De pro-Koerdische parlementariër Faruk Gergerlioglu (DEM) slaat alarm over de arrestatie van 208 Turkse studenten in Zuid-Turkije. ‘Er is een verbod opgelegd op contact met hun advocaten, die ook geen toegang hebben tot hun dossiers.’
‘Twee dagen geleden zijn 208 studenten uit verschillende delen van Turkije uit hun bed gelicht en naar Gaziantep vervoerd. Er werd gevraagd: ‘Waarom zijn jullie naar Bosnië gegaan en hebben jullie deelgenomen aan het Erasmus-programma van de universiteit?’ en ‘Waarom hebben jullie je ouders bezocht?’, vertelt de parlementariër aan De Kanttekening.
Gergerlioglu vreest dat de studenten door de staat zullen worden gedwongen om verklaringen af te leggen. ‘Daarbij zal het geweld, chantage en martelingen niet schuwen’, zegt hij op sociale media.
Gülenbeweging
Het Turkse Openbaar Ministerie verdenkt de studenten van banden met de verboden Gülenbeweging, meldt het staatspersbureau Anadolu Ajansi. Hierdoor kunnen ze lange tijd achter de tralies verdwijnen, aangezien Gülen-sympathisanten sinds de mislukte couppoging in 2016 door het Erdogan-regime categorisch als ‘terroristen’ worden vervolgd.
Duizenden ambtenaren, journalisten en docenten zijn – vaak met weinig of geen bewijs – in de gevangenis beland, ontslagen of moesten vluchten. De Turkse staat laat ook de kinderen van vermeende Gülen-sympathisanten niet met rust. Vorig jaar werden al vijftien meisjes opgepakt om tegen hun ouders te getuigen. Gergerlioglu zei toen dat jongeren worden gebruikt om hun ouders onder druk te zetten.
‘Het is in Turkije tegenwoordig kennelijk strafbaar om naar het buitenland te reizen. Ongelofelijk. Je kan niet van de ene op de andere dag studenten tot terrorist verklaren en hun grondwettelijke recht om te reizen beperken. Ik ben in contact met de ouders van de kinderen (vermeende Gülen-sympathisanten). Ook zij denken dat de Turkse staat nu achter hun kinderen aangaat, zegt Gergerlioglu.
Na een verbod van 24 uur kreeg de parlementariër contact met de advocaat van de jongeren. ‘De studenten zijn erg moe en getraumatiseerd’, zegt hij. ‘De minister van Binnenlandse Zaken Ali Yerlikaya moet per direct met deze schending van de rechten van jongeren stoppen. In godsnaam, waarom houden ze zich bezig met deze pubers? Ik kan daar met mijn gedachten niet bij.’
Er komt een Disneypark in het Midden-Oosten. Disney en Miral Group hebben aangekondigd een zevende park te openen in Abu Dhabi, de hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten.
Dit maakte het Franse entertainmentbedrijf gisteren bekend. Het park zal de stijl van een Disneypark hebben, maar met lokale kenmerken. ‘Het nieuwe resort combineert de iconische verhalen, personages en attracties van Disney met de levendige cultuur van Abu Dhabi, de prachtige kustlijn en de adembenemende architectuur’, aldus het bedrijf volgens France24.
Disney heeft op dit moment zeven parken, te weten in Florida, Californië, Tokio, Parijs, Hong Kong en Shanghai. Omdat deze bestemmingen niet voor iedereen naast de deur liggen, wil Disney een park in het Midden-Oosten.
Abu Dhabi heeft al meerdere attractieparken, waaronder Ferrari World, Warner Brothers World en Sea World. Deze parken worden gerund door Miral, een grote entertainmentmaatschappij in de regio. Het is voor het eerst dat Disney het park aan een ander bedrijf uitbesteedt.
Er is een staakt-het-vuren tussen de Houthi’s en de VS. Schepen in de Rode Zee zullen niet meer worden aangevallen. De aanvallen op Israël gaan echter door.
De politiek leider van de Houthi’s, Mahdi al-Mashat, zei dit volgens Al Jazeera. Afgelopen dinsdagavond bemiddelde Oman tussen de VS en de Jemenitische groep. President Trump noemde de deal een belangrijke overwinning, maar zei niets over Israël.
Afgelopen dinsdagavond bemiddelde Oman tussen de VS en de Jemenitische groep. President Trump noemde de deal een belangrijke overwinning, maar zei niets over Israël.
Geen van beide partijen zal de ander aanvallen. Dit garandeert de veiligheid van de scheepvaart in de Rode Zee,’ zei de Omaanse minister van Buitenlandse Zaken, Badr Albusaidi, dinsdagavond op X over de deal tussen de Houthi’s en de VS.
Sinds het begin van het geweld in Gaza hebben de Houthi’s schepen aangevallen die verbonden waren met Israël of zijn bondgenoten. Dit heeft de internationale handel beïnvloed. Veel rederijen kozen ervoor hun routes langs de Kaap te verleggen, wat veel langer en duurder is.
De Amerikaanse president Trump presenteert het staakt-het-vuren dan ook als een overwinning. De Houthi’s maakten echter direct duidelijk dat de aanvallen op Israël onverminderd doorgaan, en ‘harder zullen zijn dan wat de Israëlische vijand kan verdragen’, aldus de politiek leider volgens Al Jazeera.
Sinds het staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas eindigde op 18 maart, richtte de Jemenitische groepering zich direct op Israël. Afgelopen zondag raakte een raket de luchthaven Ben Gurion. Als reactie schoot Israël raketten op de internationale luchthaven van Sanaa, een stad buiten het gebied van de Houthi’s.
De woorden ‘nooit meer’ zetten aan tot nadenken, schrijft jongerenimam Shamier Madhar. Houden we vrijheid voor onszelf, of delen we die met anderen als een recht voor iedereen?
Op 4 mei, in de collectieve stilte van herdenking, klinkt telkens weer dat beladen zinnetje: ‘Nooit meer’. Twee woorden die dienen als moreel kompas. Als belofte aan onszelf, aan onze kinderen, aan de toekomst. Maar wat betekent ‘Nooit meer’ in een wereld waarin beelden van oorlog, onrecht en menselijk lijden ons opnieuw overspoelen?
Bezoek aan Auschwitz
Mijn recente bezoek aan Auschwitz confronteerde me met de rauwe sporen van stigmatisering, uitsluiting en ontmenselijking. De gaskamers, de barakken, het
eindeloze terrein: stille getuigen van een periode waarin de menselijkheid collectief faalde.
En op 5 mei – de dag waarop wij onze vrijheid vieren – lezen we in het nieuws dat Gaza mogelijk volledig bezet zal worden. Alsof de wereld niets geleerd heeft. Wat is dan nog de waarde van ‘Nooit meer’ als we weigeren te erkennen wanneer morele grenzen opnieuw worden overschreden?
Op Bevrijdingsdag vieren we de vrijheid die we samen hebben opgebouwd. Met mensen van allerlei achtergronden. In die diversiteit ligt onze kracht – maar ook onze plicht. Vrijheid is pas echt als iedereen haar kan voelen. Wat betekent onze vrijheid, als elders mensen sterven, vluchten of leven in permanente angst?
Wat als dit mijn familie was? Mijn kinderen? Mijn gemeenschap?
Het Israëlisch-Palestijns conflict – met name de situatie in Gaza – raakt niet alleen aan geopolitiek. Het raakt aan onze diepste waarden over rechtvaardigheid, veiligheid en menselijkheid. Herdenken is geen nostalgie. Het is een actieve waakzaamheid – tegen antisemitisme, zeker – maar óók tegen elke vorm van ontmenselijking en collectieve bestraffing.
Het heden is complex. Maar complexiteit mag ons niet verlammen. Juist nu vraagt ‘Nooit meer’ om moedige reflectie. Wat als dit mijn familie was? Mijn kinderen? Mijn gemeenschap?
Bruggenbouwers
Empathie is geen zwakte, maar kracht. Kritisch denken is geen verraad, maar trouw – aan de menselijke maat. We hebben bruggenbouwers nodig. Mensen die durven te luisteren naar verhalen die wringen. Die voorbij de bubbel van hun gelijk durven kijken.
Vrede vraagt om meer dan de afwezigheid van oorlog. Ze vraagt om erkenning, dialoog, en rechtvaardigheid. ‘Nooit meer’ begint niet in Den Haag, maar bij onszelf. Terwijl politici worstelen met visie, ligt de echte verantwoordelijkheid bij ons allemaal. In klaslokalen. Op sociale media. Aan de keukentafel. Daar wordt bepaald of ‘Nooit meer’ slechts een ceremonieel mantra blijft of een ethisch fundament wordt van ons dagelijks handelen. Bouwen we muren of bruggen? Houden we vrijheid voor onszelf, of delen we het als een universeel recht?
Wat betekent solidariteit als wij de onderdrukten zouden zijn? Wat zou verzoening vragen als wij de daders waren? Deze vragen zijn niet comfortabel. Maar ze zijn noodzakelijk. Want als ‘Nooit meer’ iets betekent, dan is het dit: dat wij – waar dan ook ter wereld – opstaan tegen het normaliseren van geweld. Tegen ontmenselijking. Tegen het verlies van onze morele helderheid. En dat we vasthouden aan wat ons verbindt: onze gedeelde menselijkheid.
Toen de Taliban in Afghanistan aan de macht kwamen, gingen beelden de wereld over van wanhopige Afghanen die het land wilden ontvluchten. Haris Faiz, een jonge Afghaan uit Rotterdam, nam juist het vliegtuig naar Kabul toe en hielp mee aan de toekomst met zijn stichting OMID.
Als je hem vier jaar geleden had gevraagd waar hij deze zomer zou doorbrengen en waarom, had hij het niet kunnen bedenken. Voordat de Taliban aan de macht kwam, werkte Faiz in de evenementensector. Hij kende Afghanistan vooral uit de verhalen van zijn ouders, die naar Nederland vluchtten toen hij 1 jaar oud was. Wel zou hij dat jaar – in 2021 – naar zijn geboorteland afreizen om inspiratie op te doen voor een Afghaanse streetfoodbar die hij in Rotterdam wilde openen.
Haris Faiz. Beeld: Suzan Alberts
Alles liep anders. Toen berichten de wereld overgingen dat de Taliban het land overnam, kreeg zijn reis een andere wending. Faiz besloot een grote inzamelingsactie te organiseren. Binnen enkele dagen had hij een bedrag van 45.000 bij elkaar. Met een koffer vol met geld nam hij het vliegtuig naar Kabul. Toen hij in Istanbul landde voor een overstap bleek het te laat: hij kwam het land niet meer in. De Taliban had de hoofdstad overgenomen en de Amerikanen de luchthaven afgesloten voor verkeer.
Het zaadje voor een hele nieuwe missie werd hier gepland. De streetfoodbar was van de baan. Faiz kreeg een nieuwe missie. Het geld stuurde hij naar Afghanistan via hawala, een informeel banksysteem. Dit werkte en smaakte naar meer. Maar wat hij vooral wilde, was zelf naar Afghanistan toe. Om met eigen ogen te zien wat er nodig was. In de media hoorde hij alleen maar hoe slecht het ging. ‘Ik dacht: het kan toch niet alleen maar kommer en kwel zijn, er moeten toch ook kansen liggen?’
Kabul met eigen ogen zien
Met deze gedachte ontstond de stichting OMID, wat hoop betekent. ‘Ik wilde iets betekenen voor de Afghanen, ik wilde helpen het land opbouwen. Inmiddels zijn we met z’n tienen: vijf bestuursleden in Nederland en vijf lokale medewerkers en we hebben al heel wat mensen kunnen helpen.’ Eind 2022 vloog Faiz naar Kabul, dit keer om er voor langere tijd te blijven. Hij woonde er tot oktober 2024. ‘Om te zien wat er echt nodig is. Hoe het de mensen er vergaat. Wat het betekent om in een land te zijn waar de Taliban aan het roer staat. Ik heb dat nooit meegemaakt en wil het met eigen ogen zien’, vertelt hij.
‘Het ging de hele tijd alleen maar over de slechte omstandigheden voor vrouwen in Afghanistan’
‘Alles wat ik wist over Afghanistan onder de Taliban, wist ik van de media, maar dit ging altijd over de negatieve dingen’, gaat hij verder. ‘Dit vond ik erg lastig. Het ging de hele tijd alleen maar over de slechte omstandigheden voor vrouwen in Afghanistan. Ik zeg niet dat dit niet gebeurt, maar wat heeft de bevolking er aan als wij ons in het westen beklagen over hun rechten? Wat hebben ze er aan als wij in Nederland bij elkaar komen om tegen elkaar te zeggen hoe erg we het vinden? De Taliban lacht zich rot, dit heeft geen enkele impact.’
Beter is het, zo vindt Faiz, om je te richten op wat je wel kunt bereiken. ‘Er gebeuren ook goede dingen. De laatste keer toen ik aankwam op de luchthaven van Kabul, was ik aangenaam verrast. Voor het eerst was er een roltrap. Het klinkt misschien als iets kleins, maar dat gaf me echt een geluksgevoel. Dit was vooruitgang. Bovendien werkten er vrouwen op de luchthaven, ook in winkeltjes. In Mazar-e Sharif is er een winkelcentrum opgezet voor en door vrouwen. Het beeld dat vrouwen er helemaal niet mogen werken of niet meer op straat mogen lopen, dat klopt niet.’
Daarmee wil Faiz de problemen die de Afghanen er ervaren niet bagatelliseren. ‘Er is ontzettend veel te doen. Meer dan 90 procent van de bevolking van het land leeft onder de armoedegrens. De economie ligt op zijn gat sinds de NAVO-troepen er vertrokken zijn. Nu willen veel westerse regeringen niets te maken hebben met de huidige regering omdat het de Taliban zijn. Maar je kunt er niet omheen. Ik heb toegang tot allerlei instanties in Afghanistan omdat ik met ze praat. En ik praat met de mensen. Op deze manier kan ik veel meer impact maken.’
Op dit moment is de stichting bezig om geld in te zamelen voor het grootste kinderziekenhuis in Kabul. ‘We willen 45.000 euro inzamelen voor betere apparatuur, medicijnen, zuurstoftanks, noem maar op’, vertelt Faiz. ‘Met elke 45 euro kunnen we voor een maand een kind helpen. Het overheidsziekenhuis heeft plek voor 500 kinderen, terwijl er wel 15000 kinderen liggen. Het is het enige ziekenhuis in de regio waar kinderen kosteloos terecht kunnen. Er zijn ook privéklinieken, maar dat kunnen de meeste mensen daar helemaal niet betalen. Daarom is het belangrijk dat juist dit ziekenhuis wordt ondersteund.’
‘Kleinere partijen hebben veel meer impact, omdat ze dichter bij het volk staan’
De bottom-up-approach van Faiz werkt, maar heeft ook een nadeel. ‘We worden niet genoeg gezien, we zijn nog te klein. Eigenlijk gaat al het beschikbare geld naar de VN-hulporganisaties, maar die hebben allemaal regels waardoor het systeem niet efficiënt is. Kleinere partijen hebben veel meer impact, omdat ze dichter bij het volk staan. OMID gaat nu daarom een strategische samenwerking aan met een andere, grotere organisatie, INARA. ‘Zij hebben niet alleen impact, maar ook de mogelijkheid om geld het land in te krijgen. Ook dit blijft voor ons een uitdaging.’
Faiz benadrukt dat er, naast de steun die er al is voor lokale vrouwenprojecten, ook steun moet blijven voor gezondheidszorg en de opbouw van de lokale economie. Dit gebeurt volgens hem nu te weinig. ‘Maar dit raakt juist de gewone Afghaan.’ Hij is daarom bezig met een webshop, een sociale onderneming vanuit de stichting waar Afghanen wereldwijd lokale producten kunnen bestellen om de economie weer op gang te helpen.
Toerisme is een andere sector waar de Afghanen van kunnen profiteren, vertelt hij. Faiz is dan ook blij met de YouTube-vloggers, toeristen die rondreizen in Afghanistan en de mooie kanten laten zien van het land. Volgens critici zijn ze propagandamachines voor het regime. Faiz ziet de positieve kant. ‘Hierdoor is het toerisme in Afghanistan toegenomen en dit is goed voor de economie. Afghanen worden hierdoor minder afhankelijk van buitenlands geld.’
Zelf gaat hij deze zomer het land beter leren kennen. Voor de stichting, maar ook voor zichzelf. ‘Ik neem een paar vrienden mee en we gaan wat rondreizen. Ik heb mijn land pas op mijn achttiende leren kennen en ben er van gaan houden. Het klimaat, het eten en de gastvrijheid; ik word hier met open armen ontvangen. In Nederland ben ik toch altijd het zwarte schaap. Ik voel me hier thuis. Misschien zou ik er wel willen wonen.’
Kabinet reageert op Israëlisch vernietigingsplan voor Gaza en wil Europees onderzoek: ‘Democratische principes niet gerespecteerd’
Minister Veldkamp van Buitenlandse Zaken trekt ‘een streep in het zand’ bij Israëls voortdurende schendingen van het internationale recht. De dreigende volledige bezetting, annexatie en vernietiging van Gaza lijken volgens de minister ‘volledig buitenproportioneel’. Hij wil dat de EU daarom een onderzoek instelt naar het associatieverdrag tussen Israël en de EU, zo meldt de NOS.
Terwijl veel mensenrechtenorganisaties inmiddels spreken van een genocide in Gaza, die aan meer dan 52.000 Palestijnen het leven heeft gekost, hanteert de minister zachtere bewoordingen. Hij stelt dat Israël door de voortdurende blokkade van Gaza de mensenrechten en democratische principes ‘niet meer respecteert’.
‘Je hebt het recht om jezelf te verdedigen, maar de proporties lijken nu volledig zoekgeraakt. Dit is echt een streep in het zand. We willen een duidelijk politiek signaal geven aan Israël’, aldus de minister.
Geert Wilders van de PVV, die onvoorwaardelijk achter Israël blijft staan, noemt Veldkamp om die reden een ‘zwakke minister’ die met dit besluit de kant van ‘anti-Israël-demonstranten’ zou kiezen.
Veldkamp reageert hier voorzichtig op. ‘Wilders kiest zijn eigen woorden. Dit was te verwachten’, zegt hij. Hij meent dat het kabinet, waarin ook PVV-ministers zitten, met één mond over Israël spreekt.
Critici vinden de houding van de Europese Commissie tegenover Israëls annexatieplan van Gaza, waarin Israël wordt gevraagd zich in te houden in deze nieuwe fase van totale vernietiging waarbij dagelijks tientallen Palestijnen worden gedood, veel te slap.
‘Hé, hou je eens een beetje in — zoiets zeg je tegen je puber als die de grenzen van de onvolgroeide prefrontale cortex aan het verkennen is, niet tegen een regime dat zich inmiddels het beste laat vergelijken met een lugubere versie van Rupsje Nooitgenoeg. Ik heb eindeloze sympathie voor het Joodse volk, maar met deze regering is het op’, schrijft gynaecoloog Bertho Nieboer op LinkedIn.
Hij wijst ook op de schrijnende medische situatie in Gaza, waar ruim duizend zorgverleners zijn gedood. Op 14 mei vindt in Amsterdam een congres over het gebrek aan medische zorg in Gaza plaats.
CDU-leider Friedrich Merz is gisteren alsnog verkozen tot nieuwe bondskanselier. Gisteren behaalde Merz bij een geheime stemming 310 stemmen, zes te weinig om tot bondskanselier verkozen te worden. Maar tijdens een tweede stemming is hij het alsnog geworden.
CDU-secretaris Carsten Linnemann vertelde bij Welt Talk toe dat hij verbijsterd was: ‘Ik had nooit gedacht dat Merz zou falen in de eerste ronde.’ Hij sprak over grote spanning binnen de partij en zei opgelucht te zijn dat de dag voorbij was.
Groenen-politica Franziska Brantner zei in diezelfde uitzending dat de eerste stemronde een ‘fataal signaal’ afgaf. Ze gaf zowel de conservatieve CDU-politicus Jens Spahn als de kritische SPD’er Matthias Miersch de schuld, maar zei ook dat Merz met zijn autoritaire stijl zelf wantrouwen had gezaaid. Toch ziet ze kansen: hij zou een ‘Europakanselier’ kunnen worden, vergelijkbaar met Konrad Adenauer (kanselier van 1949 tot 1963) en Helmut Kohl (kanselier van 1982 tot 1998).
Welt-columniste Nena Brockhaus wees ook met een beschuldigde vinger naar de zogenoemde Spahn-boys, rechtse CDU’ers die een coalitie over het midden van CDU en SPD niet zien zitten.
Uiteraard bespraken de gasten bij Welt Talk ook de problematiek rond Alternative für Deutschland, die door de Duitse inlichtingendienst recent is aangemerkt als een extremistische partij en een gevaar voor de democratische rechtsstaat. Brockhaus en CDU-secretaris Linnemann zijn tegen een verbod op AfD, omdat ze denken dat dit averechts zal werken. Een mislukte poging om AfD te verbieden zal de partij salonfähig maken, terwijl een geslaagd verbod miljoenen kiezers het gevoel zal geven straks dat ze niet gehoord worden.
Terwijl ik de naald van mijn vrijheidsspeld naast het Palestijnse speldje door mijn kleding stak, maakte ik me klaar voor de Vrijheidsmaaltijd in Theater Dakota in Den Haag. Ik was speciaal uitgenodigd en besefte dat er iets bijzonders zou gebeuren. Ondertussen dacht ik na: wat betekent vrijheid eigenlijk voor mij?
Vrijheid is als de lucht die we inademen. Onzichtbaar, maar belangrijk voor ons leven. Niet alleen ken ik dit uit verhalen; ik voel het diep van binnen. Dankzij mijn opa, die als gastarbeider naar Nederland kwam. Hij verliet de armoede niet alleen voor zichzelf, maar om zijn kinderen en kleinkinderen een nieuwe toekomst te geven.
Zijn handen, ruw van het harde werk, toonden zijn opoffering. Voor hem was Nederland het land van kansen, waar zijn kroost mocht studeren en zich ontwikkelen, iets wat hij zelf nooit vanzelfsprekend heeft gekend. Hij nam zijn dromen mee, verstopt onder een dunne jas en in een koffer vol hoop.
Ik herinner me een winteravond. Hij vertelde ons verhalen over zijn verlangen naar vrijheid. Nu ik volwassen ben, zie ik: zijn leven vormde de brug over een afgrond van beperkingen, waarover ik mocht lopen naar een wereld van mogelijkheden.
Ik groeide op in een klein, liefdevol gezin. Een warm nest. Mijn ouders boden veiligheid – mogelijk gemaakt door de offers van mijn opa. Maar zodra ik mijn vleugels uitsloeg, ontdekte ik dat de buitenwereld anders was. De vrijheid die mijn familie voor mij had bevochten, bleek kwetsbaar, iets wat je telkens weer moet verdedigen.
De eerste en de hardste les over vrijheid kreeg ik in mijn vorige huwelijk. Wat begon als liefde, veranderde langzaam in een gevangenis. Elke beslissing en gedachte werd gecontroleerd, en ik herkende mezelf niet meer. Mijn glimlach werd berekend, mijn woorden gewogen. Vrijheid verdween niet ineens, maar slonk langzaam. Zoals water dat een steen uitholt, druppel voor druppel.
Wat begon als liefde, veranderde langzaam in een gevangenis
Waar ooit de ruimte was om te ademen, volgde verstikking. De muren kwamen dichterbij. De lucht werd dunner. In stilte huilde ik om het verlies van mezelf. Was dit waar mijn opa en ouders voor hadden gevochten?
Ik herwon de vrijheid terug. Het voelde als opnieuw leren ademhalen na bijna te zijn verdronken. De eerste lucht brandde, maar het was ook het zoetste wat ik ooit had geproefd. Het losbreken vergde meer moed dan ik dacht. Toch vond ik die kracht, geërfd van mijn opa en ouders, die alles achterlieten voor vrijheid.
Vandaag vecht ik dagelijks. Tegen grote en kleine vormen van discriminatie die mijn vrijheid willen inperken. De schuine blikken op straat, de vragen waar ik ‘echt’ vandaan kom. Het zijn allemaal manieren om mijn vrijheid te ondermijnen. Elke keer dat iemand mij in een hokje probeert te plaatsen vanwege mijn afkomst of uiterlijk, verzet ik me. Nooit meer stilletjes, maar luidkeels.
Op weg naar het theater dacht ik aan mijn opa. Aan zijn reis, zijn moed, zijn opoffering. Niet wetende dat mijn plek in het wijktheater was gereserveerd naast koning Willem-Alexander en tegenover koningin Máxima.
We spraken samen over vrijheid en de 80-jarige bevrijding van Nederland. Ik vertelde het koninklijk paar dat vrijheid voor mij betekent dat je mag zijn wie je wilt zijn, zonder angst, onderdrukking en onrecht.
Ik draag namelijk de erfenis van mijn opa met me mee. Niet als een last, maar als een geschenk. Zijn strijd voor vrijheid leerde mij hoe kostbaar het is om jezelf te mogen zijn. Om je eigen weg te kiezen. Om te ademen, onbelemmerd.
De Amsterdamse burgemeester Femke Halsema is niet te spreken over het gedrag van Kamerleden rondom 4 en 5 mei. Ze beschuldigt hen van ‘onrust stoken’, terwijl de dodenherdenking volgens haar ‘volstrekt’ beheerst en waardig is verlopen. Ook neemt ze het op voor het demonstratierecht, dat volgens haar ook bij herdenken en vieren hoort. Zo meldt de stadszender AT5.
Halsema nuanceert de ‘hysterie, woede en negativiteit’ die volgens haar door Tweede Kamerleden over het land wordt uitgestort. Ze spreekt zelf van ‘een paar incidenten’, zoals de rookbom die in Wageningen werd gegooid naar premier Dick Schoof en de Poolse premier Donald Tusk.
‘Verder heeft het land hele land vreedzaam de bevrijding gevierd’, aldus Halsema. In Amsterdam verliepen de twee minuten stilte ook waardig. Tijdens de herdenking op de Dam keerde echter een groepje demonstranten zich om tijdens de toespraken van premier Schoof en Kamervoorzitter Martin Bosma. ‘De totale gotspe dat die daar kransen leggen, dat Schoof, die een extreemrechts kabinet leidt, daar speecht. Onbestaanbaar. #verzet’, schreef de journalist Frederike Geerdink daarover op X.
Vlak na de twee minuten stilte werden twee demonstranten weggevoerd die ‘Free Palestina’ riepen
Toch wijst Halsema op het grotere geheel. ‘Dus in plaats van onrust stoken, zou de Tweede Kamer misschien Nederlandse burgers kunnen bedanken die beheerst – ondanks grote emoties over politieke polarisatie over de oorlogen in Israël/Palestina en Oekraïne – de oorlog hebben herdacht en de vrijheid gevierd (en ja, demonstraties horen daarbij)’, zei ze op haar Bluesky-account.
De Indiase luchtmacht heeft Pakistan aanvallen. Volgens de Indiase autoriteiten zijn op negen locaties doelen geraakt, in het Pakistaanse deel van Kashmir en in Pakistan zelf. De aanvallen zijn volgens India niet gericht tegen Pakistaanse militaire doelen, maar tegen extremisten die verantwoordelijk zouden zijn voor de recente aanslag in het Indiase deel van Kashmir.
Internationale persbureaus melden dat bij de aanvallen zeker negentien mensen zijn omgekomen. In Bahawalpur zou een moskee zijn getroffen, waarbij dertien mensen om het leven kwamen. Deze moskee zou eerder in verband zijn gebracht met een terreurgroep.
De Pakistaanse legerchef spreekt van 26 burgerdoden. In de getroffen gebieden ontstond paniek. De stroom viel uit, ziekenhuizen riepen de noodtoestand uit, en scholen werden gesloten. Veel mensen sloegen op de vlucht. De Pakistaanse premier Shehbaz Sharif noemde de aanvallen ‘een oorlogsdaad’ en beloofde een krachtig antwoord.
Als vergelding zegt Pakistan meerdere Indiase gevechtsvliegtuigen te hebben neergehaald. Minstens twee toestellen zouden zijn neergestort in het Indiase deel van Kashmir. India heeft dat nog niet bevestigd. Bij de Pakistaanse vergeldingsaanvallen zouden tien Indiase doden en 48 gewonden zijn gevallen, aldus de Pakistaanse autoriteiten.
De internationale gemeenschap reageert bezorgd. VN-chef António Guterres riep beide landen op tot terughoudendheid. De Amerikaanse president Trump noemde de situatie ‘een schande’ en hoopt dat ‘de onrust snel voorbij is’. China, bondgenoot van Pakistan, roept eveneens op tot kalmte.
India houdt Pakistan verantwoordelijk voor de aanslag vorige maand in Indiaas-Kashmir, waarbij zeker 26 doden vielen. De hindoenationalistische premier Narendra Modi beloofde destijds de daders ’tot in de uithoeken van de wereld’ te achtervolgen. De Indiase militaire operatie heeft de naam ‘Operatie Sindoor’ gekregen. Dit is een verwijzing naar de rode stip die hindoevrouwen dragen op hun voorhoofd. Hiermee wil India de weduwen eren van de hindoemannen die toen zijn vermoord.
India en Pakistan hebben drie oorlogen gevoerd om Kashmir, in 1947, 1965 en 1999 (de Kargiloorlog). Hoewel de overgrote meerderheid van Kashmir islamitisch is, bezet India het grootste deel van het gebied. Pakistan wil dat heel Kashmir zich aansluit bij Pakistan, sommige Kashmiri echter willen onafhankelijkheid. In augustus 2019 verslechterde de situatie in het door India bezette deel van Kashmir, toen Modi besloot om per presidentieel decreet artikel 370 van de grondwet te schrappen. Daardoor kwam er een einde aan de autonome status van Kashmir. India sloot daarna tientallen politici op, vervolgde journalisten en blokkeerde een tijdlang de toegang tot het internet. Dit heeft geleid tot een nog sterkere wens om zich los te maken van India.
De voorzitter van de Kashmir Council Europe (KCEU), Ali Raza Syed, heeft in een persbericht de Indiase agressie tegen Pakistan en Azad Kashmir (Het Pakistaanse deel van Kashmir) krachtig veroordeeld. Hij stelt dat India, ondanks duidelijke waarschuwingen van de internationale gemeenschap en wereldmachten, de burgerbevolking in verschillende regio’s van Pakistan en Azad Kashmir heeft aangevallen. ‘Dit is een flagrante schending van internationale wetten en mensenrechten.’
‘De internationale gemeenschap moet onmiddellijk ingrijpen om de Indiase agressie te stoppen, aangezien deze gedreven wordt door oorlogszucht en de regionale vrede wil destabiliseren.’ Ali Raza Syed benadrukte dat het werkelijke probleem de regio Kashmir is, een betwist gebied waarvan een groot deel illegaal door India bezet is en dat India deze bezetting permanent wil maken.
Onze site gebruikt cookies en vergelijkbare technologieën onder andere om u een optimale gebruikerservaring te bieden. Ook kunnen we hierdoor het gedrag van bezoekers vastleggen en analyseren en daardoor onze website verbeteren.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring op deze website te verbeteren. Van deze cookies worden cookies aangemerkt als "Noodzakelijk" in uw browser bewaard, deze cookies zijn essentieel voor het functioneren van de website. Bijvoorbeeld het opslaan van uw keuze of u wel of geen cookies wilt hebben. Wij maken ook gebruik van cookies van derde partijen die ons helpen met het analyseren en begrijpen van de gebruik van deze website door u. Deze cookies worden alleen gebruikt als u daar toestemming toe geeft. U heeft ook de mogelijkheid om uzelf uit te sluiten voor deze cookies. Dit zal echter effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn absoluut nodig voor het functioneren van de website. De cookies in deze categorie zorgen alleen voor de veiligheid en het functioneren van deze website . Deze cookies bewaren geen persoonlijke gegevens
Deze cookies zijn niet strict noodzakelijk, maar ze helpen de Kanttekening een beter beeld te krijgen van de gebruikers die langskomen en ons aan te passen aan de behoeftes van onze lezers. Hiervoor gebruiken wij tracking cookies. Bij het embedden van elementen vanuit andere websites zullen er door deze sites ook cookies worden gebruikt.
