Op het moment dat ik dit stukje schrijf, was gisteren mijn sportdag. Een van de drie dagen in de week dat ik sport. Daar moet u zich niet al te veel van voorstellen. Ik stap op de hometrainer in de woonkamer, fiets 40 minuten en stap er weer vanaf. Op de gym waar jongeren tegenwoordig massaal naartoe gaan, noemen ze dit cardio. Het zou net zo goed pulmo kunnen heten. Het is immers ook goed voor de longen. En zo kunnen we heel wat organen langsgaan. Ik moet hier wel stoppen. Straks ga ik nog wat over de darmen vertellen. Dat sporten ook daar goed voor is. Maar mijn redacteur vindt dat vies. Het enige stukje dat ze tot nu toe niet heeft geplaatst, ging over darmen. Mensen vinden praten over darmen vies. Hier stop ik dus.
Mensen vinden praten over darmen vies
Sporten voor een spreekuur waar niet zoveel meer gebeurt, geeft rust. Je kunt achter elkaar patiënten goedgehumeurd helpen terwijl je in de luie stoel blijft zitten. Af en toe sta je op voor een lichamelijk onderzoek.
Vanwege het kwaliteitscertificaat was de tweejaarlijkse audit. Of was het driejaarlijks? De auditor snuffelde de hele dag in de praktijk. Collega’s moesten haar spreken en vertellen over wat ze deden en hoe ze het deden. Ik moest alleen spreekuur doen.
Aan het einde van de lunch werd mij opgedragen naar een visite te gaan. Ik kan vanwege privacyoverwegingen geen details vertellen. Ook al ga ik de naam van de patiënt fingeren, kunnen mensen aan de hand van het verhaal de patiënt traceren. Dan is het ook een privacyschending. Of de patiënt leest het en herkent zich erin. Dat is erg. Alleen met toestemming is zoiets niet erg. Of de patiënt kan het niet meer nalezen. Dat is nog erger. Deze visite was niet een alledaags iets. En hier stop ik.
In de middag ging de audit door. Ik had mijn loginpasje op de computer vergeten waar een collega met de auditor ging praten. De auditor had het ontdekt. Dat is erg.
De collega gaf mijn pasje terug. Ik ging spreekuur doen. Opeens was er politie in de praktijk. Daarna ook een ambulance. Een collega had ze opgeroepen. De dag was allang geen gewone dag meer. Ik bleef spreekuur doen.
Nu u hier toch bent...
Goede journalistiek kost geld. Leden en donaties maken onze gebalanceerde berichtgeving over biculturaliteit, zingeving en vrijheid mogelijk. Steun ons daarom als u ons werk belangrijk vindt.
Vertel mij meer!
