Elke maand gaat de Kanttekening in gesprek met vluchtelingen en statushouders in Nederland. Hoe zijn ze hier gekomen? En hoe hebben zij hun nieuwe leven in Nederland opgebouwd? Deze maand: de Jemenitische Wasim Hasan (32). Vanuit Maleisië reisde hij naar Nederland en vroeg hier asiel aan. Hij droomt ervan zijn studie als bouwkundig ingenieur voort te zetten om bij te dragen aan de wederopbouw van Jemen.

Voordat hij naar Nederland kwam, woonde Hasan tien jaar in Maleisië, waar hij bouwkunde studeerde. Na het behalen van zijn masterdiploma besloot hij om daar te blijven en ging op zoek naar een baan.

‘Ik heb gesolliciteerd naar verschillende functies. Ik ambieerde een ambtenaarsfuncties, of een mooie functie bij een groot internationaal bedrijf. Maar die topfuncties gingen in veel gevallen alleen naar Maleisiërs. Daar wordt erg op gelet. Alleen de lokale mensen krijgen de bestbetaalde banen, zo is mijn ervaring’, vertelt hij.

‘Veel nieuwkomers, maar ook minderheidsgroepen zoals Indiërs en Indonesiërs, komen daar moeilijk aan een goed betaalde baan. Dus toen besloot ik maar om mijn eigen onderneming te starten in de toerismebranche. Ik organiseerde reizen en rondleidingen naar de toeristische trekpleisters in Maleisië. Dat ging lange tijd goed, maar toen gooide de pandemie roet in het eten en kon ik niet meer rondkomen.’

In 2019 keerde hij terug naar Jemen om zijn familie te bezoeken. Hij zag hoe de burgeroorlog, die nog altijd aan de gang is, zijn vaderland had verwoest. Mensen leven in armoede, er was slechte toegang tot elektriciteit en de mensen die wel werk hadden werden vaak niet uitbetaald. ‘Het was een compleet ander land vergeleken met hoe ik het achterliet. Gelukkig gaat het goed met mijn familie. Mijn ouders en oudere broer wonen daar nog steeds en hebben werk en inkomen. Ik bel ze iedere dag om te vragen hoe het met ze gaat’, vertelt Hasan.

‘Als je lang in een land hebt gewoond dat niet in een oorlog is verwikkeld, een land waar het openbaar vervoer gewoon nog rijdt, en mensen in welvaart leven, dan geniet je een groot privilege. Dat beseffen veel mensen niet. Zo voelde het voor mij toen ik terugkeerde naar Jemen’, gaat hij verder. ‘Na mijn bezoek aan Jemen keerde ik terug naar Maleisië, maar daar kon ik vanwege de strenge lockdown niet meer werken. Ik moest een nieuw plan bedenken, en besloot om samen met vrienden naar Europa te reizen. We gingen naar Italië.’

Hasan wilde verschillende landen in Europa bezoeken om mensen te ontmoeten en van verschillende culturen te leren. ‘Ik heb nu redelijk veel Aziatische landen bezocht, maar Europa was voor mij nog onbekend terrein, dus besloot ik om rond te reizen.’ Na een kort verblijf in Italië, reisde Hasan door naar Spanje en Duitsland.

‘Daarna ging ik naar Nederland en ben ik niet meer weggegaan. Ik ontdekte hoe goed mensen het hier hebben vanwege de systemen die zijn opgezet om dit land te besturen. Als ik bijvoorbeeld kijk naar het zorgsysteem, dat is voor de meeste mensen hier goed geregeld. Mensen kunnen hier gemakkelijk aan de zorg komen die zij nodig hebben’, zegt hij. ‘Ik leerde ook mensen kennen die naar Nederland zijn gevlucht en hier een succesvol bestaan voor zichzelf en hun gezin wisten op te bouwen. Daar raakte ik enorm van onder de indruk.’

Uiteindelijk nam Hasan de beslissing om in Nederland te blijven. In Ter Apel diende hij een asielaanvraag in. Op grond van zijn Jemenitische nationaliteit werd zijn asielaanvraag goedgekeurd. Na een verblijf van vijf maanden in het asielzoekerscentrum kreeg hij een woning toegewezen in Amsterdam, waar hij nu nog steeds woont. Inmiddels woont hij bijna twee jaar in Nederland. Hij leerde er een Turks-Nederlandse vrouw kennen, die hij nu zijn grote liefde noemt.

‘Ik ben ontzettend dankbaar dat ik in Nederland mag wonen. Ik wil er alles aan doen om een goed bestaan voor mijzelf en mijn geliefde op te bouwen, maar ook om bij te dragen aan de maatschappij.’ Hasan heeft ambities om als bouwkundig ingenieur verder te studeren en promotieonderzoek te doen aan een Nederlandse universiteit. ‘Daarvoor moet ik wel flink aan de bak, te beginnen met de Nederlandse taal. Het is wel een lastige taal om te leren, maar mijn vriendin helpt mij met oefenen.’

‘Ik wil alles wat hier goed gaat toepassen in Jemen, opdat de mensen het daar ook net zo goed kunnen hebben’

Hasan denkt ook aan het starten van een eigen onderneming in Nederland. ‘Wel in de bouwsector, niet in de toerismebranche. Hier in Nederland zijn helaas niet zoveel mooie plekken als in Maleisië’, lacht hij. Vooral nu het koud is mist hij het zonnige klimaat in Maleisië. De mensen die hij in Nederland leerde kennen, zorgen er echter voor dat hij zich hier desondanks thuis voelt.

‘De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Ik merk dat men in Nederland bijna altijd bereid is om anderen te helpen. Wat ik wel moeilijk vind, is om echt bevriend te worden met Nederlanders. Vaak zijn zij toch wel wat terughoudend in het delen van persoonlijke verhalen, of dan willen ze mij niet helemaal in hun leven toelaten. De Nederlandse cultuur is ook heel individualistisch, dat ben ik niet gewend.’

Ondanks de cultuurverschillen denkt hij dat Nederlandse mentaliteit van hard werken en zijn eigen grote doorzettingsvermogen hem ver kunnen brengen in het leven. ‘Ik ben nog altijd onder de indruk van de systemen waarmee dit land wordt bestuurd. Je ziet hier heel weinig corruptie, en in de landen waar ik heb gewoond was dat dagelijkse kost’, zegt hij. ‘Als de oorlog in Jemen voorbij is, en ik hier mijn doelen heb bereikt, dan wil ik terugkeren naar mijn geboorteland. Dan wil ik de systemen en alles wat hier goed gaat toepassen in Jemen, opdat de mensen het daar ook net zo goed kunnen hebben als de mensen hier.’