Het overlijden van de Britse koningin Elizabeth II doet de pijn van het Britse koloniale verleden herleven bij velen met roots in Afrika, India en de Cariben.
Zo is de Nigeriaanse wetenschapper Uju Anya, universitair hoofddocent aan een Amerikaanse universiteit, woedend op het Britse koningshuis, dat volgens haar medeverantwoordelijk is voor de dood van familieleden. Ze voelt niets anders dan minachting, twittert ze.
De Zimbabwaans-Amerikaanse schrijfster Zoé Samudzi deelt haar kritiek. ‘Als [iemand van de] eerste generatie van mijn familie die niet in een Britse kolonie is geboren, zou ik dansen op de graven van elk lid van de koninklijke familie als ik de kans krijg, vooral op die van haar’, twittert ze.
De Zuid-Afrikaanse oppositiepartij Economic Freedom Fighters heeft zelfs een statement opgesteld waarin de partij beweert niet te zullen rouwen om Elisabeths dood: ‘Elizabeth Windsor heeft tijdens haar leven nooit de misdaden erkend die Groot-Brittannië en haar familie in het bijzonder over de hele wereld hebben begaan. In feite was ze een trotse vaandeldrager van de gruweldaden, tijdens haar regeerperiode. Toen het volk van Jemen in opstand kwam om te protesteren tegen het Britse kolonialisme, beval Elizabeth een brute onderdrukking van die opstand.’
Onder Elisabeth, die sinds 1952 koningin was, verloor het Britse rijk veel van zijn koloniën zoals Gambia, Ghana, Kenia, Zimbabwe, Jamaica, Barbados en de kolonie Aden, een deel van het tegenwoordige Jemen.
Volgens de Londense geschiedenishoogleraar Matthew Smith zijn de felle reacties niet gericht tegen koningin Elizabeth II persoonlijk, vertelt hij aan de Amerikaanse zender NBC. Criticasters hekelen het Britse koningshuis als instituut, en brengen ze dit in verband met het Britse imperialisme en kolonialisme. ‘Dat is een systeem dat verder gaat dan de persoon van koningin Elizabeth’, legt hij uit.
