13 C
Amsterdam
Home Blog Pagina 27

Staatssecretaris Coenradie (PVV) openlijk kritisch op Faber

0

Staatssecretaris Ingrid Coenradie (Justitie en Veiligheid, PVV) is niet te spreken over de lintjeskwestie in Den Haag, waar collega-PVV’er Marjolein Faber het land al dagen mee bezighoudt. ‘Ik vind dat zaken zoals het uitdelen van lintjes niet politiek gemaakt moeten worden’, zei ze voor de camera’s.

Daarmee staat Coenradie lijnrecht tegenover haar politiek leider Geert Wilders en partijgenoot Marjolein Faber. Zij willen geen lintjes uitdelen aan vrijwilligers die de asielketen faciliteren, omdat dit niet zou overeenkomen met hun beleid van een asielstop.

‘Ik steun de premier en minister Judith Uitermark, die wél tekenen voor het uitreiken van de lintjes. Het is een heel goede zet om deze mensen gewoon een lintje te geven’, aldus Coenradie.

De staatssecretaris kwam eerder al in aanvaring met Geert Wilders over het vervroegd vrijlaten van gevangenen vanwege een tekort aan cellen. Haviken binnen de PVV stelden toen zelfs voor om gevangenen ‘staand in een cel’ te plaatsen.

Wilders wilde geen interviews geven over ‘lintjesgate’. Op de vraag of zijn wil ‘wet’ is, reageerde hij: ‘Zo is dat.’

Achter de schermen wordt al gesproken over de positie van Faber, die volgens bronnen ‘onhoudbaar’ zou zijn geworden, ook volgens regeringspartners VVD, BBB en NSC, meldt het AD. Vandaag vindt er opnieuw een debat plaats in de Tweede Kamer. De oppositie wilde gisteren al een motie van wantrouwen indienen. De vraag is of de coalitiepartijen daarin zullen meegaan, want de PVV kan in dat geval het kabinet laten vallen.

De Koerden sloten een deal met Al-Sharaa. Hoe staan ze er nu voor?

0

In Syrië is onlangs een akkoord bereikt tussen de interim-regering en de door Koerden gedomineerde SDF. Zijn betere tijden op komst voor deze etnische groepering? 

Op 10 maart 2025 tekenden Mazloum Abdi, de commandant-generaal van de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF), en Ahmed Al-Sharaa, interim-president van Syrië een overeenkomst. De militaire en bestuursmatige instituties van het autonome gebied in Noordoost-Syrië zullen worden geïntegreerd met die van de Syrische staat. 

Het was welkom nieuws; slechts vier dagen eerder was het land opgeschrikt door sektarisch geweld aan de westkust, waarbij meer dan 1300 doden vielen. Dit trof voornamelijk alawieten, ook een minderheidsgroep. De positieve wending aan het lot van de Koerden, in het land waar nationale eenheidsvorming nog in volle gang is, was voor velen dan ook een verademing. 

Maar wat er nu eigenlijk zal veranderen voor deze etnische groep, de grootste van het autonome noordoosten, dat moet nog blijken. Zo snel als de deal werd aangekondigd, was er al onenigheid over de invulling. Bovendien is de dreiging vanuit Turkije niet verminderd.  We praten met Latif Tali, kenner van de Koerdische politiek en journalist Wladimir van Wilgenburg over de dwarsverbanden, de vooruitzichten en het laatste nieuws. 

Wat staat precies in de deal?

Hierover is eigenlijk nog heel weinig bekend, zegt Tali. ‘Er zijn acht punten genoemd, voor elk van deze punten is een commissie ingesteld. Die gaan in april aan de slag met de invulling. Het is dus een principeakkoord.’

In de acht punten wordt de integratie van instituties benadrukt, alsmede grensovergangen, de luchthaven en de olie- en gasvelden van de autonome regio. Het akkoord benadrukt de noodzaak om de eenheid te bewaren en collectief op te trekken tegen overblijfselen van het Assad-regime. 

In ruil hiervoor worden de rechten van de Koerden als Syrische staatsburger erkend. Op basis van competentie kunnen Syriërs, ongeacht hun etnische of religieuze achtergrond, deelnemen aan het politieke proces en alle staatsinstellingen, staat in een van de punten. Ook zal de staat bescherming bieden aan ontheemden als ze terugkeren naar hun steden of dorpen.

Tot nu toe is nauwelijks bekend hoe ze erop vooruitgaan in het behoud van taal en cultuur’, zegt Van Wilgenburg. ‘De Koerden zouden dit graag terugzien in de nieuwe grondwet. Maar dat is ook weer ingewikkeld, want het autonoom bestuurde gebied bevat niet alleen Koerden. Er zijn ook gebieden die onder SDF-controle staan maar waar Arabieren in de meerderheid zijn. Zij zullen misschien liever onder controle staan van Damascus. Dit terwijl SDF toch wel de autonomie wil behouden, als een soort van onafhankelijke gewapende groepering onder de vlag van het ministerie van Defensie. Dat zorgt voor nogal wat spanningen en maakt dat het echt nog een voorlopige deal is, waar nog heel veel aan gewerkt moet worden.’

Wat zit er in voor de Koerden?

De Koerden onderhandelen al heel lang met Damascus over erkenning van het zelfbestuur in Noordoost-Syrië, ook met het vorige regime’, zegt Van Wilgenburg. ‘Alleen is daar nu nog niet echt over gesproken. Er zijn geen concrete referenties in het akkoord naar autonomie of decentralisatie.’

Het positieve zit dan ook meer in de dialoog die ze nu zijn aangegaan met Damascus, denkt hij. Dit zou hen bescherming kunnen bieden in de toekomst. Nu komt deze bescherming voornamelijk uit de VS. ‘Er zijn geruchten dat de Amerikanen in de toekomst weg willen uit het gebied. Dan is het handig om een overeenkomst te hebben met de regering, die anders met steun van Turkije het gebied zou kunnen overnemen.’

‘In buurlanden wordt het zelfbestuur in de autonome regio niet graag gezien’

Ook Tali ziet de kwetsbaarheid van de Koerden in Syrië. ‘In buurlanden wordt het zelfbestuur in de autonome regio niet graag gezien. Het vormt misschien een bedreiging voor regeringen in andere landen waar veel Koerden wonen, zoals Irak en Iran, omdat het  een democratisch autonoom bestuur is. Wat dat betreft is deze overeenkomst erkenning voor dat succes.’ 

‘De vorige Syrische regering zag dat niet. De huidige eerst ook niet, maar nu wel. De SDF kan nu meepraten over de toekomst. Wanneer SDF aan de onderhandelingstafel zit, zal het bovendien als garantie dienen voor het borgen van de rechten van minderheden en geloofsovertuigingen in de nieuwe grondwet’, voegt hij toe. 

Hoe is de tijdelijke grondwet geland?  

Twee dagen nadat het akkoord tussen SDF en de interim-regering was bereikt, presenteerde al-Sharaa een nieuwe tijdelijke grondwet, van toepassing tijdens de transitiefase, die ongeveer vier jaar zal duren. Bij het vormen van deze grondwet waren de Koerden, noch andere minderheden betrokken, wat direct tot frustratie leidde in de autonome regio. 

AANES (Democratic Autonomous Administration of North and East Syria) stelt dat het document ‘indruist tegen de diversiteit van Syrië en een vervalsing is van de nationale en maatschappelijke identiteit van Syrië, zonder de stempel en de geest van het Syrische volk en zijn verschillende componenten’. Sindsdien zijn er protesten in verschillende steden in Noordoost-Syrië. Dezelfde reactie is uitgesproken over het gevormde kabinet. 

‘Er is heel veel wantrouwen jegens de laatste interim constitutie die Damascus heeft aangenomen, waarin niet erg veel wordt gesproken over de rechten voor bijvoorbeeld Koerden of andere minderheden. Er is wel enige vorm van culturele erkenning, maar voor de rest gaat het vooral over een verenigd Syrië’, zegt Van Wilgenburg. 

‘Wij geloven dat Al-Sharaa niet echt democratisch is’, zegt Tali. ‘Het liefst ziet hij een voornamelijk islamitische regio. Westerse landen moeten hun stem laten horen om te blijven aandringen op de rechten van minderheden. Maar het is ook belangrijk dat SDF dit doet. Noordoost-Syrië heeft laten zien dat het wel kan, dat minderheden wel samen kunnen wonen. Het zou als voorbeeld kunnen dienen.’ 

Er zijn critici die dit laatste in twijfel trekken. Ook in het autonome gebied zou sprake zijn van achterstelling van andere minderheden. ‘Het is er niet perfect, maar naar omstandigheden doen ze het daar goed’, vult Tali aan. 

Zal de Syrische regering de Koerden beschermen tegen Turkije?

Ook na het tekenen van het akkoord bleven de aanvallen vanuit Turkije op gebieden waar veel Koerden wonen doorgaan. Dit was al het geval onder het vorige regime; de regering Erdogan heeft meerdere plaatsen aan de grens bezet. Sinds de machtsovername concentreert het geweld zich vooral rondom de Tishreen-dam. De Syrian National Army (SNA), een Syrische groepering gesteund door Turkije en de SDF vechten hier om grondgebied. Bovendien vinden er regelmatig drone-aanvallen plaats vanuit Turkije. ‘Een paar weken terug heeft SDF nog Turkse drones uit de lucht geschoten’, zegt Van Wilgenburg. 

‘Een paar weken terug heeft SDF nog Turkse drones uit de lucht geschoten’

‘De nieuwe Syrische overheid heeft hele goede banden met Turkije. Dus nu er een deal is tussen deze overheid en de Koerden, dan zou de dreiging vanuit Turkije minder moeten worden. Maar dit is niet het geval.’ Ook Tali benadrukt de dubbelzinnigheid. ‘Vooral nu de Turkse regering bereid is om tafel te zitten met de PKK, zou je stappen verwachten in de goede richting, maar daar zien we vrij weinig van terug.’ 

De vraag is nu of de Syrische interim-regering de Koerden gaat beschermen tegen Turkije, of zoals in het achtpuntenplan staat, ontheemden zal beschermen bij terugkeer naar hun steden en dorpen, waarvan een groot aantal door Turkije in Syrië zijn bezet. ‘Dat zou wel moeten’, stelt Tali. 

‘De Koerden zullen deel uitmaken van de Syrische regering en die regering moet de huidige grenzen beschermen. Turkije voerde deze aanvallen altijd uit onder het mom van de bestrijding van het gevaar dat uitging van de PKK, dat banden zou hebben met partijen binnen de SDF. Maar nu dat gevaar is geweken, zouden ze zich moeten terugtrekken uit bezette gebieden en stoppen met bombardementen. We hopen dat de Syrische regering de moed toont om dit te doen.’

Heeft de SDF een nieuwe bondgenoot in de Syrische overheid in de strijd tegen IS?

De SDF heeft met steun van de VS IS teruggedrongen. Hoewel allesbehalve duidelijk is in hoeverre president Trump het ziet zitten om deze strijd voort te zetten, wordt wel voorgesorteerd op een mogelijk vertrek, wat vergaande gevolgen zou hebben. Niet alleen zou IS een comeback kunnen maken, er zitten ook honderden jihadisten gevangen in het noordoosten, en deze gevangenissen worden bewaakt met steun van de VS.

Volgens Hussein Othman van het bestuur van AANES zou dit juist zonder buitenlandse inmenging moeten gebeuren en is de deal met Al-Sharaa een uitkomst van deze gedachte. ‘AANES en SDF hebben altijd gezegd dat ze nationale belangen hebben. Syriërs moeten nationale belangen nu boven alles zetten, want buitenlandse inmenging is de grootste uitdaging’, zei hij eerder deze maand op X. 

Wat opvalt, is dat de VS zelf betrokken zijn geweest bij de overeenkomst tussen SDF en het Syrische interim-regime, merkt Van Wilgenburg op. ‘De VS speelden een hele grote rol, de laatste meeting vond zelfs plaats op een Amerikaanse basis. Ik denk dat ze wel degelijk wilden zien of de relatie tussen Damascus en SDF beter wordt, in het geval ze zich terugtrekken.’

‘Als Al-Sharaa een stabiel Syrië wil, moet hij wel met SDF mee vechten tegen IS’, zegt Tali. ‘IS is nog steeds een gevaar. Er zijn nog honderden groepen die niet onder controle zijn en er is al sprake van een comeback sinds de machtsovername.’ Hiervoor waarschuwde onlangs ook Nederlandse politici. Toch is Tali pessimistisch over de rol van het nieuwe Syrische regime. ‘Ik geloof niet dat ze tegen IS willen vechten, omdat ze niet veel van elkaar verschillen. Er is druk van Europese landen nodig’, zegt hij. Of misschien moet er uiteindelijk toch een andere leider opstaan.’

Brokkelt het pact tussen Trump en Poetin nu al af?

0

Ik verbaas me erover dat er nog verwachtingen zijn over de onderhandelingen in Jeddah. En dat het koortsachtige beraad van de ‘Coalition of the Willing’, de Europese leiders, ervan uitgaat dat er een troepenmacht gevormd moet worden om, in het geval van een vredesakkoord in Oekraïne, naar de demarcatielijn te sturen. Maar is er iets dat erop wijst dat zo’n bestand er werkelijk komt?

Enkele uren nadat er een overeenkomst leek te zijn over het niet aanvallen van energiecentrales, vuurde Rusland drones af op zo’n centrale in Slovjansk, nog steeds in handen van de regering in Kyiv. Zodra er een overeenkomst leek te zijn over het niet aanvallen van oorlogsschepen in de Zwarte Zee, riep Poetin vanuit Moskou dat daaraan een extra voorwaarde verbonden was: de opheffing van sancties tegen Russische landbouwproducten. Wetend dat dit een voorwaarde is die Trump niet kan vervullen, omdat het vooral Europese sancties betreft en de EU er niet aan denkt die in te trekken, blijft het een spel zonder serieuze intentie.

Verwonderlijk is dat maskirovka-spel van Poetin niet. Op de derde dag van de invasie in 2022 noemde hij Oekraïne ‘een onvervreemdbaar deel van onze eigen geschiedenis, cultuur en spirituele ruimte’. Zijn doel is om Oekraïne als staat te vernietigen en het gebied in te lijven als de kolonie die het ook in de Sovjet-Unie en gedurende anderhalve Tsaren-eeuw was.

Dit is Poetins heilige missie. Hij benut Trumps pogingen om vrienden te worden met Rusland enkel om tactische voordelen te behalen, door te doen alsof hij onderhandelt. Maar er is geen haar op zijn hoofd die denkt aan concessies. Hij hamert nog altijd op het doel dat hij voor ogen had toen hij Oekraïne binnenviel: een Rusland-vriendelijke regering, een zwak Oekraïens leger en wat hij ‘neutraliteit’ noemt—geen lidmaatschap van de NAVO of de EU. Kortom, Oekraïne weer Russisch.

Trump en Poetin paaien

Ik vermoed dat de ‘onderhandelingen’ achter gesloten deuren eigenlijk een ander brandpunt hebben. Het gaat niet om het beëindigen van de oorlog, maar om hoe Poetin en Trump zo soepel mogelijk hun wereldrijken mogen uitbouwen, zonder elkaar in de weg te zitten. Vandaar het gepraat over wederzijdse ijshockeywedstrijden, hoera, dat schept een goede sfeer en het juichen over hoe gezellig die landen weer met elkaar spelen. Daarom schrapt Trump de Amerikaanse subsidie voor Radio Liberty/The Voice of Europe, een zender die Poetin een doorn in het oog is omdat hij zijn propagandagordijn blijft doorprikken. En daarom ontbreekt protest van Poetin over Trumps pogingen om Groenland en Canada in handen te krijgen, plannen die toch echt zijn belangen in de Arctische oceaan in de weg staan.

Poetins doel is om Oekraïne als staat te vernietigen

Dit zijn allemaal opmerkelijk warme gebaren, in tegenstelling tot de vage ‘vredesdeals’ voor Oekraïne waarover Trump zo graag opschept. De Amerikaanse onderhandelaars loven Poetin, en op zijn beurt noemt Poetin Trump ‘constructief’. De wederzijdse Amerikaans-Russische complimenten steken schril af tegen de woorden die Washington en Moskou kiezen voor Zelensky.

Kon het duidelijker? Achter het masker van vredesonderhandelingen wordt vooral gewerkt aan een gemeenschappelijke Russisch-Amerikaanse verstandhouding, die zich tegen Europa, en inclusief Oekraïne, richt en impliciet vóór de uitbreiding van hun beider imperia.

Coalition of the Willing

De Frans-Engelse inspanningen om een Europese legermacht op te bouwen die ‘de vrede’ zou kunnen bewaren, zijn goed bedoeld. Maar hoe kan het zover komen als er geen echt vredesakkoord wordt gesloten? Bovendien is het voor Rusland onaanvaardbaar als een westerse vredesmacht de orde komt handhaven. Alleen al daarom kan er geen akkoord tot stand komen waarin een Europees leger een rol speelt. Gelukkig komt in de gesprekken nu steeds meer de realistische versterking van het Oekraïense leger centraal te staan.

Pissed off

Even lijkt alles nu weer anders. Alsof Donald en Vladimir pissig op elkaar zijn. Donald is ‘very angry, pissed off’ als Vladimir, aan boord van zijn nieuwe atomaire onderzeeër Perm in Moermansk, weer eens herhaalt dat de regering van Zelensky ‘illegitiem’ is en tjielpt dat de Verenigde Naties het land maar onder haar hoede moeten nemen. Wat eigenlijk betekent dat de ‘vredelievende’ Poetin met spijt de onderhandelingen moet stopzetten.

Ergerlijk voor Trump is dat zijn Moskouse collega voor het eerst zijn wenkbrauwen fronst over Trumps streven om de Groenlanders te ‘bevrijden’ van het Deense juk. Vladimir waarschuwt dat hij dit Amerikaanse plan nauwlettend in de gaten houdt, omdat het Arctische gebied Rusland toebehoort. Trump springt uit zijn vel over de vertraging van het ‘vredesproces’ in Oekraïne en dreigt Rusland met secundaire sancties, waardoor ieder die Russische olie koopt, kan fluiten naar zakendoen in het almachtige Amerika.

Betekent dit dat de geostrategische afspraak tussen Trump en Poetin, het nieuwe Hitler-Stalin Pact, al afbrokkelt voordat die goed en wel gesloten is?

Dat moet ik nog zien. Ik geloof niet dat Trump echt zo boos is op Poetin, want dan zou hij Oekraïne moeten steunen, en hij doet precies het tegenovergestelde. Hij perst Oekraïne af met een voorstel voor een mineralen-dictaat dat het niet mag weigeren, anders zal het land iets ‘héél, héél verschrikkelijks’ overkomen. Poetin kan weer lachen als hij dit leest.

Ik geloof niet dat Trump echt zo boos is op Poetin

Ik geloof niet dat de bouw van een nieuw Hitler-Stalin Pact al is stopgezet. De laatste tijd heb ik me verdiept in de ideologen achter Trump, zoals de hier nog onbekende maar duistere Curtis Yarvin en de al schrikwekkende vicepresident J.D. Vance, die bekend staat om zijn deelname aan chatgroepen over oorlogsplannen waaraan een journalist deelnam.

Het valt me op dat hun ideeën spiegelbeelden zijn van die van de christen-fascistische ideologen achter Poetin. Uiteindelijk zijn het ideeën die richting geven aan de politiek, en als die overeenkomen, is dat een prima basis voor samenwerking.

Mijn wieg

In de dagen dat ik in mijn moeder tot leven kwam, was er zojuist een einde gekomen aan het Hitler-Stalin Pact. Hitler was diep in het rijk van zijn ex-partner binnengedrongen. De wereldoorlog was in volle gang. Waar ze maar konden, maakten de wapenbroeders van gisteren elkaar af. Maar een paar jaar daarvoor, toen mijn zus Lucie met een stralend gezicht in haar eerste schoolbank zat, hadden ze wel samen de wereld in brand gestoken door hun stiekem afgesproken, gezamenlijke aanval op Oost-Europa in de nazomer van 1939.

Op het moment dat ik door mijn moeders weeën uit haar schoot werd gestoten, in dat katholieke ziekenhuis op de hoek van de Haagse Koninginnegracht, ging mijn geboorteschreeuw haast verloren in een wanhopig schreeuwende wereld. Een noodradio met een slinger hadden we niet, wel een draadje met een luidspreker naar het illegale toestel van de buren, dat mijn handige oudste broer Bob had aangelegd. In mijn wieg lag ik te nieuwsgierig te luisteren naar de bassende stem van Winston Churchill.

Dertig jaar later lijkt weinig veranderd tussen Israël en Palestina

0

Journalist Jan Keulen en diplomaat Nikolaos van Dam schreven bijna dertig jaar geleden De vrede die niet kwam over het conflict tussen Israël en Palestina. Het boek is nu vertaald voor een Arabisch publiek.

Ons boek kwam uit in 1998, het jaar dat de staat Israël zijn vijftigste verjaardag vierde. Maar tussen de jubileumboeken die destijds verschenen was De vrede die niet kwam een kritische eend in de bijt. Op een rood omslagbandje stond de tekst ‘Van Dam, 20 jaar diplomaat in het Midden-Oosten: Israël komt bijna overal mee weg’.

Ik had Nikolaos ‘Koos’ van Dam in 1980 in Beiroet leren kennen. Hij was eerste secretaris van de Nederlandse ambassade, ik was correspondent voor onder andere de Volkskrant. Er was in die periode in ons land veel belangstelling voor Libanon. Met name Israëls pogingen de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) in Libanon uit te schakelen, werden op de voet gevolgd. Aan de Libanese kant van de grens met Israël waren achthonderd Nederlandse militairen gelegerd in het kader van de VN-vredesmacht UNIFIL. Ook die jarenlange Nederlandse militaire aanwezigheid vergrootte de belangstelling voor en betrokkenheid bij Libanon.

Ik bracht een week door bij Koos in Ankara, waar hij ambassadeur was

Koos en ik maakten enkele van de meest dramatische episodes mee van de oorlog: de Israëlische inval in het noordelijke buurland en de opmars tot aan Beiroet, de maandenlange belegering van de westelijke stadshelft en de slachtpartij in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Chatila. In ons boek schreven we over het brute optreden van het Israëlische leger, de oorlogsmisdaden en de fog of war: hoe door mistige en verhullende terminologie de rauwe werkelijkheid aan het zicht wordt onttrokken. Vandaar het rode bandje met de tekst ‘Israël komt bijna overal mee weg’.

Nicolaos van Dam en Jan Keulen. Beeld: Marlies Hofstede

Het is inmiddels haast drie decennia geleden dat De vrede die niet kwam werd geconcipieerd. Ik bracht een week door bij Koos in Ankara, waar hij ambassadeur was. Het dagenlange interview diende als ruw materiaal voor het boek dat in twee, onderscheidende lettertypes werd gezet. Het interview met Koos vulde ik aan met mijn eigen observaties. Zo werd De vrede die niet kwam de weerslag van een intensieve gedachtenuitwisseling tussen de diplomaat en de journalist, die elk vanuit hun specifieke werkterrein het Midden-Oosten probeerden te begrijpen en uit te leggen.

Oorlogscorrespondent

Mijn journalistieke werk in het Beiroet van de jaren tachtig was volledig uitgedraaid op een oorlogscorrespondentschap. Het idee was dat ik tien jaar later, vanuit de Jordaanse hoofdstad Amman, verslag zou kunnen doen van een ontluikende vrede. In 1993 waren de Oslo-akkoorden gesloten tussen Israël en de PLO. Een jaar later sloten Israël en Jordanië vrede. Een nieuw tijdperk was aangebroken. Dat dachten we tenminste.

Ik hield me in die periode intensief bezig met wat in de journalistieke wandeling eufemistisch ‘het vredesproces’ werd genoemd. Als correspondent voor de Volkskrant stak ik frequent de Allenby-brug over om verslag te doen van vooral de Palestijnse kant van dat vredesproces.

De ontwikkelingen in Oost-Jeruzalem, de Westoever en Gaza werden echter met de dag minder hoopgevend. Vooral 1998, het laatste jaar van mijn correspondentschap, was een jaar van teleurstelling en ontgoocheling. De titel van ons boek, De vrede die niet kwam, verwijst daarnaar.

Het was ons in 1998 duidelijk: Israël wil helemaal geen tweestaten-oplossing

De moord op premier Rabin in 1995 en de verkiezing van Benjamin Netanyahu in 1996 deden het gevoel van spanning en onzekerheid in de regio toenemen. Netanyahu, die van meet af aan een fel tegenstander was geweest van ‘Oslo’, weigerde zelfs maar te praten over de status van Oost-Jeruzalem, de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen en de kwestie van de nederzettingen. Tegelijkertijd zag ik overal in de bezette gebieden, vooral op de heuveltoppen, steeds vaker de rode daken van de zich uitbreidende nederzettingen. ‘Vrachtwagens rijden af en aan met bouwmateriaal, bulldozers zijn aan het werk om nieuwe wegen aan te leggen en de betonmolens draaien op volle toeren’, schrijf ik in De vrede die niet kwam. ‘De koortsachtige bouwactiviteiten lijken tot doel te hebben meer voldongen feiten te scheppen en de situatie op het terrein onomkeerbaar te veranderen.’

Bezweringsformule

Het was ons in 1998 duidelijk: Israël wil helemaal geen tweestaten-oplossing. Wil Israël eigenlijk wel vrede, of wil ze niets meer en minder dan heel Palestina, van de Middellandse Zee tot de rivier de Jordaan? Meer dan een kwart eeuw later moeten we die vraag met een volmondig ja beantwoorden: uiteraard wil het Israël van Netanyahu het hele land en dan ook nog het liefst met zo weinig mogelijk Palestijnen. Het voorstel van de internationale gemeenschap om ‘land voor vrede’ te ruilen, de basis van het vredesproces, was niet meer dan een lege bezweringsformule geworden.

Koos van Dam wees in ons boek op de zwakke onderhandelingspositie van de Palestijnen. ‘De Israëli’s hebben alle troeven in handen. De Westelijke Jordaanoever is volledig versnipperd, met een aantal autonome Palestijnse enclaves met wegen erom heen naar joodse nederzettingen.’ Na Palestijnse aanslagen of protesten legt Israël collectieve straffen op die de hele bevolking raken. Arbeiders uit Gaza mogen niet meer werken in Israël, de semi-autonome Palestijnse gebieden op de Westoever worden verder afgesloten. Het is decennia geleden dat we dit schreven, maar het klinkt bekend…

Sinds 2014 wordt er niet langer gepraat

De Tweede Intifada zou twee jaar na het verschijnen van ons boek uitbreken maar we zagen de bui duidelijk al hangen. ‘Als het vertrouwen bij de Palestijnen in het vredesproces verdwijnt heb je kans op een nieuwe intifada, op meer geweld uit frustratie en wanhoop.’ Koos voegde daar aan toe: ‘Maar wat is het alternatief voor blijven praten?’ Dat alternatief zien we nu in de praktijk. Sinds 2014 wordt er niet langer gepraat. Het vredesproces is dood, de kolonisering van Palestijns gebied gaat onverdroten door en als er al gepraat wordt is het via de wapens.

In het eerste kwart van de 21e eeuw zagen we de aanslagen van 11 september 2001, de Amerikaanse inval in Irak, de Arabische lente en burgeroorlogen in Irak, Jemen, Syrië, Soedan en Libië. Over de niet aflatende kwestie Israël-Palestina werden boekenkasten vol geschreven. Het Midden-Oosten onderging dramatische veranderingen sinds we De Vrede die niet kwam schreven. Behalve dan dat, inderdaad, de vrede nog steeds ver weg was in Israël/Palestina.

Het Europese denken begrijpen

Ik was dan ook verbaasd toen ik hoorde dat ons boek, na al die jaren, was vertaald in het Arabisch. Ali Badai, een in Nederland woonachtige Irakees, nam het initiatief ons boek te vertalen nadat hij het bij toeval had ontdekt. Badai was verrast door een totaal andere visie dan het, volgens hem, eenzijdige, pro-Israëlische beeld dat de Nederlandse media doorgaans schetsen van het Midden-Oosten. Hij vond ook de analyse van de Nederlandse diplomatie en journalistiek ten aanzien van Israël/Palestina van belang voor een Arabischtalig publiek ‘om het Europese denken te begrijpen’. De Arabische versie van ons boek is inmiddels verschenen bij een uitgeverij in Ontario, Canada. Ook een uitgever in Irak wil het vertaalde boek, met drie toegevoegde recente artikelen van Koos van Dam, uitgeven.

Ikzelf had De vrede die niet kwam nooit meer herlezen, maar na het initiatief van Ali Badai ben ik dat toch gaan doen. Is het boek inderdaad nog enigszins relevant? Eerlijk gezegd had ik het niet verwacht, maar het blijkt toch verrassend actueel te zijn. Of, anders gezegd, het conflict draait in wezen nog steeds om dezelfde stapsgewijze uitwissing van Palestina en de Palestijnen. En de mechanismes van vernedering, agressie, blinde steun van de Verenigde Staten, medeplichtigheid van West-Europa waaronder Nederland en het gebruik van giftige propaganda en desinformatie bleven dezelfde

Voortzetting van de Tweede Wereldoorlog

In de Gaza-oorlog heeft Netanyahu er een handje van zijn strijd tegen de Palestijnen af te schilderen als een hedendaagse voortzetting van de Tweede Wereldoorlog. Hamas en de Palestijnse Autoriteit zijn de hedendaagse nazi’s. De bevolking van Gaza moet, net als de bevolking van Duitsland na de oorlog, worden heropgevoed. Kritiek op Israël, ook als het van de Verenigde Naties komt, van landen als Ierland, Noorwegen of Spanje of van gerenommeerde mensenrechtenorganisaties, wordt steevast afgedaan als antisemitisme.

Wat dat betreft is Netanyahu een goede leerling van Menahem Begin, een van de oprichters van de regerende Likoed-partij. Toen de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken Van der Klaauw in 1981 een bezoek bracht aan premier Begin, speelde deze op een botte manier in op de schuldgevoelens ten aanzien van de Joden. Koos van Dam was, als lid van de Nederlandse delegatie, aanwezig bij die ontmoeting. De Nederlanders wilden het over vrede in het Midden-Oosten hebben en de Europese rol daarbij, maar Begin ‘viel direct met de deur in huis met de ruwe aantijging dat de Nederlanders tijdens de Tweede Wereldoorlog vele Joden aan de Duitsers hadden uitgeleverd. Hij vroeg zich af wat wij eigenlijk in Israël kwamen doen.’ Begin werd helemaal woedend toen tijdens het gesprek naar voren kwam dat Van der Klaauw eerder met Arafat had gesproken. ‘Heeft u werkelijk de hand geschud van die moordenaar, die man wiens handen zijn besmeurd met het bloed van vele vrouwen, mannen en kinderen…’, schreeuwde Begin de Nederlandse minister toe. Voor Begin was Arafat niet veel meer dan een contemporaine Adolf Hitler.

De anekdote, een van de vele die uitgebreid worden beschreven in De vrede die niet kwam laat de continuïteit zien van het grof inspelen op veronderstelde Israëlische morele superioriteit en op de Europese schuld aan de holocaust. De tragiek is dat Israël zich daarbij boven het internationaal recht waant en meent aan niets en niemand verantwoording te hoeven afleggen. ‘Israel komt bijna overal mee weg’ stond destijds op de omslag. Dat ‘bijna’ kunnen we inmiddels wel doorstrepen. Ons boek was destijds een aanklacht. Een aanklacht die aan actualiteit helaas nog niets heeft ingeboet.

Syrische overgangsregering: minderheden zijn ook vertegenwoordigd

0

Syrië heeft sinds dit weekend een nieuw kabinet. Hoewel de belangrijkste posities toekomen aan de inner circle van Ahmed al-Sharaa, zetelen ook een christelijke vrouw, een alawiet, een Koerd en een druus in de nieuwe ministerraad.

Hoewel het nog steeds een overgangsperiode betreft, zullen de 23 ministers de komende vier tot vijf jaar dienen als vertegenwoordigers van het land in opbouw. De benoemingen volgen op de grondwettelijke verklaring van eerder deze maand en vervangen de tijdelijke machthebbers die in december werden aangesteld.

Volgens Syrië-expert Fabrice Balanche zijn de belangrijke portefeuilles gegeven aan ‘voormalige wapenbroeders’ die ook deel uitmaakten van het bestuur in Idlib, meldt nieuwsdienst AFP.

De meest opvallende benoeming is die van Hind Kabawat tot minister van Sociale Zaken en Arbeid, de eerste vrouw die door Al-Sharaa werd benoemd. Kabawat is christen en draagt geen hoofddoek. Verder valt de benoeming van een nieuwe grootmoefti op. Deze ging naar Osama al-Rifai, die geldt als een matigende stem en meerdere fatwa’s uitvaardigde tegen HTS.

Desalniettemin is er veel wantrouwen richting het nieuwe kabinet. De autonome Koerdische regering in het noordwesten van Syrië verwierp zondag de legitimiteit van de nieuwe nationale regering omdat het de diversiteit van het land niet weerspiegelt. In diezelfde woorden verwierp het eerder de tijdelijke grondwet. Bovendien is er niemand uit de autonome Koerdische regering benoemd, terwijl deze vorige maand een overeenkomst sloot over integratie met de nieuwe regering.

Volgens een anonieme bron in The Economist is Al-Sharaa weinig bereid om de macht te delen. Hij zou aan micro-management doen, niet delegeren en anderen nauwelijks vertrouwen. De posten die nu aan minderheden zijn gegeven, hebben weinig impact en zijn waarschijnlijk bedoeld om het Westen zoet te houden in de hoop dat sancties worden opgeheven, schrijft Jenne Jan Holtland in de Volkskrant. 

Tegelijkertijd moeten we ook niet te veel verwachten, vindt Aron Lund van de denktank Century International. ‘Elke regering moeite zou hebben om stabiliteit in het land te brengen. Een radicale islamitische factie aan de macht zien komen en minderheden erbij betrekken, zelfs op een symbolische manier, is misschien niet ideaal, maar het had erger gekund’, zei hij volgens AFP. 

Radicaal-rechts noemt veroordeling Le Pen politiek gemotiveerd

0

Marine Le Pen is veroordeeld tot vier jaar cel en een boete wegens verduistering van EU-geld, en mag zich vijf jaar niet verkiesbaar stellen. Radicaal-rechtse politici zoals Trump en Wilders beschouwen het vonnis als politiek gemotiveerd.

De leider van de Franse radicaal-rechtse partij Rassemblement National noemt het vonnis een politiek oordeel, tragisch voor de Franse democratie. ‘Ik ben uitgeschakeld, maar effectief ook miljoenen Fransen’, zei ze maandag in een interview op tv. Le Pen werd gezien als een van de meest kansrijke kandidaten voor de volgende presidentsverkiezingen in Frankrijk.

Le Pen heeft EU-geld dat bedoeld was voor het aanstellen van adviseurs, gebruikt voor haar eigen partij. Hiervoor kreeg ze een celstraf van vier jaar, waarvan twee jaar voorwaardelijk. De andere twee jaar mag ze buiten de gevangenis doorbrengen met een enkelband. Daarnaast moet ze een boete van 100.000 euro betalen.

De grootste tegenslag voor de politica is echter het feit dat ze zich niet verkiesbaar mag stellen. Ze had de veroordeling wellicht verwacht, maar zou hiertegen in hoger beroep zijn gegaan, legde ze uit in het interview. Een hoger beroep duurt in Frankrijk jaren, waardoor ze zich alsnog kandidaat zou kunnen stellen voor de volgende presidentsverkiezingen.

De veroordeling veroorzaakte veel ophef in Frankrijk, met zowel voor- als tegenstanders van het vonnis. Rechtse politici wereldwijd veroordeelden de uitspraak, waaronder president Trump en ook Geert Wilders. Elon Musk voorspelt dat het averechts zal werken, net als bij Donald Trump, die eerder ook veroordeeld werd en nu president is.

Hoewel Le Pen zich niet verkiesbaar kan stellen, is er al een alternatief voor de leider van de radicaal-rechtse partij. Partijvoorzitter Jordan Bardella (28) is erg populair en heeft een grote aanhang op sociale media. Hoewel hij nog jong is, wordt hij gezien als een veelbelovende kandidaat nu Le Pen niet mee kan doen, zei Europa-correspondent Saskia Dekkers gisteren in de uitzending van Nieuwsuur.

Grote advertentie steunt vrijwilligers die van Faber geen lintje krijgen

0

‘Een lintje uitdelen kunnen we niet, maar onze dankbaarheid en respect hebben jullie. Onvoorwaardelijk’, staat vandaag in een paginagrote advertentie van diverse organisaties in NRC en de Volkskrant. Ze steunen de vrijwilligers die werden geschoffeerd door asielminister Marjolein Faber van de PVV. Zo meldt het AD.

VluchtelingenWerk Nederland, de Vereniging Nederlandse Organisaties Vrijwilligerswerk (NOV) en de brancheorganisatie Goede Doelen Nederland plaatsten de advertenties. Ze benadrukken dat vrijwilligers zich ‘dagelijks’ onderscheiden door bijvoorbeeld te helpen in de opvang, taallessen te geven en een luisterend oor te bieden. ‘Vrijwilligers handelen vanuit een warm hart en maken het verschil voor de medemens en de samenleving. Hun onmisbare inzet mag nooit gepolitiseerd worden’, stellen de organisaties.

Faber weigert een lintje uit te delen aan vrijwilligers die, volgens haar, asielbeleid faciliteren waar ze tegen is. Deze beslissing wordt politiek en maatschappelijk sterk bekritiseerd.

Oud-GroenLinks-leider Jesse Klaver reageerde op X: ‘Dat Faber nu haar rancune over goedwillende vrijwilligers uitstort, past helaas in een patroon. Het besluit van de minister-president is een totaal tegenstrijdig signaal en het failliet van de eenheid in kabinetsbeleid. Onacceptabel.’

Binnen het kabinet was alleen de PVV, die steeds verder daalt in de peilingen, positief over Fabers actie.

Turkse oppositieleider bekritiseert Engelse premier om zwakke reactie op arrestatie burgemeester Istanbul

0

CHP-leider Özgür Özel bekritiseerde de Britse premier Keir Starmer om zijn zwakke reactie op de arrestatie van de burgemeester van Istanbul Ekrem Imamoglu. ‘Turkije is groter dan Erdogan en zal zich eerder de stilte van vrienden dan de stem van vijanden herinneren’, zei hij verwijtend, meldt Middle East Eye.

Özel dreigt Labours toetreding tot de Socialistische Internationale (SI) te blokkeren, een wereldwijde organisatie van sociaaldemocratische partijen.

Starmer heeft wel iets gezegd over Turkije, maar zijn reactie was slap, vindt Özel. Op een vraag van een journalist antwoordde hij alleen: ‘We zijn voor democratie’, zonder het politiegeweld of de arrestatie van bijna 2.000 demonstranten te veroordelen.

Als vicevoorzitter van de Socialistische Internationale waarschuwt Özel de Labour-leider voor ‘consequenties’ als hij zijn houding niet herziet.

Labour heeft op dit moment een waarnemersstatus bij de Socialistische Internationale en voor toetreding is een tweederde meerderheid nodig in het jaarlijkse congres.

Vermoedelijk wil de Britse premier Erdogan niet tegen het hoofd stoten, vanwege militaire en politieke belangen. Het VK onderhandelt momenteel met Turkije over de verkoop van Eurofighter-jets, ter waarde van miljarden dollars.

Ondertussen kwamen afgelopen weekend in Maltepe, een voorstad van Istanbul, een half miljoen mensen bijeen om te protesteren tegen de gevangenneming van Imamoglu, een protest georganiseerd door de CHP.  Toch blijft de repressie onverminderd. Zo is de Zweedse journalist Joakim Medin gearresteerd op verdenking van ‘banden met een terroristische organisatie’.

Zisan Mermi treedt op met een voorstelling over haar ziekte sclerodermie

0

Zisan Mermi lijdt al meer dan achttien jaar aan de ziekte sclerodermie, een zeldzame auto-immuunaandoening die de huid en organen aantast. In de solovoorstelling Immuun neemt ze het publiek mee in haar lotgevallen.

Mermi is naar eigen zeggen al drie keer aan de dood ontsnapt. De kwaal heeft diepe sporen gelaten in de persoon die ze nu is, maar ze is niet klein te krijgen. Ze staat nu met Immuun op het podium en vertelt over haar aandoening, haar vrouw-zijn en hoe het voelt om telkens te vallen en op te moeten staan.

In Zaal 3 van het Nationale Theater in Den Haag vertelt Mermi in iets minder dan een uur over hoe ze werd getroffen door scelorodermie. ‘Net zo veel kans als het winnen van de Staatsloterij, maar die heb ik niet gewonnen’, zegt ze droevig. Ze neemt de zaal met korte muzikale intermezzo’s in een levensverhaal van vervlogen dromen van carrière, huwelijk en kinderen. En toch staat ze er.

Hoe voelt het om helemaal alleen op dat podium te staan?

‘Heel eng in het begin en nog steeds een beetje, maar dat wordt wel minder. Als je met z’n tweeën optreedt, kan de ander nog bijspringen als je wat vergeet of als het even niet goed gaat. De eerste keer tijdens mijn try-out had ik nog een stukje tekst, voor als ik toch wat vergeten was. De regisseur zat toen ook in de zaal en heeft hier en daar gesouffleerd. Het blijft een kwetsbaar moment zo helemaal alleen, maar de opluchting en blijdschap is dubbel zo groot na een goede voorstelling.’

Hoe ontstond het idee om een voorstelling te maken over jouw lot?

‘In coronatijd was ik werkzaam bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Tijdens het thuiswerken kreeg ik opeens last van mijn vinger die aan het afsterven was. In die tijd moest mijn contract verlengd worden, maar dat gebeurde niet. Ik heb me toen ziek gemeld en daarna op mijn herstel gericht. Ondertussen begon ik al wel met het schrijven van een boek samen met een schrijfcoach en een uitgeverij. Met een goede vriend gingen we naar voorstellingen en toen kwam het idee om zelf iets te doen. Misschien moest ik mijn eigen verhaal op papier zetten. Zo is het balletje eigenlijk gaan rollen. De theatervoorziening gaat overigens sneller dan mijn boek.’

Hoe was je voordat je ziek werd?

‘Ik was wat naïever. Meer bezig met wereldse zaken en gefocust op vergankelijke dingen. Ik wilde carrière maken en was minder diepzinnig dan dat ik nu ben.’

Beeld: Tayfun Balçik

Hoe ben je nu?

‘Wat me is overkomen, mijn ziekte, heeft me harder gemaakt, maar ook op een bepaalde manier zachter. Ik waardeer de kleine dingen in het leven en de mooie momenten meer, want als geen ander besef ik dat alles heel snel kan eindigen. Daarom probeer ik meer in het moment te leven. Dat had ik vroeger minder. Verder ben ik ook vaak echt moe. Moe door de ellenlange strijd en verliezen van dierbaren, maar ben nu ook veel aan het inhalen wat ik in mijn twintiger jaren niet kon doen. Dus ben ik veel op pad, ik reis en doe concerten. Soms kan het lange tijd goed gaan en dan heb ik weer een enorme terugval.’

Dat is lastig als je iets wil opbouwen.

‘Ja, maar gelukkig ben ik wel wat stabieler in vergelijking met de jaren ervoor. Ik ben nu eigenlijk de vrouw geworden die ik als ziek, jong meisje nodig had. Ik ben de vrouw geworden waar ik als jonge meid naar opkeek. Dus een sterke vrouw die stevig in haar schoenen staat, met levenslust, en die kan genieten van de kleinste dingen.’

Het is ook bijzonder om je in actie te zien, maar kan je begrijpen dat sommige mensen hier niet op zitten te wachten? 

‘Het is inderdaad niet een doorsnee theatervoorstelling waar je voor de ontspanning naartoe gaat. Toch denk ik dat mijn verhaal mensen kan inspireren en laat zien dat je ondanks alles sterker kan worden. Tegen al die zieke mensen wil ik zeggen, geef niet op. Ziek zijn is een universeel ding. Het kan iedereen overkomen. Jong, oud, wat je afkomst of kleur ook is. En Immuun gaat overigens niet alleen over ziekte, maar ook over tegenslagen in het leven. En dat dat normaal is. Maar als ik er sterker uit ben gekomen, waarom een ander dan niet? Geloof in jezelf.’

Je hebt het ook over je familie en vrienden, door wie je je soms ‘verraden’ voelde en die je soms zat was. Ik heb het idee dat je je zelfs hebt ingehouden. Klopt dat?

‘Dat heb je goed gezien. Ik doe dat omdat ik denk dat de voorstelling anders nog zwaarder wordt.’

Is het niet goed om al je emoties eruit te gooien dan?

‘Weet ik niet. Ik wil mensen niet meer kwetsen. Sommige dingen vergeet je niet, maar ik heb het wel vergeven.’

Heersen er nog taboes rondom ziek-zijn in je omgeving?

‘Dat was en is er nog zeker wel. Voornamelijk taboes over een zieke vrouw. Heel erg zelfs. Ik trek daar nu minder wat van aan, maar ik werd gezien als een halve persoon, of als een halve vrouw. Dat werd ook echt letterlijk tegen mij gezegd. ‘Oh je kan geen kinderen krijgen door de behandelingen, door de chemo. Je bent geen echte vrouw meer.’ Of opmerkingen zoals wie zou met jou willen trouwen, want je hebt een man niks te bieden. Sommigen zagen er zelfs de toorn van God in, en dat God mij zou hebben gestraft omdat ik een slecht persoon ben. Ik heb veel nare dingen gehoord.’

Wat is je boodschap aan andere mensen die een soortgelijk verhaal hebben, maar dat niet kwijt kunnen?

‘Uit jezelf, want hoe meer je je opkropt, hoe zieker je wordt. Voor mij was deze voorstelling ook een soort heling. Ik barstte tijdens de repetities heel vaak in tranen uit. Het was een soort verwerking voor mij en nog steeds. Iedere keer na een voorstelling voel ik me echt opgelucht. Want ik heb jarenlang naar mensen moeten luisteren, dus naar de artsen moeten luisteren en mensen die het allemaal beter wisten. Maar nu is het mijn beurt en dat ik vertel en dat mensen dus naar mij luisteren. Mijn boodschap is nogmaals: uit je. Schrijf het desnoods op, omdat je het daarmee ook verwerkt.’

Wat is je boodschap aan de culturele wereld, waarop het kabinet bezuinigt, waardoor producties zoals die van jou meestal het snelst verdwijnen?

‘Dan zou ik willen pleiten voor positieve selectie. Kijk welke makers nieuw zijn en geef ze een kans. Het leven heeft ons al diep geraakt, geef ons de kans om onszelf opnieuw uit te vinden en weer op te staan. Dat perspectief zorgt ook weer voor een zachte landing wanneer we weer eens vallen’

 

Inmiddels vieren we de meertaligheid

0

Twee weken na de lezing plofte er een mail in de box van de bibliotheek die me had uitgenodigd. Ik had die avond in het kader van de Boekenweek gesproken over mijn moerstaal. Op weg naar de lezing moest ik uitzoeken waar dat ‘moerstaal’ precies vandaan kwam, de moerstaal is de moedertaal. Het is de taal die je met je moeder spreekt. Maar wat als moeders meerdere talen sprak? Of wat als moeders helemaal geen taal sprak? Of wat als het kind geen moeder heeft gehad? Ik besloot al die ingewikkelde vragen over te slaan en me maar te concentreren op de taal van mijn moeder, het Tamazight, en hoe belangrijk het is dat we jonge kinderen met een migratieachtergrond ook in hun moerstaal met verhalen, liedjes en sprookjes voeden.

Een paar dagen later vertelde ik in Weert, Limburg, opnieuw over de moerstaal; Limburg is een bijenkorf van lokale dialecten die de mensen dan ook hartstochtelijk spreken. Limburgers hebben enorme behoefte om hun lokale patois te spreken. Je kan een heel leuk gesprek hebben met een Limburger in ABN maar zodra de Limburger een mede-Limburger ruikt dan gaat hij over in de gemeenschappelijke moerstaal. Ik begrijp deze instinctieve reactie wel. Lange tijd werd op Limburgers vanwege hun dialect neergekeken, zoals het in Marokko lange tijd ongewenst was dat mensen Berbers spraken, het zou een minderwaardige taal zijn.

De tijd dat je als land een taal boven de andere plaatste is gelukkig voorbij. Inmiddels vieren we de meertaligheid. Maar we komen van ver. Jaren geleden werd het als onwenselijk gezien dat kinderen met een migratieachtergrond hun moerstaal in de Nederlandse klas spraken. Men moest vloeiend Nederlands leren en het Turks, Arabisch, Koerdisch, Papiamentu, Sranangtongo werd als een hindernis in het bereiken van die doelstelling gezien. We zijn heel wat academische onderzoeken verder waaruit naar voren is gekomen dat het spreken in de moerstaal het kind juist helpt bij het leren van de nieuwe taal. En zo traden de migratietalen uit het verdomhoekje.

Het is gewoon heel chique aan het worden om meerdere talen te spreken

Maar ik heb nog meegemaakt dat opvoeders vol dedain spraken over de rommeligheid van meertaligheid en dat de migratietaal afgeworpen moest worden om tot volledige integratie te komen. Er bleek niets van waar te zijn. De strijd tegen de onwetenheid is een stroperige. Moeders wordt aangemoedigd om vooral in de moerstaal te spreken, dat zou de taalvaardigheid enorm helpen. Hadden we die kennis maar vijfentwintig jaar geleden omarmd!

Het vieren van de meertaligheid kan ik niet los zien van de groeiende toename van expats in Nederland; het is gewoon heel chique aan het worden om meerdere talen te spreken. En strategisch is het ook handig want nu steeds meer mensen in Europa zich van Amerika afkeren, ontstaat er ruimte voor Europese talen om zich te manifesteren. Duits. Frans. Spaans. Europa is trouwens tot de opkomst van de natiestaten en daarmee gepaarde institutionalisering van talen een chaotische bijenkorf van talen geweest. In de twaalfde eeuw werden op het eiland Sicilië welzeker vier, vijf talen naast en door elkaar gesproken omdat het onder bestuur stond van de Noormannen, die heersten over een overwegend islamitische bevolking. De taal aan het hof was Arabisch, maar er werd ook Latijn en Grieks gesproken.

Waarom noemen we het eigenlijk moedertaal en niet vadertaal? Dat is omdat de moeder bij geboorte het kind aan de borst krijgt, daar waar het gevoed wordt. Onder de boezem liggen de longen, die lucht geven om woorden te maken. Het eerste contact met voeding is ook het eerste contact met taal. De moeder haalt diep adem om het kindje toe te spreken. Er wordt gezongen. Gerustgesteld. Woordjes gezegd. Het kindje is zich niet bewust van de betekenis, maar voelt het timbre van de klankkast. Taal is trilling.

De bibliotheek had het publiek bij de lezing gevraagd om mij te waarderen met een cijfer. Ik kreeg een 8,5. Maar je kan een mooie ontmoeting nooit plat slaan tot een cijfer.