederlanders en hun emancipatieproces in de Nederlandse samenleving, maar het draagt tevens bij aan een meer genuanceerd beeld bij de meer traditionele, mono-culturele Nederlanders over hun landgenoten. Een gebalanceerde benadering ontkracht vooroordelen en vergroot de interesse in de bi-culturele medemens. In een land dat geteisterd wordt door polarisatie en veelsoortige maatschappelijke tegenstellingen – primair gedreven door beeldvorming en onwetendheid – is het positief beïnvloeden van ons maatschappelijk klimaat van wezenlijk belang. Ik dank de ‘media’ bij voorbaat en zie uit naar meer verheffende berichten over onder andere het land waarmee ik me nog altijd verbonden voel.