Syrië heeft sinds dit weekend een nieuw kabinet. Hoewel de belangrijkste posities toekomen aan de inner circle van Ahmed al-Sharaa, zetelen ook een christelijke vrouw, een alawiet, een Koerd en een druus in de nieuwe ministerraad.
Hoewel het nog steeds een overgangsperiode betreft, zullen de 23 ministers de komende vier tot vijf jaar dienen als vertegenwoordigers van het land in opbouw. De benoemingen volgen op de grondwettelijke verklaring van eerder deze maand en vervangen de tijdelijke machthebbers die in december werden aangesteld.
Volgens Syrië-expert Fabrice Balanche zijn de belangrijke portefeuilles gegeven aan ‘voormalige wapenbroeders’ die ook deel uitmaakten van het bestuur in Idlib, meldt nieuwsdienst AFP.
De meest opvallende benoeming is die van Hind Kabawat tot minister van Sociale Zaken en Arbeid, de eerste vrouw die door Al-Sharaa werd benoemd. Kabawat is christen en draagt geen hoofddoek. Verder valt de benoeming van een nieuwe grootmoefti op. Deze ging naar Osama al-Rifai, die geldt als een matigende stem en meerdere fatwa’s uitvaardigde tegen HTS.
Desalniettemin is er veel wantrouwen richting het nieuwe kabinet. De autonome Koerdische regering in het noordwesten van Syrië verwierp zondag de legitimiteit van de nieuwe nationale regering omdat het de diversiteit van het land niet weerspiegelt. In diezelfde woorden verwierp het eerder de tijdelijke grondwet. Bovendien is er niemand uit de autonome Koerdische regering benoemd, terwijl deze vorige maand een overeenkomst sloot over integratie met de nieuwe regering.
Volgens een anonieme bron in The Economistis Al-Sharaa weinig bereid om de macht te delen. Hij zou aan micro-management doen, niet delegeren en anderen nauwelijks vertrouwen. De posten die nu aan minderheden zijn gegeven, hebben weinig impact en zijn waarschijnlijk bedoeld om het Westen zoet te houden in de hoop dat sancties worden opgeheven, schrijft Jenne Jan Holtland inde Volkskrant.
Tegelijkertijd moeten we ook niet te veel verwachten, vindt Aron Lund van de denktank Century International. ‘Elke regering moeite zou hebben om stabiliteit in het land te brengen. Een radicale islamitische factie aan de macht zien komen en minderheden erbij betrekken, zelfs op een symbolische manier, is misschien niet ideaal, maar het had erger gekund’, zei hij volgens AFP.
Marine Le Pen is veroordeeld tot vier jaar cel en een boete wegens verduistering van EU-geld, en mag zich vijf jaar niet verkiesbaar stellen. Radicaal-rechtse politici zoals Trump en Wilders beschouwen het vonnis als politiek gemotiveerd.
De leider van de Franse radicaal-rechtse partij Rassemblement National noemt het vonnis een politiek oordeel, tragisch voor de Franse democratie. ‘Ik ben uitgeschakeld, maar effectief ook miljoenen Fransen’, zei ze maandag in een interview op tv. Le Pen werd gezien als een van de meest kansrijke kandidaten voor de volgende presidentsverkiezingen in Frankrijk.
Le Pen heeft EU-geld dat bedoeld was voor het aanstellen van adviseurs, gebruikt voor haar eigen partij. Hiervoor kreeg ze een celstraf van vier jaar, waarvan twee jaar voorwaardelijk. De andere twee jaar mag ze buiten de gevangenis doorbrengen met een enkelband. Daarnaast moet ze een boete van 100.000 euro betalen.
De grootste tegenslag voor de politica is echter het feit dat ze zich niet verkiesbaar mag stellen. Ze had de veroordeling wellicht verwacht, maar zou hiertegen in hoger beroep zijn gegaan, legde ze uit in het interview. Een hoger beroep duurt in Frankrijk jaren, waardoor ze zich alsnog kandidaat zou kunnen stellen voor de volgende presidentsverkiezingen.
De veroordeling veroorzaakte veel ophef in Frankrijk, met zowel voor- als tegenstanders van het vonnis. Rechtse politici wereldwijd veroordeelden de uitspraak, waaronder president Trump en ook Geert Wilders. Elon Musk voorspelt dat het averechts zal werken, net als bij Donald Trump, die eerder ook veroordeeld werd en nu president is.
Hoewel Le Pen zich niet verkiesbaar kan stellen, is er al een alternatief voor de leider van de radicaal-rechtse partij. Partijvoorzitter Jordan Bardella (28) is erg populair en heeft een grote aanhang op sociale media. Hoewel hij nog jong is, wordt hij gezien als een veelbelovende kandidaat nu Le Pen niet mee kan doen, zei Europa-correspondent Saskia Dekkers gisteren in de uitzending van Nieuwsuur.
‘Een lintje uitdelen kunnen we niet, maar onze dankbaarheid en respect hebben jullie. Onvoorwaardelijk’, staat vandaag in een paginagrote advertentie van diverse organisaties in NRC en de Volkskrant. Ze steunen de vrijwilligers die werden geschoffeerd door asielminister Marjolein Faber van de PVV. Zo meldt het AD.
VluchtelingenWerk Nederland, de Vereniging Nederlandse Organisaties Vrijwilligerswerk (NOV) en de brancheorganisatie Goede Doelen Nederland plaatsten de advertenties. Ze benadrukken dat vrijwilligers zich ‘dagelijks’ onderscheiden door bijvoorbeeld te helpen in de opvang, taallessen te geven en een luisterend oor te bieden. ‘Vrijwilligers handelen vanuit een warm hart en maken het verschil voor de medemens en de samenleving. Hun onmisbare inzet mag nooit gepolitiseerd worden’, stellen de organisaties.
Faber weigert een lintje uit te delen aan vrijwilligers die, volgens haar, asielbeleid faciliteren waar ze tegen is. Deze beslissing wordt politiek en maatschappelijk sterk bekritiseerd.
Oud-GroenLinks-leider Jesse Klaver reageerde op X: ‘Dat Faber nu haar rancune over goedwillende vrijwilligers uitstort, past helaas in een patroon. Het besluit van de minister-president is een totaal tegenstrijdig signaal en het failliet van de eenheid in kabinetsbeleid. Onacceptabel.’
Binnen het kabinet was alleen de PVV, die steeds verder daalt in de peilingen, positief over Fabers actie.
CHP-leider Özgür Özel bekritiseerde de Britse premier Keir Starmer om zijn zwakke reactie op de arrestatie van de burgemeester van Istanbul Ekrem Imamoglu. ‘Turkije is groter dan Erdogan en zal zich eerder de stilte van vrienden dan de stem van vijanden herinneren’, zei hij verwijtend, meldt Middle East Eye.
Özel dreigt Labours toetreding tot de Socialistische Internationale (SI) te blokkeren, een wereldwijde organisatie van sociaaldemocratische partijen.
Starmer heeft wel iets gezegd over Turkije, maar zijn reactie was slap, vindt Özel. Op een vraag van een journalist antwoordde hij alleen: ‘We zijn voor democratie’, zonder het politiegeweld of de arrestatie van bijna 2.000 demonstranten te veroordelen.
Als vicevoorzitter van de Socialistische Internationale waarschuwt Özel de Labour-leider voor ‘consequenties’ als hij zijn houding niet herziet.
Labour heeft op dit moment een waarnemersstatus bij de Socialistische Internationale en voor toetreding is een tweederde meerderheid nodig in het jaarlijkse congres.
Vermoedelijk wil de Britse premier Erdogan niet tegen het hoofd stoten, vanwege militaire en politieke belangen. Het VK onderhandelt momenteel met Turkije over de verkoop van Eurofighter-jets, ter waarde van miljarden dollars.
Ondertussen kwamen afgelopen weekend in Maltepe, een voorstad van Istanbul, een half miljoen mensen bijeen om te protesteren tegen de gevangenneming van Imamoglu, een protest georganiseerd door de CHP. Toch blijft de repressie onverminderd. Zo is de Zweedse journalist Joakim Medin gearresteerd op verdenking van ‘banden met een terroristische organisatie’.
Zisan Mermi lijdt al meer dan achttien jaar aan de ziekte sclerodermie, een zeldzame auto-immuunaandoening die de huid en organen aantast. In de solovoorstelling Immuun neemt ze het publiek mee in haar lotgevallen.
Mermi is naar eigen zeggen al drie keer aan de dood ontsnapt. De kwaal heeft diepe sporen gelaten in de persoon die ze nu is, maar ze is niet klein te krijgen. Ze staat nu met Immuun op het podium en vertelt over haar aandoening, haar vrouw-zijn en hoe het voelt om telkens te vallen en op te moeten staan.
In Zaal 3 van het Nationale Theater in Den Haag vertelt Mermi in iets minder dan een uur over hoe ze werd getroffen door scelorodermie. ‘Net zo veel kans als het winnen van de Staatsloterij, maar die heb ik niet gewonnen’, zegt ze droevig. Ze neemt de zaal met korte muzikale intermezzo’s in een levensverhaal van vervlogen dromen van carrière, huwelijk en kinderen. En toch staat ze er.
Hoe voelt het om helemaal alleen op dat podium te staan?
‘Heel eng in het begin en nog steeds een beetje, maar dat wordt wel minder. Als je met z’n tweeën optreedt, kan de ander nog bijspringen als je wat vergeet of als het even niet goed gaat. De eerste keer tijdens mijn try-out had ik nog een stukje tekst, voor als ik toch wat vergeten was. De regisseur zat toen ook in de zaal en heeft hier en daar gesouffleerd. Het blijft een kwetsbaar moment zo helemaal alleen, maar de opluchting en blijdschap is dubbel zo groot na een goede voorstelling.’
Hoe ontstond het idee om een voorstelling te maken over jouw lot?
‘In coronatijd was ik werkzaam bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Tijdens het thuiswerken kreeg ik opeens last van mijn vinger die aan het afsterven was. In die tijd moest mijn contract verlengd worden, maar dat gebeurde niet. Ik heb me toen ziek gemeld en daarna op mijn herstel gericht. Ondertussen begon ik al wel met het schrijven van een boek samen met een schrijfcoach en een uitgeverij. Met een goede vriend gingen we naar voorstellingen en toen kwam het idee om zelf iets te doen. Misschien moest ik mijn eigen verhaal op papier zetten. Zo is het balletje eigenlijk gaan rollen. De theatervoorziening gaat overigens sneller dan mijn boek.’
Hoe was je voordat je ziek werd?
‘Ik was wat naïever. Meer bezig met wereldse zaken en gefocust op vergankelijke dingen. Ik wilde carrière maken en was minder diepzinnig dan dat ik nu ben.’
Beeld: Tayfun Balçik
Hoe ben je nu?
‘Wat me is overkomen, mijn ziekte, heeft me harder gemaakt, maar ook op een bepaalde manier zachter. Ik waardeer de kleine dingen in het leven en de mooie momenten meer, want als geen ander besef ik dat alles heel snel kan eindigen. Daarom probeer ik meer in het moment te leven. Dat had ik vroeger minder. Verder ben ik ook vaak echt moe. Moe door de ellenlange strijd en verliezen van dierbaren, maar ben nu ook veel aan het inhalen wat ik in mijn twintiger jaren niet kon doen. Dus ben ik veel op pad, ik reis en doe concerten. Soms kan het lange tijd goed gaan en dan heb ik weer een enorme terugval.’
Dat is lastig als je iets wil opbouwen.
‘Ja, maar gelukkig ben ik wel wat stabieler in vergelijking met de jaren ervoor. Ik ben nu eigenlijk de vrouw geworden die ik als ziek, jong meisje nodig had. Ik ben de vrouw geworden waar ik als jonge meid naar opkeek. Dus een sterke vrouw die stevig in haar schoenen staat, met levenslust, en die kan genieten van de kleinste dingen.’
Het is ook bijzonder om je in actie te zien, maar kan je begrijpen dat sommige mensen hier niet op zitten te wachten?
‘Het is inderdaad niet een doorsnee theatervoorstelling waar je voor de ontspanning naartoe gaat. Toch denk ik dat mijn verhaal mensen kan inspireren en laat zien dat je ondanks alles sterker kan worden. Tegen al die zieke mensen wil ik zeggen, geef niet op. Ziek zijn is een universeel ding. Het kan iedereen overkomen. Jong, oud, wat je afkomst of kleur ook is. En Immuun gaat overigens niet alleen over ziekte, maar ook over tegenslagen in het leven. En dat dat normaal is. Maar als ik er sterker uit ben gekomen, waarom een ander dan niet? Geloof in jezelf.’
Je hebt het ook over je familie en vrienden, door wie je je soms ‘verraden’ voelde en die je soms zat was. Ik heb het idee dat je je zelfs hebt ingehouden. Klopt dat?
‘Dat heb je goed gezien. Ik doe dat omdat ik denk dat de voorstelling anders nog zwaarder wordt.’
Is het niet goed om al je emoties eruit te gooien dan?
‘Weet ik niet. Ik wil mensen niet meer kwetsen. Sommige dingen vergeet je niet, maar ik heb het wel vergeven.’
Heersen er nog taboes rondom ziek-zijn in je omgeving?
‘Dat was en is er nog zeker wel. Voornamelijk taboes over een zieke vrouw. Heel erg zelfs. Ik trek daar nu minder wat van aan, maar ik werd gezien als een halve persoon, of als een halve vrouw. Dat werd ook echt letterlijk tegen mij gezegd. ‘Oh je kan geen kinderen krijgen door de behandelingen, door de chemo. Je bent geen echte vrouw meer.’ Of opmerkingen zoals wie zou met jou willen trouwen, want je hebt een man niks te bieden. Sommigen zagen er zelfs de toorn van God in, en dat God mij zou hebben gestraft omdat ik een slecht persoon ben. Ik heb veel nare dingen gehoord.’
Wat is je boodschap aan andere mensen die een soortgelijk verhaal hebben, maar dat niet kwijt kunnen?
‘Uit jezelf, want hoe meer je je opkropt, hoe zieker je wordt. Voor mij was deze voorstelling ook een soort heling. Ik barstte tijdens de repetities heel vaak in tranen uit. Het was een soort verwerking voor mij en nog steeds. Iedere keer na een voorstelling voel ik me echt opgelucht. Want ik heb jarenlang naar mensen moeten luisteren, dus naar de artsen moeten luisteren en mensen die het allemaal beter wisten. Maar nu is het mijn beurt en dat ik vertel en dat mensen dus naar mij luisteren. Mijn boodschap is nogmaals: uit je. Schrijf het desnoods op, omdat je het daarmee ook verwerkt.’
Wat is je boodschap aan de culturele wereld, waarop het kabinet bezuinigt, waardoor producties zoals die van jou meestal het snelst verdwijnen?
‘Dan zou ik willen pleiten voor positieve selectie. Kijk welke makers nieuw zijn en geef ze een kans. Het leven heeft ons al diep geraakt, geef ons de kans om onszelf opnieuw uit te vinden en weer op te staan. Dat perspectief zorgt ook weer voor een zachte landing wanneer we weer eens vallen’
Twee weken na de lezing plofte er een mail in de box van de bibliotheek die me had uitgenodigd. Ik had die avond in het kader van de Boekenweek gesproken over mijn moerstaal. Op weg naar de lezing moest ik uitzoeken waar dat ‘moerstaal’ precies vandaan kwam, de moerstaal is de moedertaal. Het is de taal die je met je moeder spreekt. Maar wat als moeders meerdere talen sprak? Of wat als moeders helemaal geen taal sprak? Of wat als het kind geen moeder heeft gehad? Ik besloot al die ingewikkelde vragen over te slaan en me maar te concentreren op de taal van mijn moeder, het Tamazight, en hoe belangrijk het is dat we jonge kinderen met een migratieachtergrond ook in hun moerstaal met verhalen, liedjes en sprookjes voeden.
Een paar dagen later vertelde ik in Weert, Limburg, opnieuw over de moerstaal; Limburg is een bijenkorf van lokale dialecten die de mensen dan ook hartstochtelijk spreken. Limburgers hebben enorme behoefte om hun lokale patois te spreken. Je kan een heel leuk gesprek hebben met een Limburger in ABN maar zodra de Limburger een mede-Limburger ruikt dan gaat hij over in de gemeenschappelijke moerstaal. Ik begrijp deze instinctieve reactie wel. Lange tijd werd op Limburgers vanwege hun dialect neergekeken, zoals het in Marokko lange tijd ongewenst was dat mensen Berbers spraken, het zou een minderwaardige taal zijn.
De tijd dat je als land een taal boven de andere plaatste is gelukkig voorbij. Inmiddels vieren we de meertaligheid. Maar we komen van ver. Jaren geleden werd het als onwenselijk gezien dat kinderen met een migratieachtergrond hun moerstaal in de Nederlandse klas spraken. Men moest vloeiend Nederlands leren en het Turks, Arabisch, Koerdisch, Papiamentu, Sranangtongo werd als een hindernis in het bereiken van die doelstelling gezien. We zijn heel wat academische onderzoeken verder waaruit naar voren is gekomen dat het spreken in de moerstaal het kind juist helpt bij het leren van de nieuwe taal. En zo traden de migratietalen uit het verdomhoekje.
Het is gewoon heel chique aan het worden om meerdere talen te spreken
Maar ik heb nog meegemaakt dat opvoeders vol dedain spraken over de rommeligheid van meertaligheid en dat de migratietaal afgeworpen moest worden om tot volledige integratie te komen. Er bleek niets van waar te zijn. De strijd tegen de onwetenheid is een stroperige. Moeders wordt aangemoedigd om vooral in de moerstaal te spreken, dat zou de taalvaardigheid enorm helpen. Hadden we die kennis maar vijfentwintig jaar geleden omarmd!
Het vieren van de meertaligheid kan ik niet los zien van de groeiende toename van expats in Nederland; het is gewoon heel chique aan het worden om meerdere talen te spreken. En strategisch is het ook handig want nu steeds meer mensen in Europa zich van Amerika afkeren, ontstaat er ruimte voor Europese talen om zich te manifesteren. Duits. Frans. Spaans. Europa is trouwens tot de opkomst van de natiestaten en daarmee gepaarde institutionalisering van talen een chaotische bijenkorf van talen geweest. In de twaalfde eeuw werden op het eiland Sicilië welzeker vier, vijf talen naast en door elkaar gesproken omdat het onder bestuur stond van de Noormannen, die heersten over een overwegend islamitische bevolking. De taal aan het hof was Arabisch, maar er werd ook Latijn en Grieks gesproken.
Waarom noemen we het eigenlijk moedertaal en niet vadertaal? Dat is omdat de moeder bij geboorte het kind aan de borst krijgt, daar waar het gevoed wordt. Onder de boezem liggen de longen, die lucht geven om woorden te maken. Het eerste contact met voeding is ook het eerste contact met taal. De moeder haalt diep adem om het kindje toe te spreken. Er wordt gezongen. Gerustgesteld. Woordjes gezegd. Het kindje is zich niet bewust van de betekenis, maar voelt het timbre van de klankkast. Taal is trilling.
De bibliotheek had het publiek bij de lezing gevraagd om mij te waarderen met een cijfer. Ik kreeg een 8,5. Maar je kan een mooie ontmoeting nooit plat slaan tot een cijfer.
Vasten in de laatste dagen van de ramadan moest ik op karakter doen. Je wordt zwakker. Het valt niet mee. Goed dat het nu feest is.
In een Hadith, die in de kernboeken Boechari en Muslim staat, vertelt Abdullah ibn Abbas: ‘Gabriël kwam elk jaar één keer naar de Profeet (vzmh) om samen de Koran te reciteren. In het jaar van zijn overlijden deed hij dit twee keer.’
Deze Hadith is de bron voor de mukabele. Gelovigen komen in de ramadan elke dag bij elkaar om samen uit de Koran te lezen. Om de beurt leest iemand een stuk voor. Elke dag worden er twintig bladzijden gelezen. Op de laatste dag wordt de Koran uitgelezen.
Als kind bracht mijn vader mij mee naar de moskee voor de mukabele. Later, na de kinderleeftijd, kreeg ik een drukker bestaan. Samen lezen lukte niet. Ik probeerde wel alleen de Koran uit te lezen.
Gelovigen komen in de ramadan elke dag bij elkaar om samen uit de Koran te lezen
Sinds een aantal jaren hebben we een vast mukabele-groepje. Terwijl we elkaar door het jaar heen niet vaak zien, zijn we in de ramadan dagelijks bij elkaar. Omdat de iftar nu vrij vroeg in de avond is, lukt het niet meer om voor de iftar samen te komen. Na de taraweeh, het lange gebed na de iftar, beginnen we. Tegen middernacht zijn we weer thuis. Het thuisfront klaagt weleens over de dagelijkse afwezigheid. Maar hoe kun je anders in hogere sferen komen? Dat is de bedoeling van de ramadan.
Omdat we een vast clubje zijn en er nauwelijks nieuwe aanwas is, stijgt onze gemiddelde leeftijd elk jaar met ongeveer een jaar.
Een lid van onze groep krijgt nu chemotherapie. Om de week drie dagen. Dan is hij nog enkele dagen uit de running vanwege de gemene bijwerkingen. Daarna meldt hij zich weer elke dag.
Zondag nam hij afscheid. Maandag zou de chemo weer beginnen. Dit stukje heb ik een paar dagen voor het Suikerfeest geschreven. Het was nog niet duidelijk of hij voor Eid al-Fitr voldoende hersteld zou zijn.
Het sektarische geweld in Syrië was begin deze maand niet beperkt tot de kust, zoals eerder werd gesuggereerd. Ook in de hoofdstad Damascus werden alawieten uit hun huizen gehaald en in sommige gevallen dood teruggevonden, meldt Reuters.
Volgens de leider van de interim-regering Ahmed al-Sharaa ging het om lokale geweldsuitbarstingen in de kuststeden Tartous en Latakia.
Reuters sprak echter met getuigen in de hoofdstad, die vertellen over ontvoeringen van alawieten in de wijk Al-Qadam, in het zuiden van Damascus in de nacht van 6 op 7 maart. Gemaskerde mannen klopten op de deuren van huizen en namen de mannen mee, vertelt een anonieme wijkbewoner. Het zou gaan om 24 mannen, waarvan er acht later dood werden teruggevonden. De anderen zijn tot nu toe vermist.
In de kuststeden vielen op 6 maart ruim 1300 doden, zowel alawieten als leden van de veiligheidsdienst. Rebellen loyaal aan voormalig leider Bashar al-Assad openden de aanval op de veiligheidsdienst. De regering stuurde troepen om de gevechten onder controle te brengen. Hier kwamen echter ook veel ongeorganiseerde strijders op af, zo legt een woordvoerder van het ministerie van Binnenlandse Zaken uit aan Reuters. De reactie was wreed: meer dan 800 alawieten werden uit hun huizen gehaald en vermoord, om het simpele feit dat ze alawiet waren.
Onderzoek
De interim-regering stelde een commissie in om de jacht op alawieten te onderzoeken en helder te krijgen wie ervoor verantwoordelijk waren. Een woordvoerder van deze commissie vertelde dat de gebeurtenissen in Damascus niet bekend waren bij het team. Ze onderzochten vooral de gebeurtenissen in de kuststeden.
Anonieme getuigen vertelde Reuters dat sommige van de gewapende mannen die naar al-Qadam kwamen, zich identificeerden als leden van de General Security Service (GSS), een nieuw Syrisch agentschap dat bestaat uit voormalige rebellen.
Een woordvoerder van het ministerie van Binnenlandse Zaken, waaronder de GSS opereert, vertelden dat de troepen ‘alawieten niet rechtstreeks als doelwit hadden. De veiligheidstroepen confisqueren wapens van alle sekten.’
Aanvallen vanuit Israël en Turkije
Hoewel het in Syrië tot begin deze maand relatief rustig leek, komen er steeds meer obstakels op de weg naar stabiliteit. Naast sektarisch geweld krijgt Syrië ook te maken met steeds meer aanvallen vanuit Israël, dat zich richt op het gebied ten zuiden van Damascus, met de Golanhoogvlakte als focus. Israël bezet dit gebied al sinds 1967. Toen Al-Sharaa zich in Damascus vestigde, breidde Israël de bezetting uit.
In feite gaat het niet alleen om een bufferzone tussen de landen. Israël heeft sinds de machtsovername in Syrië honderden luchtaanvallen uitgevoerd op militaire doelen in het hele land. Dinsdag viel het een wijk in Daraa aan, waarbij zeven doden vielen. Gisteren voerde het luchtaanvallen uit op de zee- en stadshaven van Latakia.
In de tussentijd gaan ook de aanvallen vanuit Turkije door op gebieden waar veel Koerden wonen. Dit was al het geval onder het vorige regime; de regering Erdogan heeft meerdere plaatsen aan de grens bezet. Sinds de machtsovername concentreert het geweld zich vooral rondom de Tishreen-dam. De Syrian National Army (SNA), een Syrische groepering gesteund door Turkije vecht hier tegen de door Koerden gedomineerde SDF. Deze gevechten blijven aanhouden ondanks de overeenkomst die de Syrische interimregering heeft gesloten met de SDF.
Het botert niet tussen de ministers Mona Keijzer (BBB) en Marjolein Faber (PVV). De kemphanen zouden zich voortdurend ergeren aan elkaars ‘bestuursstijl’ en verwikkeld zijn in een hoogoplopend conflict over de huisvesting van statushouders, zo meldt het AD.
Ook premier Schoof zou vorige week zelfs hebben geïntervenieerd. Het AD meldt, via ‘Haagse bronnen’, dat de spanning te snijden is tussen de twee vrouwen in vergaderingen, in zoverre dat het zelfs ‘gênant’ wordt voor andere aanwezigen. ‘Er wordt met de ogen gedraaid.’
Het punt van geschil is ruimtegebrek voor mensen om in te verblijven: gebrek aan woningen voor Nederlanders, vanuit het oogpunt van woonminister Keijzer, en gebrek aan opvanglocaties vanuit het perspectief van asielminister Faber.
Er zouden ‘doorstroomlocaties’ moeten komen voor de huisvesting van statushouders, volgens het regeerprogramma. Minister Keijzer vindt dat deze locaties, die zij ‘opstartwoningen’ noemt, ook beschikbaar moeten zijn voor andere mensen. Faber is het daar niet mee eens en wil het oorspronkelijke plan behouden: de 14.000 statushouders die nog in asielzoekerscentra verblijven, moeten daar gehuisvest worden.
Tijdens het antiracismeprotest afgelopen zaterdag zei Mitchell Esajas dat het woningtekort niet de schuld is van statushouders, maar het gevolg van het jarenlange neoliberale beleid van de VVD en PvdA, waardoor de verkoop van sociale huurwoningen werd mogelijk gemaakt. Keijzer wil ook de voorrang van statushouders bij de toewijzing van sociale woningen afschaffen.
In Amsterdam zijn gister bij een steekpartij vijf gewonden gevallen, waarvan twee ernstig. De dader zou in een Slavische taal ‘Kurwa’ hebben geroepen, een scheldwoord, meldt NRC.
Het gebied rond de Dam en omstreken was urenlang afgezet. Een man met vermoedelijk een Slavische achtergrond zou lukraak op mensen hebben ingestoken. Daarbij raakten een 67-jarige vrouw en een 69-jarige man met de Amerikaanse nationaliteit, een 26-jarige man met de Poolse nationaliteit, een 73-jarige vrouw uit België en een 19-jarige vrouw uit Amsterdam gewond.
Een burger zette de achtervolging in op de dader, die door de smalle steegjes van de binnenstad probeerde te vluchten. Terwijl hij dat deed, stak hij mogelijk nog iemand neer. Pas op de winkelstraat Nieuwendijk werd hij ingerekend door de achtervolger, meldt de stadszender AT5.
Het motief van de dader is vooralsnog onbekend. Volgens minister van Justitie David van Weel is het te vroeg om te denken aan een terreuraanslag, maar hij sluit het ook niet uit. Volgens ooggetuigen zou er drugs, verwarring of een combinatie daarvan in het spel zijn, meldt NRC.
Critici wijzen erop dat westerse media en politici vaak sneller spreken van terreur wanneer de dader een islamitische migratieachtergrond heeft.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
