De Indiase deelstaat Gujarat heeft elf hindoemannen vrijgelaten, die in 2008 tot levenslange gevangenisstraffen werden veroordeeld na de verkrachting van een zwangere moslimvrouw in 2002.
De groepsverkrachting vond in 2002 plaats, tijdens een bloedige pogrom op moslims in Gujarat waarbij ongeveer tweeduizend mensen omkwamen. Saillant: de eerste minister van Gujarat was toen Narendra Modi, de huidige premier van India. Modi’s hindoe-nationalistische Bharatiya Janata-partij regeert nog steeds Gujarat.
De elf zijn op borgtocht vrijgelaten nadat de deelstaatregering hun verzoek om kwijtschelding van de straf had goedgekeurd.
‘Het feit is dat ze bijna vijftien jaar in de gevangenis hebben gezeten en in aanmerking kwamen voor kwijtschelding’, aldus een hoge Indiase ambtenaar tegen het internationale persbureau Reuters.
Volgens de Indiase wet kunnen veroordeelden na veertien jaar gevangenisstraf in aanmerking komen voor kwijtschelding van de straf.
Bilkis Bano, het slachtoffer, was 21 jaar oud en vijf maanden zwanger toen ze werd verkracht. Ze overleefde de groepsverkrachting door net alsof te doen dat ze dood was. Haar drie jaar oude dochtertje overleefde de pogroms niet. Ze werd gedood door hindoe-extremisten die haar met haar hoofd op de grond sloegen.
De Indiase advocaat Mehmood Pracha vertelt de Arabische nieuwszender al Jazeera dat de vrijlating van de elf de betrokkenheid van de BJP bij de pogroms in Gujarat van 2002 extra onderstreept.
‘Ze (de BJP) waren betrokken bij Gujarat bloedbad tegen de moslimgemeenschap. En nu komen zij hun beloften na die ze hadden gedaan aan de criminelen, daders en hun kaders, in deze zaak, dat ze hen zullen beschermen tegen alle juridische vervolging en dat is wat ze tot op heden doen.’
Volgens hem is de vrijlating van de elf een waarschuwing voor iedereen in India die gerechtigheid zoekt: ‘Je moet goede juridische bijstand hebben. Behalve als je een goed juridisch team hebt en je vastberaden bent om voor je rechten te vechten, wordt het steeds moeilijker om gerechtigheid te krijgen, vooral onder het huidige regime.’
