De spanning buiten de kerk heeft zijn weerslag op het publiek binnen. Strakke gezichten, veel beveiliging, en zonder aanmelding en identiteitskaart kom je niet binnen. De lezing trekt veel jonge mensen aan, voornamelijk studenten met keffiyeh-sjaals om, handig tegen de kou in de kerk.

‘We houden een zero-tolerancebeleid aan’, zegt de moderator vooraf. ‘Iedereen is vrij om de eigen mening te verkondigen, maar wanneer er racistische, seksistische, homofobe, transfobe, islamofobe en antisemitische uitingen worden gedaan, zal diegene uit de zaal worden verwijderd.’

Een paar keer wordt er aan de deur gebonkt en zijn scanderende activisten te horen. ‘We zijn getuige van een genocide die wordt gelivestreamd en we zijn medeplichtig aan wat er in Gaza gebeurt’, stelt de moderator, die ook denkt dat het wankele bestand tussen Hamas en Israël niet lang meer zal standhouden.

‘Sorry dat ik veel grapjes maak. Het is mijn manier om met de situatie om te gaan, anders word ik gek’

Hij wijst naar de wapenhandelaren die miljarden zouden hebben verdiend, terwijl gruwelijkheden dag in dag uit worden goedgepraat door het Westen. ‘Dat we hier kennis van nemen is niet genoeg, we moeten handelen’, meent hij en bouwt de spanning verder op voor de grote ster van de avond.

Staande ovatie

Francesca Albanese krijgt een staande ovatie en het duurt eventjes voordat ze kan spreken. Ook zij is gespannen. ‘Sorry dat ik veel grapjes maak. Het is mijn manier om met de situatie om te gaan, anders word ik gek’, zegt ze later op de avond.

Albanese heeft veel tegenstanders die haar voor ‘antisemiet’ uitmaken. Op de dag van de lezing werd ook bekend dat de Tweede Kamer op het laatste moment een uitnodiging ingetrokken had.

‘Dat maakt niet uit hoor’, reageert ze laconiek, maar heeft wel een verrassing in petto. ‘Omdat ik zo’n smerige, vuile vrouw ben, ga ik morgen toch naar het parlement’, zegt ze met een brede glimlach, waarop de zaal losbarst van enthousiasme en haar weer een staande ovatie geeft.

‘Onze politici zijn als herten die in shock zijn’

Ze heeft dan al zeker een uur bijna non-stop gepraat over ‘het onrecht’ in Gaza, over wat genocide inhoudt en hoe ze omgaat met kritiek. ‘Nee, niet iedereen hoeft dood om over genocide te spreken’, zegt ze met een nagebootst geïrriteerd stemmetje. Ook doet ze een boekje open over settler-colonialism, waarbij kolonisten land innemen en de oorspronkelijke bevolking verdringen.

‘Ik snap niet waarom mensen zo boos worden als het over kolonisme gaat, ze hoeven alleen maar de geschriften van de stichters van Israël, zoals Herzl en Ben-Gurion, te lezen; die hebben het voortdurend over een koloniaal project en de kolonisatie van Palestina’, zegt Albanese.

De moderator zit erbij en kijkt ernaar. Net als de toeschouwers in de zaal, die lang moeten wachten voordat ze een paar vragen mogen stellen.

Voortdurende herinnering

Over het Palestijnse geweld waarmee Israëliërs te maken krijgen, is Albanese totaal niet verrast. ‘Je kunt van mensen die beroofd worden niet verwachten dat ze hun land zomaar afstaan,’ zegt ze. ‘Het geweld is een reactie op het kolonialisme van Israëliërs’, meent Albanese, die de Palestijnen in Palestina een ‘voortdurende herinnering’ aan de Israëlische zonden noemt. ‘En daarom moeten de Palestijnen worden uitgewist’, voegt ze toe.

Ook het Westen krijgt er flink van langs. ‘In plaats van Israël tot de orde te roepen, heeft het Westen de Israëlische razernij alleen maar meer mogelijk gemaakt. Onze politici zijn als herten die in shock zijn en geen poot verzetten.’

Dan maant ze zich direct tot het publiek.

‘De enige reden dat Palestijnen niet volledig zijn uitgewist in Gaza, komt door het verzet van de Palestijnen zelf én de protesten die plaatsvinden.’

Ze steekt de aanwezige studenten een hart onder de riem. ‘Ik weet dat jullie vermoeid zijn, maar we moeten doorgaan en onze rechten en de wet gebruiken om een verandering te forceren. Een goddelijke interventie gaat de situatie voor Palestijnen niet veranderen. We moeten ervoor strijden. We mogen niet opgeven’, zegt Albanese.

‘Ik heb 7 oktober veroordeeld’

De mensenrechtenadvocaat wordt door pro-Israëliërs in de extremistische hoek geduwd, omdat ze de aanslagen van Hamas op 7 oktober niet zou hebben veroordeeld. ‘Dat klopt niet, ik heb 7 oktober veroordeeld’, zegt ze. ‘Maar 7 oktober maakt het 75-jarige onrecht niet ongedaan.’

Geen empathie

Ze somt cijfers van het onrecht op: ‘Er waren al duizenden Palestijnse doden gevallen in de vijf oorlogen die voor 7 oktober in Gaza werden gevoerd. Alleen in 2023, voor 7 oktober, waren er al honderden Palestijnse en tientallen Israëlische doden.’

Ze richt zich nogmaals tot het Westen. ‘Palestijnse doden tellen niet. Er wordt niet naar omgekeken. Er is geen empathie. Er was geen empathie voor de Joden honderd jaar geleden. En er is nu geen empathie voor de Arabieren.’

Het publiek in de kerk is getuige van een ‘sterke vrouw’, zoals de moderator aan het begin van de avond meerdere malen heeft gezegd, die revolutionair voor verandering pleit. Albanese weet dat het niet makkelijk is, maar gelooft er wel in. ‘Eerst negeren ze je, dan lachen ze je uit. Vervolgens schreeuwen ze naar je en vallen ze je aan. Maar uiteindelijk win je’, zijn haar laatste woorden van de avond.