Mensenrechtenorganisatie Amnesty International kent een cultuur van wit privilege. Dit staat in een intern rapport waar de Britse krant the Guardian de hand op heeft weten te leggen.
Amnesty-personeel uitten zich doorlopend racistisch over zwarte mensen en Pakistaanse Britten, aldus het rapport dat in oktober werd geschreven. Degenen die hierover klaagden werden als ‘overgevoelig’ bestempeld. Ook maakte men zich schuldig aan ‘micro-agressies’, zoals het aanraken van het haar van zwarte collega’s.
Verder zouden zwarte medewerkers zich vaker moeten verantwoorden over hun werk. Ook hebben niet-witte mensen het gevoel dat ze weinig in te brengen hadden bij projecten en sneller aan de kant worden gezet. Tevens werd er te weinig rekening gehouden met religieuze diversiteit, aldus het rapport.
Amnesty-personeel in het internationale hoofdkantoor in Londen zou zich ook agressief en afwijzend opstellen tegenover personeel in kantoren in zuidelijkere landen.
Katherine Odukoya is een van de acht Britse (ex-)medewerkers die zich nu als klokkenluiders opstellen. Zij is woedend en vindt dat de directie moet opstappen.
‘We sloten ons aan bij Amnesty in de hoop om campagne te voeren tegen mensenrechtenschendingen, maar we werden in plaats daarvan teleurgesteld toen we beseften dat de organisatie die schendingen in feite hielp bestendigen.’
Odukoya zegt dat ze als zwarte vrouw voortdurend mentaal uitgeput was door een omgeving die ‘vijandig tegenover zwartheid’ stond. Amnesty zou zich laten leiden door een witte middenklasse-cultuur. ‘Wit privilege was alomtegenwoordig.’
De oud-medewerker beschrijft ook hoe collega’s commentaar hadden op haar haar en vroegen of ze het mochten aanraken. Haar collega’s refereerden ook steeds negatief aan haar ‘stadse’ accent en noemden haar het ‘zwarte meisje’.
Kate Allen, directeur van Amnesty in Londen, heeft haar excuses aangeboden. Ze wil echter nog niet ingaan op individuele gevallen, omdat alles nu nog wordt onderzocht.
‘We weten dat institutioneel racisme bestaat in het Verenigd Koninkrijk en dat wij, net zoals elke andere organisatie, niet immuun zijn voor dit levensgrote probleem.’
In 2019 schreef the Guardian al dat er bij Amnesty International een giftige sfeer heerste van pesten en discriminatie, waardoor twee medewerkers in 2018 zelfmoord hadden gepleegd.
