Acteur Ramsey Nasr, zoon van een Palestijnse vader en een Nederlandse moeder, hield gisteren een vlammend verhaal bij Khalid & Sophie over de slachtoffers van de Israëlische aanvallen op Gaza.
Nasr schreef een artikel over het lot van de mensen in Gaza, dat vandaag in NRC verscheen. Bij Khalid & Sophie droeg hij een ingekorte versie voor. Op kijkers maakte zijn verhaal diepe indruk.
‘Alle gijzelaars, alle doden uit Israël en Europa, hebben hun namen gekregen. Hun familieleden en vrienden zijn gehoord, hier op tv, in de krant. Hun levens, dromen, idealen zijn ons bekend voor altijd. En ik vind dat terecht.
‘Wel heb ik een vraag. Hebben Palestijnse levens eenzelfde waarde voor ons? Kennen we ook de namen van hun dode baby’s, hun vernederde grootouders, vermoorde kinderen? Kennen we hun individuele dromen, vrienden, schoolrapporten? Palestijnse levens worden doorgaans bij aantal genoemd. 48 doden. Twaalfhonderd gewonden. Geen namen, maar nummers. En dit geeft aan hoe wij ons mededogen verdelen. Want ook Palestijnen worden levend verbrand, ook Palestijnse dorpen kennen pogroms, uitgevoerd door Israëli’s. Palestijnse kinderen worden gemarteld. Zitten jaren gevangen zonder aanklacht of hulp. En dit gebeurt al generatie op generatie, al 75 jaar.
‘En misschien zijn we daarom immuun geworden. Voor ons zijn het geen mensen. Het is verzameld leed. Houdt het dan nooit op? Maar voor mij is het familie. En ook ik denk: Houdt het dan nooit op?
‘Alleen heb ik het dan over de blinde steun aan een voor mij overduidelijk systeem van apartheid en etnische zuivering. Premier Rutte zei na de Hamas-aanslagen: ‘we hebben niet zo heel vaak meegemaakt dat dit conflict zich richt op heel gewone mensen.’ Kennelijk ziet hij Palestijnen niet als gewone mensen. Maar ze zijn er. Wij bestaan. Het piepkleine Gaza telt 2,2, miljoen inwoners. Bijna de helft van hen is nog een kind. Van alle kinderen in Gaza is tachtig procent gediagnosticeerd als depressief. Vragen wij ons ooit af, wat zij dromen?’
