Volg je het nieuws over de oorlog in Gaza nog even intensief als in de eerste maanden? En in hoeverre houd je de laatste ontwikkelingen bij? We vroegen het onze panelleden. 

Dimple Sokartara, communicatieadviseur

‘Jawel, ik volg het nog, maar vooral vanuit het perspectief van de Gazanen zelf. Zo volg ik bijvoorbeeld het Instagram-account van Bisan. Zij rapporteert, wanneer dat überhaupt mogelijk is, vanuit de Gazastrook. Zij woont daar en vertelt haar verhaal, zonder tussenkomst van de media. 

Op politiek en internationaal niveau volg ik het minder. Ik heb het gevoel dat er al maanden of zelfs jarenlang genoeg bewijs is dat Israël moet stoppen met kolonialisme, moorden en andere wandaden die ze daar plegen. Ik vind het erg verdrietig dat er, ondanks al het bewijs dat zich opstapelt, op internationaal niveau haast niks gebeurt. En juist dat zorgt ervoor dat Israël maar blijft doorgaan.’

Jakob de Jonge, kunstenaar

‘De gebeurtenissen in Gaza volg ik op de voet. En elke dag blijft het verschrikkelijk om de moorden op kinderen te zien, de ziektes die zich daar verspreiden en de genocide die er plaatsvindt. 

Het is gruwelijk om naar het leed te kijken, maar ik wil me er ook niet voor afsluiten. Onze nationale media hebben de genocide niet zo hoog op de agenda staan. Ze houden ons zoet met komkommerverhalen. Dit terwijl er dus de meest verschrikkelijke en barbaarse wandaden worden gepleegd door Israël.

Bij de Democratische Conventie in Amerika is het ook één en al theater. Over hoe geweldig Joe Biden en Kamala Harris zouden zijn in vergelijking met Donald Trump. Natuurlijk, Trump is verschrikkelijk, maar de huidige kliek bij de Democraten heeft gewoon compleet gefaald als het gaat om Palestina. 

Overigens denk ik dat de huidige stilte over Gaza snel voorbij is als de studenten weer terugkeren naar de universiteiten. Dit is een nieuwe zwarte bladzijde in onze vaderlandse geschiedenis. Dat wij dit allemaal faciliteren, huichelachtig aan de zijlijn staan te kijken en af en toe een traantje wegpinken over hoe erg het allemaal is, om vervolgens gewoon de Israëlische massamoordenaars te steunen. Het is schandalig, schaamteloos en verschrikkelijk. Er zijn gewoon geen woorden voor wat er in Gaza gebeurt.’

Mostafa Hilali, militair

‘Hoe kan je er überhaupt niet mee bezig zijn? Er is nog steeds veel aandacht voor Gaza in de media en politiek. Maar we zitten nu wel in de fase waarover Sovjet-dictator Jozef Stalin ooit zei: ‘De dood van één mens is een tragedie, de dood van miljoenen slechts statistiek.’ 

Aan het begin van de oorlog hadden de Palestijnse doden en gewonden een naam. Er was aandacht voor individueel leed. Nu gaat het weer elke dag om ‘zoveel Palestijnse doden’. De Palestijnen zijn wat dat betreft terug bij af. Veel mensen krijgen daardoor een gevoel van machteloosheid. Ze raken afgestompt. 

Desondanks: als je denkt er echt iets aan te kunnen veranderen, dan zul je altijd teleurgesteld raken. Wij kunnen op individueel niveau helemaal niets doen tegen dat leed. Ook als land niet. Het is niet realistisch om te denken dat dat wel kan.

Toch blijf ik kijken. Vooral om getuige te zijn. Ik sluit mijn ogen niet voor het onrecht dat duizenden Gazanen dag in dag uit wordt aangedaan. Stel dat dit ons land zou overkomen. Dan zouden we toch ook willen dat de wereld en vooral de grootmachten daar getuige van zijn? Ik blijf geloven in speaking truth to power (je uitspreken tegen autoriteit). En daarvoor moet je getuige blijven van de gruwelijke werkelijkheid in Gaza.’  

Ruben Arnhem, docent

‘In de wereld hebben we dagelijks te maken met conflicten en oorlogen. Ongeacht of we het willen of niet. Wij kunnen ons als mens onmogelijk met al die conflicten bezighouden. De beelden van hindoes die nu in Bangladesh worden mishandeld en misbruikt raken mij, net zoals de vele mensen die onderdrukt en vervolgd worden in Iran, omdat hun geloof en vrijheidsdenken botst met het theocratische regime dat daar nu heerst. 

De gebeurtenissen in Israël zijn zeker nieuwswaardig. Vooral vanwege het feit dat nog steeds niet alle gijzelaars bevrijd zijn. Laten we bidden en hopen dat er in al deze gebieden gauw rust en stabiliteit komt. Dat is voor iedereen goed.’

Ahmed Abdillahi, postbezorger

‘Ja, ik volg het nog wel, maar met een zekere afstand nu. Ik scan het nieuws eerder, want elke dag lijkt hetzelfde. De verschrikkingen gaan gewoon door, wat er ook gebeurt. De jonge generatie, de studenten op de universiteiten hebben een indrukwekkend protest op poten gezet. Ze hebben eigenlijk alles gedaan wat ze konden doen, maar wat is er veranderd? De Nederlandse banden met Israël blijven bestaan en het Israëlische geweld gaat door. Israël blijft doen wat het doet, met een verwijzing naar de aanval van Hamas op 7 oktober. 

‘Het is hun eigen schuld, dus wat Israël doet is terecht’, is de teneur bij pro-Israëlische mensen. Ik houd mijn hart vast. Want het geweld escaleert. Ik zie het somber in. 

Ik fiets graag. Sinds kort ook door de biblebelt. Wat me opvalt is dat er veel Israëlische vlaggen wapperen in christelijke gemeentes. In de grote steden zie je weer veel Palestijnse vlaggen. De oorlog daar heeft ook effect op de gemoederen hier. De verdeeldheid neemt toe in Nederland.’  

Ibrahim Özgül, ondernemer en bestuurder

‘Gaza is van de kaart geveegd. Wat valt er nog te volgen? Alleen maar dode baby’s en horror. Het is een plek op aarde waar de wereld geen moer om geeft. Niet hier in het Westen, maar ook niet in de islamitische wereld. Israël, gesteund door de Verenigde Staten, kan doen wat het wil. In Syrië, Soedan, Congo en vele andere plekken precies hetzelfde verhaal. 

Wij Nederlanders zijn de meest geprivilegieerde mensen van dit tijdperk. Wij kunnen gaan en staan waar we willen. Wij kunnen de hele wereld over met ons Nederlandse paspoort. Maar voor mensen in Afrika en het Midden-Oosten is het een ander verhaal. We accepteren dat zij lijden en vluchten. Het is een wrede, kille wereld, als je aan de verkeerde kant bent geboren. Vind je het gek dat mensen hier naartoe willen komen?’

Leontine Vreeke, salesmanager

‘De afgelopen maanden heb ik, net als daarvoor, zo min mogelijk nieuws gevolgd. Je ontkomt niet aan de verschrikkingen in de wereld als je de krant leest of sociale media volgt, maar als Nederlander kun je je de luxe veroorloven om je er zo veel mogelijk van af te sluiten. 

Ik heb Joodse vrienden in Tel Aviv en een vriendin die getrouwd is met een Palestijnse man. Bij elk berichtje van hen voel ik eerst angst, gevolgd door opluchting als blijkt dat ze in veiligheid zijn. We hopen op vrede, op een einde aan het geweld, maar het duurt te lang. Hun stemmen verraden de wanhoop; ze overwegen om naar Europa te vertrekken zodra de kinderen naar school kunnen, zodra ze hier kunnen werken, zodra de praktische zaken zijn geregeld.

Het nieuws over mogelijke oorlogsmisdaden en het feit dat Israël zich schuldig maakt aan gedrag dat doet denken aan dat van Hamas, heeft zelfs mijn zelfgecreëerde filter gepasseerd. Ik heb ook gehoord over de Israëlische demonstranten bij de gevangenis, die bewakers die gevangenen hebben gemarteld als helden zien. Het lijkt alsof je partij moet kiezen, er lijkt geen ruimte te zijn om simpelweg medemens te zijn, om tegen alle vormen van geweld en pijn te zijn, ongeacht aan welke kant het leed wordt geleden. 

De reactie van de wereld, of eigenlijk het gebrek daaraan, ontneemt me de lust om me in het wereldnieuws te verdiepen. Ik ben slechts een individu in Nederland, zonder invloed. Dus kijk ik weg van deze monsterlijke gebeurtenissen, zo lang en zo goed als ik kan. Die luxe heb ik.’