‘Toeslagenkind’ Milton Moreira Moreno las gister tijdens een hoorzitting van de parlementaire enquête naar het toeslagenschandaal een gedicht voor. Het gedicht wordt op sociale media veelvuldig gedeeld.
‘Ik heb geen jeugd gehad’, zei Moreno tegen de Kamercommissie. Toen hij twaalf was, ontdekte Moreno dat zijn alleenstaande moeder een grote schuld bij de Belastingdienst had. Bij toeval vond hij een brief waarin stond dat zij een bedrag van meer dan honderdduizend euro moest terugbetalen aan ten onrechte ontvangen toeslagen, vermeerderd met boetes.
Wat volgde was een jarenlange, moeizame strijd tegen armoede. Vanaf zijn veertiende had hij een bijbaan in de supermarkt, waar hij na school werkte tot sluitingstijd. De verdiensten gaf hij aan zijn moeder. Toch viel er een dwangbevel op de mat. ‘Er kwamen twee mannen aan de deur. Ze liepen brutaal door het huis, ze keken naar de tv, de Playstation, de meubels. Ze maakten sommetjes,’ zegt Moreno.
Over wat de ‘toeslagenaffaire’ voor hem als kind heeft betekend, schreef hij het gedicht ‘Bewustwording is vernietigd’.
Bewustwording is vernietigd.
Het is niet oké om als fraudeur bestempeld te worden.
Het is niet oké om in armoede te leven.
Het is niet oké om geen geld te hebben.
Het is niet oké om geen verjaardagen, Suikerfeest en vele andere heilige feestdagen te vieren.
Het is niet oké om geen geboorte mee te maken of geen afscheid van je dierbare te mogen nemen.
Het is niet oké als een vreemde in je huis komt, prijzen op je bezittingen zet.
Het is niet oké om naar school te lopen.
Het is niet oké als je uit de auto van je moeder wordt gezet en je daarna naar huis mag lopen.
Het is niet oké dat je moeder werkt en blijft werken zonder vooruitzicht.
Het is niet oké dat de slager zijn eigen vlees keurt.
Het is niet oké dat mensen met een bepaalde functie niet veroordeeld worden voor hun misdaden.
Het is niet oké dat wij moeten bewijzen dat wij slachtoffers zijn.
Het is niet oké om alles maar te accepteren.
Het is niet oké om stil te blijven.
Het is niet oké. Het zal nooit oké zijn om gediscrimineerd te worden of racistisch veroordeeld te worden door de staat die ons hoort te beschermen.
Het is niet oké dat ze zwijggeld geven om voor hun gemoed rust te kopen.
Het is pas oké als er aan mij wordt gevraagd hoe ik me voel.
Het is pas oké als we een fijne plek te hebben om elkaar te ontmoeten, in mijn eigen woonplaats, of de plaats waar het allemaal is begonnen.
Het is oké om mij safe te voelen samen met de medemens.
Het is oké om alles maar te accepteren.
Het is niet oké om stil te blijven.
Ik heb ook een stem, wij allemaal. Het is pas oké als ik zelf mag beslissen over mijn leven. Oké?
