Vooropgesteld: ik onderschrijf de fundamentele kritiek op het Nederlandse kabinet, dat – gegijzeld door Wilders – de facto bij de moorddadige praktijken van de huidige Israëlische regering wegkijkt. Ik onderschrijf ook de eis dat de Universiteit van Amsterdam nu de banden met Israëlische zusterinstellingen voorlopig verbreekt.

En toch beginnen de meest fervente Palestina-aanhangers mij soms te irriteren – en ik denk dat dat voor meer mensen geldt, die op zich sympathie voor hun zaak hebben. Ik merk dat ook in mijn omgeving.

Terwijl in Nederland ook bij het electoraat van de regeringspartijen die sympathie duidelijk toeneemt, dreigen zulke demonstranten die te verspelen door de manier waarop zij opereren. Als niemand uit eigen kring hen tot de orde durft te roepen, is dat vervolgens koren op de molen van Wilders, die als buikspreekpop van Netanyahu elke kritiek op Israël als antisemitisch en de critici als terroristen poogt te demoniseren.

Waar gaat het in de praktijk om?

Allereerst – en ik concentreer mij hier op ervaringen aan de UvA zelf – de intimiderende houding van ettelijke bezetters jegens universitaire medewerkers, soms gepaard gaand met regelrecht fysiek geweld, en regelmatig met structureel vandalisme. Het betreft dan niet een ruitje dat bij binnendringen per abuis sneuvelt, maar het bewust vernielen van computerapparatuur en het bekladden van wanden. Ook vlak voor Pasen was het weer raak. De schade loopt al snel in de miljoenen.

Sommige daders komen dan met de dooddoener dat genocide erger is – dat laatste is natuurlijk zo, maar zo’n ‘argument’ geeft mij ook niet het recht mijn buurman te vermoorden. In dat opzicht zou duidelijke openlijke kritiek van de meerderheid van vreedzame demonstranten op zulke ontsporingen wenselijk zijn; nu wordt daarbij vaak uit een misplaatst solidariteitsgevoel weggekeken.

Wat ook irriteert is dat een aantal fanatieke Palestina-adepten regelmatig probeert andermans demonstratie te kapen

Wat eveneens toch terecht weerzin oproept is dat veel bezetters gemaskerd zijn. Je kunt natuurlijk een heel verhaal ophangen over het gevoel van veiligheid dankzij anonimiteit voor de bezetters, maar het gaat hier ook om het gevoel van veiligheid van de bezetten, en het onderhandelt niet prettig met lieden waarvan je niet weet wie het zijn.

Essentieel voor de universitaire gemeenschap is strijden met open vizier.

Wat ook irriteert is dat een aantal fanatieke Palestina-adepten regelmatig probeert andermans demonstratie te kapen. Als iets geschikt is om potentiële sympathisanten tegen je in het harnas te jagen, is het dat. Als ik een complotdenker was of á la Thierry Baudet in oppermachtige reptielen geloofde, zou ik vanwege het averechtse effect hier de hand van de Mossad achter vermoeden.

We zagen dat afgelopen zomer bij de GayPride, en dit voorjaar opnieuw bij de universitaire demonstraties tegen de megabezuinigingen. Bij alle onderdrukking van de Palestijnen door Israël: de queer-gemeenschap heeft, als het om háár mensenrechten gaat, van Hamas nog veel minder te verwachten dan van Netanyahu, dus dan is het enigszins wrang om dan juist met Palestijnse vlaggen te gaan zwaaien.

Op de Dam was iemand er bij de universitaire demonstratie in geslaagd om op het podium de gelegenheid te krijgen tegen alles en nog wat in het Westen te fulmineren – alsof alle aanwezige studenten en docenten zijn (inderdaad) extreem-linkse wereldbeeld onderschreven. De gematigde meerderheid voelde zich daar vast ongemakkelijk bij. Dit gebrek aan thematische zelfbeperking is natuurlijk koren op de molen van die rechtse partijen die de wetenschap graag als woke wegzetten.

En dan zijn er nog twee aspecten, die irriteren. Demonstraties die het Nederlandse Midden-Oostenbeleid met succes willen beïnvloeden, zullen zich op het Nederlandse publiek moeten richten. Dat betekent dat ook toespraken en teksten allereerst in het Nederlands moeten zijn. Of men het nu leuk vindt of niet: als het Engels domineert, versterken die de indruk van een soort buitenlandse overname van Nederlandse instellingen die toch al bij velen bestaat.

En tenslotte wens ik ook persoonlijk gevrijwaard te blijven van Poetinachtige pamflettaal waarin Israël tussen aanhalingstekens wordt geplaatst, of als ‘de Zionistische entiteit’ wordt betiteld. Over de manier waarop Israël in 1948 is ontstaan, valt – zoals bij veel staten – menige kritische noot te kraken (zelf heb ik dat hier ook herhaaldelijk gedaan), maar in dat geval is antisemitisme inderdaad niet meer ver weg. Dan haak ik af. Wilders leest zoiets natuurlijk wél met grote dankbaarheid.