Vandaag wordt bekend wie de Nobelprijs voor de Vrede krijgt. De Amerikaanse president is ervan overtuigd dat hij die verdient. Volgens criminoloog Yarin Eski doet Trump aan nobelwashing over de rug van de doden in Gaza en onder dreiging van nog meer geweld.

Over de rug van genocideslachtoffers en met de dreiging van meer genocide de Nobelprijs voor de Vrede willen krijgen. Vredesonderhandelingen om een ereprijs te onderhandelen. We hadden ook niet anders kunnen verwachten van president Trump en zijn art of the deal.

Een vredestichter die niet uit overtuiging, maar door angst van andere wereldleiders zichzelf verder in zijn megalomanie weet te verliezen. Het is een moderne versie van De nieuwe kleren van de keizer: iedereen klapt mee, want niemand durft te zeggen dat deze keizer bloed aan zijn handen heeft. En dat hij bereid is nog meer bloed te verspillen voor die vrede. Of zoals de DC Comics-antiheld Peacemaker zegt: ‘I cherish peace with all of my heart. I don’t care how many men, women and children I need to kill to get it.’

Ik noem dit nobelwashing in zijn puurste vorm: een massaal toneelstuk waarin oorlogszucht en macht worden omgedoopt tot vredesmoralisme dat eigenlijk vredestotalitarisme is.

Iedereen ziet wat hier gebeurt. Het is absurd, maar geen wereldleider die iets zegt, terwijl Trump denkt te kunnen gaan paraderen over het diplomatieke toneel, omringd door regeringsleiders die applaudisseren uit angst in ongenade te vallen. Want zij weten wat er gebeurt als je weigert mee te doen.

De hypocrisie is daarmee collectief geworden. Landen die wapens leveren, buigen het hoofd en noemen dat ‘bemiddeling’. Regeringen die zwijgen over genocide, prijzen de dialoog. En journalisten die beter weten, schrijven dat de internationale gemeenschap hoopvol is. Nepvrede krijgt een podium voor zelfbehoud.

‘Wat ooit stond voor nobelheid, is nu een spiegelpaleis van hypocrisie geworden’

Mocht Trump de Nobelprijs krijgen, zal dat niets veranderen aan de ellende, aan de hongersnood, aan de Palestijnse kinderen die begraven worden onder het puin.

En hoewel minder belangrijk, de prijs zal aan waarde inboeten. Geen moreel kompas meer, maar een morele paspop. De prijs verandert van een eerbetoon aan geweten in een trofee voor imagoherstel. Wat ooit stond voor nobelheid, is nu een spiegelpaleis van hypocrisie geworden.

Wanneer vrede wordt beloond zonder gerechtigheid, verliest de prijs niet alleen zijn glans, maar ook zijn betekenis. Uiteindelijk zal niemand zich nog afvragen wie de Nobelprijs heeft gewonnen, alleen wie er in hemelsnaam dacht dat die verdiend was.

En wie wil er dan nog ooit de Nobelprijs voor de Vrede ontvangen? Ja, waarschijnlijk die andere vredesautocraten die denken het nodig te hebben om het bloed van hun handen te wassen — die verlangen naar de absolverende reiniging door nobelwashing.

Wat een lugubere grap.