Mijn naam is Eva Prins, ik ben een Joodse journalist en ik ben woedend.

Op alle politici, inclusief burgemeester Halsema, die het lef hebben om de Maccabi-rellen, in een grove omdraaiing van de werkelijkheid, ‘een uitbarsting van antisemitisme’ te noemen. Of nog erger: vergelijkingen te maken met de Tweede Wereldoorlog.

Hoe durven jullie!

Ik spreek hier namens mezelf, maar ik weet dat ik ook spreek namens de vele Joden – en joden –, in en buiten Amsterdam, wier stem niet wordt gehoord omdat zowel de gemeente Amsterdam als onze landelijke politici, als alle media onder de J van Joden uitsluitend het CIDI en hun zionistische geestverwanten in hun adresboekjes hebben staan.

Mijn moeder, mijn oom, mijn grootouders, mijn oudooms en tantes, achterneven en achternichten zijn hier in de jaren ’40 samen met tienduizenden andere Amsterdamse Joden van de straat gehaald, uit hun huizen gesleept, verraden op hun onderduikadressen en afgevoerd in beestenwagens. De meesten keerden nooit terug. Dat is Jodenjacht. Dat zijn pogroms.

Wij laten ook de burgerrechten van onze islamitische medeburgers niet afpakken

En die Israëlische hooligans, dat zijn de fascisten. Deze ‘Maccabi-fans’ vertegenwoordigen een regime dat, in Den Haag notabene, terechtstaat voor genocide, de zwaarste misdaad tegen de menselijkheid. Deze hooligans zijn voor een groot deel IDF-soldaten en – reservisten met het bloed van de kinderen van Gaza nog aan hun handen. En dat ze daar reuzetrots op zijn, lieten ze luid en duidelijk horen terwijl ze met ijzeren staven bewapend, ‘Kill all Arabs’ scanderend de straten van Amsterdam onveilig maakten. Nul veroordeling of verontwaardiging heb ik daarover gehoord. Integendeel!

De fascisten waren terug, en werden met open armen ontvangen. En, als je dan toch een vergelijking met de Tweede Wereldoorlog wilt maken: ook nu, opnieuw, keken de autoriteiten weg en beschermden niet hun eigen burgers. Niet de mensen bij wie de vlaggen van de muren werden getrokken en de ramen werden ingeslagen. Niet de taxichauffeur die in elkaar werd geslagen. En ook niet, opnieuw, haar Joodse inwoners die hier zaterdagavond een herdenking van Kristallnacht wilden houden vanuit de enige juiste lessen die je uit de Tweede Wereldoorlog kunt trekken: ‘Nooit meer is voor iedereen’ en ‘Nooit meer is nu.’ Dus wilden zij – uiteraard – ook stilstaan bij de slachtoffers van de ongoing genocide in Palestina. Maar dat mag niet in Amsterdam, dan ben je verdacht, of erger: word je in elkaar gemept.

Shame on you!

Maar al leggen jullie honderd of duizend demonstratieverboden op. En al nemen jullie nog veel meer maatregelen uit het fascisme-handboek van Wilders, ik zal, en wij zullen, niet wegkijken en niet zwijgen. Uit respect voor, en in naam van, al mijn, al onze weggevoerde en vermoorde familieleden.

Wij laten onze identiteit en onze familie(geschiedenis) niet misbruiken voor jullie polariserende en racistische politieke agenda. Wij laten onze burgerrechten niet – nogmaals – afpakken en wij laten ook de burgerrechten van onze islamitische medeburgers niet afpakken. Noch laten wij ons door jullie medeplichtig maken aan een genocide: niet in onze naam!

Wij zullen niet wegkijken en niet zwijgen. Omdat wij, als geen ander zou ik bijna zeggen, weten dat het begint met ontmenselijking en eindigt bij genocide.

En hoe hard jullie de werkelijkheid ook proberen te verdraaien, ik weet, wij weten, dat wij aan de juiste kant van de geschiedenis staan.