De Armeense onderzoeker en journalist Gayane Ayvazyan wordt geïntimideerd door nationalistische Armeniërs, vanwege haar dissidente mening over het betwiste gebied Nagorno-Karabach. Dit vertelt ze aan de Armeens-Turkse krant Agos.
Eind vorig jaar moest Armenië na een korte oorlog een groot deel van dit gebied afstaan aan buurland Azerbeidzjan. Armenie mag de hand in eigen boezem steken, vindt Ayvazuan. Dit gebied hoorde officieel bij Azerbeidzjan, maar is na de val van de Sovjet-Unie in 1991 door de Armeniërs bezet tijdens een bloedige oorlog.
De opmaat tot de recente oorlog om het gebied begon volgens Ayvazyan in 2019, nadat premier Nikol Pashinyan niet meer bereid was om over vrede te onderhandelen over de kwestie Nagorno-Karabach, dat toen door Armenië was bezet.
Pahninyan, toen: ‘Artsakh (de Armeens-nationalistische naam voor Nagorno-Karabach, red.) is Armenië. Het is voorbij.’
Ayvazyan was toen bezig om het officiële Armeense discours kritisch te onderzoeken. ‘Al dertig jaar lang scan ik dagelijks de media, vooral de officiële kranten, zonder er een te missen. Daar zag ik wat een verschrikkelijk beleid de politieke elite van Armenië had in de kwestie-Karabach en hoezeer ze de mensen manipuleerden.’
Haar onderzoek kwam net uit toen Pashinyan zijn omstreden verklaring aflegde. Ayvazyan dissidente stem werd steeds bekender. Ook de media in Azerbeidzjan hadden belangstelling voor haar visie op het conflict. Nationalistische Armeniërs daarentegen voelden zich verraden. Sommigen bedreigden haar.
Toen eind 2020 een oorlog om Nagorno-Karabach uitbrak, die met behulp van Turkse steun door Azerbeidzjan werd gewonnen, namen de bedreigingen toe. Ze postte elke dag een kritisch verhaal op social media. ‘Ik begon dreigbrieven te krijgen. Na die periode werd ik een doelwit.’
Sommige mensen bedreigden haar via social media en privéberichten, anderen contacteerden haar werkgever en eisten haar ontslag. Een regeringspartij noemde Ayvazyan een landverrader en eiste dat ze in de gevangenis werd gegooid.
Ayvazyan trok zich er weinig van aan: ‘De enige oplossing voor dit conflict was verzoening, waarvan de eerste stap de terugkeer van de zeven toegeëigende gebieden was. Ja, dit waren bezette gebieden, geen bevrijde. Dit simpele feit moet worden aanvaard.’
